s122 (3)

jest łykiem. Ta część drewna jest rozciągliwa i będzie ona stanowić grzbiet łuku (strona łęczyska zwrócona w stronę celu). Włókna centralnych słojów to tzw. rdzeń. Nie są one rozciągliwe, ale dobrze znoszą zgniatanie, więc ta część będzie brzuś-cem (strona łęczyska zwrócona do łucznika).

Jeżeli precyzyjnie podzielisz drąg na ćwiartki, będziesz miał materiał na cztery łuki. chociaż na pewno będzie Ci łatwiej przepołowić go, zanim nabierzesz wprawy w równym rozszczepianiu drewna. Najlepszym sposobem rozszczepiania drąga nie jest konwencjonalne rozpołowienie go cięciem od jednego końca po drugi, jak uczyniłby wytrawny człowiek lasu. Osiągnięcie takiej wprawy wymaga długich ćwiczeń, a dobry materiał na łuk jest zbyt cenny, żeby się na nim tego uczyć. Weż małą siekierę albo toporek i uderzając weń drewnianym pobijakiem wbij ostrze jak klin pośrodku drąga; uważaj, żeby weszło i wyszło ono na tej samej linii. Teraz wyjmij je i powtarzaj wykonaną czynność posuwając się w obie strony od miejsca, w którym zacząłeś aż do końców drąga. Jeżeli będziesz robił to ostrożnie, powinieneś idealnie równo rozpoło-wić go. Jeżeli nie chcesz ryzykować dzielenia na ćwiartki, możesz przejść od razu do następnego etapu, lecz jeśli czujesz, że dasz radę, wykonaj całą czynność jeszcze raz z jedną z połówek. Koniecznie wbijaj ostrze od strony pokrytej korą, w przeciwnym razie bowiem będziesz miał problemy z utrzymaniem właściwego kierunku cięcia.

Kiedy już podzieliłeś drąg na ćwiartki, możesz zacząć zgrubnie kształtować łuk. Pracuj tylko od strony rdzenia i staraj się nadać łukowi kształt przedstawiony na rysunku. Na tym etapie możesz już usunąć korę, żeby móc lepiej ocenić grubość łęczyska, ale uważaj, żeby nie uszkodzić warstwy łyka. Strugaj powoli, unikając głębokich cięć. Korzystaj z oczu oceniając proporcje i staraj się jak najlepiej wczuć w ten kawałek drewna, który kształtujesz. Nic szukaj uniwersalnej formuły, która powie Ci, jak masz działać. Nie ma dwóch takich samych łuków. Staraj się zobaczyć kształt łęczyska wewnątrz kawałka drewna, nad którym pracujesz. Kiedy już pojawi się zarys łuku, będziesz gotów, żeby tchnąć w niego magiczną moc. Ten proces nazywa się orczykowaniem łuku. Podczas niego przyzwyczajasz łęczysko, napinając je równomiernie, do takiego wygięcia ramion, które będzie dawało broni maksymalną siłę. Będzie Ci do tego potrzebny kawałek mocnego sznurka, tak długi jak Twój z grubsza obrobiony łuk, i listwa do orczykowania, którą może być metrowej długości prosta, rozwidlona na końcu gałąź, na której zrobisz w regularnych odstępach nacięcia. Przywiąż sznurek do obu końców łuku, środek brzuśca broni zaś umieść w rozwidleniu drążka do orczykowania. Teraz napnij lekko łuk i zaczep prowizoryczną cięciwę o pierwsze nacięcie, które powinno się znajdować w odległości ok. 15 cm od rozwidlenia. Podeprzyj całą konstrukcję i spojrzyj na nią z pewnej odległości. Powinieneś wtedy dostrzec wszelkie dysproporcje w ugięciu ramion łuku. Trochę czasu zabierze Ci stopniowe, staranne zestrugiwanie nadmiaru drewna.

Orczykowanie trwa do momentu, w którym zaczepisz cięciwę o nacięcie znajdujące się na pięćdziesiątym, sześćdziesiątym centymetrze drążka. Kiedy nabierzesz wprawy, będziesz w stanic bardziej napiąć łuk. lecz to jest absolutnie wystarczająca odległość. Ten proces nie może odbywać się szybko, ponieważ mogłoby to spowodować zniszczenie łuku. Kiedy już go zakończysz, zrób nacięcia na cięciwę i wygładź powierzchnię łuku używając piasku i niewyprawionej skóry. Na koniec pokryj łuk ciepłym roztopionym tłuszczem, żeby zabezpieczyć go przed działaniem czynników zewnętrznych. Łuk jest już gotowy, brakuje mu jeszcze tylko cięciwy. Łuki proste nie mają takiego zasięgu jak te o bardziej złożonej konstrukcji, ale wyrzucają strzały z dużą siłą i celnie. Sztuka myśliwska ludów łowieckich opiera się przede wszystkim na umiejętności podejścia zwierzyny na małą odległość, a nie na zabiciu jej z dużego dystansu.

