25072 skanuj0004 (26)
3.1. Ogólne zasady planowania zagospodarowania turystycznego 151
Jak już wspomniano, do krajów o długich tradycjach w opracowywaniu planów zagospodarowania turystycznego należy Polska, w której już w latach 30. XX w. prace w tym zakresie prowadził S. Leszczycki i skupieni wokół niego geografowie oraz planiści [Leszczycki 1992].
W okresie po 1945 r. pierwsze plany regionalne, w których uwzględniono problematykę turystyczną, zostały opracowane jeszcze w latach 50. W 1959 r. przyjęto „Plan zagospodarowania turystycznego kraju dla potrzeb turystyki zagranicznej w latach 1959-1962”, a w dwa lata potem „Plan zagospodarowania turystycznego Polski w latach 1961-1965”. Zgodnie z ich ustaleniami w następnych latach powstało wiele inwestycji turystycznych, które nadal w dużej mierze decydują o obecnym kształcie zagospodarowania turystycznego Polski. W tym okresie ukazało się również wiele publikacji z wytycznymi dla planistów zajmujących się zagospodarowaniem turystycznym [Szuszkiewicz i in. 1965, Kasperski 1966, 1968a, 1968b], które często są nadal stosowane w praktyce urbanistyczno-architektonicznej.
W końcu lat 60. XX w. pod kierunkiem O. Rogalewskiego ukończono „Plan kierunkowy zagospodarowania turystycznego Polski” [Rogalewski 1979], który określał:
• obszary, miejscowości, obiekty i trasy, które stanowią podstawowe walory (zasoby) krajoznawcze i wypoczynkowe kraju, i które powinny być zachowane w celu zaspokojenia potrzeb społeczeństwa i przyszłych pokoleń;
• rodzaje i optymalną wielkość funkcji, jakie powinny spełniać w turystyce powyższe walory;
• lokalizację głównych elementów zagospodarowania turystycznego kraju.
Zgodnie z założeniami planu, jako odrębne zagadnienia w planie wydzielono:
turystykę wypoczynkową, turystykę krajoznawczą, turystykę wędrowną, a także wypoczynek świąteczny.
Biorąc pod uwagę zasoby środowiska przyrodniczego i poziom rozwoju społeczno--gospodarczego, z punktu widzenia turystyki wypoczynkowej wydzielono w Polsce trzy kategorie rejonów turystycznych: kategoria I (gdzie turystykę uznano, jako funkcję dominującą), kategoria II (turystyka była funkcją gospodarczą równorzędną innym działom gospodarki) i kategoria III (turystyka stanowiła jedynie funkcję uzupełniającą). Określając liczbę osób mogących jednocześnie wypoczywać na danym terenie, przyjęto, że rejony kategorii I mogą średnio pomieścić 127 osób na 1 km2, tereny kategorii II są w stanie przyjąć jednorazowo 58 osób na 1 km2, a obszary zakwalifikowane do kategorii III mogą przyjąć 18 osób na 1 km2.
W ślad za przyjętym „Planem kierunkowym zagospodarowania turystycznego Polski” w następnych latach opracowano plany regionalne i miejscowe. Powstały również liczne opracowania metodyczne, które były poświęcone m.in. planom zagospodarowania turystycznego obszarów podmiejskich [Rutkowski 1978], terenów chronionych [Baranowska-Janota, Ptaszycka-Jackowska 1987], obszarów pojeziernych [Zwoliński 1985, 1992], nadmorskich [Gurjanowa 1972], jak również miejskich [Przybyszewska--Gudelis, Iwicki 1973].
Mimo powszechnej zgody co do celowości planowania turystyki i zagospodarowania turystycznego, efekty planowania odbiegają często od przyjętych założeń. Związane
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
47909 skanuj0002 (26) 149 3.1. Ogólne zasady planowania zagospodarowania turystycznego -
72981 skanuj0013 (8) 184 3. Wybrane problemy planowania zagospodarowania turystycznego Konsekwencją
skanuj0017 (8) 190 3. Wybrane problemy planowania zagospodarowania turystycznego Strefowanie przestr
38370 skanuj0019 (6) 196 3. Wybrane problemy planowania zagospodarowania turystycznego nu. Według P.
10574 skanuj0110 (18) 116 Rozdział 8. • Rozeta T-Delta Czujniki tensometryczne, jak już wspomniano,
51726 skanuj0003 (26) 150 3. Wybrane problemy planowania zagospodarowania turystycznego miejscami no
skanuj0017 (26) 9.2. Planowanie zagospodarowania turystycznego 249 Ryc. 27. Zagospodarowanie turysty
więcej podobnych podstron