43608 Wittlin Trwoga przed śmiercią, 8 9

Mnie — trupa nie chce znać już moja matka, Mnie — trupa własna żona się wypiera:

Ledwo zastygnę rozkaże mnie wynieść Karawaniarzom — z domu, gdziem ją kochał,

I dom wykadzi, by nie cuchnął mną,

I dom wykadzi, jak po czemś, co wstrętne,

A nie — kochane!

Panie! Ja nie chce umrzeć!

Na każdym kroku, o każdej godzinie,

Na pełnem morzu i na górskim szczycie Na złotym tronie i w czarnem więzieniu Przy sutej uczcie i w dziadów asylu,

Zimą i latem, wiosną i jesienią,

Na każdym placu, na każdej ulicy:

Zawsze, zawsze, zawsze czyha na mnie śmierć!

Panie! Ja nie chcę umrzeć!

Nieraz chodziłem w jesienne wieczory Za miasto, kędy leżą okopiska,—

I strach mnie brał.

Nieraz widziałem zwierzęcą padlinę:

I brał mie wstręt.

Złe muchy — martwe obsiadły cielska Zwierząt wspaniałych —

Kruki, gawrony szarpały wnętrzności Koni udałych —

Po długich latach — białe ludzkie kości

Suto rozsiane po naszych ugorach Świadczą o strasznych, gromadnych. pomorach I wojnach!

Panie! Ja nie chcę umrzeć!

Każdy dziś człowiek może pchnąć mnie nożem

— i umrę!

Cholera, tyfus potrafi mnie zmóc

— i umrę!

Pożar mnie może spopielić

— i umrę!

Zwalić mnie może zapalenie płuc,

A człowiek, mój wróg — zastrzelić!

Ja chcę się Twemi darami weselić I żyć!

O jakże piękne są powszednie dni,

W których się człowiek mozoli W pocie czoła i krwi!

O jak rozkoszne jest wszystko, co boli!

O jak cudowne są bezsenne noce,

Pełne słodyczy i łez!

0 jakże pachną na wiosnę owoce

1 mokry, poranny bez!

A jaki smaczny żytni, czarny chleb!

A jak soczysty jasny, pszczeli miód,

A jak nas krzepi białe, krowie mleko,