Re exposure of DSC03346

Italii groziło zmniejszenie się zaludnienia. Cesarze z dynastii Antoninów od Nerwy poczynając próbowali powstrzymać to ujemne zjawisko poprzez tzw. fundusz alimentacyjny. System alimentacyjny rozwinął cesarz Trojan. Teksty inskrypcji z północnej Italii dowodzą, że pieniądze z tego funduszu były pożyczane na niewielki procent (zwykle 5 proc.) właścicielom ziemskim, mającym Średniej wielkości mąjątfci w tej okolicy. Procenty płacone przez nich były wydatkowane na wychowanie nieletnich sierot, głównie chłopców. Cele systemu alimentacyjnego były wyraźnie demograficzne, a nie były pomyślane (jak dawnej sądzili niektórzy autorzy) jako środek polepszenia struktury agrarnej Italii.

W Italii przeważały nadal majątki wielkich właścicieli. Bogaci posiadacze ziemscy zarzucali coraz bardziej intensywną gospodarkę typu uilla, nastawioną na zbyt towarów, na rzecz wielkich samowystarczalnych kompleksów dóbr zwanych latifundia, w których przeważała gospodarka ekstensywna: uprawa zbóż i hodowla. O tym typie gospodarki mówi z pewną retoryczną przesadą Pliniusz Starszy, uznając, że latyfundia zgubiły Italię.

Proces stopniowego upadku Italii można zaobserwować również w niektórych działach produkcji rzemieślniczej. Jeszcze w I połowie I w. n. e. z Italii wywożono wyroby metalowe i ceramikę typu term sigillata, której głównym producentem było etruskie miasto Arreęjum. W II w. n.e. prymat gospodarczy Italii w stosunku do prowincji wyraźnie się zachwiał. Dotyczyło to przede wszystkim produkcji wina i oliwy, ceramiki i wyrobów metalowych. W pewnych ria-hMWmach gospodarki Italia pozostała jednak nadal aktywnym producentem. Wzrosła uprawa zbóż, Italia produkowała około 80-90 procent zboża, które konsumowała. Rozwijało się nadal rzemiosło budowlane, zwłaszcza warsztaty produkujące cegłę i dachówkę, wiązało się to z intensywną rozbudową Rzymu i miast italskich w I i II w. n.e. W związku z bardzo wysokimi kosztami transportu, zwłaszcza lądowego, opłacała się zawsze bardziej produkcja miejscowa. Rozwijały się zatem wszystkie gałęzie rzemiosła, służące potrzebom ludności i jej dużych skupisk jak Rzym.

W I i II w. me. rozwijało się na ogół intensywnie życie miast italskich, które zachowały swoje specyficzne odrębności ustrojowe. Najlepiej można poznać tycie italskich miast dzięki bogactwom wykopalisk w Pompejach i Herkulaneum zniszczonych na skutek wybuchu Wezuwiusza w 79 r. n.e. Pompeje mogą służyć nie tylko jako przykład zabudowy przeciętnego miasta w Kampanii dostarczając unikalnych zabytków wyposażenia wnętrz, przede wszystkim wspaniałych malowideł. Wykopaliska pompejańskie są również świadectwem intensywnego życia politycznego mieszkańców miasta. W przeciwieństwie do Rzymu, gdzie uprawnienia polityczne stały się tylko formalnością, cała władza przeszła zaś w ręce cesarza i jego zaufanych, municypia italskie przeżywały okres dużego zainteresowania lokalną polityką. Wybory urzędników miejskich stawały się okazją do rozpalenia namiętności politycznych, świadczą o tym żywe napisy wyborcze na morach (graffiti) w Pompejach. Zachwalały one ulubionych kandydatów nie szczędząc często uszczypliwych uwag przeciwnikom.

Dla tycia miejskiego w Italii, a później takte w prowincjach charakterystyczne jest zjawisko euergetyzmu <gr. euergete* - .dobroczyńca’>. licznych materialnych świadczeń ze strony bogatych patronów, urzędników municypalnych itp. w postaci wznoszenia okazałych budowli, a takte rozdawnictwa pieniędzy, urządzania publicznych posiłków i innych darów. Jakkolwiek część tych wydatków wracała do grupy ekonomicznie uprzywilejowanej ( na pierwszym miejscu w rozdawnictwach figurują dekurionowie. a na drugim zwykłe AuguataUa), to przeciek stanowiły one powatne obciążenie arystokraci municypalnej.

Samorząd miejski dawał oluuję do zaspokojenia ambicji politycznych; uzyskanie wyższych rangą funkcji municypalnych otwierało csęsto    drogę

awansu. Już August wprowadził do senatu .kwiat kolonii i municypiów italskich”, politykę tę kontynuowali następni cesarze. Stopniowo jednak a miastami italskimi zaczęły ostrzej rywalizować ośrodki prowincjonalne, które wykazywały coraz większe polityczne ambicje.

Przemiany w życiu ekonomicznym Italii wymagały odpowiednie) organizacji importu. Miasto Rzym już w okresie republiki było przede wszystkim wielkim ośrodkiem konsumpcji. Ten charakter miasta jeszcze bardziej zaznaczył się w okresie cesarstwa. Rzym potrzebował stale olbrzymich dostaw zboża, wina i oliwy, różnego rodzaju produktów żywnościowych i artykułów luksusu. Cały świat śródziemnomorski, a częściowo także dalekie obszary Indii i Chin dostarczały najróżniejszych towarów dla zaspokojenia potrzeb stolicy Imperium Rzymskiego. Konieczne było stworzenie specjalnego portu dla zaopatrzenia Rzymu. Tego typu ośrodkiem stała się leżąca u ujścia Tybru Ostia. W okresie wczesnego cesarstwa wyrosła ona na jeden z większych portów w rąjonie Morsa śródziemnego.

533

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
85005 Re exposure of DSC03378 Sytuacya chrześcijan polepszyła się znacznie za rządów następnych cesa
22644 Re exposure of DSC03372 3. Osłabienie władzy centralnej i próby jej umocnienia Dynastia Seweró
72301 Re exposure of DSC03376 Wobec tendencji do zmniejszania się miejskiej ludności, osłabienia pro
Re exposure of DSC03310 ZAŁAMANIE SIĘ PODSTAW USTROJU RZYMSKIEGO W OKRESIE SCHYŁKU REPUBLIKI (1
Re exposure of DSC03343 RrywMŚi siarek many, relief * Neumagen U gaiyako-nymskiej. Najwcześniej i na
Re exposure of DSC03356 KULTURA RZYMSKA W I i U W. N.E.PRZEMIANY RELIGIJNE Kultura rzymska w I i D w
Re exposure of DSC03373 (/. II, III Porthica). Galienus rozwinął te idee decydując się na zakaz obsa
Re exposure of DSC03371 cześnie bazą wypadową Gotów stało się dawne państwo bosporańskio (na Krymie)
48169 Re exposure of DSC03348 miarach zEwnętrahydł 188 na 156 m mogła pomieścić około 45 tysięcy wid

więcej podobnych podstron