21643 Polska Poezja XV w$1

78 POLSKA POEZJA ŚWIECKA XV WIEKU

Dziatki * we smętku mnie żałują, *przyjaciele

Ku jimieniu przymierzają,

²⁰ Na mą duszę niczs nie dbają.

Na fałszywym świecie byt kładłem,

Bych ci na nim długo żyw być miał,

A nigdym swych grzechów sprawiedliwie nie spowiedał.

Audientes hoc HOMINES

Kwap się rychło ku spowiedzi,

²⁵ Kapłana [w] swój dom przywiedzi,

Płacz za grzechy, przym świątość —

Boże Ciało!

Iste vero INFIRMUS

Eja, duszo moja,

Ocuci się, długoś spała!

³⁰ Ni masz wiernie[j]szego k sobie,

Uczyń dobrze sobie!

w. 18 dziatki — na marginesie rkps. słowo „przyjaciele”; dialog mógł być odgrywany przy pogrzebach i jeśli zmarły nie miał dzieci, to „dziatki” zastępowano w tekście „przyjaciółmi”, w. 20 niczs — nic.

w. 21 kłaść byt — opierać życie na czymś, w. 23 sprawiedliwie — uczciwie, rzetelnie, po w. 23 (łac.) — słuchający tego Ludzie, w. 25 przywiedzi (przywieść) — przyprowadź, w." 26 przym — przyjmij, po w. 27 (łac.) — tenże zaś Chory, w. 30 ni — nie.

O duszyce, kwiecie drogi,

Nietu drogszego na tem świecie,

Tanieś się złemu duchu przedała,

³⁵ Gdyś ku grzechu wolą złą brała.

■ HOMINES

Dziatkom* rolą z domem podaj, * ubogim

Coś wyrobił, za duszę daj.

Przyjaciół sobie nabywaj,

S nieba duszę przytulaj swą w raj.

⁴⁰ Zbierz dłużniki i gniewniki,

Otproś, zapłać dług wszytkim;

Nie trać dusze swe o cudz pieniądz, łże źle w piekle gorzeć.

INFIRMUS

Tam sam moje oczy glądzą,

⁴⁵ Trzy złe duchy widzą:

Me grzechy wyjawiają,

Me duszy sidła stawiają.

w. 32 duszyce — duszyco.

w. 33 nietu — nie ma; drogszego — droższego, w. 34 złemu duchu — diabłu.

w. 35 ku grzechu — ku grzechowi; brać złą wolą — wykazywać złą skłonność.

w. 36 dziatkom — na marginesie rkps. słowo „ubogim”; podobnie jak poprzednio (w. 18) zaznaczona możliwość zmiany tekstu w sytuacji, gdy dialog będzie się odnosił do osoby bezdzietnej.

w. 39 s nieba duszę — dusza pochodząca od Boga' powinna też ku Niemu zmierzać; przytulać — przyłączać, umieszczać, w. 47 me duszy — mej duszy.