img183 (8)

*103

Do wypro«adzenla wzoru uogólnionego na Di h przyjmijmy następująco ozt*aczeula według rysuuku I9j>:

D - odległość pozioma punktów 3 (stanowisko) i F (pikieta), d - odległość pozioma punktów A (analaktyczncgo) i F,

Eg - wysokość stanowiska Łachimotru,

Hp - wysokość mierzonego punktu,

H_c - wysokość spoziomowanej osi celowej, ożyli poziomej osi otrętu lunety (horyzont), i - wysokość instrumentu,

k - różnica wysokości poziomej osi' celowej i punktu, do ktćrogo celujemy nitką środkową siatki celowniczej (przyrost wysokości celu, zwany również wzniesieniem celowej), a - kąt nachylenia osi celowej do poziomu podczas pomiaru punktu P,

C - kąt parałaktyczny dalmierza zwyczajnego, k - stała moożM dalmierza zwyczajnego, c - atała dodawania dalmierza zwyczajnego,

l_g - odczyt poziomej nitki górnej na pionowej lacie ustawionej w punkcie P (odczyt większy),

l_d - odczyt poziomej nitki dolnej na pionowej łacie ustawianej v punkcie P (odczyt mnie jazy),

l_fl - odczyt poziomej nitki środkowej na pioncw/ej łacie ustawionej w punkoie P (odozyfcy nitek - górnej, dolnej i środkowej - oznacza się dla skrócenia w dziennikach pnniarów tachlm«fcryc2nych przez 6* s)i

1 = 1    - l_d odcinek łaty pomiędzy poziomymi nitkami skrajnymi,

!_b = i ♦ V • zależność przyjmowana do celów praktycznych dla kontroli odczytów nitek na łacie.

Zakładamy, że nitką dolną nazywamy tę, która -wyznacza’ na łacie odczyt mniejszy, a nitką górną nazywamy tę, która wyznacza odczyt większy, 7? lunetach odwracających "nitką dolną" jest 7/ięc v rzeczywistości górna nitka siatki celowniczej, natomiast w lunetach nie odwraca jącyoli "nitka dolna" jest zgodna ze swą nazwą,

Z rysunku otrzymujemy zależności, które po przekształceniach prowadzą do wzorów praktycznyoh na D i h

D a kl coa²a + c cos²ot * (kl ♦ e) cos²ot    (TJ9)

Jest to wzór ogólny, oowiem dla cc = 0° otrzymujemy D = ki + c, zgodnie z poprzednio wyprowadzonymi w2orami (117) i (11Ó),

Wzór na przyrost wysokości celu ma postaci

h = D tg ot = (kl + c) cos a tg a = (ki + c) cosct aina n

- 2 (kl + c) sin 2qc

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
img183 (8) *103 Do wypro«adzenla wzoru uogólnionego na Di h przyjmijmy następująco ozt*aczeula wedłu
img183 (8) *103 Do wypro«adzenla wzoru uogólnionego na Di h przyjmijmy następująco ozt*aczeula wedłu
img183 103 Do wyprowadzenia wzoru uogólnionego na Di h przyjmijmy następujące oz toczenia według rys
wówczas St = S2, dojdziemy więc do znanego wzoru, że na łuku kołowym strzałka dla cięciwy 2 razy kró
wówczas St = S2, dojdziemy więc do znanego wzoru, że na łuku kołowym strzałka dla cięciwy 2 razy kró
page0224 ROZDZIAŁ LXX.O DZIELE UPIĘKSZENIA ODNOŚNIE DO CZWARTEGO DNIA podzielony na trzy paragrafy.
DSC00299 (14) ia do Przez dany punkt D na płaszczyźnie (3 przyjmij topnie ł ]) prostą d leżącą na
do edycji i kliknięto PPM na (rys. 3.12.). a następnie dokonując wyboru w oknie Rys. 3.12. Okno wybo
kral Potrzebne do obliczeń ciągu temperatury gazów spalinowych przyjmujemy następująco: td — temper
47811 PB250307 I METODY WYZNACZANIA RZĘDOWOŚCI REAKCJIm    i Metoda podstawienia do w
Lewar7 125 Podstawiając do tego wzoru R = n • rQ oraz ustaloną na podstawie równania (114) zależność
D z drutu o grubości 0,4 mm, wykonane według wzoru jak na rysunku. Do nich doklejone zostaną części
PB250307 I METODY WYZNACZANIA RZĘDOWOŚCI REAKCJIm    i Metoda podstawienia do wzoru P

więcej podobnych podstron