M A S O V I A N A
Mazowieckie Studia Humanistyczne
Nr 1999
Krzysztof Fafiński
ANTONI ZAWADZKI NAJWI
KSZY KUPIEC A
OWICKI.
DZIEJE RODU W LATACH 1760-1860
W czepku urodzony
11 czerwca 1782 r. szczęśliwym rodzicom Andrzejowi i Magdalenie Zawadz-
kim urodził się syn. Ojciec, Andrzej Zawadzki, wójt miasta, a zarazem dyrektor
policji i kupiec, w prowadzonej przez siebie kronice rodzinnej tak opisuje to wy-
darzenie:  Urodził się syn o godzinie 2.52, urodził się w czepku, pod znakiem bliz
-
niąt, dano mu na imię Antoni [...]. Podaje następnie kwadrę księżyca i wymienia
szereg związanych z gwiazdami i księżycem wróżb, z których wynika, że syna
czeka świetlana przyszłość. Przewiduje, że zrobi on wielką karierę polityczną i fi-
nansową, a i w sprawach serca czekać go będą same sukcesy"1.
Wśród potocznych przysłów i powiedzonek ludowych określa się do dziś czło-
wieka, któremu udaje się wyjść na  cało" z różnych opresji oraz któremu powo-
dzi się w sprawach życiowych, jako  w czepku urodzonego". Stwierdzenie takie
jest związane zapewne z przekonaniem ludzi w istnienie przeznaczenia (zdeter-
minowania losu człowieka), które to przeświadczenia funkcjonują nieodłącznie
w świadomości społeczeństw od czasów starożytnej Grecji do kręgów współcze-
snych odłamów egzystencjalistów w krajach Europy i nie tylko.
Historyk natomiast w tej kwestii może stwierdzić, że jeśli np. królowi urodził
się syn pierworodny to najprawdopodobniej czeka go kariera polityczna i finan-
sowa i że zostanie kiedyś królem. Podobnie bywało i w innych, mniej margineso-
wych przypadkach, np. jeżeli chłopu urodził się syn, to najprawdopodobniej kie-
dyś obejmie po ojcu gospodarstwo, a jego szanse na zrobienie wielkiej kariery
politycznej czy finansowej są znikome.
1
Wojewódzkie Archiwum Państwowe w Skierniewicach z Siedzibą w Żyrardowie oddział
w A
owiczu (dalej Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu) - Zbiór Tarczyńskiego - Kronika
rodzinna prowadzona przez Andrzeja Zawadzkiego, kupca i obywatela A
owicza, sygn. 65.
126 Krzysztof Fafiński
Przyjmując ten punkt widzenia należałoby się zastanowić, jakie szanse na zro-
bienie kariery miał mały Antoni z racji urodzenia się w takiej, a nie innej rodzinie.
W celu uzyskania odpowiedzi należy najpierw określić, jaką była jego rodzina pod
względem sytuacji materialnej, pozycji społecznej itp. Konieczne tu będzie cof-
nięcie się daleko wstecz od wydarzeń 1782 r.
Autorowi nasuwa się w związku z tym nieco bajkowy opis zaczynający się
od tradycyjnych słów: Dawno, dawno temu żył w A
owiczu bardzo bogaty ku-
piec, Jerzy Barszcz, pieczętujący się herbem z wizerunkiem lwicy, trzymającej
w szponach tarczkę, zawierającą monogram - JB (był to typowy herb mieszczań-
ski). Przybył on do A
owicza około 1730 r. i jak sam stwierdził w testamencie  tu
dopiero zrobił karierę". Barszcz posiadał w A
owiczu trzy zajazdy, kilka kamienic
i placów oraz duże magazyny zbożowe. Piastował także wiele funkcji. Był rajcą
miejskim i skarbnikiem Bractwa św. Jana Nepomucena2. Handlował głównie
zbożem i posiadał rozległe kontakty kupieckie zarówno w kraju, jak i poza jego
granicami. Jego kapitał na podstawie szczątkowych wzmianek w materiałach
archiwalnych można szacować na 80 tys. florenów (warto zaznaczyć, że floreny
to były złote monety o dużej wartości nabywczej). W aktach kościelnych był
określany jako dobroczyńca Kolegiaty A
owickiej, gdyż ufundował piękną kaplicę
oraz pokrył dachy wież i kaplic kościoła. A
ączny koszt tego przedsięwzięcia
wyniósł 10 tys. florenów. Poza tym dokonywał również wielu innych fundacji, m.in.
na utrzymanie szpitala św. Leonarda dał w 1761 r. 2 tys. złotych3. Z zachowanej
korespondencji Barszcza wynika, że kilku prymasów zaciągało u niego poważne
pożyczki, a szczególnie Prymas Gabriel Podoski. Wbrew pozorom owe fundacje
nie wynikały z rozrzutności kupca, gdyż był człowiekiem oszczędnym, starannie
podliczającym każdą transakcję finansową.
Przyczyną tych fundacji była raczej jego wielka tragedia życiowa, nie mógł
się bowiem doczekać następcy (dziedzica majątku), a co gorsze - każde z naro-
dzonych jego dzieci umierało przeżywszy najdłużej kilka lat. Starał się więc fun-
dacjami na rzecz Kościoła  przebłagać Boga" o życie dla tych dzieci. Żonaty był
z Katarzyną z Żurawskich, córką burmistrza Skierniewic. Z małżeństwa tego
rodziły się kolejno: synowie - Józef, który zmarł w wieku 3 lat; Wojciech, zmarły
w drugim roku życia; Maksym, zmarły również po dwóch latach i Feliks, który
dożył 9 lat i zmarł w 1761 r. Córki: Wiktoria, Magdalena i Marianna. Podczas
porodu ostatniej z córek zmarła również matka w 1755 r. 11 tygodni przeżyła
Wiktoria i 8 miesięcy Marianna4. Pozostała przy życiu tylko Magdalena, urodzo-
na w 1753 r. i o dziwo, była wyjątkowo zdrowa, silna i podobno bardzo ładna.
Wszystkie więc nadzieje ojca były związane z tym dzieckiem. Aby zapewnić jej
2
Akta Kolegiaty A
owickiej z okresu 1716-1768.
3
Z. Skiełczyński, Kościół św. Leonarda, A
owicz 1982, s. 6.
4
Akta Kolegiaty A
owickiej z okresu 1740-1765, metryki urodzin i akta zgonów.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 127
odpowiednią opiekę, owdowiały i niemłody już Jerzy Barszcz ożenił się ponownie
ze znacznie młodszą od siebie panną Franciszką Baxter, córką emigranta angiel-
skiego, osiadłego w A
owiczu Jana Baxtera. Z drugiego małżeństwa urodził się
29 grudnia 1759 r. syn Jan Tomasz. Ksiądz Paweł Tworkowski (kanonik łowicki)
ochrzcił dziecko, a rodzicami chrzestnymi byli:  Antoni Bernard Lipski, sekretarz
Jego Królewskiej Mości Augusta III Sasa i zarazem Rajca A
owicza, oraz Ma-
rianna Baxterowa z miasta A
owicza9'5.
W kilka lat po wspomnianym chrzcie Jerzy Barszcz poważnie zachorował i spo-
dziewając się rychłej śmierci postanowił odpowiednio zabezpieczyć dziedzictwo
majątku. Obawiał się bowiem, że po jego śmierci młoda wdowa Franciszka wyj-
dzie ponownie za mąż, a ponieważ jego dzieci będą jeszcze nieletnie (Magdalena
14 lat, a Jan 7), to nowy małżonek lub rodzina Baxterow jako ich opiekunowie
będą swobodnie dysponować jego majątkiem, co w konsekwencji doprowadzi do
przejścia kapitału i całej firmy pod szyld Baxterow lub stanie się własnością dzie-
ci narodzonych z ponownego małżeństwa jego drugiej żony. Chcąc siebie (a wła-
ściwie córkę Magdalenę) zabezpieczyć przed tą ewentualnością, zwrócił się do
Prymasa Podoskiego z prośbą, aby zechciał być egzekutorem jego testamentu.
