2012 10 05;03;29
ii
fazy stałej, jak otrzymywanie materiałów ogniotrwałych, ferrytów, ceramiki elektrotechnicznej oraz heterogenicznych reakcji katalitycznych.
Na skutek tak szybkiego rozwoju wiedzy w zakresie korozji gazowej tworzyw metalicznych czynione są coraz częściej próby monograficznego opracowania tego problemu pod różnymi aspektami. W literaturze polskiej pierwszą taką próbę podjęli autorzy niniejszego opracowania publikując w roku 1965 monografię pt. „Korozja gazowa tworzyw metalicznych” [2]. W pracy tej przedstawiono elementy teorii utleniania metali i stopów aktualne do roku 1963. W latach 1963—1973 nastąpił tak znaczny postęp w zakresie teorii zjawisk korozji gazowej jak i w metodach jej zapobiegania, iż szereg zawartych we wspomnianej monografii faktów wymaga już gruntownej modyfikacji i znacznego poszerzenia. Dlatego też wydaje się w pełni uzasadnione wydanie nowego opracowania. Opierając się na obszernej literaturze źródłowej, autorzy dokonali próby podsumowania najnowszych osiągnięć teoretycznych i praktycznych w zakresie walki z korozją gazową tworzyw metalicznych, oddając do rąk Czytelnika oryginalne opracowanie monograficzne. Autorzy mają nadzieję, że książka ta wzbudzi również żywe zainteresowanie jak poprzednia.
Literatura do wstępu
1. Tomaszów N.: Teoria korozji i -ochrony metali. PWN, Warszawa 1962, s. 19.
2. Mrowec S., Werber T.: Korozja gazowa twoczyw metalicznych. Wydawnictwo „Śląsk”, Katowice 1965.
i
/
Rozdział 1
Produkt reakcji utleniania metalu może być — w zależności od warunków zewnętrznych i składu tworzywa — lotny, ciekły lub stały. Produkt ten tworzy się z reguły na powierzchni metalu, lecz w pewnych przypadkach reakcja utleniania może zachodzić również w głębi fazy metalicznej w wyniku rozpuszczania się w niej utleniacza. Ten ostatni przypadek nosi nazwę utleniania wewnętrzego.
Podstawowym kryterium pozwalającym na ocenę, czy w danych warunkach proces utleniania określonego metalu będzie mógł w ogóle zachodzić, jest znak zmiany potencjału termodynamicznego reakcji chemicznej, według której przebiega utlenianie [1, 2]. W najprostszym przypadku utleniania czystego metalu dwuwartościowego proces ten można wyrazić równaniem
1
Me + ~2~ X; = MeX
gdzie
Me — metal,-X — utleniacz.
Zmiana potencjału termodynamicznego AG powyższej reakcji jest sumą algebraiczną potencjałów chemicznych |.i poszczególnych składników układu
AG — Rmcx i>Mo~ 2 l,x2
Pomiędzy potencjałem chemicznym i aktywnością danego składnika układu istnieje znany związek
gdzie
|U = uJ I RT In Oj
(1.3)
R — stała gazowa,
T — temperatura bezwzględna,
ni — aktywność składnika i w układzie,
11
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
2012 10 05;03;29 fazy stałej, jak otrzymywanie materiałów ogniotrwałych, ferrytów, ceramiki elektro
2012 10 05;03;292 a® — potencjał chemiczny danego- składnika w warunkach standardowych, a więc przy
2012 10 05;03;2910 przyjmując, iż wzrost zgorzeliny odbywa się w wyniku odrdzeniowej dyfuzji metalu
2012 10 05;03;292 aj — potencjał chemiczny danego składnika w warunkach standardowych, a więc przy
2012 10 05;03;293 ność rozkładową związku MeX, która odpowiada stanowi równowagi termodynamicznej p
2012 10 05;03;296 t — czas reakcji, ki — liniowa stała szybkości utleniania. Po scałkowaniu równani
2012 10 05;03;296 t — czas reakcji, ki — liniowa stała szybkości utleniania. Po scałkowaniu równani
2012 10 05;03;294 tych zależności dla reakcji szeregu metali z tlenem, siarką i azotem [3-1-5]. Wyk
2012 10 05;03;295 2. Krupkowski A.: Zasady Termodynamiki. PWN, Kraków 1958. 3. Ri
więcej podobnych podstron