skanowanie0082

Z słońcem — jedynym druhem — niźli płynąć Po mule — na kształt ropuszego lęgu —

Gdy ją kusiły piorunami burze —

Gdy w otchłań piekła schodziła po róże...

Kiedy wolała miłość bezwzajemną

Niż sen bez widm anielskich — maj bez kwiatów

Kiedy ofiarą swobody daremną Chciała wyzwolić ludy z jarzma katów...

Gdy boi najsroższy w łez ginął zachwycie...

Gdy czary trucizn dawały jej życie...

I czasem, czasem, gdy spragnione gardło’

Muł połknie śliski, roztarty i zimny —

Czuje — że życie się przed nią zawarło —

Ze słońce wstało dla niej w mgle pustynnej... Ze — by znów czucia kraj magiczny zdobyć — Trza wywlec trwogę — i sztylet wydobyć.

I czasem — czasem — gdy mgły toń powleką W duszy gnijącej zrywa się tęsknota —

Ogień wybucha pod martwą powieką —

Ramię zdrętwiałe budzi się i miota...

Za trzciny chwyta, stojące nad falą —

A w ogniu ręki trzciny gną się, palą...

I za godzinę młodzieńczej tortury —

Za jedno drgnienie pijanej odwagi —

Za spazm rozkoszy płomienny i nagi —

Dałaby ciszę swej duszy ponurej —

Ciszę — wydartą zagładzie płomienia I trwodze — trwodze — trwodze aż do rdzenia.

163