Z oryginału tego testamentu (zachowanego w aktach Kolegiaty A
owickiej) oraz
z innych z
ródeł wynika, że cały spadek przypadł córce Magdalenie, wydziedzi-
czając całkowicie żonę Franciszkę. Nieznane są natomiast losy syna z drugiego
małżeństwa, Jana Tomasza - być może podobnie jak inne dzieci zmarł przedwcze-
śnie.
Jerzy Barszcz odszedł z tego świata 7 lipca 1768 r. Pochowany został przy
Kolegiacie A
owickiej w grobowcu mieszczącym się pod wybudowaną niegdyś
przez niego kaplicą  Ogrójec". Jeszcze przed śmiercią zadbał o właściwą opra-
wę swojego pogrzebu - pozostawił pieniądze na pokrycie wszelkich niezbędnych
kosztów oraz m.in. na światła przed kaplicą i śpiewanie pieśni Bogurodzica przez
dziadów kościelnych (żebraków). Jak głosi legenda, uroczystość pogrzebowa była
 wspaniała" i rzeczywiście przez wiele miesięcy przed kaplicą zmarłego palono
światła i śpiewano pieśni żałobne. Legenda głosi również, że wdowa po zmarłym
jako jedyny spadek wyniosła książeczkę do nabożeństwa.
Na pogrzebie ojca nie była obecna jego jedyna córka Magdalena, która z po-
lecenia Księcia Prymasa już od kilku miesięcy przebywała w klasztorze wywie-
ziona w tajemnicy przed macochą. Cytat z listu prymasa do Magdaleny Barsz-
czówny z 29 kwietnia 1768 r.:  Dla sprawiedliwych przyczyn jesteś Wielmożna
Panna oddana do klasztoru w miejsce bezpieczne, gdzie cnota panieńska ma przy-
zwoite ubezpieczenie". W dalszej części listu prymas zabrania Magdalenie przed
wyjazdem oraz w klasztorze rozmawiać z kimkolwiek, a wszelkie kontakty z nim
i księdzem Jakubem Rybińskim utrzymywać za pośrednictwem wyznaczonego
5
Kolegiata w A
owiczu - akta chrztu z 1759 r.
128 Krzysztof Fafiński
przez prymasa człowieka.  Jestem W.P. do przysług chętnie ochoczy. Gabriel
Podoski Książe Prymas"6.
Wspomniany ksiądz Jakub Rybiński Rejent Księcia Prymasa został upoważ-
niony do prowadzenia interesów handlowych firmy Barszczów, do czasu wyjścia
Magdaleny za mąż. Następny z zachowanych listów do Magdaleny posiada datę
10 grudnia 1769 r. i jest odpowiedzią na jej listy.  Z mojego rozkazu osadzona
zostałaś w klasztorze, abyś miała czas dostateczny do namyślenia się z obraniem
męża. Radzę, abyś wybrała równego sobie w urodzie, jaki Cię szczęśliwym uczy-
nić może i majątek posagowy ocenić potrafi. Napisz mi, kogo Sobie mieć życzysz
na męża. Ja skłonie wolą moją i błogosławieństwem go, kiedy poznam, że będzie
człowiekiem przyzwoitym. Życzę jednak mieszczanina kupiectwo znającego"7.
Nie udało się ustalić, w którym z klasztorów była zamknięta Magdalena, wia-
domo tylko, że przebywała tam do 1770 r. Czy tylko sprawy spadkowe, czy też
i jeszcze inne przyczyny były powodem utrzymania takiej ścisłej tajemnicy miej-
sca pobytu Magdaleny, pozostanie dalej zagadką. Powody musiały być jednak
dosyć ważne, skoro bądz
co bądz
znany ze skandali były faworyt Katarzyny II
Gabriel Podoski osobiście zajmował się tą sprawą, mając  na głowie" większe
problemy, zważywszy, że były to czasy Konfederacji Barskiej, kiedy decydowały
się losy dalszej kariery arcybiskupa. Akurat w tym czasie (wiosną 1769 r.) na
przedmieściach A
owicza toczyły się walki konfederatów z wojskami rosyjskimi,
podczas których od pocisków wybuchały pożary, niszcząc wiele budynków. Miasto,
jeszcze wówczas prymasowskie było częściowo zniszczone, ocalało tylko 79 mu-
rowanych kamienic i 189 domów drewnianych (na wcześniejszy stan łącznie około
380 budynków). Na domiar złego w mieście kwaterowały wojska rosyjskie8.
Trudno jest obecnie ustalić, czy Magdalena sama wybrała sobie partnera na
męża, czy wyboru tego dokonał prymas, w każdym bądz
razie szczęśliwym wy-
brańcem okazał się Andrzej Zawadzki i już w 1770 r. odbył się ślub. Panna mło-
da miała wówczas niespełna 17 lat, a pan młody 26. Andrzej był młodszym sy-
nem Jana i Teresy z A
opadczan Zawadzkich, mieszczan A
owicza. Była to rodzi-
na kupiecka o podobnej jak Barszczowie renomie zawodowej. Określano ich jako
szlachtę miejską - posiadali herb Korzbok (trzy poziomo ułożone ryby). Jednak
Herbarz Niesieckiego wymienia tylko rodzinę Zawadzkich (tego herbu) osiadłą
w Wielkopolsce (w XVIII w.), a nie mówi nic o Zawadzkich z A
owicza9. Zasta-
nawiające jest, że Krasicki, dokonując uzupełnień do tego herbarzu, również nie
dopisał Zawadzkich z A
owicza, pomimo że znał ich przecież osobiście.
6
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, Zbiór Tarczyńskiego. - Kronika rodzinna prowadzo-
na przez Andrzeja Zawadzkiego (...), sygn. 65.
7
Ibidem.
8
S. Marat, T. Papier, G. Rajchert, A
owicz, Warszawa 1975, s. 31.
9
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, Kronika rodzinna (...),  Respons" listów Andrzeja
Zawadzkiego, sygn. 65.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 129
Andrzej Zawadzki był człowiekiem bardzo inteligentnym i wykształconym,
piastował wówczas stanowisko wójta miasta i dyrektora policji, jednak nie najle-
piej przedstawiały się jego sprawy finansowe, o czym świadczy fakt, że na wy-
kupienie wójtostwa musiał pożyczyć 2 tys. zł. Dopiero uzyskanie wielkiego posa-
gu żony pozwoliło mu na pełne rozwinięcie swoich zdolności kupieckich. Zapew-
ne zdopingował 'go również wybór na radcę miasta A
owicza i oficjalne
zatwierdzenie przez arcybiskupa Podoskiego w 1772 r.
Do kroniki rodzinnej prowadzonej przez Andrzeja Zawadzkiego dołączonych
jest 155 listów, dotyczących głównie spraw handlowych z lat 1770-1788. Z ana-
lizy tej korespondencji wynika, że kupiec ów handlował nie tylko zbożem i końmi,
ale sprzedawał i kupował kamienice i pałace, pośredniczył w różnych transak-
cjach kupna i sprzedaży, podejmował się administracji majątków ziemskich, za-
równo szlacheckich jak i prymasowskich. Dla zobrazowania jego interesów han-
dlowych przytaczam kilka cytatów z jego korespondencji. List z 23 czerwca 1782 r.
pisany do prymasa Ostrowskiego w sprawie sprzedaży placu w Rynku Starego
Miasta protegowanemu prymasa, panu Stachowiczowi. -  Ten nowy dziedzic nie
tylko czysty upór przedstawia, iż pomniejszego placu odstąpić nie chce, ale ma
on same długi tak, że ten interes dalej pójdzie, jak też iść powinien [...]". W dal-
szej części listu powiadamia prymasa o stanie interesów zbożowych.  Sprowa-
dziłem żyto ze wsi Złakowa, jest go w A
owiczu korcy 55 nie mogłem zaś loko-
wać w Zamku bom postrzegł niebezpieczeństwo, a przeto u siebie w miejscu
suchym i bezpiecznym na własnym składzie umieściłem. Reszta zaś podług asy-
gnacji w tych dniach zwieziona będzie, tak ze Złakowa jako też ze młyna Kora-
bia"10. List do prymasa Ostrowskiego z 26 kwietnia 1782 r.:  Przybył posłaniec
z obwieszczeniem, że wczoraj na noc przybył statek z żytem dla J.W. Xięcia, kto
nim przypłynął ten posłaniec nie potrafił powiedzieć. Pod nieobecność Pana Wi-
sy skiego raportuję, że jęczmienia nadeszłego wczoraj z Pieczysk odebrałem korcy
Warszawskiej miary 265,5 (korzec odpowiadał 120 litrom objętości)"11. Ze względu
na znane powszechnie nazwisko Kozietulskiego warto nadmienić, że Zawadzki
pośredniczył w kilku jego interesach handlowych. W jego aktach znajduje się
kilkanaście listów od i do Kozietulskiego, dotyczących m.in. sprzedaży kamienicy
Kozietulskich znajdującej się w A
owiczu na Nowym Mieście (obecnie Nowy
Rynek róg ulicy Koziej), oraz wystawienia pod zastaw za długi prawa do dzier-
żawy klucza wsi prymasowskich - Chąśno12.
