Skan05

182

Zakazana archeologia - ukryta historia człowieka

Tabela 8.1.

Skamieniałości hominidów zjawy

Jedli ostka stratygraficzna	Stanowisko	Datowaniu
Trinil	San# ran	0.7-1.3 min Ul
(formacja	S2 Craszka dorosłego osobnika pła łebskie] (1937)	(wiek uzyskany
Kabuh)	S3 Czaszka dorastającego osobnika (1938)	metodą
	S8 Prawa część żuchwy (1052)	potasowe-
	SIO Czaszka dorosłego osobnika pici męskiej (1963)	-argonową -
	S12 Czaszka starego osobnika pici męskiej 0965) SIS Górna szczęka (1969) S17 Czaszka (1969) S21 Żuchwa (1973) Trinil T2 Czaszka (1892) • Ptlhccantkrapui Ti, TB. T7. T8. T9 Koić udowa Kedung Brubus KB1 Prawa część żuchwy dorastającego osobnika (1890)	0.83 min lat)
Djetis	Sangiran	1.3-2,0 min Ul
(formacja	SI a Prawa część górnej szczęki(1936)	(wiek uzyskany
Putjangan)	Slb Prawa część żuchwy (1936)	metodą
Putjangan)	S4 Czaszka i górna szczęka dorosłego osobnika płci	pousown-
	męslocj (1938-39) - P mbusJu%	-argonową -
	55 Prawa część żuchwy (1939) ■ P du/rias 56 Prawa część żuchwy (1941) = Meganthropu* S6 Prawa część żuchwy (1960) S22 Górna szczęka, żuchwa (1974) Modjokerto Ml Czaszka dziecka (7 lat). (1936)	1.9 min lat)

Le Gros Clark i Campbell przyznali, że prawdziwe miejsce odkrycia widu znalezisk von Koenigswalda jest nieznane. Jednak ich zdaniem musiały one pochodzić ze środkowoplcjstocłhsldch poziomów w Trinil. należących do formacji Kabuh (datowanej na 0,7-1,3 min lat) lub wczesnoplejstocehskłch oss^ dów Djetis. wchodzących w skład utworu Putjangan (1,3-2raln lal).

183

.Człowiek jawajski'

Przedstawione przez Le Grosa Clarka i Campbella datowanie, oparte na omawianych wcześniej wynikach badaft przeprowadzonych metodą potasowo-argonową, odnosi się Gdynie do wieku gleb wulkanicznych, a nie samych kości. Datowanie metodą potasowo-nrgonową miałoby znaczenie tylko wówczas, gdyby skamieniałości znaleziono z całą pewnością w obrębie lub poniżę) warstw datowanego materiału wulkanicznego Niestety znaczna większość kości wymienionych w Tabeli 8.1 to znaleziska powierzchniowe, co powoduje, że datowanie ich tą metodą nie ma znaczenia.

Z kolei wiek 1,3-2 min lat. przypisany przez Le Grosa Clarka i Campbella osadom formacji Putjangan. opiera się na otrzymanym metodą potasowa-argonową wieku 1.9 min lat, o którym w 1971 roku donosili Jacob i Curtis. Jednak w 1978 raku Barnira podał wiek poniżej 1 min lat. uzyskany tą samą metodą. Inni badacze donosili natomiast, że fauna osadów Djetis i Trinil jest podobna, a kości cechują się zbliżonymi proporcjami fluoru do fosfatu.

Le Gros Clark i Campbell doszli do wniosku, iż „w tym wczesnym okresie istniały na Jawie hominidy posiadające identyczny typ kości udowej co Homo tapiens. choć wszystkie odkryte dotąd szczątki czaszki podkreślają nadzwyczaj prymitywne cechy tęj części szkieletu i uzębienia".

Ogólnie rzecz biorąc, Le Gros Clark i Campbell w całkowicie nieuczciwy sposób przedstawili znaleziska „człowieka jawąjskicgo". Ich opracowanie wywiera na Czytelniku wrażenie, żc odkryte na Jawie pozostałości czaszek można wyraźnie łączyć z kośćmi udowymi, mimo iż tak nie jest. Ponadto, odkrycia dokonane w Chinach 1 Afryce wykazały, że znalezione tam kości udowe Homo erretus są odmienne od znalezisk Dubois.

Opierając się ściśle na materiale kostnym hominidów pochodzącym z Jawy, możemy jedynie dojść do następujący cli wniosków. Szczątki czaszek i zębów to głównie odkrycia powierzchniowe. Ich morfologia przypomina zdecydowanie szkielet małp człekokształtnych, z wyjątkiem niektórych niemal ludziach cech Pozycja stratygraficzna tych znalezisk jest nieznana i z tego względu świadczą one jedynie o obecności na Jawie, w jakimś nieznanym okresie przeszłości. istoty o głowic podobnęj do głowy małp człekokształtnych i ludzi

Pierwsze szczątki pilekantropa, czaszkę (T2) i kość udową (T3). o których donosił Dubois, odkryto m situ. Istnieje więc przynajmniej pewna wskazówka, że mają one tyle samo lat co osady w Trinil należące do formacji Kabuh i datowane na wczesną fazę środkowego plejstocenu. Dokładne miejsce odkrycia pozostałych kości udowych .człowieka jawajsldego’ jest słabo udokumentowane. lecz podaje się, iz wydobyto je z tych samych warstw. Bez względu na to, kość udowa T3. opisana jako w pełni ludzka, nie została odkryta w bliskim powiązaniu z prymitywną czaszką T2 i posiada cechy anatomiczne odróżniające ją od kości udowej Homo erectus. Nie ma zatem żadnego przeko-

Lnującego powodu, by łączyć czaszkę T2 z kością udową T3 lub jakąkolwiek inną kością udową pilekantropa (podąje się. że wszytkie one są identyczne z kośćmi udowymi współczesnego człowieka). Można więc uznać, że czaszka