i

I

I

i

budowa kończyn, postawy i chody konia

zewnątrz od kończyn przednich. Ściganie może również występować u koni o ściętym zadzie, postawach podsiebnej lub szablastej oraz miękkich pęcinach kończyn przednich. Ściganie może być proste, gdy końcyyna tylmj-.udcr/a w przcdni;| po lei samci slronie. lub p rze k u tne, nn. gdy tylna lewa._jjdŁ‘i'Zi.L.-.0.-|ir/.edma_in:aęv.a₁„ Uderzenia mogą trafiać w nadpęcia, .stawy pęcinowe, korony, piętki, kipy wsporowe, a także podkowy. Czasem słychać, jak kopyta kończyn tylnych uderzają w kopyta kończyn przednich przy określonym takcie chodu. Rezultatem ścigania, podobnie jak przy strychowaniu, mogą być otarcia, skaleczenia i stany zapalne kopyt.

Nie ma jednoznacznego związku między budową konia i postawą kończyn a strychowaniem lub ściganiem, tzn. nie każdy koń o wadliwej budowie wykazuje te wady chodów i odwrotnie czasem strychowanie lub ściganie występuje u konia prawidłowo zbudowanego. Wszystkie wady związane ze strychowaniem lub ściganiem uwidaczniają się wyraźniej u konia zmęczonego, przeciążonego pracą.    _    nxH*,łć.

^r

i W ■ _:

r ,.o

r\

Czynnością] i budowa kopyta

T~ i

hm~

r

, K}-'- )M / <jU

i. wfok

oT«-»-6

, „

/•T : ,pfi i. . ■ i <

^L11

¹

m&Ąrruole IaJ    )

Znaczenie kopyt

Kopyta wykształciły się u koniowatych w okresie trzeciorzędu, w miocenie, 25 l I min lat lenni, gdy nastąpiło ochłodzenie klimatu i zmniejszenie wilgotności. Tropikalne lasy ustąpiły wówczas miejsca lasom mieszanym, iglastym, stepom i sawannom o twardym podłożu porośniętym roślinnością trawiastą. W takich warunkach miękkie opuszki palców przodków konia były zbyt delikatne do pokonywania większych odległości i do ucieczki przed drapieżnikami. Równocześnie zwiększała się masa ciała _v tych zwierząt, która nic miała wystarczającego oparcia na ^twardym podłożu. Reakcją natury byki stopniowa redukcja palców i rozrastanie się rogowego tworu na palcu środkowym, co doprowadziło do powstania kopyta. Wraz /. formowaniem się kopyt sławy kończyn zaczęty przybierać masywny kształt. Kąty stawów leżących poniżej stawów nadgarstkowego i skokowego zwiększały się.

Zewnętrzną, twardą część kopyta trafnie nazwano puszką kopytową, gdyż tylko z. zewnątrz, sprawia wrażenie jednolitego tworu. Wewnątrz wypełniona jest wieloma tkankami, bogatą siecią niic/yń krwionośnych i nerwów, które otaczają elementy kostne formujące szkielet palca. Nasuwa się porównanie do hula, który chroni zewnętrzne części stopy, szczególnie przy chodzeniu

1 i

i f

I j f

ui