62ss

architektonicznymi, na przykład często kolumny „przyrośnięte” są do murów jako elementy dekoracyjne pozbawione swej zasadniczej funkcji. Oczywistą nowością są luki wprowadzające krzywiznę do zdyscyplinowanego rytmu pionów i poziomów. Formy półkolistych łuków stanowiące obramowania otworów okiennych, przejść, widoczne w formie sklepień, kojarzą się z pewnym napięciem. Dzięki powszechnemu ich zastosowaniu optyczne wrażenie jest doznaniem siły, nawet dynamiki bryły.

Przestrzeń wewnętrzna (bazyliki, termy, Panteon) jest przestronna, jasna, pełna „oddechu”, czytelna. Nie dzielą jej kolumny, można objąć ją jednym rzutem oka.

Nowatorskie również jest łączenie budowli z zielenią i wodą (termy, wille, pałace), z tym że natura w tym przypadku została podporządkowana ramom architektonicznym.

Konstrukcja i materiały budulcowe Opisane powyżej nowe możliwości aranżacji bryły architektonicznej stały się możliwe dzięki wynalazkom Rzymian w zakresie stosowania nowych materiałów budulcowych i nowych rozwiązań konstrukcyjnych. Część zdobyczy Rzymianie przejęli od innych ludów i znacznie je ulepszyli, inne były ich własnymi osiągnięciami.

Budowano z początku jak wi Etrurii z drewna, stosując okładzinę terakotową. Następnie zaczęto budować z tufu wulkanicznego, w III w. p.n.e.

stosowano cegłę wypalaną i twardy trawertyn (rodzaj wapienia) a od I w. cegłę wypalaną. Po odkryciu złóż w Karrarze stosowano w budownictwie marmur, jednak prawie wyłącznie w postaci okładziny ceglanego lub cementowego trzonu muru.

Doniosłym wynalazkiem Rzymian była zaprawa murarska z wapna, piasku (lub popiołu wulkanicznego) i wody. Spajano nią kamienie lub cegły budynku. Przemieszana z drobnymi kamykami była także wlewana do form tworząc wątek muru zwany nieregularnym. Okładano taki mur czerwoną wypalaną cegłą (wątek ceglany) lub okładzinami z kamienia, marmuru.

Przewrotem w dziejach konstrukcji stało się zastosowanie półkolistego łuku ułożonego z kamiennych klinów. Forma łuku ma dużą siłę rozporu na boki, wymaga więc przyparcia z obu stron masywnymi ścianami lub sąsiedztwa następnego łuku, by siły działające przeciwstawnie znosiły się wzajemnie. Wprowadzenie łuku znalazło zastosowanie w konstrukcji mostów i akweduktów (wodociągów), przy wznoszeniu łuków triumfalnych, a na bazie łuku półkolistego powstawało sklepienie kolebkowe i kopuła. Sklepienia te całym ciężarem ciążą na podtrzymujące mury i nie wymagają dodatkowych podpór (co narzucała poprzednio ograniczona długość belki stropowej). Wysokość sklepienia kolebkowego jest współzależna z jego rozpiętością w związku z tym, że łuk stanowił dokładną połówkę koła.

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
61ss Sztuka STAROŻYTNA A 62. Pomnik konny Marka Aureliusza. 1 64 r. n.e. naszych czasów. Łuków trium
62 63 (10) 62 Przyczyny i motywy zagranicznej ekspansji przedsiębiorstw jach Europy Środkowo-Wschodn
62 63 (16) 62 1. Spostrzeganie Na rycinie 1.13 przedstawiono schematycznie miejsce spostrzegania wśr
Foto(034) I Rycina przedstawia masy powictrM napływą}ąc« w tacie nad obszar Polski Wpkz w strzałki n
skanowanie0081 (5) 3. Rycina przedstawia schemat procesu koniugacji u orzęsków. Uporządkuj etapy kon
skanuj0111 62    I DLACZEGO STAROŻYTNI MISTRZOWIE CENILI TAO? PONIEWAŻ BĘDĄC W JEDNOŚ
IMG&62 5. Na rysunku IV.34 przedstawiono schemat cyklu życiowego sosny. a)    Podaj n
kart biol tkanki I    k flJYU-I f)    Rycina przedstawia modele tkan

więcej podobnych podstron