Trzeba stwierdzić, że Andrzej Zawadzki w swoich interesach handlowych był
bezwzględny i nie przebierał w środkach uzyskania maksymalnego zysku. Żero-
wał wręcz na ludziach, posiadających znaczne majątki w naturze, ale znajdują-
cych się w ciężkiej sytuacji finansowej, mianowicie - zadłużeni, albo potrzebują-
10
Ibidem.
11
Ibidem.
12
Ibidem.
130 Krzysztof Fafiński
cy dla ważnych celów w krótkim czasie dużej gotówki, a takich zawsze było, jest
i będzie wielu.
Pożyczał więc duże sumy pod zastaw majątków, a od niewypłacalnych wy-
muszał wyprzedawanie nieruchomości po niskich cenach. Jako dyrektor policji
na ziemiach prymasowskich miał możność stosunkowo łatwiejszego egzekwowania
zobowiązań wobec partnerów handlowych. W ten sposób przyczynił się m.in. do
bankructwa Kozietulskiego i Jawornickiego. Od Antoniego Jawornickiego prze-
jął za długi w 1800 r. wieś Potworzyna, znajdującą się niedaleko A
yszkowic13.
Swoją drogą - nie ma co się litować nad Jawornickim, o którym znawcy dziejów
A
owicza stwierdzają, że był aferzystą w wielkim stylu (był jednym z administra-
torów dóbr prymasowskich).
Kupiec łowicki zaryzykował nawet mało popularne jeszcze w owych czasach
przedsięwzięcie założenia małej fabryczki (manufaktury) świec, pochodni i łuczyw.
Wzmianki o materiałach archiwalnych świadczą o funkcjonowaniu jej w latach
1781-1789. Zatrudnionych w fabryczce było od kilku do kilkunastu osób, np. pła-
ca robotnika zatrudnionego przy paleniu w piecu wynosiła 3 zł tygodniowo. Trud-
no jest ustalić, gdzie była zlokalizowana ta fabryczka, wiadomo natomiast, że
świece w niej produkowane były przedniej jakości. Nie były to zresztą zwykłe
świece domowe, ale świece kościelne odpowiednio zdobione i dużych rozmiarów,
poszczególne ich rodzaje ważyły od 1 do 4 funtów sztuka, partie około tysiąca
sztuk rocznie były wysyłane bezpośrednio do Gniezna, gdzie uzyskiwano za nie
wysokie ceny, np. 100 sztuk świec 3 funtowych kosztowało 930 florenów14 (dla
porównania podam, że para wołów z wozem kosztowała wówczas 300 florenów).
W chwili narodzin tytułowego bohatera niniejszej publikacji, Antoniego Zawadz-
kiego, interes jego ojca był w pełnym rozkwicie. Oprócz uzyskanych w posagu
zajazdów, kamienic, placów i magazynów (wprawdzie nie wiadomo, jak przetrwały
one wspomniane wcześniej pożary), następca Barszczów poszerzył majątek o kilka
następnych kamienic i placów, o trzy wójtostwa i wspomnianą wcześniej wieś
i fabryczkę, oraz wybudowany z własnych funduszów młyn zbożowy. Był to młyn
o napędzie konnym wybudowany, za zgodą arcybiskupa Antoniego Ostrowskie-
go, w 1779 r. na podwórzu kamienicy przy Rynku Starego Miasta (obecnie Stary
Rynek ll)15, dodatkowo otrzymał od prymasa Krasickiego 10 sierpnia 1796 r.
darowiznę  40 morgów przyległych do wsi Placencyi Panu Zawadzkiemu i jego
sukcesorom"16.
13
Ibidem, sygn. 65, cz. II, Inwentarz wsi Potworzyna.
14
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, teczka - Dowody kupiectwa Andrzeja Zawadzkiego,
sygn. 67.
15
Ibidem, Przywilej dla Andrzeja Zawadzkiego na postawienie młyna konnego udzielony przez
arcybiskupa Antoniego Ostrowskiego, sygn. 66.
16
Ibidem, Przywilej arcybiskupa Ignacego Krasickiego, nadający 40 morgów pól i łąk A. Za-
wadzkiemu, sygn. 66.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 131
Antoni był prawie najmłodszym z rodzeństwa. Wcześniej od niego przyszły
na świat kolejno: Joanna Helena w 1772 r., Rozalia w 1775 r., Wincenty Bogumił
1778 r. i Antonina w 1795 r. Młodsza od niego była tylko Aniela, urodzona około
1795 r.17 Wszystkie dzieci żyły i cieszyły się dobrym zdrowiem. Wydaje się jed-
nak, że Antoni już od najmłodszych lat był wyjątkowo faworyzowany przez ro-
dziców i nie tylko, bo jak się okazało również przez przyszłego prymasa Ignace-
go Krasickiego. Już sam chrzest Antoniego był bardziej uroczysty niż w przy-
padku starszego rodzeństwa. Rodzicami chrzestnymi starszych dzieci byli
zazwyczaj  dziad i baba szpitalni", czyli po prostu podopieczni przytułku Święte-
go Leonarda. Taki dobór rodziców chrzestnych był wówczas modny w bogatych
kręgach mieszczaństwa jako pewien symbol pokory, skromności i dobroduszności.
Natomiast w przypadku Antoniego rodzicami chrzestnymi byli: pułkownik
Marcin Gizler (dowódca stacjonującego wówczas w A
owiczu regimentu wojska
J. Mci Raczyńskiego) i Julianna Głowacka, wicestarościna A
owicza, żona nota-
riusza prymasowskiego. Chrztu udzielał 16 czerwca 1782 r. ksiądz Jakub Rybiń-
ski, sędzia surrogat Kurii Prymasowskiej w asyście księdza Franciszka Cichoc-
kiego18. Przy ceremonii byli prawdopodobnie obecni również przyjaciele domu
i zarazem partnerzy handlowi Zawadzkich, mianowicie: pan Cholewski, poseł sej-
mowy i sędzia administrator Michała Poniatowskiego; pan Lasowski, kasztelan
Gostynina; pan Modliński, podkomorzy Brzeska Kujawskiego. Bardziej zaskaku-
jące jest jednak to, że podczas chrztu dziecku nadano imiona Jan Barnaba nie
Antoni, a w kronice rodzinnej data chrztu jest wyraz
nie przeprawiana z kwietnia
na czerwiec. Poza tym w metryce urodzenia przechowywanej w kościele kole-
giackim w 1840 r., czyli dopiero po 58 latach, dopisano dodatkowo imię Antoni
jako pierwsze z trzech już wówczas imion19.
Czy było to wynikiem zwykłej pomyłki księdza wypisującego metrykę, czy też
kryje się za tym jakiś inny złożony problem - nie wiadomo. Pozostanie to więc
kolejną zagadką w tej raczej niecodziennej historii mieszczan łowickich.
