39722 skanuj0036 (77)

ne zasoby w ekosystemie (np. porostów epigeicznych, czyli naziemnych lub ptaków żerujących na pniach drzew);

■    szczególnym bogactwem florystycznym, które pozwala zakładać także bogactwo gatunków organizmów heterotroficznych, m.in. zwierząt bezkręgowych (np. ekosystemy świetlistych dąbrów Potentillo albae-Quercetum i kwiecistych muraw ksero-termicznych Inuletum ensifohae)\

■    dużą różnorodnością biologiczną, mierzoną za pomocą najrozmaitszych wskaźników (Margalef 1965; Pielou 1966; Whittaker 1972; May 1993, 1994; Weiner 1999).

Różnorodność biologiczna ekosystemu w rozważaniach teoretycznych jest jedną z najważniejszych cech decydujących o jego funkcjonowaniu i szansach przetrwania zaburzeń warunków siedliskowych. Niestety, mimo że opracowano wiele metod pomiaru różnorodności, żadna nie ma waloru uniwersalnej (Leveque i Mounolou 2004). W praktyce badawczej nie jest także możliwe, postulowane przez teoretyków, uwzględnienie wszystkich gatunków składających się na biocenozę. Dlatego w ekologii używa się najrozmaitszych wskaźników (genetycznych, populacyjnych lub gatunkowych, struktury siedlisk oraz ich kombinacji) pozwalających jedynie na względną ocenę różnorodności biologicznej, ale z możliwością porównywania ekosystemów, poszukiwania przyczyn stwierdzonych różnic i analizowania zmian różnorodności z upływem czasu (Lćveque i Mounolou 2004).

Zakwalifikowanie ekosystemów do kategorii specjalnej troski niekoniecznie musi być równoznaczne z postulatem objęcia takich ekosystemów ochroną prawną,

Wyszukiwarka