3) niektóre przypadki nietrzymania moczu w spina bilida, poliomyelitis i bardzo rzadko sclerosis multiplet,
4) pooperacyjne nietrzymanie moczu (np. po prostatektomii),
5) wybrane przypadki wysiłkowego nietrzymania moczu u kobiet.
Warunkami bezwzględnie koniecznymi dla decyzji wszczepienia stymulatora kroczowego są:
1) nieuszkodzone i wydolne mięśnie krocza,
2) dodatni wynik „testu przedoperacyjnego",
3) odpowiedni poziom umysłowy chorego, gwarantujący prawidłowe obchodzenie się z niezbyt zresztą skomplikowanym sprzętem.
Przed wszczepieniem stymulatora kroczowego wykonujemy test przedoperacyjny. Chory w uśpieniu, w ułożeniu ginekologicznym. Przez skórę, nad spojeniem łonowym wkłuwa się do pęcherza dwie igły: jedna podłączona do kroplówki z soli fizjologicznej, druga — do cystometru Lewisa. Około 2 cm bocznie od szwu krocza wkłuwa się w mięśnie przepony płciowej dwie igły, które przewodami łączy się z generatorem. Po włączeniu impulsu, np. 4—8 V, 20 Hz, częstotliwości 4 m/s i czasie trwania 30 s, obserwujemy widoczny przez skórę skurcz mięśni
Ryc. 65. „Test przedoperacyjny". Zestaw aparatury. Elektrody igłowe wkłute w mięśnie krocza
krocza, tzw. „grymas krocza", świadczący o ich wydolności. Stwierdzamy ustąpienie wycieku moczu z cewki, a na cysto-metrze odczytujemy najwyższe ciśnienie ŚTÓdpęcherzowe, przy którym impuls elektryczny powstrzyma jeszcze wyciekanie moczu przez cewkę.
Pozytywne wyniki „testu przedoperacyjnego" uprawniają nas do wszczepienia stymulatora na stale. Pierwsze próby włączania stymulatora podejmujemy po 8—10 dniach po operacji wszczepienia, a więc po wgojeniu się elektrod i wessaniu się wysięku w ich otoczeniu.
Ważniejsze aspekty postępowania ogólnego z chorym z neurogennymi zaburzeniami czynności pęcherza moczowego
Na stan urologiczny chorego i tzw. efekty postępowania urologicznego w przebiegu leczenia chorego z pęcherzem neuro-gennym znacznie wpływają warunki ogólne, w których prowadzi się kompleksowe leczenie, a które można jedynie zapewnić w dobrze wyposażonym ośrodku specjalnym. Szczególnie ważne jest wdrożenie właściwego postępowania urologicznego od pierwszych chwil po urazie rdzenia, gdyż od tego może zależeć dalszy przebieg sprawy jakości końcowej postaci pęcherza neurogennego i występowanie powikłań wczesnych i odległych. Dlatego idealnym, również z urologicznego punktu widzenia, jest wczesne umieszczenie chorego w ośrodku specjalnym.
We wszystkich okresach choroby trzeba się liczyć z możliwością wystąpienia powikłań. Do najczęściej spotykanych należy infekcja, kamica, refluxws, czyli wsteczna fala moczu, i zmiany w górnych drogach moczowych.
Główną przyczyną zakażenia dróg moczowych u chorych 7 neurogennymi zaburzeniami czynności pęcherza jest cewnikowanie. Nigdy nie dość jest starań, aby zabieg wprowadzenia cewnika na stałe czy dla opróżnienia pęcherza przeprowadzać w sposób najbardziej aseptyczny i delikatny. Dużą nadzieję w tym względzie pokładamy we wczesnej elektrostymu-lacji pęcherzowej, której właściwym celem jest zupełne wyeliminowanie cewnika w przebiegu leczenia chorego z porażeniem pęcherza moczowego.
Co się tyczy zapobiegania kamicy dróg moczowych, na pierwszy plan wysuwają się zagadnienia:
159