pic 11 06 030519

28-1 LEE BYRON JENNINGS

go terminu, zamiast ją wyjaśnić^{1 2}. Wystarczy powiedzieć, że słowo to pierwotnie znaczyło tyle co „podobny do malowideł w grotach [grot-tolike]” i po raz pierwszy użyto go w renesansowych Włoszech na określenie pewnego typu fantazyjnych dekoracji odkrytych w odkopanych budowlach i pochodzących z czasów starożytnych. Sądząc z niektórych przykładów ornamentyki imitującej ten styl, konotacje „okropny” czy „monstrualny” pojawiły się wcześnie w historii tego wyrazu, obok znaczeń „fantazyjny”, „kapryśny” czy „dziwaczny” ^{3 4 5 6 7 8 9 10}.

Przez pewien czas jednak w ujęciach teoretycznych dominował aspekt bardziej niewinny. XVIII-wieczna Geschichte des Grotesk-Komischen Flogla to w rzeczywistości dzieje błazenady, Arlekina i jemu podobnych,

i chociaż postacie komedii deWarte, jak większość form błazeńskiego humoru, zawsze przejawiały tendencję do niesamowitości (co uwydatniają szkice Callota), Flogel jest tego właściwie nieświadom⁴. By wymienić parę bardziej znanych autorytetów: Victor Hugo w swojej przedmowie do Cromwella skłania się jeszcze ku temu dawniejszemu pojmowaniu groteski, choć dostrzega rówmież aspekt okropności i monstrual-ności; Poe natomiast zdaje się rozumieć przez ten termin coś wyłącznie makabrycznego czy strasznego, zapoczątkowując w ten sposób tendencję bardziej nowoczesną ⁵. Niemniej jednak przez cały wiek XIX — szczególnie wśród estetyków niemieckich — utrzymuje się pogląd, że groteska to po prostu gatunek komedii niskiej lub pewien typ ekstrawaganckiej przesady czy bezcelowej kombinacji przeciwieństw ⁿ. W gruncie rzeczy jest to wciąż jeden z tych punktów, w których niemieckie użycie tego słowa różni się od amerykańskiego; sankcjonuje ono określanie jako ,,Grotesken” takich stosunkowo niewinnych zjawisk, jak filmy Laurela i Hardy’ego czy esejów Roberta Benchleya, dalekie jest jednak od jednolitości⁷.

Równie zawikłany obraz przedstawia obecne użycie tego terminu w Stanach Zjednoczonych, musimy jednak przyjrzeć mu się dokładniej, jeśli nasze rozważania mają mieć jakąś praktyczną podstawę. Co prawda, niektóre przykłady zebrane w ciągu ostatnich paru lat, głównie z gazet i pism ilustrowanych, nie tyle wyjaśniają, ile wskazują na potrzebę wyjaśnienia. Terminy „groteska”, „groteskowy” pojawiają się w tak różnych wypowiedziach, jak rządu Stanów Zjednoczonych czy postaci ^{11 12 13 14}

rżeniem chaosu w innych celach. W niedawno wydanym zbiorze esejów (Sinn oder Unsinn? Das Groteskę im modernen Drama. Stuttgart 1962) M. Es ślin, R. Grimm, H. B. Harder i K. V o 1 k e r przyjmują, że groteska będąca dominującą cechą współczesnego dramatu i mająca wiele wspólnego z absurdem i de-monizmem nie doczekała się jeszcze zadowalającej definicji.

Spitzer w swej recenzji książki Kaysera (zob. przypis 6) jest zdania, że zbyt silny nacisk położono na historię słowa „groteska" zamiast na historię zjawiska, do którego się ono odnosi, wskutek czego przeoczono przejawy groteski w czasach średniowiecznych, kiedy samo słowo było nieznane.

