DSC01124 (4)

noucł PP iw *»

332 INSTYTUCJE I PROCESY DECYZYJNE_

ków wspólnotowych na obszarach najmniej rozwiniętych, zapewnić paitneran i komplementamość działania oraz wzmocnić system kontroli.

Procesy integracji i regionalizacji na pierwszy rzut oka wydają się swoim pro-ciwicństwem Celem integracji jest bowiem tworzenie struktur ponadpaństwowi a celem regionalizacji rozwijanie struktur subnarodowych. W praktyce wcale tt jednak nie jest. Wręcz przeciwnie, wydaje się, iż postęp integracyjny wzmaga zan-teresowame obroną interesów lokalnych. Występuje więc dodatnie sprzężenie zwrotne, a oba procesy wzajemnie się nasilają. Tym samym poza tożsamością n>-rodową w Unii rozwijają się dwa dodatkowe poziomy podmiotowości polityczną, tożsamości i lojalności: ogólnoeuropejski oraz regionalny²'¹⁵.

Najistotniejsze znaczenie mają przygraniczne regiony europejskie. W fazie klasycznych stosunków międzynarodowych granice dzieliły państwa, a obstaiy nadgraniczne miały małe szanse rozwoju. W systemie federalnym granice dzielące regiony w ogóle nie występują. Natomiast w eksperymentalnym i hybrydowi® systemie europejskim mamy do czynienia z trzecią sytuacją, stosunkami transnarodowymi. gdy granice wprawdzie funkcjonują, ale stają się czynnikiem łączący® regiony położone po obu ich stronach²⁴⁶.

Państwa członkowskie Unii Europejskiej posiadają bardzo różne stmknr wewnętrzne. Klasyczną strukturę federalną, umożliwiającą funkcjonowanie regionów, ma Republika Federalna Niemiec. Jej części składowe (landy) są po proste państwami, które funkcjonując wewnątrz RFN, zachowują wiele kompetencji,ji-kich nie posiada rząd federalny. Powoduje to zresztą wiele kolizji z normami pmi wspólnotowego²⁴⁷. Austria składa się z dziewięciu prowincji federalnych, a » porównaniu z Niemcami jej system jest nieco bardziej scentralizowany*⁴*. Strukturę federalną przyjęto w 1993 r. w Belgii²⁴⁹. Również Francja od lat osiemdziesiątych, powoli ewoluuje w kierunku struktury federalnej . Natomiast w Hiszpanii uwo-rzono 17 regionów oraz 7 regionów w pełni autonomicznych (Katalonia, kraj 6>-

²⁴⁴ Ciamaga L.. Polityka regionalna, (w:) Unia Europejska, s. 134

²⁴⁵ Zob. szerzej M. Kcating. Enropcanism and Regionalista, [w:] The European Unionadit Regions. s. 1-2, 20-22: J. Newhousc, Europę's Rising Regionalisto, „Foreign Affain", Imarp February 1997. vol. 76, nr I, s. 71—74; L. Ciamaga. Polityka regionalna, [w:) Unia Europtpd s. 127: W. Weidenfcld. W. Wcssels, Europa od A do Z. Podręcznik integracji europejskiej, (#«*

1995. v 80 i nasi.; Z. Czubi itaki. The Status af Region in European Imw in the Ughi of Edarpnac of the European Union. |w:J Erweiterung Europas, S. 155 i nosi.

■** Zob. Mierzej Z. J. Pietraś, Miejsce wschodniego pogranicza Polski w nowym portipSkt febrycznym Europy, |w;| Regiony, euroregiony, rozwój regionalny, pod red. M. Bałtowskiega, LuN»

1996. a. 17-32.

¹⁴¹ H. O. Gcrsienlaticr, German Ldnder and the European Community, (w:| The Euraptcr. Union and the Regions, s. I9I-192.

Zob. P. Luif, Austria: Adaptation Through Anlicipation. (w:J Adapting to the Europem Mr grafion, t. IIS.

Zob. szerzej I-. Hooghc, Belgian Federalism and the European Union, |\v:] The Curopto Union and the Regions. a. 135—167.

Zob. R. Bulnie. French Regldnalization and European Integration: Tcrriiorial AJapaaa and ( hangę m a Uni/ary State, (w:| The European Union and the Regions. s. 167-191.

