54363 Skanowanie 13 11 08 30 (5)
poznawczą doniosłość, inne uległy przeobrażeniom, radykalnie różniąc się już samymi językowymi sformułowaniami w stosunku od Platońskiego oryginału. Wszystko to powoduje, że mogą być zignorowane lub przeinaczone przez współczesnego odbiorcę. Można by rzec, że w badaniach spuścizny Platona kumulują się wszystkie trudności rekonstrukcyjne starożytnych przekazów, osiągając swoje apogeum w naukach niepisanych. Świadczyć o tym może fakt, że na ich całościowe odtworzenie odważono się dopiero kilka dekad ternu, choć wszystkie najważniejsze niepodważalne świadectwa (arystotelesowskie i neoplatońskie) znane były od wieków'.
Trwałym osiągnięciem współczesnej filozofii nauki i tradycji hermeneutycznej jest wzrost świadomości o tym, jak łatwo nieświadomie wprowadzić pojęcia i schematy myślowe podzielane przez badacza w rekonstruowany materiał historyczny, przyczyniając się tym do deformowania oryginalnych intencji autora dzieła. Pojawienie się tego rodzaju niebezpieczeństw w badaniach myśli Platona potęguje podjęta przez niego tematyka i fonna językowa, w jakiej jest ona ujęta. Platon podjął kwestie, które do dziś sąuwsżane za fundamentalne dla dyskursu filozoficznego. Wśród nich problematykę nauk niepisanych wyróżnia najbardziej abstrakcyjny poziom rozważań; najgłębszy poziom dyskursu, na jaki język pozwala stawiać pytania. Zważywszy na poziom merytorycznych trudności i pionierski charakter przedsięwzięcia (cenną wskazówką były Parmenidesowe rozważania o bycie) Platon w genialny poradził sobie pod względem pisarskim, posługując się i twórczo modyfikując (jedyny dostępny) potoczny język grecki. Ten, przy wszystkich swych walorach jako baza dla rodzącego się subjęzyka filozofii i nauki, jest nieostry7 znaczeniowo i przy całym swym bogactwie metaforyki heurystycznie wykorzystywanej w dyskursie filozoficznym, powstał jako narzędzie wygrażania potocznego doświadczenia, a nie tego, co je przekracza. Stąd wątpliwości interpretacyjne, a nawet kontrowersje, zaczynają się już na etapie tłumaczeń tekstów źródłowych. Jest bowiem tak, że podstawowe słowa dyskursu Platońskiego i późniejszej metafizyki, jak ovxaę, to ov oucjia (ontas, to on, ousia) posiadają więcej niż jeden zamiennik w języrkach nowożytnych. Zamiennikom tym nadaje różne znaczenia, a w ich obrębie wewnętrzne odcienie znaczeniowe. Dlatego też badacze często posługują się wdasnymi przekładami oryginałów7 greckich, gdyż - w7 ich mniemaniu - drobne różnice semantyczne, a nawet gramatyczne w7 wyborze dopuszczalnego w’arian tu translacyjnego, na jaki pozwala otwartość językowa tekstu, okazują się mieć powsżne znaczenie w7 swej treści metafizycznej.
Kolejnym utrudnieniem badań, wzmiankowanym wyżej, jest brak systematycznego wykładu metafizycznych podstaw7 platonizmu. Platon jest wynalazcą metody postulatowej, wzorcowo zastosowanym na terytorium matematyki przez Euklidesa. Sam przekaz Platoński nie ma jednak architektury7 systemowej w ścisłym sensie. Rekonstrukcja jakiegoś zagadnienia filozoficznego wymaga zazwyczaj zespolenia w7 jedną całość pojedyncze w7ątki, rozproszone w7 różnych dziełach, nierzadko napisanych w7 znacznych odstępach czasowych.
6
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
88922 Skanowanie 13 11 08 30 (17) jako absolutnie prosta jest (b) niepodzielna, stajać się jest pro
Skanowanie 13 11 08 30 (12) filozofowie przyrody, mianowicie że znany nam z doświadczenia świat jes
Skanowanie 13 11 08 30 (1) filozofii. Wraz ze wzrostem świadomości metodologicznej oraz pojawieniem
więcej podobnych podstron