Fortuna kołem się toczy
Nasz bohater dzięki staraniom ojca już jako chłopiec znalazł się w grupie osób
protegowanych przez arcybiskupa gniez
nieńskiego Ignacego Krasickiego, filozo-
fa, poety i polityka zarazem, który był wówczas drugą po królu osobistością w kra-
ju. Nie udało się dokładnie ustalić, jakie były początki edukacji szkolnej młodego
Antoniego. Być może był uczniem kolegium pijarskiego albo Seminarium Nauczy-
17
Kolegiata w A
owiczu, metryki urodzin z lat 1772-1795, w tym metryka urodzenia i akta
chrztu Antoniego Zawadzkiego.
18
Ibidem.
19
Ibidem.
132 Krzysztof Fafiński
cielskiego. Romuald Oczykowski twierdzi, że  Od 1788 r. funkcjonowały w A
o-
wiczu dwie szkoły pijarskie, założone przez Michała Poniatowskiego. Jedna szkoła
- dla 6 synów szlacheckich, druga - dla 24 synów mieszczańskich. Nauka trwa-
ła 4 lata, a jej koszty były całkowicie pokrywane przez prymasów"20. Wiadomo
natomiast, że po 1796 r. dzięki wpływom biskupa Krasickiego zostaje przyjęty na
elitarne studia prawnicze w Uniwersytecie Berlińskim. Był więc zapewne świad-
kiem wydarzeń związanych z insurekcją kościuszkowską i trzecim rozbiorem.
Wydarzenia te w sposób dotkliwy wpłynęły na osłabienie interesów handlowych
oraz pozycji społecznej ojca Antoniego Zawadzkiego.
Po rozbiorach Polski dobra prymasowskie, w tym i posiadłości łowickie, prze-
chodzą na własność rządu pruskiego. Wypadki te przerwały pomyślny rozwój
A
owicza, szczególnie po wstrzymaniu pracy manufaktury sukienniczej, która funk-
cjonowała do owego czasu w pomieszczeniach zamku prymasowskiego od 1788 r.
 Zatrudnieni w fabryce tkacze, sprowadzeni w liczbie 33 ze Śląska i Saksonii,
szkolili terminatorów, rekrutujących się głównie z miejscowych chłopów i uboż-
szych mieszczan. Przędzeniem lnu zajmowały się księżaczki - mieszkanki A
owi-
cza i okolicznych wsi. Na przełomie 1790 i 1791 r. fabryka dawała zatrudnienie
dla około 4 tys. osób"21.
Warto nadmienić, że głównym właścicielem manufaktury był prymas Michał
Poniatowski, a posiadaczami jej akcji byli m.in.: król Stanisław August i Francuz
Nadal de Sobreville. Andrzej Zawadzki był posiadaczem jednej akcji o wartości
1000 zł22. Nie udało się pewnie Zawadzkiemu wejść w łaski króla Prus, pomimo
że przez dwa dni od 21 paz
dziernika 1793 r. gościł osobiście Fryderyka Wilhelma
w swoim domu przy Starym Rynku 13. Król pruski kosztem Zawadzkiego wy-
prawił bal dla własnych generałów i miejscowych notabli, m.in. Radziwiłłów z Nie-
borowa23. Z listów wysyłanych przez Zawadzkiego do prymasa wynika, że już
w styczniu 1794 r., władze pruskie zabroniły wywozu (handlu) towaru z manu-
faktury łowickiej do Warszawy. Ojciec Antoniego wyjeżdżał do Warszawy kilka-
krotnie, aby uzyskać odwołanie od tej decyzji. Z zachowanych akt wynika rów-
nież, że Andrzej Zawadzki od stycznia do połowy 1794 r., praktycznie kierował
fabryką, a jej poprzedni dyrektor Nadal de Soubreville zrezygnował z interesów
w A
owiczu i przeniósł się do Piotrkowa24. Ostatecznie manufaktura zostaje jed-
nak zlikwidowana, a w jej pomieszczeniach oraz w domach mieszczan łowickich,
zakwaterowano wojska pruskie. Prusacy wydali również zakaz (Zawadzki uży-
20
R. Oczykowski, Przechadzka po A
owiczu, A
owicz 1921, s. 15, 27.
21
S. Marat, T. Papier, G. Rajchert, op. cit., s. 32.
22
Archiwum Główne Akt Dawnych (dalej - AG AD), Materiały Prymasa Poniatowskiego,
teczka 45 - Materiały Fabryki Sukiennej i Płóciennej.
23
R. Oczykowski, op. cit.
24
AG AD, Materiały Prymasa Poniatowskiego, teczka 45 - Materiały Fabryki Sukiennej i Płó-
ciennej.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 133
wał określenia  akcyzę") na organizację w A
owiczu jarmarków25. Sławne wiel-
kie jarmarki łowickie były do owego czasu podstawą utrzymania dla dużej części
tutejszego mieszczaństwa. Na domiar złego - w 1795 r. w zajez
dzie Zawadzkie-
go, znajdującym się na  końskim targu" (obecnie ulica Klickiego), zaborcy zało-
żyli specjalny szpital dla swoich rannych i chorych żołnierzy. Szpital ten mieścił
podobno aż 500 łóżek i po pewnym czasie (jak długim nie wiadomo), został prze-
niesiony do gmachu księży misjonarzy26. Rodzina Zawadzkich z tych m.in. wzglę-
dów poniosła znaczne straty finansowe. Zachodzą również bardzo istotne zmia-
ny w sytuacji matrymonialnej rodzeństwa Antoniego. Trzy starsze siostry wstą-
piły w związki małżeńskie, a każda z nich otrzymała po 5 tys. zł w posagu i solidną
wyprawę oraz sporo wartościowej biżuterii. Najstarsza - Joanna, wyszła za mąż
za rejenta z Warszawy, pana Sadkowskiego (imienia nie ustalono). Rozalia połą-
czyła się węzłem małżeńskim z Ignacym Szarnowskim (dziedzicem majątku Wi-
toszewice w okręgu łęczyckim), a Antonina wyszła za mąż za pana Zaborow-
skiego (imienia i zawodu nie udało się ustalić).
Wszyscy zięciowie nie mieszkali na stałe w A
owiczu, w związku z tym ich
młode małżonki opuszczały po kolei nie tylko dom rodzinny, ale i miasto. Z rodzi-
cami pozostała tylko najmłodsza z córek, Aniela, gdyż także starszy syn Wincen-
ty wyjechał z domu i zaciągnął się jako ochotnik w stopniu szeregowca do Le-
gionów Polskich. 12 grudnia 1806 r. otrzymał nominację na podporucznika
w pierwszym pułku jazdy27. Nieznana jest dokładna data powrotu Antoniego Za-
wadzkiego do A
owicza. Wiele wskazuje na to, że studia ukończył z pomyślnym
wynikiem i przybył do kraju między 1800 a 1805 r. Ze względu na pogarszający
się stan zdrowia ojca pomagał mu w prowadzeniu interesów handlowych.
Senior rodu, Andrzej Zawadzki, zmarł 3 marca 1896 r. Ciekawie przedstawia
się sprawa jego testamentu i wynikających z niego praw spadkowych. Oboje
rodzice spisali swoje testamenty równocześnie w 1803 r. i złożyli je w odpowied-
nim urzędzie miejskim. Natomiast w 1804 r. dołączył do ich tekstów dodatkową
klauzulę w osobnej kopercie z zaznaczeniem, że przed otwarciem zasadniczego
tekstu, należy zainteresowanym uprzednio przedstawić treść owej klauzuli. Przed-
stawiała się ona następująco:  Testament przez Nas oboyga uczyniony, podpisa-
ny i pieczęciami Naszemi utwierdzony, który nie ma być przez nikogo otworzony,
jak tylko do rąk z Nas jednego oddany [...]. Całego mayątku tak ruchomego, jak
nieruchomego Dziedziczką będzie Żona moya, która mi się w całym życiu moym
nigdy w niczym nie sprzeciwiła. Ona rozporządzi napewno sprawiedliwie podział
mayątku pomiędzy dzieci moye"28. Ze względu na toczącą się wówczas wojnę
25
R. Oczykowski, op. cit., s. 31.
26
W. Grabowski, Z dziejów szpitalnictwa łowickiego, A
owicz 1979, s. 3.
27
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, Zbiór Tarczyńskiego - Dowody służby wojskowej
Wincentego Zawadzkiego w latach 1800-1809, sygn. 73.
