img105

264 Z historii i teorii literatury

Poezyj Garczyńskiego, których korektę w zastępstwie chorego przyjaciela Mickiewicz przeprowadził i nawet podkreślił w liście do niego, że w stosunku do własnych dzieł na podobną pilność się nie zdobył.

Pytanie teraz, czy przygotowując wydanie krytyczne Pana Tadeusza mamy prawo przejść do porządku nad interpunkcją Mickiewicza i wprowadzić panujące u nas obecnie zasady przestankowania, ewentualnie czy mamy dążyć do jakiegoś kompromisu, tzn. uszanować zwyczaje poety tylko tam, gdzie one nie stoją w rażącej sprzeczności z interpunkcją dzisiejszą?

Gdy Juliusz Kleiner stanął wobec podobnego dylematu przy opracowaniu monumentalnie zakrojonego wydania dzieł Słowackiego, nazwał odrębności przestankowania u tego poety jego „stylem” interpunkcji i postawił tezę, że należy ten styl uszanować, ale tylko do tego punktu, kiedy on nie prowadzi do sprzeczności z zasadami dziś obowiązującymi. Obawiam się, że takie postawienie sprawy zakładało milcząco, jakoby interpunkcja w pierwszej połowie XIX wieku również opierała się na zasadzie składniowego rozczłonkowania zdania, a w takim razie ów „styl” poety polegałby na nieszkodliwych jego upodobaniach, które należałoby przez pietyzm zachować pod warunkiem, że nie znajdą się one w sprzeczności z wymienioną podstawową zasadą. Otóż jeżeli chodzi o Mickiewicza, tak sprawy stawiać niepodobna. Jego interpunkcja opiera się — jak to starałem się w różny sposób wykazać — nie na zasadzie składniowego rozczłonkowania zdania, lecz na retoryczno-intonacyjnym ukształtowaniu tekstu. Oczywiście, że stwarza to odmienny styl przestankowania, ale nie chodzi tu o żadne hobby pisarza w tym zakresie, lecz o iego artystyczny zamiar. Nie logiczne przesłanki budowy zdania, lecz dźwiękowe wartości budowy wiersza decydowały o użyciu znaków przestankowych. Znaki te nie są sygnałem rozgraniczenia składniowego elementów, lecz pauzami sugerującymi określone tempo w wygłaszaniu tekstu i określoną modulację głosu. Toteż jakiekolwiek usiłowania, aby w krytycznym wydaniu Pana Tadeusza pogodzić dwie całkowicie odmienne zasady przestankowania, muszą się skończyć zupełnym niepowodzeniem. Wprowadzając mnóstwo znaków przestankowych tam, gdzie ich poeta wcale nie pragnął, otrzymalibyśmy tylko poszatkowanie wiersza na cząsteczki, burzące jego melodię i harmonię.

Jedynym więc wnioskiem, jaki możemy wyciągnąć z podanych tu rozważań, jest integralne zachowanie właściwości przestankowania Mickiewicza.

Czy znaczy to, że nie mamy prawa wprowadzić żadnych poprawek w stosunku do pierwodruku? — Oczywiście, że mamy nie tylko prawo, ale i obowiązek. Dlaczego?

Pan Tadeusz jest jednym z najgorzej wydanych za życia poety