628

39. ZASILANIE POTRZEB WŁASNYCH STACJI 628

Przykład 39,1.

Dnbrad rnsc znamionowa trwiuforrmtorów potrzeb własnych dla rozdzielni wnętrzowej 110 kV. 20-polowe] ?. wyłącznikami 110 kY typa DLH 123’.nc2 oraz zasilania budynku nastawni ze stałą obsługą. Moce zaimtiłowanych odbiorników, współczynniki mocy oraz współczynniki zapotrzebowania na moc zestawiono w tu hi, 39.3,

Rozwiązanie

Suma mocy pozornych obciążenia rozdzielnicy potrzeb własnych S = V338,ó²4-101,8* = 333.6 kV*A

Do zist lania odbiorników potrzeb własnych przyjęto dwa transformatory typu TAOb 400/6 o mocy 400 kY* A każdy.

39.4. Układy zasilania potrzeb własnych prądu stałego

Do zasilania rozdzielnic potrzeb własnych prądu stałego w stacjach elektroenergetycznych są stosowane;

a) baterie akumulatorów;

b) zespoły prostownikowe współpracujące z bateriami akumulatorów;

c) zewnętrzne źródła prądu stałego;

d) bloki prostownikowe i przetwornice wirujące.

Podstawowym źródłem napięcia stałego w stacjach są baterie akumulatorów współpracujące z nimi buforowo zespoły prostownikowe. Podczas normalnej pracy obciążenie jest pokrywane przez prostownik, który jednocześnie ładuje baterię. Przy obciążeniach udarowych bateria akumulatorów — ze względu na małą rezystancję wewnętrzną — przejmuje udary prądowe, łagodząc warunki pracy prostownika. Układy pracy baterii i prostownika oraz ich dobór omówiono szczegółowo w rozdz. 40.

W małych stacjach potrzeby własne są zwykle zasilane z zewnętrznej sieci prądu stałego. W dużych stacjach 220/110 kV, 110 kV/SN zewnętrzne źródła mogą stanowić jedynie zasilanie awaryjne. W starych stacjach jako źródła zasilania potrzeb własnych prądu stałego — są jeszcze spotykane przetwornice wirujące oraz bloki prostownikowe z zasobnikami kondensatorowymi.

Przy projektowaniu układu zasilania potrzeb własnych należy zwrócić uwagę na wybór napięcia sieci prądu stałego,

O wyborze napięcia w stacjach przemysłowych decydują głównie: moc zapotrzebowana i względy ekonomiczne zależne od rozległości sieci prądu stałego. Koszt zainstalowania samej baterii o napięciu 220 V jest większy niż baterii o napięciu 110 V, natomiast nakłady na sieć kablową 110 V są duże większe z uwagi na większe przekroje przewodów. W większych stacjach koszty inwestycyjne i eksploatacyjne wypadają mniejsze dla napięcia 220 V niż dla napięcia 110 V. Dlatego też za napięcie znamionowe sieci prądu stałego zasilającej obwody pomocnicze w dużych stacjach przyjmuje się 220 V. W stacjach małych lub modernizowanych oraz w stacjach dla potrzeb placów budów dopuszcza się napięcie 110 V. Do zasilania obwodów telemechaniki stosuje się napięcie 24 lub 48 V

Dopuszczalne wahania napięcia na szynach rozdzielnicy potrzeb własnych prądu stałego, podczas wyładowania zarówno prądami ciągłymi, jak i awaryjnymi winny zawierać się w granicach ± \0%.

Ze względu na funkcję odbiorników potrzeb własnych prądu stałego w stacjach, układy zasilania muszą zapewnić bezprzerwowe ich zasilanie. W praktyce są stosowane następujące układy zasilania:

a) z jedną baterią jednoczłonową (rys. 393);

b) z dwiema bateriami jednoczłonowymi (rys. 39.4);

c) z jedną baterią dwuczłonową (rys. 39.5).

Rys* 39,3. Schemat zasilania rozdzielnicy prądu stałego 220 V z jednej baterii jednoczłonowej: a) rozdzielnica niesekcjonowana; b) rozdzielnica sekcjonowana wg opracowania Elektroprojektu [39.J2]

/ — bateria akumulatorów 220 V, 2 — zabezpieczenie zwarciowe baterii, 3 — łącznik*

4 - prostownik, 5 — przełącznik, <5 — gniazdo wtyczkowe do przyłączenia prostownika przenośnego

Rys. 39.4. Schemat zasilania rozdzielnicy sekcjonowanej prądu stałego 220 V z dwóch baterii jednoczłonowych pracujących w układzie buforowym, wg opracowania Elektroprojektu [39.12], Oznaczenia jak na rys. 39.3