0000019
rzone jest w stopniu nieznacznym. U pacjentów z afazją kinetyczną następuje perseweracyjne zaleganie wykonywanych uprzednio czynności, wymawianych słów itp., co powoduje, że rehabilitacja chorych przebiega zazwyczaj powoli.
3. A f a z j a słuchowo -a gnostyczna (akustyczna, sensoryczna) należy do grupy afazji sensorycznych i polega na zaburzeniu rozumienia mowy wskutek niemożności różnicowania słuchowego dźwięków mowy na poziomie korowym. Chory mówi bardzo dużo, lecz wskutek braku samokontroli słuchowej jego mowa jest znacznie zniekształcona (wielomówność, żargonofazje, neologizmy i nowe twory językowe). Pacjenci z omawianym typem afazji sprawiają otoczeniu szereg trudności z uwagi na brak kontaktu werbalnego. Przyjmują oni ponadto często postawę pozornego rozumienia, co jest źródłem dodatkowych nieporozumień między nimi a otoczeniem. Nie rozumiejąc sensu skierowanych do nich wypowiedzi, omawiani pacjenci są szczególnie wrażliwi na gest, mimikę, ton głosu i sposób ich traktowania. Wykazują także skłonność do długotrwałych kryzysów psychicznych i trwałych stanów depresyjnych.
4. Afazja słuchowo-amnestyczna spowodowana jest upośledzeniem słuchowej pamięci słownej i zbyt szybkim wygasaniem śladów pamięciowych na poziomie korowym. Pacjent nie kojarzy znaczenia nazw z ich brzmieniem oraz nie pamięta ich. Nie potrafi także zapamiętać skierowanych do niego poleceń i wypowiedzi. Powoduje to, iż u chorego występują znaczne zaburzenia zarówno rozumienia mowy, jak i mówienia. W przypadkach skrajnych afazji amnestycznej mowa pacjenta jest całkowicie zahamowana, co powoduje częste mylenie jej z afazją motoryczną aferentną. W związku ze znacznym upośledzeniem funkcji pamięci świeżej i wstecznej, orientacji w czasie, miejscu, otoczeniu, własnej osobie oraz zaburzeniem innych wyższych czynności nerwowych, pacjenci ci wymagają szczególnej troski i opieki.
5. Afazja semantyczna jest wynikiem upośledzenia myślenia przestrzennego i orientacji przestrzennej. Powoduje to trudności w kojarzeniu przez pacjenta związków gramatycznych i logicznych między słowami. Mowa chorego zaburzona jest zatem na poziomie zdania. Pacjent nie rozumie sensu całych zdań i nie potrafi budować ich w poprawnej formie gramatycznej. Afazji semantycznej towarzyszą znaczne zaburzenia orientacji w przestrzeni, miejscu, otoczeniu i czasie oraz upośledzenie wszystkich wyższych czynności nerwowych, opartych o czynnik przestrzenny. U omawianych chorych no-luje sic; ponadto częste agnozje wzrokowe. Powyższe trudności powodują, że pacjent czuje się ogromnie zagubiony w otoczeniu, przeżywa nieustanny lęk, niepewność, poczucie zagrożenia i strach przed nowymi sytuacjami, miejscami . ludźmi.
6. A f a z j a dynamiczna spowodowana jest zaburzeniami zdolności programowania działań i wewnętrznego planu wypowiedzi. U chorego zaburzone są wszystkie działania oaz wypowiedzi samodzielne, natomiast ich odtworzenie lub wykonanie według instrukcji przebiega prawidłowo. Pacjenci z afazją dynamiczną są bierni, apatyczni, nie podejmują samodzielnych prób mówienia lub działania. Dostrzega się nich bardzo szybkie wygasanie napędu do. działania. Wymagają oni nieustannej stymulacji, aktywizowania i rozhamo-wania.
Byzartrie kształtują się u dorosłych podobnie, jak u dzieci. Zaburzenia te występują zazwyczaj w niedowładach połowi-zych lewostronnych lub czterokończynowych. Bardzo często łączą się u osób dorosłych z upośledzeniem słuchu fizjologicznego, osłabieniem funkcji pamięci, koncentracji uwagi i ogólnym obniżeniem intelektualnym.
Anartria występuje u dorosłych stosunkowo rzadko i towarzyszy głównie porażeniom spastycznym czterokończynowym w wyniku rozległych urazów mózgu i pnia mózgu.
Obok powyższych zaburzeń mowy stosunkowo często pojawiają się u pacjentów dorosłych omówione powyżej zaburzeni,! głosu, fonacji, tempa, dynamiki i ekspresji wypowiedzi.
Podstawowe założenia terapeutyczne
W przypadku pacjentów dorosłych szczególnie istotny jest sposób traktowania chorego. Powinien on opierać się na współczesnym partnerstwie i współuczestnictwie, i być nacechowany szacunkiem dla pacjenta. Chorego traktować należy jak normalnego dorosłego człowieka, unikając zarówno postawy nadmiernie ochronnej, jak i lekceważącej. Szkodliwe jest izolowanie pacjenta od codziennych problemów rodziny, od nowych ludzi itp. Celowe okazuje się natomiast włączanie chorego w możliwym dla niego zakresie w życie rodziny i najbliższego otoczenia, zainteresowanie go proble-nami kraju i wydarzeniami na świecie (radio, telewizja, czasopisma).
Istotne jest traktowanie pacjenta jak osobę potencjalnie mówiącą. W tym celu należy podejmować z nim próby dia->qu, czekać na jego odpowiedzi w dostępnej dla niego formie
121
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
IMGu49 JjMiędzynarodowa norma technologiczna definiuje jakość następuąjąco: a) Jakość jest stopniem
scandjvutmp104 01 251 do stopnia nieznanego nam żyjącym na północy: skutek to jest gorącego południo
38258 skanuj0029 (71) Rozdział 3. Żywienie dzieci 55 ftn.c./dobę, następnie podaż jest stopniowo zwi
skanuj0005 48 ARTYKUŁY tualnego i stopnia oczytania pacjenta. Drugim etapem jest czytanie indywidual
Zdjęcie0025 !.Łożysko jest gruczołem dokrewnym, w którym wydzielane są następujące hormony steroidow
Zdj?cie0097 * powyższych odpowiedzi nie jest prawidłowa. ukłuty typu określane są w następujący
skanuj0003 (541) Wyraźna granica plastyczności jest to naprężenie, po którego osiągnięcia następuje
IMGP17 (2) Rogersa jest pobudzanie samodzielności pacjenta, za- ! miast poddawania go zewnętrznemu d
więcej podobnych podstron