28
Ibidem, Testament Andrzeja Zawadzkiego z 2 stycznia 1803 r. i jego małżonki Magdaleny
z Barszczów, sygn. 72.
134 Krzysztof Fafiński
na terenach kraju pomiędzy Francją a Prusami i Rosją, testamentu tego nie od-
dano i nie otwarto.
Testament został wydany zgodnie z klauzulą wdowie Magdalenie z Barszczów
cztery lata póz
niej - 10 maja 1810 r., za upoważnieniem Sądu Powiatu Socha-
czewskiego nowo utworzonego Księstwa Warszawskiego (obecni na rozprawie
byli tylko wdowa i syn Antoni). Po długim naleganiu pozostałych członków rodzi-
ny i interwencji notariusza publicznego Tomasza Rudnickiego, dopiero w 1813 r.
Antoni wraz z matką zgodzili się na odczytanie całego testamentu w obecności
wszystkich sióstr i świadków29. Do tego czasu Antoni zdołał uzyskać odpowied-
nie zaświadczenia i upoważnienia, które praktycznie czyniły go faktycznym dys-
ponentem i właścicielem całego majątku. 11 czerwca 1808 r., po uzyskaniu zgo-
dy matki, Antoni Zawadzki otrzymuje od magistratu Miasta A
owicza zaświad-
czenie o zdolności do zapłacenia kaucji z majątku na 60 tys. zł, a wkrótce (w tym
samym roku) Magistrat wydaje również -  Świadectwo dziedziczenia majątku
po ojcu przez syna Antoniego Zawadzkiego"30.
Charakterystyczny jest zwrot  dziedziczenia", a nie odziedziczenia - zwrot ten
pozwalał na odparcie ewentualnych zarzutów o oszustwo, gdyż formalnie stwier-
dza prawo do dziedziczenia, a faktycznie załatwiało to wszelkie obiekcje dla kon-
trahentów handlowych. Po uzyskaniu tych zaświadczeń kupiec łowicki dosyć
skutecznie rozwija działalność firmy, a nawet prowadzi dodatkowe inwestycje.
Na placu nabytym od Jarmuziewiczów przy ulicy Podrzecznej buduje duży bro-
war murowany o wydajności 10 tys. litrów zacieru (z dwóch kotłów miedzianych
o pojemności po 5 tys. litrów każdy)31. Należy w tym miejscu zaznaczyć, że był
to dosyć trudny okres do prowadzenia interesów w A
owiczu.
W 1806 r. do miasta podeszli Francuzi. Przednie ich straże miały w jego oko-
licach potyczkę z około 1500 ludzi liczącym oddziałem kozackim. Jak podaje
Romuald Oczykowski:  W A
owiczu ustalono komendę wojskową francuską i ko-
mendant, Le Blanc 15 paz
dziernika 1806 r. zajął kwaterę u Antoniego Zawadz-
kiego, najzamożniejszego kupca i obywatela"32.
Miasto wraz z okolicznymi ziemiami, stanowiącymi po ostatnim rozbiorze własność
rządową, zostało darowane przez Napoleona marszałkowi Davout, który, kwaterując
tu żołnierzy, starał się wycisnąć ze swej nowej własności jak największe dochody33.
Poza tym był to okres ciągłych wojen - minęły zaledwie dwa lata od pokoju
w Tylży (1807 r.), a już w 1809 r. na tereny Księstwa wkroczyły wojska austriac-
kie. 23 kwietnia Austriacy zajęli A
owicz i stacjonowali tu do połowy maja. W tak
29
Ibidem, Zbiór Tarczyńskiego - Świadectwo dziedziczenia majątku po ojcu przez syna An-
toniego Zawadzkiego, sygn. 72.
30
Ibidem.
31
Ibidem.
32
R. Oczykowski, op. cit., s. 29.
33
S. Marat, T. Papier, G. Rajchert, op. cit., s. 34.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 135
krótkim czasie zdążyli jednak narazić miasto na duże straty, wynoszące około
55,5 tys. zł (w postaci różnych opłat, podatków oraz licznych rekwizycji, na które
często nie dawali żadnych pokwitowań)34. Wprawdzie w ostatecznym wyniku woj-
na z Austrią skończyła się pomyślnie dla Polski (przyłączenie następnych ziem
do Księstwa), ale niestety gospodarka kraju, jak widać z przykładu A
owicza, ule-
gła dalszemu osłabieniu. Rodzinie Zawadzkich wojna ta przyniosła wielką i nie
do odzyskania stratę. Wiadomość o tym otrzymał Antoni w liście przysłanym przez
siostrę Joannę Sadkowskąz Warszawy 19 kwietnia 1809 r.:  Donoszę CI, iż po
tey wielkiey potyczce o którey w pierwszym liście nadmieniłam spotkał nieszczę-
śliwy przypadek naszego Wincentego, iż jest ranny w lewą nogę i przywiez
li go
do Warszawy o godzinie 6 wieczór, a ja dowiedziałam się pół godziny potem od
Pana podpułkownika Redlą, który mi nie dał iść go obeyrzeć dlatego ażeby mu
wrażenia to iakiego nie zrobiło, ale mi słowem honoru zaręczył, iż nie jest bardzo
ranny [...] Leży u Pani Ministrowej Subekowskiey wielkiey Patriyotki - te panie
wydzierayą sobie rannych officerów i do domów ich swoich biorą i naylepsze
o nich staranie dayą"35. Niestety, rana, jaką odniósł Wincenty Zawadzki, wów-
czas już kapitan 1. pułku jazdy Księstwa Warszawskiego, okazała się znacznie
groz
niejsza niż to wynikało z listu. W bitwie pod Raszynem 19 kwietnia został
ciężko ranny - praktycznie kula armatnia urwała mu nogę i po kilku dniach cier-
pienia zmarł. Uroczystość pogrzebowa odbyła się 26 kwietnia 1809 r.36 Z przy-
krością trzeba stwierdzić, że bohaterska śmierć brata, uprościła znacznie Anto-
niemu problemy spadkowe. Czując więc pewniejsze oparcie materialne poświę-
cił się sprawom publicznym i politycznym. W 1809 r. uzyskał mandat poselski do
Sejmu Księstwa Warszawskiego z ramienia powiatu gostyńskiego i sochaczew-
skiego. W tym samym roku zostaje radnym miasta A
owicza oraz radcą powiatu
sochaczewskiego. Okres względnego spokoju nie trwał jednak długo. W 1812 r.,
zarówno przez cały kraj, jak i przez A
owicz przelała się wielka fala wojsk napo-
leońskich, maszerujących na Rosję. A po ich tragicznym odwrocie - A
owicz stał
się jednym wielkim szpitalem dla rannych i chorych. Romuald Oczykowski poda-
je, że każdy mieszkaniec A
owicza musiał wówczas przyjąć i wykarmić od 12 do
15 żołnierzy. Za wycofującymi się wojskami Bonapartego do Księstwa Warszaw-
skiego wdarły się wojska rosyjskie. Do A
owicza Moskale wkroczyli 8 lutego
1813 r.37 Po ostatecznej klęsce Napoleona (1814 r.) Zawadzki został powołany
przez Sejm Księstwa w skład deputacji wysłanej do Paryża na rozmowy - w spra-
wach przyszłości kraju - prowadzone z Aleksandrem I. Po misji tej otrzymał od
cesarza Aleksandra order św. Anny II klasy. W 1815 r. Antoni Zawadzki został
34
R. Oczykowski, op. cit., s. 34.
35
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu - Dowody służby wojskowej Wincentego Zawadzkie-
go, sygn. 73.
36
Ibidem.
37
R. Oczykowski, op. cit., s. 30.
136 Krzysztof Fafiński
wybrany ponownie na członka Izby Poselskiej Królestwa Polskiego. Równocze-
śnie wszedł w skład Rady Izby Handlowej i Rękodzielniczej38.
