img354 (8)
I
226 Druidzi 1946 r. Kręgowi przewodniczy! George Watson MacGregor Reid, przyjaciel George’a Bernarda Shawa. Reid bezskutecznie ubiegał się o elekcję w brytyjskiej Izbie Gmin i amerykańskim Senacie. Po kolejnym wewnętrznym rozłamie, w 1963 r. powstał Zakon Bardów, Owatów i Druidów, który postanowił odbywać obrzędowe spotkania w Tower Hill lub forcie Hunsbury Hill niedaleko Northampton.
Tak zwane Celtyckie Odrodzenie, pod koniec dziewiętnastego wieku, przyniosło ze sobą wzrost zainteresowania celtycką mitologią, a co za tym idzie również liczne publikacje i tłumaczenia. Druidzi stali się jak najodpowiedniejszym tworzywem literackim. Najważniejszą pracą na ten temat pozostaje do dziś rozprawa Aidana Lloyd Owena The Famous Druids; a survey ofthree centuries of English literaturę on the Druids (Sławni druidzi; przegląd trzech wieków literatury angielskiej poświęconej druidom, 1962). Jednakże od 1962 r. ukazało się zarówno w Wielkiej Brytanii, jak i Stanach Zjednoczonych jeszcze więcej pozycji w nurcie literatury fantasy, gdzie druidzi odmalowani bywają w najwymyślniejszych barwach. Jednym z wielkich przebojów ostatnich lat była powieść Morgana Llywelyna Druids (1990). Druidzi, niezależnie od sposobu przedstawienia, zaistnieli w naszej literaturze na dobre, jednakże omówienie poszczególnych postaci daleko wykracza poza ramy niniejszej pracy.
Pasja poszukiwania i odkrywania tajemnych doktryn druidów zaczęła zataczać coraz szersze kręgi. Być może najciekawszą próbę odkrycia i zinterpretowania oryginalnej filozofii druidów podjął Bretończyk Neven Henaff, którego spostrzeżenia dotyczące kalendarza z Coligny już omawialiśmy. Henaff był z zawodu inżynierem chemikiem, a w latach 1932-1945 zaangażował się w ruch na rzecz niepodległości Bretanii i został przywódcą organizacji paramilitarnej Gwenn ha Du („czarny i biały” - barwy narodowe Bretanii). Jego uproszczone podejście do sprawy niepodległości Bretanii - kto jest przeciwko Francji, ten jest przyjacielem Bretanii - skłoniło go do popełnienia poważnych błędów politycznych. Po wojnie francuski sąd skazał go zaocznie na karę śmierci, ale zdołał uciec i resztę życia spędził na emigracji, głównie w Irlandii. Henaff był człowiekiem religijnym, filozofem, którego praca przedstawiająca astronomiczną interpretację Stonehenge została opublikowana po raz pierwszy na łamach Zeitschrift fur Celtische Philologie (1943). W latach trzydziestych Henaff odrzucił chrześcijaństwo i usiłował zorganizować wspólnotę żyjącą według zasad uznanych przez niego za druidyczne. Przez czterdzieści lat spędzonych na emigracji zajmował się szczegółowym badaniem źródeł celtyckich usiłując wskrzesić filozofię druidów. Wielu osobom, które go spotkały, znany był jako „le Grand Druide”.
Wyłącznie własnym pomysłem Henaffa była filozofia nazwana przez niego Giam-Sam, od celtyckich słów oznaczających zimę i lato. Terminy te Henaff wziął z kalendarza z Coligny, gdzie występują w formach galijskich nazw miesięcy giamon i samon, a w staroirlandzkim przybierają formę gaim i sam. Henaff spędził trochę czasu w Japonii i jego pomysł filozofii Giam-Sam wiele zawdzięcza chińskim pojęciom Yin i Yang. Pojęcia te można rozumieć również jako „cienisty” i „słoneczny”, a więc terminy celtyckie są dość bliskie. Yin to element żeński, bierny, zimny, negatywny, podczas gdy Yang to element męski, aktywny, ciepły i pozytywny. Yin i Yang razem współistnieją i wzajemnie się uzupełniają, w przeciwieństwie do europejskiego dualizmu, w którym światłość jest dobra, a ciemność zła. Wiąże się z tym również pogląd, że pięć elementów lub procesów rządzi wszystkimi zdarzeniami (drzewo, metal, ogień, woda i ziemia). Henaff wprowadził swoją filozofię Giam-Sam około roku 1970. Z pozoru wygląda ona raczej na przeniesienie filozofii chińskiej niż rozwijanie pojęć indoeuropejskich. Niestety Henaff opublikował za życia bardzo mało, choć pozostawił wiele prac w rękopisach. Louis Feutren, wykonawca jego testamentu odpowiedzialny za archiwum, twierdzi, że Henaff: „we wszystkich swoich pismach naukowych, filozoficznych, historycznych itd. klasyfikuje i określa wszystko poprzez dodanie oznaczeń w nawiasach (giam) lub (sam). Ale nigdzie tego nie objaśnia”. Najwidoczniej Henaff nigdzie nie wytłumaczył swojej decyzji wprowadzenia w system celtyckich wierzeń pojęć Yin i Yang.
