siaj" 1 2), oraz radcy leśnictwa hr. BernstorfPa p. t, „Hodowla oraz tresura posokowców" 3).
Z wyżej wymienionych książek praca Gerding'a jest wyczerpana.
Od początku 1934 r. możemy w Niemczech zaobserwować wzmożenie się ruchu w kierunku hodowli po-sokowca. Ruch ten przypisywać należy zarządzeniu wielkiego łowczego Rzeszy (Goeringa) w tym kierunku, że każde nadleśnictwo, względnie łowisko
0 stałym stanie oraz etacie odstrzału jeleni, winno posiadać conajmniej 1 posokowca. Z tych powodów sprowadzenie posokowca z Niemiec do Polski jest w chwili obecnej bardzo utrudnione, gdyż popyt na nie oraz cena w Niemczech są bardzo wielkie.
Rozwój hodowli posokowców u nas jest jeszcze w zarodku. Krajowe czasopisma łowieckie bardzo mało zajmowały się posokowcami i nieliczne są publikacje w tej, materji. Najlepszemi, choć szczupłemi pracami z tej dziedziny są artykuły Alberta Mniszka, drukowane w „Łowcu" z r. 1904, oraz Jana Grabowskiego z Nr. 19. 1923 r. „Przeglądu Myśliwskiego
1 Łowiectwa Polskiego".
Najpopularniejsze polskie podręczniki łowieckie, jak Korsaka „Rok Myśliwego" i Krawczyńskiego oraz Sztolcmana „Łowiectwo", wspominają krótko tylko o istnieniu specjalnej rasy psów, idących za farbą, t. zw. tropowców albo posokowców.
Pracy St. Błockiego p. t. „Nasze psy“, opisującej m. in. rasy posokowców, nie można uważać za podręcznik dla myśliwych, gdyż opisy, traktujące nie-
6
5) ForStmeister Gerding — Der Schweisshund, seine Zucht und Erziehung, sowie seine Fuhrung und Arbeit einst und jetzt. Neumann- Neudamm 1904.
) Farstmeister Graf Bemstorff — Zucht und Behandlung;
des Schweisshundes — Neumaim-Neudamm 1926.