Zaczęła się więc spełniać przepowiednia ojca, gdyż jak na zwykłego miesz-
czanina, syn jego robił dużą karierę polityczną i finansową. Nie sprawdziła się
natomiast przepowiednia, co do sukcesów w sprawach sercowych, ponieważ na
tym polu kupiec łowicki nie wieńczył sukcesów. Ożenił się z panną Józefiną (do-
kładna data ślubu i nazwisko panieńskie nie jest znane), ich pożycie nie układało
się jednak dobrze, a jak się wkrótce okazało, małżeństwo to po kilkunastu latach
uległo całkowitemu rozkładowi. Stosunki z rodzeństwem też nie układały się po-
zytywnie, szczególnie po śmierci matki doszło pomiędzy bratem a siostrami do
wielu konfliktów, kończących się kilkakrotnie rozprawami sądowymi. Magdalena
Zawadzka z Barszczów zmarła 2 paz
dziernika 1820 r. w wieku 67 lat. Na kilka
lat przed śmiercią za namową syna unieważniła stary testament (z 1803 r.) i spo-
rządziła nowy, w obecności notariusza Tomasza Kudnickiego. Testament ten otwar-
to 5 grudnia 1820 r. Najistotniejsze fragmenty z jego treści przytaczam:  Syn
Wincenty w batalii pod Raszynem będąc kartaczem ranny zszedł z tego świata.
Syn Antoni dobra takowe nieruchome odziedzicza w tym szacunku jak były bra-
tu jego przeznaczone czyli: - Wóytostwo Zawady w tym szacunku - rola za
mostami i młynem po Rubinowiczach i rola leżąca ku Nakwasom za Krzyżem, 
kamienica pusta z placem po Dymatkowiczach przy ulicy Kierchoskiej w A
owi-
czu stojąca, - Dworek drewniany ze stajniami i stodołami, placem tudzież grun-
tami i łąką na końskim targowisku. - Rola za młynami i rola ku Popowu prowa-
dząca od Rynków nabyta. - Rola za Bernardynami od Kędzierskich nabyta [...].
Z szacunku wcześniej dla Antoniego przeznaczone: - Plac przy ulicy Podrzecz-
nej, który już wcześniej synowi odstąpiłam aby sobie Browar dla siebie murował.
- Kamienica w Rynku Starego Miasta pod nr 192 (obecnie Stary Rynek nr 12
i 13) [...]. Ponieważ każda z córek zamężnych, jak to: Joanna, Rozalia i Antonina
mimo posagu wychodząc za mąż odebrały od nas rodziców wyprawy i wreszcie
inne ręczne prezenty. Zaś Aniela najmłodsza córka na wypadek śmierci mojej
posagu mogła by być pozbawiona - postanawiam przeto, jeżeli umrę wcześniej
niż Aniela wyjdzie za mąż, iżby wyprawę 5 tys. złotych z kasy mojej odebrała.
Antoniemu przeznaczam kapitał 10 tys. w Departamencie Kaliskim lokowany i hi-
potekowany tudzież zaległy procent na ten kapitał. Dopiero pozostająca reszta
kapitału na równych pięć części ma być podzielona. Na opiekuna Anieli wyzna-
czam jej brata Antoniego oraz Zięcia mego W. Ignacego Szarnowskiego"39.
W dalszej części testamentu Magdalena Zawadzka pisze:  Ja przy skromności
życia mego i staraniom oszczędziwszy coś (z tych oszczędności co mogłam za
38
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, Papiery osobiste Antoniego Zawadzkiego kupca i oby-
watela A
owicza, sygn. 76.
39
Ibidem, Świadectwo dziedziczenia majątku po ojcu przez syna Antoniego Zawadzkiego,
sygn. 72.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 137
życia dzieciom moim jakowe zasiłki czyniłam, chcąc przeto zapobiedz aby dzieci
moje po śmierci mej nie wnosiły sobie, iż jednemu więcej nad drugie czyniłam.
Przeto oświadczam, i w tej mierze jako matka wszystkie dzieci kochająca, rów-
ność zachowałam jeżeli Bóg dopomoże. Najmocniej Dzieci moje obowiązuje, aby
ani siostry od brata swego, ani brat od sióstr żadnego dodatkowego mienia w tej
mierze nie wymagali i zgoła żadnego dochodzenia nie czynili, a mianowicie z tych
powodów, że syn mój Antoni przy mnie mieszka i wspólnie utrzymujemy się -
Zarządza dobrami memi i handlem"40.
Z treści testamentu wynika, że Zawadzki odziedziczył nieruchomości o war-
tości minimum 60 tys. zł (tak szacowane były do kaucji) oraz te, które były wy-
budowane lub zakupione po 1808 r.), a także 10 tys. kapitału oraz tyle, ile zosta-
nie z podziału pozostałej sumy. W testamencie nie ma natomiast wzmianki o wsi
Potworzyna - być może była przejęta jako dożywotnia dzierżawa lub została
wcześniej wykupiona, lub też odsprzedana. Ponieważ jako kupiec miał Antoni
swobodny dostęp do kasy tylko formalnie matczynej, a faktycznie zarządzanej przez
niego, więc to, jaka część gotówki pozostanie do podziału między siostry, zależało
tylko od tego, jaką ilość zechce on sam ujawnić.
Jak wcześniej już wspomniałem, siostry naszego łowiczanina czuły się pokrzyw-
dzone takim podziałem spadkowym (chyba słusznie).
Pomimo próśb i nawoływań do zgody zawartych przez matkę w testamencie
dochodzi jednak pomiędzy rodzeństwem do dużego i długotrwałego konfliktu.
Szczególnie wytrwałym w dochodzeniu swych praw okazał się rejent Jan Feliks
Wilski, mąż najmłodszej z sióstr, Anieli. Prawdopodobnie Antoni Zawadzki jako
opiekun Anieli nie wypłacił mu zagwarantowanego testamentem posagu. Doszło
do tego, że zdeterminowany bezskutecznością starań rejent Wilski, uzyskał są-
downy akt separacji małżeńskiej41. Dziś byśmy mogli go za to potępić, że per-
spektywę współżycia małżeńskiego przekreślał faktem nie uzyskania odpowied-
niej sumy pieniędzy. - Cóż, takie to wtedy były czasy.
Okres funkcjonowania Królestwa Polskiego, a szczególnie lata dwudzieste
XIX w., charakteryzowały się dosyć dobrą koniunkturą gospodarczą. Dla nasze-
go znajomego z A
owicza były to lata największego, życiowego biznesu. Z tego
powodu pozwolę sobie opisać ten fragment jego dziejów nieco szerzej. W końcu
1816 r. lub na początku 1817 r. (dokładna data jest trudna do ustalenia) z polece-
nia Głównego Budowniczego Koszar Wilhelma Wintera do A
owicza przybył ofi-
cer inżynierii Jan Groffe. Zadaniem inżyniera Groffe było zapoznanie się z ilością
i jakością zabudowy A
owicza oraz z właściwościami terenu pod kątem lokalizacji
w tym mieście pułku kawalerii polskiej. 5 sierpnia 1817 r. Namiestnikowi Króle-
stwa, Józefowi Zajączkowi, przedłożono już gotowy projekt budowy42.
40
Ibidem.
41
Ibidem.
42
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, Zbiór Tarczyńskiego. Akta tyczące się antrepryzy
koszar stawić się mających w A
owiczu, w latach 1817-1823, sygn. 90.
138 Krzysztof Fafiński
Projekt ten przewidywał:
Remont Zamku Prymasowskiego - pod kątem organizacji koszar dla 800 żoł-
nierzy.  Zamek sam z cegły wystawiony i gontami pokryty, znajduje się na wznie-
sieniu 7 łokci wysokim od gruntu obudowanym. Składa się z parteru i dwóch pię-
ter, pośrodku których znajduje się wielka sala dwoma rzędami okien oświetlona.