Kiedy już nauczysz się robić dobre łuki proste, nie ma powodu, dla którego nie miałbyś wykonywać bardziej skomplikowanych ich odmian, nie wyłączając refleksyjnych łuków kompozytowych (patrz Bibliografia).

Cięciwy. Najtrudniejszym do zrobienia elementem nawet najprostszego łuku jest cięciwa. Musi ona być cienka i wystarczająco mocna, żeby wytrzymać szarpnięcie, kiedy ramiona łuku prostują się. Bardzo nieliczne włókna roślinne są w stanie to wytrzymać, nawet jeśli zostały odpowiednio spreparowane. Najlepsze są konopie indiańskie (toina konopiowata) - (Apocynum cannabinum), pokrzywa zwyczajna (Urtica dioica), juka (Yucca) i rotang (Calamus). Ze względu na szybkość i wygodę osobiście decyduję się zwykle na cięciwę ze skóry. Można wykonać ją z jelita, które powinno być rozciągnięte i skręcone, ścięgna lub z surowej skóry. Najlepszą cięciwę robi się ze ścięgien, ale początkującym będzie łatwiej wykonać ją ze skóry.

Są dwa sposoby, z których możesz skorzystać wykonując skórzaną cięciwę -albo skręcić ją z dwóch rzemieni, tak jak jest to opisane w części o powrożnictwie, albo zdecydować się na cięciwę pojedynczą, którą ja zdecydowanie wolę. Przede wszystkim robi się ją łatwo i szybko, a poza tym nie jest tak powolna jak cięciwa podwójna, chociaż mniej od niej wytrzymała. Żeby wykonać pojedynczą cięciwę, wybierz fragment surowej skóry pochodzący z miejsca, w którym jest ona mocna. Będzie Ci potrzebny okrągły kawałek o średnicy przynajmniej 20, a najlepiej 30 cm. Wytnij z niego, tnąc po spirali, pasek szerokości 6 mm i o długości dwóch łuków. Jeżeli masz mało skóry, półtorej długości powinno wystarczyć. Namocz rzemień, przywiąż jeden jego koniec na przykład do gałęzi i skręcaj go, aż będzie miał na całej długości okrągły przekrój. Teraz napnij cięciwę i pozostaw ją, żeby wyschła. Powinieneś otrzymać dobrą cięciwę, jeżeli dobrze wybrałeś skórę i równo wyciąłeś rzemień. Zanim założę nową cięciwę na łuk, wędzę ją i lekko smaruję tłuszczem, potem moczę jej końce, żeby łatwiej można było zawiązać odpowiednie węzły. Produkcja strzał. Strzały, jeżeli mają latać prosto i szybko, nie pękać, tylko wyginać się, kiedy uderząw cel, jest nawet trudniej zrobić niż łuk. Współcześnie produkowane drewniane strzały robi się z dużych kloców drewna ciętych na wiele mniejszych kawałków o wymiarach brzechwy, którym nadaje się potem odpowiedni kształt. Ten sposób może być wykorzystany do robienia strzał w terenie, ale nie ma takiej potrzeby, jeśli można znaleźć proste gałązki o odpowiedniej średnicy. Poza tym z moich doświadczeń wynika, że cięte strzały mają skłonność do wypaczania się.

Najlepsze indiańskie strzały są wykonywane z trzciny albo z sezonowanego drewna. Wysoko w namiotach większości indiańskich szczepów żyjących na Wielkich

123

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
skanuj0006 (45) ta część jest najmniej jednolita: początek zbliżony do części 2: potem przypomina ro
David Kahn Krav maga2 Uderzenie łokciem oraz inne ciosy w głowę i tułów Ta część poświęcona jest na
skanuj0006 (45) ta część jest najmniej jednolita: początek zbliżony do części 2: potem przypomina ro
Strumień świetlny - <t> Jest to ta część promieniowania optycznego emitowanego przez źródło
CCF20110312029 Ta część uziomu, która odprowadza prąd piorunowy nazywana jest użyteczną (graniczną
CO TO JEST ZAWAŁ SERCA? Jeżeli nastąpi zamknięcie tętnicy wieńcowej, to ta część serca, do której
Obraz Światło jest to ta część promieniowania elektromagnetycznego, które ma właściwości pobudz
P211011 44 Natęży odnaleźć ta cześć oroanlzac.łi. która jest najbardziej związana z
Ta część zajęć jest uzupełnieniem poprzedniej. Omówiona zostaje dyskryminacja osób
Fundament jest to ta część obiektu budowlanego (budynek, budowla, obiekt małej architektury), której
Uczestnictwo w pracach związanych z prowadzeniem gospodarki łowieckiej Ta część poświęcona jest Twoj
Pojęcie i cechy nowożytnej biurokracji Administracja to ta część funkcji państwa, która nie jest
2014-03-31 Obietość zapadowa jest to ta część gazu. która opuszcza płuca dopiero po otwarciu jam

więcej podobnych podstron