Podczas gdy Henaff był jedynym myślicielem, który tak radykalnie chciał wskrzesić celtyckie pogaństwo, to inny Bretończyk, Raphael (Rafig) Tullou (1909-1990), był gorącym zwolennikiem praktycznego wskrzeszenia „celtyckiej religii”. Tullou, również zaangażowany w ruch na rzecz niepodległości Bretanii, najpierw zajmował się celtyckim chrześcijaństwem, a od 1932 r. skierował się ku ideom przedchrześcijańskim. Zaczął wydawać pisma Kad (Walka) i Nemeton (Sanktuarium), a w 1934 r. zorganizował i stanął na czele Koun Breizh (Pamięć Bretońska), towarzystwa na rzecz zachowania i propagowania artystycznego bretońskiego dziedzictwa narodowego. Jego ruch, uważany przez niektórych, między innymi Henaffa, za zwykłe pozerstwo, ograniczał się do małej grupy subskrybentów czasopism.
Lata sześćdziesiąte, związane z nimi ruchy hipisowskie i poszukiwania alternatywnych religii ponownie skierowały uwagę na druidów. Obwołano ich pratwórcami wielu idei i haseł ruchu New Age. Zainteresowanie religiami przedchrześcijańskimi w nieuchronny sposób prowadziło do druidów religii celtyckiej. Powoływały się na nią wszelkie ruchy zajmujące się magią i czarami. Jedna z bardziej popularnych medialnych czarownic, Sybyl Leek, autorka różnych bestsellerów, napisała w The Complete Art of Witchcraft (Sztuka czarów, 1975), że postępuje zgodnie ze Starą Religią, „bardzo bliską celtyckiej magii”. Tym sposobem pojawiła się celtycka magia i druidzie hokus-pokus. „Wiele sabatów w Niemczech i Francji stosuje celtycką formę magii” - zapewnia swoich czytelników Sybyl Leek. W 1978 r. Gavin i Yvonne Frost wyprodukowali A Witch’s Guide to Life (Przewodnik po życiu dla czarownic), gdzie twierdzą: „nazywamy naszą religię Celtyckimi Czarami”. Ich głęboka nauka wywodzi się z szesnasto- i siedemnastowiecznych bredni doprawionych porażającą reinterp-retacją historii. Przytoczmy fragment:
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
img354 (8) I 226 Druidzi 1946 r. Kręgowi przewodniczy! George Watson MacGrego
img354 (8) I 226 Druidzi 1946 r. Kręgowi przewodniczy! George Watson MacGrego
img353 (8) 226 Druidzi 1946 r. Kręgowi przewodniczył George Watson MacGregor Reid, przyjaciel George
DSC08769 £3Hpującc rdzenia kręgowego- przewodzeń^ bólu szybkiego i wolnego Ból iest przewodzony drog
IMGr08 ZOOLOGIA KRĘGOWCÓW - LITERATURA Hudec K. 1997. Przewodnik Ptaki. Warszawa, MULTICO Jaroniewsk
zoologia kregowcow krew3 3 1 — 3 1 — 2 3 Ryc, 115. Komórki mięśniowe przewodzące serca cielęcia: !
CCF20150918 002 (7) Przewód pokarmowy kręgowców, podobnie jak bezkręgowców, dzieli się na kilka odci
Zdjęcie1071 (4) 18. Unerwienie współczulne przewodu pokarmowego pochodzi z rdzenia kręgowego
przewodnikPoPakiecieR7 226 Wybrane procedury statystyczno 226 Wybrane procedury statystyczno poniże
IMG 1405080101 Żołądek ventriculus przewód żółciowy U pozostałych kręgowców można wyróżnić części:
226 (32) 226 11. CIĘCIE TERMICZNE Argon cechuje mała przewodność cieplna, co jest
więcej podobnych podstron