94284301 djvu

FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 523

nich w ciemności wcale się nie podnosi. Natomiast wzrost wrażliwości siatkówki zaadaptowanej względem innych promieni widma, jest tern większy, im większa jest częstość drgań eteru, tak, że krótkofaliste promienie błękitne i fiołkowe spotykają się w oku przystosowanem do ciemności z najbardziej spotęgowaną wrażliwością. Stąd też widmo przedstawia się pod względem rozkładu jaśniejszych i ciemniejszych części inaczej w świetle dziennem, a inaczej w ciemności, po dokładnej adaptacyi siatkówki. Na świetle dziennem najjaśniejsza część widma przypada między barwą pomarańczową a żółtą (między linią D a E), a w ciemności oko zaadaptowane widzi najjaśniej część widma między barwą zieloną a błę kitną. Nie ulega oczywiście żadnej wątpliwości, że nie chodzi tu

0    różnicę w energii świetlnej poszczególnych promieni i odmienny rozkład jej w tych dwóch przypadkach, lecz że jest to zjawisko czysto podmiotowe, zależne od zmiany siatkówkowej wrażliwości, która wzrosła bardziej dla promieni krótkofalistych, niż dla długo-falistych. W pewnych razach pod wpływem dokładnej adaptacyi widmo przedłuża się nawet w obręb promieni pozafiołkowych, które są w zwykłych warunkach niewidzialne. Przedstawiają się one wtedy jako słabe, bezbarwne przedłużenie wstęgi widmowej. Tym niejednostajnym stopniem adaptacyi względem poszczególnych barw widma tłumaczy się znane zjawisko Purkinjego. Polega ono na tem, że po zachodzie słońca, gdy silny zmrok zapadnie, przedmioty barwy czerwonej przedstawiają się nam jako ciemne, lub wprost jako czarne, podczas gdy przedmioty barwy niebieskiej

1    fiołkowej zyskują na jasności i dzięki temu przedmioty tej barwy rozróżniamy jeszcze przy bardzo słabem oświetleniu.

Przy najsłabszym stopniu oświetlenia widmo przedstawia się jako blada wstęga bezbarwnego światła, przyczem ta bezbarwność nie ma żadnego podobieństwa do wrażenia barwy białej, jakie nam daje mieszanina niektórych lub wszystkich barw widma. Poczucie barw zatraca się również przy nadzwyczaj silnem natężeniu światła, a wtedy wszelkie barwy wywołują wrażenie białości. Widzimy z tego, że tylko w pewnych granicach siły oświetlenia oko zdolne jest rozróżniać poszczególne barwy.

Jak z badań Kunzego, Parinauda, Kriesa i innych wynika, zdolnością odczuwania barw obdarzone są tylko czopki. Toteż środek siatkówki, mianowicie fovea centrahs, posiada tę zdolność w najwyższym stopniu. Badania perymetryczne zapomocą znaków

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
94284501 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 425 wszechnie dziś używany przyrząd JavaJ a i Schiótza. o
94284701 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 527 wemu, które poprzednio bło zamknięte, w daleko żywszym
94284101 djvu FIZYOLOSIA NARZĄDU WZROKU 421 płaszczyźnie głównej w tym samym kierunku położony i w
94284101 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 521 starczającą, która polega na tem, że na to samo miejsc
94284901 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 529 błękitne widma słonecznego. Aby ten brak usunąć, zmien
94282701 djvu FIZYOLOGIA NARZADU WZROKU 507 wień wzrokowa rozkłada się szybko pod wpływem światła,
94287501 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 455 skopu. Sprowadzamy dokładny kontakt obrazków środkowyc
94288501 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 465 FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 465 cych brzegach, a ciemnym
94288701 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 467 1 świecą, a wtedy ciemne pole przybiera zabarwienie żó
94280301 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 483  T Przyjmując einmetropię jako podstawową refrakc
94280701 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 487 sona (ryc. 183). Jak wiadomo, używając do doświadczeni
94286901 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 549 dem siebie symetrycznych obrazów bryłowatego przedmiot
94288101 djvu FIZYOLOGIA NARZADU WZROKU 561 w polu widzenia (lokalizacyi), o której była mowa w po
94288901 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 569 Meiboma, których wyloty znajdują się, jak wiadomo, wła
94289101 djvu FIZYOLOGIA NARZĄDU WZROKU 571 się u królika w ciągu 75 minut, u człowieka w ciągu 50

więcej podobnych podstron