Podług obrysu mogło by się w pomieszczeniach zamku zmieścić 200 łóżek po
czterech żołnierzy do każdego"43. W dalszej części opisu Groffe wylicza rodzaj
prac remontowych i ich koszt, przewidując m.in.: 1) Pokrycie zamku dachówką,
przystosowanie piwnic na kuchnię dla całego pułku oraz remont jednej i budowę
dwóch nowych oficyn przy zamku z przeznaczeniem na magazyny; 2) Remont
i przystosowanie klasztorów dominikanów i bernardynów na mieszkania dla ofi-
cerów; 3) Remont i przystosowanie kościoła bonifratrów oraz budynków przy ko-
ściele na mieszkania dowódcy pułku i wyższych oficerów; 4) Budowę ośmiu stajni
dla koni wojskowych (każda stajnia dla dwóch plutonów); 5) Budowę mostu pro-
wadzącego przez Bzurę z zamku do miasta oraz budowę nowej studni na zamku.
A
ączny koszt całego przedsięwzięcia był obliczany na dużą wówczas sumę
491 796 zł (w tym remont zamku 97 197 zł)44.
Z polecenia Namiestnika 16 sierpnia 1817 r. przyjechał do A
owicza Radca
Stanu przy Komisji Rządowej Wojny, pan Netrebski i zaprosił do gmachu Rady
Miejskiej wszystkich znaczniejszych obywateli A
owicza w celu naradzenia się nad
budową koszar. Stawili się m.in.: Burmistrz Miasta Wiktor A
obodzki, Prezes Rady
Miejskiej Antoni Zawadzki, Rektor Seminarium Nauczycielskiego w A
owiczu i wła-
ściciel dużych posiadłości Jan Siewieluński, właściciel cegielni w Małszycach Józef
Kołudzki. Po zapoznaniu się z propozycjami Radcy Stanu panowie Antoni Za-
wadzki i Jan Siewieluński wspólnie podejmują się budowy w A
owiczu koszar dla
wojska według projektu Groffego, akceptując również koszt budowy uwzględniony
w projekcie. Następnie podpisują umowę wstępną45.
21 paz
dziernika 1817 r. generał Zajączek zatwierdza tę umowę i 14 listopada
tegoż roku radca Szatrebski przysyła list do Zawadzkiego i Siewieluńskiego, w któ-
rym powiadamia ich o zgodzie namiestnika na budowę. W dalszej części listu
powiadamia ich również o związanych z umową uprawnieniach:  Zgodnie z po-
leceniem dla komisarza Obwodu Sochaczewskiego - mają Panowie prawo wy-
ciąć w lasach Cesarskich Księstwa A
owickiego w odległości nie większej o mil
4 od A
owicza okrągłych kloców drzew 4586 sztuk o wymiarach według budow-
niczego Groffe, które własnym staraniem do Fabryki w A
owiczu mają być gro-
madzone. Mieszkańcy Obwodów Sochaczewskiego i Gostyńskiego są obowią-
zani zwiez
ć do Panów Fabryki bezpłatnie następujące materiały:
43
Ibidem.
44
Ibidem.
45
Ibidem.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 139
cegły - 1 580 000 sztuk
dachówki - 1 360 000 sztuk
piasku - 1 111 000 fur
gliny - 1 111 300 fur
kamieni - 1 111 000 fur.
Osobno - 7526 łokci kubicznych cegieł i dachówek wypalonych w Cegielni
Miejskiej Miasta A
owicza"46. Kamienie, glina i piasek miały być zwożone z naj-
bliższych miejscowości od miasta do własności rządowych należących.
Na początku 1818 r. nastąpiły poważne utrudnienia w realizacji budowy, wy-
nikające ze zmiany stanowiska względem kosztów budowy zarówno przez inwe-
stora, jak i budowniczych. Komisja Rządowa Wojny zaproponowała ponowne
wyliczenie kosztów, sugerując ich zmniejszenie o około 200 tys. zł, natomiast
panowie Zawadzki i Siewieluński domagali się przyznania im dodatkowych kre-
dytów na budowę cegielni miejskiej. Ostatecznie 13 kwietnia 1818 r. w Biurze
Komisji Rządowej Spraw Wewnętrznych i Policji, sporządzono nową umowę.
Tekst umowy składał się z 19 artykułów, z których kilka najistotniejszych posta-
ram się omówić.
Artykuł 1 określał zakres prac budowlanych, był on nie zmieniony, czyli pozo-
stawiono taki sam zakres prac, jak w pierwszym projekcie.
Artykuł 2 stwierdzał, że całość prac ma być zakończona w przeciągu trzech lat.
Artykuł 3 wyliczał koszty wszystkich robót na 306 098 zł i 11 gr.
Artykuł 13 zezwalał na rozpoczęcie zakładania fabryki do wypalania cegieł,
dachówki i przerobu drewna oraz przygotowania innych materiałów budowlanych.
Dla założenia tej fabryki Zawadzkiemu i Siewieluńskiemu wypłacono kredyt w wy-
sokości 40 tys. zł47.
Warto by się zastanowić, dlaczego Zawadzki i Siewieluński zgodzili się na
realizację inwestycji w sytuacji zmniejszenia na nią funduszy o blisko 190 tys. zł
(czyli 40% ogólnej sumy), przy nie zmniejszonym zakresie prac. Odnosi się wręcz
wrażenie, że Panowie z komisji rządowej, nie doceniając sprytu i doświadczenia
handlowego kupca łowickiego, starali się zaoszczędzić na budowie kosztem wy-
konawców, nie martwiąc się zbytnio ewentualnością ich zbankrutowania. W do-
datku projekt przewidywał przerobienie na koszary klasztoru bernardynów, w któ-
rym wówczas funkcjonowało Seminarium Nauczycielskie, prowadzone waśnie
przez Jana Siewieluńskiego. Jaki więc miał interes Siewieluński w przerwaniu
pracy własnej szkoły, a Zawadzki w dopłaceniu do budowy, której koszt był wy-
raz
nie zaniżony?
Częściową odpowiedz
można uzyskać na podstawie przybliżonej analizy sytu-
acji ekonomicznej A
owicza w początkach Królestwa Polskiego. Opisywane wcze-
46
Ibidem.
47
Ibidem.
140 Krzysztof Fafiński
śniej wydarzenia historyczne (rozbiory i wojny) już od wielu lat całkowicie zaha-
mowały pomyślny niegdyś (prawie przez cały XVIII w.) rozwój gospodarczy
miasta. A
owicz nieuchronnie popada w stagnację ekonomiczną, a coraz bardziej
zubożali mieszkańcy, w obawie przed ostateczną ruiną, zaczynają opuszczać gród.
Rzemieślnicy nie mają zamówień, kupcy nie mają czym handlować, gdyż na sku-
tek ostatnich zmian granic i systemu administracyjnego kraju poprzerywały się
im kontakty handlowe. Nikt wówczas jeszcze nie przypuszczał, że tak rychło
nastąpi pełna prosperita gospodarcza. Kontrakt na budowę podpisano więc dla-
tego, że aktualnie nie było w A
owiczu żadnych innych propozycji gospodarczych
na większą skalę, a większość kupców i rzemieślników była zmuszona podjąć się
każdej pracy za każdą cenę. Pan Antoni spodziewał się więc, że i tak na tej in-
westycji zarobi, a jak się wkrótce okazało - nie omylił się.
Od momentu podpisania tej ostatniej umowy, prace budowlane w A
owiczu
rozwinęły się w szybkim tempie. Zawadzki i Siewieluński zatrudnili przy budowie
dziesiątki ludzi oraz z wieloma rzemieślnikami podpisali odrębne umowy (kontrakty
na określone prace). W archiwum łowickim zachowało się do dziś wiele z tych
kontraktów np.:
- umowa z mistrzem stolarskim Bogumiłem Goedyką z 10 paz
dziernika 1818 r.
 Na wszelką robotę stolarską ze swego drzewa według wskazań planu prac sto-
larskich sporządzonych przez porucznika inżynierii Baumana". Termin wykona-
nia - sześć miesięcy, a cena - 3587 zł48.
- umowa z kowalem Józefem Lewkowiczem (1 grudnia 1818 r.). Na dosta-
wy różnych typów gwoz
dzi i furt żelaznych, na łączną sumę 2477 zł49.
- umowa z mistrzami ślusarskimi: Józefem Zalickim, Tomaszem Wojciechow-
skim i Antonim Janowskim (10 stycznia 1819 r.), na wykonanie okuć do drzwi
i okien oraz wszelkich zamków, zasuw itp.50
- umowa z Józefem Stanisławskim - lakiernikiem, na wszystkie roboty ma-
larskie51.
