10414 skanuj0074

154 Resocjalizacja przestępców seksualnych

Krok 16. Rozwój empatii i współczucia. W realizacji tego kroku dobrze jest skorzystać z udziału w sesjach terapeutycznych matki sprawcy czynów kazirodczych, jeśli zaś matka nie żyje albo nie może uczestniczyć w sesjach terapeutycznych, dobrze jest wykorzystać do realizacji tego kroku osobę, która zna sprawcę od dziecka, która sprawowała wobec niego funkcje opiekuńcze i zna różne szczegóły z jego życia. W czasie spotkań terapeutycznych osoba ta opowiada o wydarzeniach z życia sprawcy, komunikuje własny, pozytywny stosunek do niego, a także przytacza liczne dowody opiekuńczości wobec niego ze strony licznych osób z jego otoczenia. W tym przypadku wychodzi się z założenia, że tendencje narcystyczne powinny stanowić dostatecznie silny impuls do wzbudzenia i rozszerzenia odczuć empatycznych. Skoro sprawca słyszy w obecności wszystkich członków swojej rodziny, że był troskliwie chroniony, że cieszył się miłością i troską ze strony innych ludzi, utwierdza go to w przekonaniu, że tego typu uczucia kierowane do innych osób, a w szczególności do osób bliskich, stanowią podstawę kontaktu z nimi. Następnie odbywa się słuchanie tego, co sprawca wie o swoich dzieciach i o pozostałych członkach rodziny, jak rozumie ich potrzeby, jak głęboko wnika w ich życie psychiczne itp. Wypowiedzi i komentarze ojca są oceniane przez innych członków rodziny, a ta zbiorowa dyskusja ma stanowić dodatkowy bodziec do wzbudzenia i rozwinięcia uczuć empatycznych u sprawcy. Uczucia empatyczne są najlepszym zabezpieczeniem przed ponownym popełnieniem czynów kazirodczych.

Krok 17. Przezwyciężanie izolacji społecznej. Prawidłowością psychologiczną, stwierdzaną w licznych badaniach nad przestępcami seksualnymi jest to, że ludzie ci czują się odrzuceni przez bliższe i dalsze otoczenie, i to zanim jeszcze wkroczyli na drogę przestępstwa. Istotne jest więc doprowadzenie do przezwyciężenia poczucia izolacji społecznej u takich osobników. Tym bardziej że po ujawnieniu się karygodnych i bulwersujących opinię społeczną czynów, dodatkowo jeszcze pogłębia się poczucie ostracyzmu społecznego. Główny wysiłek 17. kroku skierowany jest na doprowadzenie do przezwyciężenia u sprawcy poczucia izolacji społecznej. Najpierw niezbędna jest, oczywiście, praca nad przywróceniem żywych i możliwie najgłębszych związków emocjonalnych z żoną i pozostałymi członkami rodziny. Następnie - intensywna praca terapeutyczna ze strony osób o podobnych problemach, a tym samym podobnej sytuacji społecznej. W takiej grupie dany sprawca, znajdując się „wśród swoich”, nie czuje się wyeliminowany i łatwiej mu z ludźmi podobnymi do siebie nawiązać bliski, intymny wręcz kontakt, co ma bardzo duże znaczenie w nieodzownym wręcz, wzajemnym wspomaganiu się przez poszczególnych członków grupy terapeutycznej w trudnym i żmudnym procesie przezwyciężania wypaczonych skłonności seksualnych. Jak więc widać, w realizacji tego niezwykle ważnego kroku postępowania terapeutycznego nie wystarczy sama terapia rodzinna i spotkania wszystkich członków rodziny na wspólnych sesjach terapeutycznych. Należy jeszcze, oczywiście w miarę możliwości, skierować pacjenta do grupy terapeutycznej złożonej z przestępców seksualnych. Do przezwyciężania izolacji społecznej ojca sprawcy czynów kazirodczych należy włączyć dzieci, które poprzez spontaniczne kontakty z innymi dziećmi, w naturalny sposób doprowadzają do wzajemnego poznania się rodziców i do nawiązywania współpracy pomiędzy nimi na różnych płaszczyznach.

Krok 18. Odzyskiwanie miłości. Jest to przedostatni krok oddziaływań terapeutycznych. Wysiłek terapeuty skupia się tu głównie na członkach rodziny, których sonduje, czy i jak szybko mogą swego męża, ojca czy brata pokochać taką miłością, której bałby się utracić w wyniku swego nagannego postępowania.

Krok 19. Ustalenie sprawcy w roli opiekuna. Jak wynika z doświadczeń dnia codziennego oraz z wielu opisanych w literaturze naukowej eksperymentów społecznych, najskuteczniejszym sposobem przekonania kogoś do określonych racji jest powierzenie mu roli propagatora tych racji i nauczającego sposobów wcielania tych raq‘i w życie. Zasada ta została w pełni wykorzystana w ostatniej fazie postępowania terapeutycznego Ustrukturalizowanego Modelu Terapii Rodziny, kiedy sprawca odzyskuje swoją, przypisaną mu pozycją w rodzinie, opiekę nad dziećmi. Rola opiekuna rodziny skłania byłego sprawcę do przeistoczenia się w nowego, odpowiedzialnego człowieka. Ponieważ jednak rodzina sprawcy musi być dobrze zabezpieczona przed ewentualną powrotnością jego karygodnego zachowania, nie zwalnia się bynajmniej z obowiązków wyznaczonego w poprzednich etapach terapii rodziny opiekuna, wszyscy członkowie rodziny muszą być wyczuleni na to, czy nowa, konstruktywna rola byłego sprawcy nie jest kamuflażem, przebraniem się wilka w owczą skórę! Pamiętajmy bowiem, że przestępcy seksualnego, podobnie jak każdej osoby uzależnionej, nie można wyleczyć do końca, można najwyżej jego skłonności zaleczyć, a to wymaga stałej czujności sprawcy na punkcie objawów „wychodzenia z roli” oraz działań wspierających zresocjalizowanego przestępcę seksualnego, które powinny trwać dosyć długo, a właściwie całe jego życie.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
59843 skanuj0073 152 Resocjalizacja przestępców seksualnych Krok 11. Ustalenie zadośćuczynienia. Zad
skanuj0058 120 Resocjalizacja przestępców seksualnych działa «przestań», nie kontynuowałbym molestow
skanuj0059 122 Resocjalizacja przestępców seksualnych 4.2.3.2. Korygowanie wadliwych reakcji oraz na
skanuj0060 124 Resocjalizacja przestępców seksualnych erotycznych oraz (2) poznanie specyficznego cy
skanuj0061 126 Resocjalizacja przestępców seksualnycłfl nie jest dobrze, kiedy uczestnicy spotkań gr
skanuj0062 128 Resocjalizacja przestępców seksualnych Pomiar: każde stwierdzenie oceniane jest wedłu

więcej podobnych podstron