017

KORZYSTAJ Z MŁODOŚCI.

Wdzięczne jest światło co z obłoków bije.

Blask słońca miły jest naszemu oku.

Jeżeli człowiek długie lata żyje,

I wciąż się w życia weseli potoku,

Niechże pamięta na dnie osmucone,

Co kiedyś przyjdą z nudą i z ciemnością,

A w których uzna, że życie minione

Z wszystkiemi czyny było li marnością..

Ciesz się młodzieńcze więc w dniach twojćj wiosny Chadzaj tą drogą gdzie serce prowadzi, Używaj dobra swobodny, radosny,

I tam poglądaj, gdzie ci oko radzi.

Odganiaj smutki od swojego czoła.

Odrzuć daleko wszystkie troski czarne,

Nim czas nadejdzie, że serce zawoła: ■

Młodość i roskosz są to rzeczy marne.

Za dni młodości myśl o Stworzycielu,

Co ciebie tylko dla wesela stworzył,

Zanim nadejdzie czas udręczeń wielu,

Na któren będziesz brew marsczył i srożył. Nim jasne słońce zagaśnie dla ciebie,

Nim w błękit księżyc i gwiazdy potoną;

Nim się obłoki zgromadzą na niebie,

I znów po deszczu zamkną czarne łono.

Nim dom twój zawrą, a słudzy w żałobie Biegać w nim będą; nim serce ustanie,

Nim siły życia odprężą się w tobie,

A taka cisza rospaczy nastanie.

Że na szmer lada ptak trwożny ucieknie,

Wesołe córki oniemieją w śpiewie,

I tylko głucho szarańcza zastęknie,

Na migdałowćm gdy usiędzie drzewie.

Nim biesiadnicy uciekną od stołu,

A ty człowiecze pójdziesz w dom wieczności; A na ulicach zahuczą pospołu,

Pogrzebne płaczki wielki hymn'żałośei.

Nim się od lampy srebrny sznurek przerwie,

A lampa życia zbutwiała upadnie,

Tak gdy się wiadro przy studni oderwie,

Z złamanćm kołem będzie leżeć na dnie.