50 51 (23)

50 URAZY l USZKODZENIA SPORTOWE

gicznych wymienić należy zapalenie wielostawowe, dnę i choroby zwyrodnieniowe.

Objawy

Dolegliwości są typowe, przeto w przypadku zajęcia kaletki powierzchniowej badanie kliniczne pozwala z reguły na postawienie rozpoznania. Stwierdza się zazwyczaj obrzęk o różnym nasileniu, na poziomie chorej kaletki, zmienny lub trwały (oznaki zapalenia nierzadko są mało widoczne). Podczas badania pal-pacyjnego można wyczuć w obrzmiałych kaletkach drobinki typu ziarenek ryżu, powstałe w wyniku wytrącania się włóknika. Ruchy kończyny są częściej utrudnione niż bolesne. Niekiedy, z powodu wylewów krwawych, uszkodzona kaletka może mieć twardą, guzowatą konsystencję.

Badania radiologiczne wykazują niekiedy wyrośl kostną oraz zwapnienia w obrębie samej kaletki lub przylegającego ścięgna.

Sytuacja jest trudniejsza w przypadku zajęcie kaletek głębokich, gdyż chory nie może dokładnie sprecyzować umiejscowienia bólu, zaś badający zajętej struktury anatomicznej. W każdym przypadku konieczne są badania laboratoryjne i radiologiczne w celu wykluczenia schorzeń układowych oraz innych uszkodzeń kostnych i stawowych.

Postępowanie

Przede wszystkim należy chorą kończynę unieruchomić w opatrunku gipsowym lub na szynie; niekiedy wystarcza zawieszenie kończyny na temblaku czy po prostu położenie chorego do łóżka. Jednocześnie wskazane jest miejscowe stosowanie okładów przeciwzapalnych. W zakażeniach bakteryjnych konieczne jest stosowanie antybiotyków i ogólne podawanie leków przeciwzapalnych. Przewlekłe i bakteryjne zapalenie kaletek położonych głęboko można z powodzeniem leczyć za pomocą fizyko- i radioterapii-, promienie ultraczerwone, diatermia, promieniowanie krótkofalowe, naświetlania promieniami X.

W zakażeniach ostrych, przebiegających burzliwie niezbędna jest aspiracja zawartości kaletki i badanie w kierunku antybiotykoopomości.

Niekiedy konieczne jest szerokie nacięcie i drenowanie zmiany. Wycięcie zmienionych chorobowo kaletek dokonuje się dopiero po uspokojeniu stanu ostrego i przejściu procesu w stan przewlekły.

* * *

W zapaleniach kaletek dodatkowych, rozwijających się na podłożu mechanicznego drażnienia (bez czynnika bakteryjnego), można stosować miejscowo kortykosteroidy. zazwyczaj konieczne jest w tych przypadkach leczenie przyczynowe - wycięcie wyrośli, korekcja zaburzonej osi kości (np. paluchy koślawe) itp. zabiegi.

Entezopatie

Bolesne zmiany chorobowe przyczepów ścięgnistych mięśni do kośćca są wynikiem działania zbytnich naprężeń i obciążeń. Istotą choroby jest uwalnianie się z chorobowo zmienionego podłoża chrząstki czy pozbawionej okostnej kości pojedynczych włókien ścięgna. Przemieszczenie wyrwanych włókien wraz z komórkami chrząstki czy kości w głąb ścięgna powoduje patologiczne kościotworzenie - powstawanie tzw. entezofitów, czyli specyficznych wyrośli kostnych. Proces chorobowy osłabia wydolność ścięgien, w wyniku czego może ono ulec przerwaniu w miejscu połączenia ścięgni-sto-kostnego.

Entezopatii w obrębie narządu ruchu istnieje wiele. Najczęściej mamy do czynienia z entezopatiami w obrębie łokcia, miednicy i stopy - patrz str. 136.

Ryc. 1.15. Jedno z najczęstszych umiejscowień entezopatii - nadklykieć boczny kości ramiennej, miejsce przyczepu prostowników nadgarstka i palców.

Złamania awulsyjne

Do złamań awulsyjnych, czyli złamań z oderwania, dochodzi z powodu dysproporcji między siłą mięśni, wytrzymałością ścięgien i odpornością ich przyczepów do kości.

Złamania awulsyjne są szczególnie częste w balecie, cyrku i w sporcie wyczynowym. Występują one w typowych umiejscowieniach - guz kulszowy, ko-

Ryc. 1.16. Przykłady złamań awulsyjnych w obrębie kończyny lokomocyjnej.