9

Rozdział XIII. Wspólna Polilyka Zagraniczna i Bezpieczeństwa UE

tfkiii

ds. zipb. Ma zapewniać wszechstronny, łączący aspekty polityczne i militarne, nadzór nad unijną operacją zarządzania kryzysowego.

C Zadania. Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 25 TUE do zadańKPB należy:

a) ^v“0bśerwovvanie sytuacji międzynarodowej w dziedzinach objętych WPZiB oraz

przyczynianie się do określania polityk, poprzez wydawanie opinii dla Rady. Udziela ich na żądanie Rady lub z własnej inicjatywy (TL uprawnia do występowania z takim żądaniem także Wysokiego przedstawiciela Unii ds. zipb);

b) czuwanie nad wprowadzaniem w życie uzgodnionych polityk, bez uszczęrb-^ ku jednak dla kompetencji Prezydencji i KE„(r.uwc brzmienie art. 25 TUE

w brzmieniu TL zakrada, żę KPB ma realizować to zadanie „bez uszczerbku _¥dla. uprawnień wysokiego przedstawiciela");

c) sprawowanie, pod kierunkiem Rady, kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego nad operacjami zarządzania kryzysowegoUzgodnie z art. 25 ust. 2 TUE w brzmieniu TL kontrola ta i kierownictwo będzie sprawowane przez KPB nie tylko pod kierunkiem Rady, ale także Wysokiego przedstawiciela ds. zipb);

d) podejmowanie, na podstawie upoważnienia wydanego przez Radę, określonych przez Radę decyzji dotyczących kontroli politycznej i kierownictwa strategicznego w czasie trwania operacji zarządzania kryzysowego.

Komitet Polityczny i Bezpieczeństwa ma pełnić „centralną rolę w definiowaniu i wprowadzaniu w życie odpowiedzi UE na kryzysy". Jego działalność w ramach „politycznej kontroli i strategicznego kierownictwa" na operacjami UE wspiera, działające 24- godziny na dobę, Centrum Sytuacyjne (SITCEN - Sihiation Centrę), dostarczające KPB danych wy-*“w i a d o w czy ch, koniecznych do wczesnego rozpoznawania sytuacji konfliktowych i ewentualnego prowadzenia misji......

Struktura, W skład .KĘB wchodzą stali przedstawiciele państw członkowskich na szczeblu ambasadorów lub wyższych urzędników w ministerstwach spraw za-^,,'^i^:anIS;ńy.cfi (dyrektorów politycznych). Wysoki Przedstawiciel ds: WPZiB może, po konsultacjach z Prezydencją, przewodniczyć Komitetowi, zwłaszcza w razie zaistnienia sytuacji kryzysowej. Komitet spotyka się dwa razy w tygodniu w Brukseli na szczeblu ambasadorów i rzadziej na szczeblu dyrektorów politycznych. Wspierają go europejscy korespondenci państw członkowskich oraz Grupy Robocze.

VIII. Komitet Wojskowy

Geneza. Utworzenie Komitetu Wojskowego (Militan/ Committee of the European Union - EUMC) zostało uzgodnione na szczycie Rady Europejskiej w Helsinkach w 1999 r., zaś szczegółowy zakres jego funkcjonowania ustalono na szczycie w Nicei w 2000 r. Formalnie KW powołano decyzją Rady z 22.1.2001 r. (Dz.Urz. WE 2001 L 27/7).

Charakter organu. Jest to organ pomocniczy Rady opierający się na współpra-cy międzyrządowej. Działa na zasadzie jednomyślności przy podejmowaniu decyzji. Komitet jest „najwyższymTriafem wojskowym" ustanowionym w ramach Rady UE.

Instytucje dzialajgce w ramach WPZiB

_v Zadania. Funkcje spełniane przez KW można podzielić na trzy grupy: a) doradcze i udzielania zaleceń; b) typu forum konsultacji; c) funkcje na czas trwania sytuacji kryzysowych i w czasie operacji. W ramach pierwszej grupy KW udziela wojskowych porad i kieruje zalecenia do KPB, jak też ustala wojskowe kierunki działania SW. Czyni to w zakresie „wszystkich wojskowych materii" i „całej ^pjgjkpwęj działalności w ramach UE". Porady i zalecenia są udzielanie na żądanie KPB lub z własnej inicjatywy KW. W ramach drugiej grupy funkcji KW służy jako forum wojskowej konsultacji i współpracy pomiędzy państwami członkowskimi UE w dziedzinie zapobiegania konfliktom i zarządzania kryzysami. Wreszcie w razie zaistnienia sytuacji kryzysowej (trzecia grupa funkcji) KW przygotowuje tzw. dyrektywę inicjującą operację zarządzania kryzysowego oraz zatwierdza wstępną dyrektywę planującą (Iniłinl Pldnning Direciive). W toku wojskowej operacji KW czuwa nad jej właściwym wykonywaniem, przy czym odpowiedzialność za wykonywanie misji ciąży bezpośrednio na dowódcy operacji.

^Struktura. Komitet Wojskowy składa się z szefów sztabów armii narodowych państw członkowskich UE, reprezentowanych przez ich wojskowych przedstawicieli. W razie potrzeby możliwe są także spotkania na szczeblu samych szefów sztabów:Na czele KW stoi przewodniczący, (Chairmmrof the European Union Mili-tary ConuuitTee^-CEUMC) mianowany przez Radę na zalecenie KW zebranego w ^ składzie szefów sztabów. "Powinien to być cżterógwiazdkowy generał, najlepiej były szef sztabu armii pańśfwrćzłónkbwskiego UE. Kadencja przewodniczącego wynosi trzy lata, chyba, że Rada zdecyduje inaczejrPrzewodniczący kieruje praca-■" iTTTKWTrepi^;ezentuje go na zewnątrz.

IX. Sztab Wojskowy

X 7*

Geneza. Podobnie jak KW, powstanie SW (European Union Militanj Staff- EUMS) zostało uzgodnione na szczycie Rady Europejskiej w Helsinkach w 1999 r. Podstawę prawną jego funkcjonowania stanowi decyzja Rady z 22.2.2001 r. o ustanowieniu Sztabu Wojskowego (Dz.Urz. WE 2001 L27/7).

"Charakter organu. Sztab Wojskowy jest organem pomocniczym, działającym w ramach Sekretariatu Generalnego Rady UE, w którym tworzy departament bez- • pośrednio" podporządkowany Sekretarzowi Generalnemu/Wysokiemu Prżedsta-' "wicielowi ds; WPZiB. ~ - '• c

Zadania. Sztab Wojskowy ma za zadanie zapewnić wojskowe doradztwo i wsparcie dla EPBiO, zwłaszcza podczas prowadzenia operacji. Spełnia on trzy" podstawowe funkcje operacyjne w zakresie misji petersbersKich: a) wczesne ostrzeganie, poprzez monitorowanie potencjalnych kryzysów; b) ocenę sytuacji w razie wystąpienia kryzysu; c) planowanie strategiczne operacji.

Od 1.1.2007 r. w strukturach SW rozpoczęło działalność Centrum Operacyjne UE (EU ^łOperation Centro - EU OpsCenlre). Jak dotąd bowiem Unia dowodziła swoimi operacjami 'zarządzania kryzysowego w dwojaki sposób: 1) w parzypadku samodzielnej operacji UE, wykorzystywano jedną z pięciu kwater głównych (Operation Headquatcrs - OHQs) istniejących w państwach członkowskich (są to: francuska kwatera w Mont Valerien, brytyjska w Northwood, niemiecka w Poczdamie, włoska w Rzymie, grecka w Larissie); 2) w ra-