333

POLITYCZNE INSTYTUCJI: WSPÓLNOTOM:

sków, Galicja, Andaluzja, Walencja, Wyspy Kanaryjskie oraz Nswarra) . W latach dziewięćdziesiątych ubiegłego stulecia podobne procesy ..dewolucji" uruchomiono w Wielkiej Brytanii'⁵*.

Odmiennie natomiast wygląda sytuacja w państwach mniejszych, które same są jakby regionami Unii Europejskiej Poza nawet dość licznymi wyjątkami, dominują w nich jednak struktury scentralizowane .

Tym samym przedstawiciele władz lokalnych, zasiadający w Komitecie Regionów, w praktyce reprezentują obszary o bardzo różnym statusie prawnym, o odmiennych kompetencjach i tradycjach'⁵⁵.

9.6.2. Skład

Zgodnie z art 263. Komitet Regionów składa się z. 222 osób reprezentujących władze regionalne i lokalne w państwach członkowskich. Nie zaznaczono, iż powinny one sprawować swoje funkcje na podstawie wyborów. Jednak w praktyce tak właśnie jest. Osoby tc są szefami lub działaczami krajowych władz lokalnych. Po traktacie z Maastricht w niektórych państwach dostosowano ustawodawstwo wewnętrzne do jego treści. Na przykład, w Wielkiej Brytanii zastrzeżono, iż członkiem tego państwa w Komitecie Regionów może być wyłącznic osoba, która w czasie zgłaszania propozycji jest „pochodzącym z wyboru członkiem władz, lokalnych"²³ . Taką zasadę, obowiązującą wszystkie państwu członkowskie, wprowadzono w traktacie nicejskim.

Poszczególne państwa dysponują różną liczbą swoich przedstawicieli. Podział tych mandatów jest taki sam, jak w wypadku Komitetu Ekonomicznego i Społecznego. Członkowie Komitetu są miunownni im kadencję cztcruleinią. Aktu tego dokonuje Rada w glosowaniu jednomyślnym. Odbywa się to w laki sposób, że państwa członkowskie przedstawiają listy odpowiednich kandydatów, a Rada, dokonując nominacji, wybiera nic tylko członków Komitetu Regionów, ale także leli

¹ Zob. F. Morale, Spaln. Modemli/illuit ThniHgli Initgniilun, |w:| Mi/i/toj; to Ihe Eumpran liuegraiion. t 101-106; F Morału. Sprmhli Reglom III ihe llHiplIeini Cummunlly, |Wi| Vu Euro/wm Union and the Regions. s. 115-135.

Zob. M. Keaiiog. B. Jones. Nallons, Heglom, and tM/apr file U,K litpetltncł, |w.| The European Union and the Regions. s. 89-115.

Zob. szerzej: C Dcsidcri, liallan Reglom In ihe European Communliy, (w.| The fumpum Union and Ihe Regions. s. 65-89; A. Pereira, Regloiuiilun In Ponugul. |w;| Ihe l umpem Union and the Regions. i. 269-281; K. Fealheralonc. O. Yannopoulot. 1he Europem Cmnimtiy and (irteee Inlegraiion and Ihe Challenge oj Centrum. [w:J The European Union and the Heglom, ». J49-J69; A. Thomas. Danish Policy-Making, KegionalUm. and lite European Cummuniti, |».| Ihe I uiopemi Union and the Regions. t. 281-289; M. Holmes, N. Rreie. Kegumi wllhln a Region Ihr Rnmdiii of the RepubUc of IrrJand. |w:| The European Union and llie Heglom, t 7)1 W. I HfMMb, I li atoli Kheldcrs. T. Tooncn, The IJtitch Provme.es as a European Regom Nałamał Iniiiedtrnenli Vrrtui European Opportunillcs. fw:J The Europem Union and ihe Heglom. %, 215-231.

Zob. szerzej: A. Bukowski. Model autonomii totalnej u Europie, „l-imtill P.uu>pr)»llf''. wio-m2000.s. 10-11.

^a>Zob. art. 6 European Onnmunitiet Amended Ad 1993. |w:| Ktuldrn. WyaiL -. W* Wt