CCF20101015 016
98 SŁAWOMIR MROZEK
bez idei, a pan pozytywny... Samemu ciężej. No cóż. Kiedy pan dalej jest swój, bez przekonania, to mówić nie ma o czym.
POETA (z pewnym jak gdyby wzruszeniem) Niech się pan nie martwi. Jam nadal jak okręt bez żagla. Bez celu, bez sensu...
KAPITAN Oj, to, to, ładnie to pan powiedział. No, to co złego, to nie ja...
POETA Jak sierota, psychicznie, ideologicznie...
KAPITAN I ja! I ja... No to, było nie było, źle się pan wyrażał o moich skrzypcach, ale i ja o panu niedobrze... Buzi! (całują się z dubeltówki, z tym że Kapitan przejawia więcej inicjatywy, Poeta jest raczej bierny) No to idź już, idź. Ale pamiętaj, nie daj się. Wypal jej całą prawdę, może i ona się przyłączy, pa!
LAURA (zniecierpliwiona czekaniem) Proszę pana!
POETA Idę już, idę. (do Kapitana wyrywając się z jego objęć) No, to ja lecę... (Poeta odchodzi, Kapitan patrzy za nim)
KAPITAN Pamiętaj! Uważaj na siebie!
(Kapitan patrzy za nim, kręcąc głową w niedowierzaniu i zadumie. Potem podchodzi wolno do stołu, kładzie skrzypce, które miał w ręku od początku przedstawienia, zamyśla się, w zamyśleniu bierze jakiś arkusz ze stosu pozostawionego przez Poetę, przedziera, upuszcza na podłogę. Rudolf zaczyna chodzić nerwowo wzdłuż sceny, wlokąc za sobą bezmyślnie pelerynę, której skrawek ściska machinalnie w pięści. Poeta i Laura wchodzą po schodach)
LAURA Widziałam, jak panowie się ściskali. Czy to pański przyjaciel? To dziwne. Kłóciliście się, panowie, tak zażarcie...
POETA Przyjaciel to może za wiele powiedziane. Rozumie pani, prosty człowiek, nie może sobie sam dać rady z problemami, potrzebuje pomocy, wskazówek...
LAURA To musi być przyjemnie — zostać intelektualistą!
POETA (niedbale) Pani przesadza.
LAURA Umieć roztrząsać problemy, patrzeć na wszystko oczami wolnymi od mgły przypadkowej namiętności. Chciałabym, żeby mnie ktoś nauczył myśleć.
POETA O, jestem pewny, że pani góruje nade mną.
LAURA Doprawdy, to komplement zbyt surowy. Ale jeżeli się go już powiedziało, to trzeba uzasadnić. A więc dlaczego pan tak sądzi?
POETA Posiada pani intuicję, która jest skróconym rozumowaniem błyskawicznym i bezbłędnym, podczas gdy nasze, moje rozumowanie jest powolne i często błędne, mimo pozorów logiczności.
LAURA (śmiejąc się głupio i szczęśliwie) Tym razem to pan przesadza.
POETA (wskazując na dwa krzesła ustawione w głębi galeryjki, pod ścianą) Chyba tutaj będziemy mogli nareszcie odpocząć. Siadajmy.
(zajmują miejsca. Światło na nich dwoje, reszta sceny przygasa. Poeta podpiera brodę ręką i wpatruje się w dal, jak Mickiewicz na znanym portrecie. Trwa chwila milczenia, przerywana tylko krokami coraz bardziej zaniepokojonego Rudolfa na dole)
LAURA (jakby chciała coś powiedzieć, powstrzymuje się, pragnie, żeby Poeta zaczął, kiedy jednak on wciąż milczy, Laura nie może się oprzeć i mówi) A jednak jakby posmutniał pan po rozmowie z tym oficerem. On pewnie ma zły wpływ na pana. O czym rozmawialiście?
POETA O smutku i bezsensie... Smutek... czy można mieć wpływ na to, co jest w nas? (poza jak wyżej)
LAURA Wygląda pan mizernie. Czy coś panu dolega?
