0000041 (7)

582 Urazowe uszkodzenia narządu ruchu

2. W kostce bocznej, około 2 cm powyżej jej szczytu, wierci się od przodu i góry ku tyłowi i dołowi tunel odpowiadający średnicy ścięgna. Ścięgno mięśnia strzałkowego krótkiego, zaopatrzone jedwabiem w sposób typowy, przeciąga się tunelem od przodu ku tyłowi.

3. Z małego cięcia bocznego nad guzem kości piętowej lub z cięcia od

Ryc.

294. Plastyka bocznych więzadeł stopy, wg Watson-Jonesa.

guza do cięcia łukowatego, na poziomie szczytu zewnętrznej kostki odsłania się boczną powierzchnię guza kości piętowej i wierci w nim podobny tunel w kierunku tylnego otworu kanału w kostce. Koniec ścięgna przeciąga się tunelem w kości piętowej, napina przy stopie ustawionej koślawo i zeszywa w pętlę lub przyszywa do okostnej guza piętowego.

Szew części miękkich. Opatrunek gipsowy sięgający do kolana, stopa ustawiona w pozycji koślawej i ustawiona pod kątem ok. 100° wobec podudzia, na 6 tygodni. Chory może chodzić o kulach po 2—4 dniach po zabiegu. Stopę można obciążać w gipsie po upływie 10—14 dni. Po zdjęciu gipsu wskazana jest fizykoterapia i wzmacnianie mięśnia strzałkowego długiego. W ciągu 3—4 miesięcy po zabiegu należy zabezpieczyć stopę obuwiem z obcasem wypuszczonym ku bokowi uniemożliwiającym wykręcenie.

f. Nawykowe zwichnięcie stopy ku przodowi

Watson-Jones obserwował dwa przypadki tego rodzaju zwichnięcia u graczy w piłkę nożną, po niewyleczonym oderwaniu skokowego przyczepu torebki górnego stawu skokowego. Przy obciążaniu stopy, podudzie cofało się ku tyłowi, przy unoszeniu wracało na miejsce. Wobec poważnego zaburzenia czynności, Watson-Jones wykonał tenodezę ścięgnem mięśnia strzałkowego długiego, przeprowadzając je przez strzałkę w płaszczyźnie strzałkowej, przez szyjkę kości skokowej poziomo w płaszczyźnie czołowej i przez kość piszczelową powyżej kostki, w płaszczyźnie strzałkowej. Wolny koniec ścięgna przyszył do okostnej

piszczeli.

Ryc. 295 przedstawia tenodezę opartą na tej samej zasadzie z użyciem ścięgna konserwowanego.

Technika zabiegu. 1. Cięcie podłużne w osi kończyny zaczyna się 6— 8 cm powyżej górnego stawu skokowego, przebiega między ścięgnami wspólnego długiego prostownika palców i palucha, do poziomu stawu Choparta. Po rozchyleniu ku bokom ścięgien prostowników odsłania się grzbietową i boczne powierzchnie szyjki kości skokowej i wierci w niej poprzeczny kanał o średnicy 6—7 mm, dokładnie w płaszczyźnie czołowej. Kanałem przeciąga się konserwowane ścięgno, odpowiedniej grubości.

2. Pokrywające torebkę stawową od przodu tkanki miękkie unosi się ku przodowi i wierci w strzałce, skośnie od przodu i dołu ku górze i tyłowi i nieco na zewnątrz, podobny kanał, którym przeprowadza się boczny koniec przeszczepu i przy- Ryc. 295. Opis w tekście,

szywa podokostnowo do strzałki.

Drugi koniec przeszczepu przeciąga się kanałem wywierconym powyżej kostki wewnętrznej i wszywa w napięciu, przy stopie odprowadzonej na miejsce i ustawionej pod prostym kątem wobec podudzia, w okostną bocznej powierzchni piszczeli.

Kończynę unieruchamia się na 8 tygodni w opatrunku gipsowym sięgającym do kolana. Obciążanie dozwolone jest po 8—10 dniach. Po zdjęciu gipsu zabezpiecza się przeszczep od rozciągnięcia bucikiem z cholewką obejmującą obie kostki, na okres dalszych kilku miesięcy.

g. Plastyka troczków mięśni strzałkowych (Plastica retinaeulorum mm. peroneorum)

W urazach z mechanizmu odwiedzeniowego mogą ulec przerwaniu troezki mięśni strzałkowych. W porażeniach i w stopie koślawej troczki rozciągają się i ścięgna mięśni strzałkowych przemieszczają się ku przodowi, zwłaszcza przy stopie nawróconej i zgiętej dogrzbietowo.

Dolegliwości z tym związane i niepewność chodu są wskazaniem