Kwestię tę rozpatruje R. R. Anderson (Beitrdge zur Geschichte des Wortes „Grotesk”. Ohio State University 1958), który zgromadził imponujący materiał dowodowy z wczesnych źródeł na poparcie swej tezy, że we wczesnych użyciach tego terminu przeważa konotacja „wdzięczne” i „czarujące” i że wbrew temu, co utrzy- ' muje Kayser, znaczenie „przerażające” czy „okropne” pojawia się dopiero w XIX wieku. Po pierwsze jednak, Kayser bynajmniej nie wyraża stanowczego poglądu w tej sprawie, twierdząc, że dostrzega zaledwie odcień czy nutę czegoś dręczącego,

niesamowitego i przyprawiającego o zawrót głowy (op. cit., s. 22); po drugie zaś wydaje się niewiarygodne, by niektóre z zachowanych przykładów tego typu orna

mentacji renesansowej mogły być kiedykolwiek uważane za całkowicie wdzięczne i niewinnie czarujące. Innymi słowy, pierwiastek dręczący, nieprzyjemny, musiał oczywiście istnieć w formie utajonej, chociaż wielu ówczesnych krytyków z jakiegoś powodu nie uświadamiało sobie tego (zresztą Anderson również zdaje się nie zawsze go dostrzegać). Prawdopodobnie wynikało to nie tyle z chęci niedopuszczenia do

siebie przykrości duchowej, ile z faktu, że ludzie w tamtych czasach przyzwyczajeni byli do okropności i dobrze znosili irracjonalność i chaos — albo dlatego, że

nie odeszli daleko od średniowiecznego demonizmu, albo też dlatego, że wyzwalając się od niego, odczuwali pogardliwą niemal wyższość wobec jego przejawów. Wydaje się jednak, że wyraźną konotację okropności, makabryczności czy rozpaczy rzeczywiście trudno wyśledzić przed rokiem 1800. Kayser nie znajduje żadnego naprawdę przekonującego przykładu przed Die Nachtwachen des Bonaventura (1804), chociaż zauważa pewne zbliżanie się pojęcia groteski do pojęcia chaosu i tragizmu

u F. Schlegla (zob. ibidem, s. 54 n., 63). Stosunkowo wczesny przykład niedwu

znacznej konotacji „okropne” znajdujemy w dzienniku Z. Wernera pod datą

XI 1810 (zob. Die Tagebiicher des Dichters Zacharias Werner. Ed. O. Floeck. „Bibliothek des literarischen Vereins in Stuttgart” 289, 1939, s. 198), gdzie przedstawienie piekła przez pewnego artystę renesansowego określa on jako „voll der groteskesten, die wildeste Verzweiflung ausdruckenden Gestalten [postacie wyrażające najbardziej groteskową, najdzikszą rozpacz]”.

C. F. Flogel, Geschichte des Groteskekomischen: Ein Beitrag zur Geschichte der Menschheit. Liegnitz und Leipzig 1788. Zob. H. Schneegans, Geschichte der grotesken Satire. Strassburg 1894.

K a y s e r, op. cit., s. 81 n. Zob. również uwagi Kaysera o przejściowym, niejasnym i nieco szczególnym, lecz częstym stosowaniu tego terminu przez F. Schle-gla, głównie w znaczeniu „wysoce fantazyjne, paradoksalne, heterogeniczne” (ibidem, s. 50 n.).

Zob. przypis 50.

¹⁹ Nazwisko Benchleya pojawia się w takim kontekście u H. Stammlera (Amerikanische Literatur geschichte im Uberblick. Bamberg 1950, s. 73). Stosowanie określenia „Filmgroteske” jest zbyt powszechne, by wymagało dokumentacji. Hasło „Groteskę” w Sachwórterbuch der Literatur G. von W i 1 p e r t a (Stuttgart 1955) stanowi typowy przykład niejednoznaczności i braku precyzji. Za istotę tego gatunku uważa się tu humor, ironię, ekscentryczność i pozorny paradoks; lecz podkreśla się również, że nonsens i zanik formy mogą przybrać wymiar demoniczny, a do „mistrzów” tego typu pisarstwa zalicza się twórców tak różnych, jak Jean Paul, Ar-nim, Hoffmann, Byron, Poe, Twain i Wedekind. O tym, jak dowolnie stosowany jest ten termin w Niemczech Zachodnich, nawet w krytyce literackiej, świadczy fakt, że B. von W i e s e (Die deutsche Novelle von Goethe bis Kafka. Interpreta-tionen. Dusseldorf 1956, s. 185, 220) może mówić zarówno o rzeczach, które są „zabawnie groteskowe [heiter-grotesk]”, jak i o takich, które są „przerażająco groteskowe lgrauenvoll grotesk]”.

pic 11 06 030519

pic 11 06 030519

pic 11 06 030519

pic 11 06 030519