38206 skanuj0016 (248)

Dziecko z FAS w systemie edukacji

• rozwinięta samoochrona;

• pozytywna i adekwatna samoocena; i • otwartość na nowe doświadczenia.

Dzieci z FAS prezentują często odmienne wzorce przywiązania, które ogólnie określamy jako pozabezpieczne, a które charakteryzują się m.in. lękowymi i gniewnymi zachowaniami, niechęcią do fizycznej bliskości, ograniczonym zainteresowaniem poznawania [otoczenia, brakiem ekspresji uczuć, przekraczaniem granic innych osób, brakiem informacji emocjonalnej z ich strony (brak emocjonalnych odpowiedzi) itd. W kontakcie Łnimi ma się wrażenie, że nie potrzebują nikogo, że najlepiej czują się same ze sobą. feytuację bliskości traktują jako zagrożenie i reagują wtedy agresją lub unikaniem, ucieczką. Dziecko z takim wzorcem przywiązania jest ogromnym wyzwaniem dla osób chcą-[cych nawiązać z nim kontakt, wspierać je i pomagać w rozwoju. Dobrze jest, jeśli osoba fchcąca podjąć s mi funkcjami, ma również wiedzę na temat przywiązania. Czemu to jest [takie ważne? Wtedy dorosły jest w stanie analizować, co się kryje za tymi zachowaniami Bziecka, nie „bierze ich do siebie” i potrafi odczytywać, czego dziecku brakuje. Wie, jakie zachowania ma prezentować tak, aby dziecko je przyjęło lub na jaki czas musi je rozłożyć. Potrafi także oceniać zachodzące w relacji między nim a dzieckiem procesy. Jeżeli Bprosły nie posiada takich umiejętności, to budowanie relacji jest bardzo trudne w konsekwencji, pomimo jego wkładu pracy, brak jest efektów, a za ich brak obwiniane jest feaecko. Z takimi sytuacjami często spotykamy się w szkole. Każdy ma w sobie obraz Ruczyciela, który pracuje z zaangażowaniem, przygotowuje pomoce, a dzieci omijają [ go z daleka. Dzieje się tak nie dlatego, że one są niegrzeczne, ale dlatego, że nie została ■budowana relacja. Czasami to budowanie relacji trwa długo, a z dziećmi z FAS bardzo Hugo (często wymagają one pomocy terapeutycznej w tym zakresie).

I Dziecko z FAS ze względu na specyfikę i rozległość potrzeb pomocy budzi lęk. Budzi Ktakże niepokój wśród nauczycieli, bo jest to kolejne dziecko ze specjalnymi potrzebami ■łukacyjnymi, z którymi nauczyciel ma sobie dać radę, a nikt na ten temat nie dostar-Iczył mu informacji. Żeby trochę zmniejszyć ten lęk, należy w inny sposób pokazać, że w szkole oprócz dzieci z FAS mamy inne grupy dzieci z zaburzeniami funkcjonowania. Łzyczyny tych dysfunkcji mogą być różne, natomiast objawy zewnętrzne w fiinkcjo-Łwaniu są albo takie same, albo bardzo podobne do tych charakteryzujących dzieci ■FAS. Dzisiejsza szkoła jest w miarę skoncentrowana na dzieciach z ADHD. Jest na-Irisk, w związku z czym - chociaż nie wszyscy potrafią z nimi pracować - wszyscy mają ■podstawową wiedzę przynajmniej na temat tego zaburzenia. Natomiast dzieci z FAS są w szkole niezauważane, m.in. dlatego, że o FAS nie wie prawie nikt. Jeżeli nauczyciel i na temat FAS nie wie nic, to trudno oczekiwać, że swoimi działaniami będzie wspierał