CCF20101015 024
114 SŁAWOMIR MROZEK
LAURA (z rozkoszą odkrywając slaby punkt przeciwnika) To cię dotknęło, to odkrycie. Nieprawda?
POETA (gniew przeszedł u niego w stadium zimnej pasji. Cicho, wyraźnie mówi) Nienawidzę cię (chwila ciszy. Poeta i Laura stoją naprzeciw siebie)
KSIĄŻĘ (podpowiada Rudolfowi) Grafoman...
RUDOLF Grafoman!
KAPITAN Iiiii, jaki tam z niego grafoman! (lekceważąco, jakby chodziło o komplement)
(Poeta odwraca się, żeby zejść ze schodów. Laura łapie go za rękaw)
LAURA Dokąd idziesz?
POETA Chcę go zabić!
LAURA Dlaczego? Czy powiedział coś bardziej obrażliwe-go niż ja?
POETA Puść mnie.
LAURA Cóż z tego, że nazwał cię grafomanem? Przecież mówiłeś, że sztuka dla ciebie jest tylko „jeszcze jedną twarzą nicości”. Dlaczego więc on dotknął cię bardziej niż ja?
POETA Muszę go zabić!
LAURA Boisz się mnie. Chcesz się na nim zemścić za swój strach przede mną.
POETA Puść!
LAURA Jeżeli teraz odejdziesz, to i ja odejdę. Odejdę z byle kim i nie zobaczysz mnie już nigdy.
POETA Muszę iść.
LAURA Czy chcesz, żebym powiedziała, że to także komedia? Słyszysz, nie mówię tego. Nie pytasz: dlaczego? (Poeta wyrywa się i zbiega po schodach) Wróć, to nieprawda! To nie komedia!
KSIĄŻĘ Wyśmienicie! (do Poety) A więc do pana należy wybór broni! (do Rudolfa) Odwagi, odwagi!
POETA Wszystko jedno.
KSIĄŻĘ A więc pistolety! Panie Rudolfie, proszę mi wręczyć obie sztuki!
POETA Dobrze. Niech będą pistolety.
KAPITAN Chce się bić! Jemu już zupełnie nie jest wszystko jedno. Stracony człowiek, (wzdychając) Ech, a wydawałoby się, że dla prostego dekadenta nie ma lepszego kompana jak artysta!
KSIĄŻĘ (przyjmując pistolety od Rudolfa) Doskonale. Nabite?
RUDOLF Nabite.
KSIĄŻĘ Na wszelki wypadek sprawdzimy. Rozczarowanie zawsze jest przykre. (odwodzi kurki, zagląda do luf itp.)
LAURA (staje na schodach, gdzie zatrzymała się przy końcowych słowach dialogu z Poetą, o kilka stopni od podłogi) Kapitanie!
KAPITAN Czym mogę służyć?
LAURA Proszę mi podać pelerynę. Zimno się zrobiło... (grupa: Książę, Poeta, Rudolf znajdują się po lewej stronie sceny zajęci przygotowaniami do pojedynku. Książę kolejno podaje oba pistolety obu przeciwnikom, żeby sami je sprawdzili, odbiera je itd. Grupa ta wyraźnie schodzi na plan boczny, zostawiając scenę dla Laury i Kapitana. Nieznajomy śpi, jak i przez cały czas, czasem pochrapując)
KAPITAN Tak jest! (podnosi pelerynę, porzuconą przez Rudolfa, i podaje ją Laurze, nie domyślając się, że powinien jej pomóc)
LAURA Proszę mi ją zarzucić na ramiona. (Kapitan posłusznie zarzuca pelerynę na ramiona Laury, szkarłatną stroną na wierzch)
LAURA Nie. Drugą stroną. (Kapitan odwraca pelerynę czarną stroną na wierzch)
LAURA Zmarzłam...
KAPITAN O, tak. Ranki są coraz chłodniejsze.
LAURA Będą się bili?
KAPITAN Tak wygląda.
LAURA Pan będzie sekundował zapewne...
KAPITAN Ja? Nie.
LAURA Dlaczego?
KAPITAN Bo ja jestem ostatnim uczciwym nihilistą, chociaż wcale nim być nie chcę. Nic mnie to wszystko nie obchodzi.
LAURA Nie lubił pan poety. Miał pan do niego urazę.
KAPITAN Lubiłem, nie lubiłem... Nie w tym rzecz.
LAURA Chciał pan nawet kiedyś, żeby Rudolf strzelał do niego...
KAPITAN Kiedyś... Kiedyś byliśmy kolegami. I, wie pani,
8*
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
CCF20101015 012 90 SŁAWOMIR MROZEK LAURA (z godnością) Czy słyszeliśmy coś, Rudolfie? Zdawało nam si
CCF20101015 017 100 SŁAWOMIR MROZEK POETA (szyderczo) Na przykład? LAURA Na przykład... na przykład
CCF20101015 019 104 SŁAWOMIR MROZEK POETA Wydaje mi się... Ależ tak! Na pewno! Wyraźna ulga! (pauza.
CCF20101015 022 110 SŁAWOMIR MROZEK -choinówki. Literatura, rozgłos to w gruncie rzeczy nic dla mnie
CCF20101015 001 174 SŁAWOMIR MROZEK GŁOS B Cicho! GŁOS N Dlaczego cicho? Tam jest zabawa! GŁOS B Cic
CCF20101015 006 184 SŁAWOMIR MROZEK B Do ciebie mają? S Co mogą mieć? B Zrobiłeś im co? S Nie. B Ja
CCF20101015 007 186 SŁAWOMIR MROZEK S Aha! My na zabawę. To znaczy, że ona jest gdzieś za domem, a j
CCF20101015 009 190 SŁAWOMIR MROZEK B Jak poczytasz, to ci przejdzie. N O czym czytać? B Ma zabawa b
CCF20101015 010 192 Sławomir mrozek S A pod spodem? N (mniej pewnie) Słyszę ciebie. Wszystko słowa..
CCF20101015 001 68 SŁAWOMIR MROZEK POETA Okolicę zasnuła jednostajna szarość... Strugi dżdżu przesła
CCF20101015 002 70 SŁAWOMIR MROZEK RUDOLF Nigdy jeszcze nie słyszałem, żeby chłopstwo prowadziło tak
CCF20101015 003 72 SŁAWOMIR MROZEK na by się wziąć do tego czy owego, ale po co? Na niczym to nie za
CCF20101015 003 178 SŁAWOMIR MROZEK N ICO? B (groźnie) Co kto mówi? (pauza) ...Oni gorsi! (pauza) ..
CCF20101015 004 74 SŁAWOMIR MROZEK pokażę, kiedy mi się uda. Skończy się to pańskie „po co”, „na co”
CCF20101015 004 180 SŁAWOMIR MROZEK N Nie ma. S Ale głupi. B (zwalniając N) Dwanaście! Taki stół! Ap
CCF20101015 005 76 SŁAWOMIR MROZEK POETA Chciałbym wyjaśnić. Mimo że w zasadzie pani się nie myli, t
CCF20101015 006 78 SŁAWOMIR MROZEK wzięło, wiecie państwo, co sobie pomyślałem? No, zgadnijcie. RUDO
CCF20101015 007 80 SŁAWOMIR MROZEK KAPITAN A żebyś pan wiedział, że pokażę! POETA Widzi pan? Znowu z
CCF20101015 008 82 SŁAWOMIR MROZEK niźli pozwolić, by za głosem serca idąc została moją narzeczoną.
więcej podobnych podstron