DSC08700

Tak w noc miesięczną wyglądają świetnie Na czole Ponar aa sadzone bory,

Gdy a nich oskubie wicher szaty letnie,

A rosa jasne wieszając bisiory Nagle się mrozem w śron perłowy zetnie; Błędnym przechodniom zdają się u wniścia Łasy ze srebra, a a kryształu liścia.

Ten widok gniewy w ksiąięciu poduszcza, Skoczył z wyniosłym nad głową żelazem;

•*° Wali się zbrojna w ślady jego tłuszcza,

Ale się wodze dziwią, że tym razem Wojsko bez sprawy lada jako puszcza;

Ani ich zwykłym ostrzeże rozkazem,

Kędy sam myśli na czole ugodzić,

A jakie skrzydła odda im przywodzić.

Więc Rymwid pańską zastępując wolę Obiega bufy, szykuje śród drogi,

Wklęsłe ku górze ściskając półkole,

Pancernych w środek, łuczników na rogi;

••• Tak zawsze Litwa zwykła stawić pole.

Dał hasło, chylą majdany do nogi,

Warknęły struny, świsnęła strzał chmura,

«Jezus Maryja! — naprzód, hop, hop, ural»

Dopieroż drzewca ułożywszy w toku,

Za cóż wydarła potomnemu oku Noc i zwycięstwa, i klęski rycerzy? —

Swoi i cudzy zmieszani w natłoku,

Zewsząd szczęk razów, wrzask, chrzęsty pancerzy; ^,Tf Pryskają bronie, lecą hełmy, głowy,

Co miecz oszczędza, druzgocą podkowy.

Ani się jeden między tłumem boi;

Znają czerwony płaszcz nieprzyjaciele,

Poznali godła na hełmie i zbroi.

Cofa się, walczyć nie śmiała gromada, Zwycięzca pędzi i na karki wsiada.

Lecz któryż z bogów siłę w nim osłabił: Cóż stąd, że zbiegłych natarczywie goni?

⁸⁸⁰ Cóż stąd, że bije? — nikogo nie zabił, Bezwładna szabla po pancerzach dzwoni, Albo się zwija odbita żelazem,

Albo uchybia, albo idzie płazem.

Czując Krzyżacy tak słabe natarcie, Odzyszczą serce; z okropnym hałasem Nawrócą czoła, potkną się zażarcie I gęstym włóczni otoczą go lasem;

Czy przelękniony, czy splątany w tłumie, Brać ich na szable i tarcze nie umie.

⁸⁹⁰ Trudno mu było całą unieść szyję, Krzyżactwo zewsząd kole, strzela, siecze; Wtem huf litewski nawałę rozbije Biorąc go między puklerze i miecZe;

Ten słabe razy swoimi poprawia,

A ten od cudzych razów go zastawia.

Już noc pierzchała, już różane włosy Zorza na wschodnim roztacza obłoku, Bitwa wre dotąd, ślepe lecą ciosy,

Ni w tył, ni naprzód nie ruszono kroku

⁹⁰⁰ A bóg zwycięstwa, przyszłe ważąc losy, Równy krwi ciężar stąd i zowąd bierze, I szala dotąd w równej stoi mierze.

3 • Grażyna