PB040646

92 Hfalena 1 dobrostan zwierząt gospodarskich

kich czynników mikroklimatycznych (fizycznych, chemicznych, biologie*, nych) na optymalnym poziomie (lub zbliżonym do optymalnego), nie po. wodując przy tym szkodliwych przeciągów i nie dopuszczając do zbyt du. źych strat ciepła w budynku.

Wentylacja pomieszczeń inwentarskich ma zasadnicze znaczenie nie tylko dla zdrowia i produkcyjności zwierząt, ale także dla zachowania pej. nej wartości technicznej budynku. Przeciwdziała ona bowiem zawilgoceniu przegród konstrukcyjnych i urządzeń wewnętrznych budynku, a w ten sposób wydłuża okres jego eksploatacji.

Zadania wentylacji

Wentylacja jest podstawą funkcją mikroklimatogenną budynków in-wentarskich, a do jej szczegółowych zadań należy:

* usunięcie nadmiaru pary wodnej, pyłów, drobnoustrojów i szkodliwych domieszek gazowych (CO2, NH3, H₂S i in.)

* utrzymanie temperatury powietrza wewnętrznego na możliwie optymalnym poziomie i niedopuszczenie do nagłych jej zmian

* zapobieganie kondensacji pary wodnej na wewnętrznych przegrodach konstrukcyjnych

* usunięcie nadmiaru abiotycznego i biotycznego ciepła oraz wywołanie ruchu powietrza (ochładzanie) w okresie letnich upałów

| równomierne doprowadzenie zwierzętom świeżego powietrza w granicach przyjętych norm.

Istnieje wiele rodzajów i odmian wentylacji, ale najogólniej można ją sklasyfikować następująco:

• wentylacja grawitacyjna

• wentylacja mechaniczna

• wentylacja grawitacyjno-mechaniczna (kombinowana)

• wentylacja „gruntowa”

• wentylacja z recyrkulacją (filtracja powietrza)

• wentylacja z rekupcracją (wymienniki cieplne)

• klimatyzacja.

Zasady działania wentylacji grawitacyjnej

Wentylacja grawitacyjna (nawiewno-wyciągowa) działa na zasadzie różnicy temperatury i ciśnienia powietrza oraz zjawiska deflekcji (rys. 3.1). W skład urządzeń wentylacji grawitacyjnej wchodzą:

• urządzenia nawiewne (najczęściej otwory w ścianach długich budynków)

• urządzenia wyciągowe (kanały pionowe zakończone wywietrznikami).

Sprawne odprowadzenie zanieczyszczonego powietrza z pomieszczenia zależy od następujących czynników:

• różnicy temperatur (t_w - tj; im jest ona większa, tym efektywniej działa wentylacja (minimalna 5 °C)

• różnicy wysokości wlotów kanałów nawiewnych i wylotu kanałów wyciągowych (h); im jest ona większa, tym wymiana powietrza jest szybsza (min. 4 m - mierzone w pionie)

• powierzchni przekroju kanału wyciągowego; im jest ona większa, tym działanie wentylacji jest lepsze (minimalny przekrój kanału - 0,30 x 0,30 m; optymalny — 0,70 x 0,70 m)

• izolacji termicznej kanału wyciągowego, zabezpieczającej przed kondensacją pary wodnej na zimnych powierzchniach ścian kanału

• obecności wywietrzników (deflektorów) wspomagających wentylację, gdy różnica temperatury wewnątrz pomieszczenia i na zewnątrz jest mniejsza niż 5 °C; z punktu widzenia aerodynamiki najlepsze są deflek-tory typu Chanarda, usytuowane co najmniej 0,5 m nad kalenicą dachu

• stosunku ogólnej powierzchni kanałów wyciągowych do nawiewnych (optymalny stosunek od 1:1 w lecie do 3:1 w zimie).

Ryś. 3.1. Schemat wentylacji grawitacyjnej (fot. firma Polnet)

Zasady działania wentylacji mechanicznej

Wentylacja mechaniczna (wymuszona) działa na zasadzie nawiewu bądź wyciągu (lub nawiewu i wyciągu) powietrza za pomocą wentylatorów elektrycznych, jedno- lub trójfazowych, osiowych lub promieniowych.

Wydajność wentylatorów nawiewnych i wyciągowych powinna być regulowana automatycznie za pomocą:

• termostatów (czujniki temperatury)

* humidostatów (czujniki wilgotności)