POETA (zapatrzony jak wyżej, słabym głosem) O, nie, zdrów jestem.
LAURA A jednak na uważnym obserwatorze sprawia pan wrażenie, jak gdyby pan cierpiał.
POETA Ach, właściwie nie jest to już nawet cierpienie.
LAURA Widzę przecież, pan cierpi.
POETA Tak, ale nie jest to cierpienie w potocznym tego słowa znaczeniu, zwyczajne...
LAURA A więc co? Przecież najwidoczniej coś pana gnębi, coś nęka... Mnie może pan zaufać.
POETA (przesłaniając oczy dłonią) Ból mam już poza sobą. To jest... pustka.
LAURA Ach, jak można tak mówić! W pana wieku?
POETA Niestety, my, artyści, spalamy się szybko...
LAURA To nieładnie być takim zgorzkniałym. Jest tyle pięknych rzeczy na świecie.
7*
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
CCF20101015 007 80 SŁAWOMIR MROZEK KAPITAN A żebyś pan wiedział, że pokażę! POETA Widzi pan? Znowu z
CCF20101015 006 78 SŁAWOMIR MROZEK wzięło, wiecie państwo, co sobie pomyślałem? No, zgadnijcie. RUDO
CCF20101015 002 70 SŁAWOMIR MROZEK RUDOLF Nigdy jeszcze nie słyszałem, żeby chłopstwo prowadziło tak
CCF20101015 015 96 SŁAWOMIR MROZEK niż to było niezbędne. Mógłby się pan chociaż teraz nie kompromit
CCF20101015 021 108 SŁAWOMIR MROZEK jego resztki? Przecież jest mi pan winien posłuszeństwo jako ksi
CCF20101015 023 112 SŁAWOMIR MROZEK. KSIĄŻĘ No, widzi pan. Trzeba było od razu. Jak kobieta jest smu
CCF20101015 000 172 SŁAWOMIR MROZEK my bardzo przepraszamy, że... że... (szeptem do Pand I) Za co? P
CCF20101015 000 172 SŁAWOMIR MROZEK my bardzo przepraszamy, że... że... (szeptem do Pana I) Za co? P
CCF20101015 001 174 SŁAWOMIR MROZEK GŁOS B Cicho! GŁOS N Dlaczego cicho? Tam jest zabawa! GŁOS B Cic
CCF20101015 006 184 SŁAWOMIR MROZEK B Do ciebie mają? S Co mogą mieć? B Zrobiłeś im co? S Nie. B Ja
CCF20101015 007 186 SŁAWOMIR MROZEK S Aha! My na zabawę. To znaczy, że ona jest gdzieś za domem, a j
CCF20101015 009 190 SŁAWOMIR MROZEK B Jak poczytasz, to ci przejdzie. N O czym czytać? B Ma zabawa b
CCF20101015 010 192 Sławomir mrozek S A pod spodem? N (mniej pewnie) Słyszę ciebie. Wszystko słowa..
CCF20101015 001 68 SŁAWOMIR MROZEK POETA Okolicę zasnuła jednostajna szarość... Strugi dżdżu przesła
CCF20101015 003 72 SŁAWOMIR MROZEK na by się wziąć do tego czy owego, ale po co? Na niczym to nie za
CCF20101015 003 178 SŁAWOMIR MROZEK N ICO? B (groźnie) Co kto mówi? (pauza) ...Oni gorsi! (pauza) ..
CCF20101015 004 74 SŁAWOMIR MROZEK pokażę, kiedy mi się uda. Skończy się to pańskie „po co”, „na co”
CCF20101015 004 180 SŁAWOMIR MROZEK N Nie ma. S Ale głupi. B (zwalniając N) Dwanaście! Taki stół! Ap
CCF20101015 005 76 SŁAWOMIR MROZEK POETA Chciałbym wyjaśnić. Mimo że w zasadzie pani się nie myli, t
więcej podobnych podstron