Re exposure of DSC03243

nych nam ateńskich bankierów ascsególna kariera stała się udziałem Paąjona, byłego niewolnika, któremu polia ateńska nadała obywatel* twą^*

Najemnicy. W epoce archaicznej nadwyżki ludności wchłonął ruch hnbu^^ ny. ale w IV w. prawie nie było juft obesarów otwartych na ekapani^^? moiliwośd stworzyły dopiero podbąja Aleksandra Wielkiego W tą} sytua^jjJ?* ną szansą dla ludzi pozbawionych środków do tycia była ałutba **dętna_u^T którzy mogli za nią zapłacić. Wiek IV przyniósł se sobą kryzys armii obyw^ skiej. Słutba wojskowa przestała być bsart—a jednym a podstawowych obo^ ków obywatela, którego miąjsce w armii zajął najemnik.

Obecnońć najemników greckich w Egipcie i aa Wachodaie znąjduje potwa,.

" *^wUK*^Ł wi — f** y> ^_|W|t

ulega Jednak wątpliwości. to Saba Otoków zaciągających się aa służbę ^ granicami ęjczysZęj pobe wyradase waraata pa wąjns pelopon selriąj. WUutęę tnfltf-IrtumrnłT irtn -imnrrmirs*n I HTUr*^-* ~tit riTilrl^ą -ii Tmrfliłli Tnlimnak aą dzięki łupom aięuanyw. eto dła datę caęSo łwdaoóci była to jedyne dna ndeczki przed nędzą i akr urW d ■»■■■! i ojw drenowych. Najemnicy rekrutom* się bowiem przede wszystkim a tych wjaZe, gdzie konflikty społeczne byłj nsioełrzspnw. W łV w. pjąję. wieZe patos greckich korąystaJto na duką skałę g mię nąjenmików;czynay tek rósm to Msey. Warto jednak podkreól* fakt. Ze odda* ły. które prmri—taedl sa. KEpowi pod Cbgoaęw, stanowiły armię obywelsbką

Zmiana charakter a armii apowdizwahi rosWj| nowych technik walki Trstfe* bowiem pamiętać, to ed VH w. pjsje^ kiedy to p cg a wiła afię falingą dato zmienił się sposób prewlwsas walki aa jądrze WeZaą iaaoaragą wprowadza* w IV w. było pojawienie się bsidtkj —nhiłnjirti ni± oddalały hoplitów toto lekkoabrpjaęj piertoęy. tzw- pnltBBtńa <gr. petom - mała, okrągła tarcza). Botai-nęła się tnt wtadie elięZagEaa.W'l^bdedbdaie dato zasługi aaieliobąi uismAd-

WIERZENIA STAROŻYTNYCH GREKÓW

. . - _Ł Mit i mitologia

Tradycyjnie pod pojęciem mitologii greckiej rozumiany jest zbiór różnego typu opowiadań o bogach i herosach oraz ich kontaktach z ludźmi. Termin mitologia (gr. mythologia) wywodzi się od słowa mythos, które początkowo oznaczało każdą „opowieść” bądź „opowiadanie”, lab bardziąj ogólnie „słowo*, „mowę", i było synonimem logos. W V w. p.n.e. pojęcie słowa zróżnicowało się i obydwa terminy nabrały przeciwstawnego znaczenia. Mythos oznaczało teraz, najogólniej rzecz ąjmując, opowieści niesprawdzalne, a logos w języku filozofów f poczynając od Platona) odnosiło się do prawdy poznawalnąj rozumowo.

Znawcy przedmiotu wyróżniają zazwyczaj trzy główne typy opowieści mitycznych: tzw. mity o początkach (bogów, ludzi, miast itp.), o genealogii i dokonaniach bogów oraz mity o herosach. Opowieści te stanowiły główny przedmiot zainteresowania greckiej literatury od chwili jej powstania aż po kres pogańskiej starożytności. Podobnie było ze sztuką grecką. Zarówno w rzeźbie, jak i malarstwie dominowały bowiem przedstawienia bogów i sceny ilustrujące znane mity. Dla wielu pokoleń mity były głównym źródłem wiedzy o przeszłości, a świat w nich przedstawiany uważany był za rzeczywistość historyczną.

Dla większości współczesnych badaczy historie opowiadane przez Greków, podobnie jak mity Innych narodów, są zbiorem symboli - szczególnym rodząjem mowy rządzącej się swoimi wewnętrznymi prawami i zawierąjąeąj ukryte treści. Czytelnicy Mitologii J. Parandowskiego czy też innych zbiorów mitów snąją zapewne opowieść o Pandorze, stworzoną} przez Zeusa, która powodowana de* kawością uwolniła wszelkie nieszczęścia zamknięte przez bogów w beczce. Mit ten przytacza Heąjod w poemacie Prace i dnie, aby wytłumaczyć, dlaczego tycie Indzlde jest pełne trudu i cierpienia. Temu samemu celowi służy też, nie-mające żadnego związku z dziejami Pandory, opowiadanie o różnych „rasach* łudzi zamieszkujących siemię koląjno po sobie (słotą), srebrną), spiżową) Trasie hero-«ów), które Haąjod zamieścił w następnych wierszach.