img097

256 Z historii i teorii literatury

Druga obserwacja o podstawowym znaczeniu to uderzające obciążenie średniówki i klauzuli znakami przestankowymi wszelkiego typu. Jak łatwo przekonywamy się z zestawienia danych w tab. 5—8, liczba wersów nie posiadających w klauzuli żadnego znaku wynosi przeciętnie 20%, czyli 80% wersów otrzymało takie lub inne znaki. W średniówce przeciętna liczba wersów opatrzonych znakami osiąga 28,7%. Jeśli teraz weźmiemy pod uwagę wyniki tab. 9 i odliczymy liczbę przecinków nie mających uzasadnienia składniowego, stanie się rzeczą oczywistą, że 13-zgłoskowiec Pana Tadeusza w dużym stopniu podtrzymuje dawną tradycję tej formy wersyfikacyjnej, a mianowicie dostosowanie rozczłonkowania składniowego do budowy wiersza. Ogromna większość zdań dłuższych posiada swe zamknięcie w klauzuli; wiele zdań podrzędnych zaczyna się albo na początku wersu, albo w średniówce, a wobec stałej w epoce Mickiewicza tendencji do podkreślania średniówki i klauzuli — bardzo wiele znaków, które można by interpretować jako skutek rozczłonkowania składniowego, pełni przede wszystkim funkcję pauz rytmicznych.

A teraz stosunki panujące w przedśredniówkowej i pośredniówkowej części wersu. Liczba znaków przed średniówką góruje nad liczbą ich po średniówce w sposób uderzający. Czasem dwukrotnie, częściej trzy-i czterokrotnie, a niekiedy i pięciokrotnie. Wynika to z dwóch przyczyn. Pierwsza — to bogactwo /przerzutni,^) które w wersie dopełniającym otrzymują z reguły zamknięcie przecinkiem, a bardzo często średnikiem lub innym znakiem. Oto kilka przykładów.

On Pana zastępuje i on w niebytności Pana, zwykł sam przyjmować i zabawiać gości; (I 152—53)

no, tak i Suwarów

Czarował; tak i były czary, przeciw czarów. (I 525—26)

To wysyłał posłańców, ale gdzie i po co,

Nie powiadał; częstokroć wymykał się nocą

Do dworów pańskich, z szlachtą ustawicznie szeptał... (I 978— 81)

Wieża zdała się dwakroć wyższa, bo stercząca

Nad mgłą ranną; dach z blachy złocił się od słońca. (II 119— 20)

O szczęśliwe nieba

Krajów włoskich! (III 535— 36)

Telimena mu leje wino, on się gniewa

Na natrętność; pytany o zdrowie — poziewa. (V 365— 66)

I ciągnie je za sobą, a sam wyżej głową

Mierzy, na północ, prosto w gwiazdę biegunową. (VIII 115— 16)

biegą do domu, w podwórze

Wpadają; dwór budzi się, psy w hałas, w krzyk Stróże. (VIII 633—34)