WA308Y0 II10105 POCZATKI SZTUKI230 I djvu

226

mu, poszedł wprost do swej opiekunki i rzekł: «Oto masz: posłanie i kołdrę!» Poczym rozkazał jej przyrządzić mięso niedźwiedzie i ugotować. Mieszkańcy domu zaczęli teraz zapraszać Kagsagsuka, aby wszedł do wnętrza; ale on wychylił, jak dawniej, przez próg głowę i rzekł: «Doprawdy,

nie mogę wejść, dopóki mnie który z was nie podniesie za nozdrza«. — Ale nikt się nie' ważył, i aż przyszła jego stara opiekunka i uczyniła to, czego żądał. Teraz wszyscy mężczyźni byli dlań bardzo uprzejmi. Jeden rzekł: «Proszę, chodź bliżej», — a drugi: «Siadaj tu, miły przyjacielu ».. «Nie, nie tam — wołał trzeci, — ta ławka nie jest nakryta; tu miękkie siedzenie dla Kagsagsuka». Ale on nie słuchał: tych wszystkich zapraszań i, jak zwykle, usiadł na ważkiej, twardej ławie, stojącej na uboczu. ■ Gdy skończono jeść, jeden z gospodarzy posłał - dziewczynę, by przyniosła wody «miłemu Kagsagsukovvi». Gdy wróciła i ten napił się, przyciągnął ją czule ku sobie i dziękował jej za wodę — i nagle ścisnął ją tak, że krew bryznęła z jej ust. A ou rzekł tylko: «Zdaje się, że pękła». Rodzice zaś jej rzekli z pokorą: «0, to nic: przecież była u nas tylko po to, żeby nosiła wodę». Gdy wkrótce potym zaczęli schodzić się młodzieńcy, on wołał do nich: «Z was będą ■ wspaniali myśliwi na foki»—i, mówiąc to,' chwytał jednego po drugim i dusił albo rozrywał na ^f części. Rodzice zaś ich ' wciąż, powtarzali: «0, to nic. To był nicpoń». Tak dokonywał

Kagsagsuk swej zem_sty, aż uśmiercił w tym domu wszystkich, którzy mu kiedykolwiek wyrządzili krzywdę. Oszczę-.dził tylko biedaków, którzy dlań byli dawniej uprzejmi, i żył z niemi w zgodzie korzystając z nagromadzonych zapasów zimowych. Wybrał sobie najlepsze kajaki i tak pilnie uczył się kierować niemi, że wkrótce mógł puszczać się w dalekie podróże na północ i na południe. Tak jeździł on wszędzie z dumnym czołem i pokazywał swą siłę po całym kraju»*).

*) Rink, 93 ff.

http://rcin.org.pl