10307 spektroskopia006

pochłanianie energii fali elektromagnetycznej w ośrodku. Związek między e₂ a rzeczywistym przewodnictwem a wskazuje na oddawanie energii fali swobodnym nośnikom w materiale.

Wielkości n i x wiążą się ze sobą za pośrednictwem energetycznego współczynnika odbicia fali, który dla normalnego padania wyraża wzór Fresnela

_ (n — l)² + x ~(n + l)² + x²’

R — stosunek energii fali odbitej do energii fali padającej.

Wzór ten dla stosunku amplitud fali odbitej i padającej wyraża zespolony współczynnik odbicia

rN =

1 + II

(2.11)

n + ix+L ^v

(2.12)

stąd

Jeżeli znamy którąkolwiek z zależności n(a>) lub x(co), to drugą możemy wyznaczyć za pomocą relacji Kramersa-Kroniga:

1 . 2 f tu x(co) , 7l((U) = 1 +- -f -_l2 '₂ dcO', 71 J O)²—(O²	(2.13)
m = ^2al 71 J CD^Z — CO^Z0	(2.14)
gdzie -f oznacza wartość główną całki.
Ponieważ jednak zależności n(co) i x(tu) są znane zwykle w ograniczonym zakresie widmowym, jest konieczne zastosowanie odpowie-
dnich procedur ekstrapolacyjnych. Na podstawie znajomości widma współczynnika korzystając ze związku między ę i R, otrzymujemy	odbicia R(co),
, x 2w f ln/?(tu')	(2.15)

a po przekształceniach

Dla małych częstości współczynnik odbicia przyjmuje się zazwyczaj za wartość stałą. Bardzo użyteczne jest samouzgodnienie procedury ekstrapolacyjnej tak, aby zależność a(co) otrzymana z widma K(co) była zgodna z uzyskaną eksperymentalnie. Przy bardzo dużych częstościach stosuje się przybliżenie swobodnych elektronów, dla których funkcja dielektryczna przyjmuje postać

e(m) =

(2-17)

gdzie co_p — częstość wysokoczęstotliwościowej plazmy określona przez gęstość stanów elektronów walencyjnych.

Transmisję fali elektromagnetycznej (mówimy niekiedy ”światła”, rozszerzając to pojęcie na cały zakres częstości fali) przez płas-ko-równoległą płytkę z uwzględnieniem wielokrotnych odbić można wyrazić następująco:

(2.18)