- umowa z Józefem Kołudzkim - właścicielem cegielni w Małszycach (koło
A
owicza), na dostawy dużych ilości cegieł (tylko w ciągu ostatnich dwóch mie-
sięcy 1818 r., zakupiono od niego 15 550 cegieł)52.
- umowa z Józefem Sosnowskim (22 paz
dziernika 1818 r.), na wykonanie prac
ciesielskich53.
Jednym słowem - interes poszedł  pełną parą", a wielu z majstrów zarabiało
wówczas więcej w ciągu kilku miesięcy niż przez kilka ostatnich lat. Wzrasta więc
48
Ibidem.
49
Ibidem.
50
Ibidem.
5 1
Ibidem.
52
Ibidem.
53
Ibidem.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 141
popularność Zawadzkiego w całym obwodzie sochaczewskim. W 1820 r. obej-
muje on obowiązki Marszałka Zgromadzenia Gminnego w tym obwodzie (urząd
ten otrzymywano z nominacji królewskiej), i po raz trzeci uzyskuje mandat depu-
towanego do sejmu. Sam przebieg wyborów w Zgromadzeniu Gminnym
(14 czerwca 1820 r.) stał się faktycznie manifestacją siły i wpływów Zawadzkie-
go. Na 502 obywateli uczestniczących w wyborach - 136 to mieszczanie łowic-
cy, a 61 pochodziło z parafii A
owicz (pełna lista tych osób dołączona jest w anek-
sie 1). Dla porównania podam, że Sochaczew miał tylko 6 osób uczestniczących
w wyborach, a miasto Bolimów 11. Drugą po A
owiczu liczbą wyborców dyspo-
nowały Wiskitki - 33 osoby54.
Ogólnie uprawnionych do głosowania w okręgu było 548 osób - frekwencja
wyborcza była więc stosunkowo wysoka (ponad 90%). Miejscem zgromadzenia
była Kolegiata w A
owiczu, a przewodniczył im ksiądz Józef Dobrowolski (dzie-
kan sochaczewski), asesorami byli: mieszczanin łowicki Ignacy Majer oraz wło-
ścianin ze wsi Kalenice A
ukasz Ziarnik55. Warto nadmienić, że zgodnie z konsty-
tucją prawo do głosowania (wyborów) w zgromadzeniach gminnych otrzymywa-
li obywatele, którzy ukończyli 21 lat oraz: 1) mieli własność gruntową i opłacali
z niej jakikolwiek podatek, 2) rękodzielnicy i przełożeni nad czeladzią warsztato-
wą lub kupcy, posiadający towarów co najmniej za 10 tys. zł; 3) artyści, księża,
profesorowie, nauczyciele oraz urzędnicy56.
Jako ciekawostkę podam, że Zawadzki płacił rocznego podatku 1031 zł. Duża
liczba uprawnionych do głosowania mieszczan łowickich (łącznie z parafią- 197)
świadczy o tym, że w dosyć krótkim czasie nastąpiła w mieście znaczna poprawa
zarówno sytuacji gospodarczej, jak i liczby ludności. W 1800 r. było w A
owiczu
2888 mieszkańców, przez kilkanaście lat (skutkiem wojen i regresji gospodarczej)
nastąpił spadek do 2653 osób w 1819 r., a przez kilka następnych lat duży przy-
rost (o blisko 1000 osób) i w 1825 r. mieszkało już w A
owiczu 3505 osób57. Pod
koniec lat dwudziestych XIX w. A
owicz osiągnął rekordową liczbę ludności - jak
wynika z Geografi Steina - aż 6693 osoby58. Zapewne wliczono do tej liczby
stacjonujący już wówczas w A
owiczu ponad tysięczny garnizon wojskowy - z cze-
go wniosek, że rdzennych mieszkańców musiało być ponad 5 tysięcy.
Po kilku latach od wyborów Zawadzki został mianowany przez cara (Alek-
sandra I) na kolejne bardzo wpływowe stanowisko - sędziego obwodu socha-
czewskiego59. Piastowanie takich wysokich funkcji państwowych umożliwiało mu
54
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu. Zbiór Tarczyńskiego Akta Zgromadzenia Gminnego -
Wybory do Sejmu, sygn. 80.
55
R. Oczykowski, op. cit., s. 31.
56
S. Kieniewicz, W. Kula, Historia Polski, t. II, cz. 2, Warszawa 1958, s. 20.
57
S. Marat, T. Papier, G. Rajchert, op. cit., s. 33.
58
W. Tarczyński, A
owicz, A
owicz 1899, s. 203.
59
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, - Papiery osobiste Antoniego Zawadzkiego, sygn. 76.
142 Krzysztof Fafiński
nawiązywanie kontaktów towarzyskich z najbardziej wpływowymi osobistościa-
mi Królestwa Polskiego. W jego aktach znajdują się oryginały licznych zaproszeń
na kolacje, obiady i różnego typu imprezy, m.in. do: Adama Czartoryskiego, Or-
dynata Zamojskiego, Marszałka Sejmu Piwowskiego60. Prawdopodobnie utrzy-
mywał również kontakty towarzyskie z generałem Stanisławem Klickim, dowód-
cą dywizji strzelców konnych, której sztab znajdował się w A
owiczu.
Z poczynań Zawadzkiego w latach 1818-1822 wynika, że od początku nie
zamierzał on wywiązać się w pełni z podpisanej umowy, ani co do zakresu prac,
ani terminu. Już w kilka miesięcy po podpisaniu umowy wysłał wiele pism do
Komisji Rządowej Wojny o przyznanie dodatkowych funduszy oraz o wydanie
zgody na rozebranie oficyny przy zamku w celu pozyskania dodatkowych cegieł,
jak również zgody na przewiezienie i wykorzystanie kamieni z placów przy ko-
ściele Bonifratrów, wsi Bartkowie i zamku łowickiego. W odpowiedzi otrzymał
kilka pism, których fragmenty przytaczam: Pismo z 8 czerwca 1819 r. do Anto-
niego Zawadzkiego -  Że zaś cegielnia tamteysza potrzebney ilości cegły dostar-
czyć nie może, przeto żeby takowey do budowy nie brakowało poleconym zosta-
ło aby oficyny przy Zamku jako nayśpieszniey rozebrane zostały - podpisał Ge-
nerał Dywizji Hauke"61; Pismo z 23 czerwca 1821 r. -  Do Pana Zawadzkiego
w A
owiczu [...] Zawiadamiam Pana, iż wskutek podania Jego z dnia 15 br. i za-
łączonej z poświadczeniem likwidacyi, na przewiezione kamienie, z pod wsi Bart-
kowie, od Zamku, Kościoła Bonifraterskiego i od Dominikanów na mieyca sta-
wiayących się stayen, przy Klasztorze P-Bernardyńskim, sumę przypadayącą
w ilości 4986 zł"62.
Po uzyskaniu tych pism Antoni Zawadzki poszedł, jak to się potocznie mówi,
 na całego", ryzykując wiele, ale i zarabiając solidnie. Zamiast rozebrać tylko
oficyny przy zamku rozebrał praktycznie cały zamek i budynki bonifratrów. Z uzy-
skanego materiału i drewna państwowego, które miał prawo wycinać w ramach
umowy, buduje w pierwszej kolejności kamienice i pałacyki dla siebie i kilku
wpływowych ludzi z A
owicza i okolic. Np. na zakupionym placu przy ulicy Ka-
cze w (obecnie ulica Tkaczew - odcinek pomiędzy Domem Kolejarza a ul. 3-go
Maja) wybudował dla siebie trzy duże kamienice, jako ciekawostkę warto tu po-
dać, że pokoje reprezentacyjne w jednej z kamienic Zawadzkiego były wyposa-
żone kosztem 20 tys. zł. Dla zobrazowania wielkości tej sumy podam, że roczna
płaca pracownika niewykwalifikowanego wynosiła wówczas 200 do 300 zł63.
Nie wiadomo, jaką i czy w ogóle, jakąś rolę w tych malwersacjach odegrał
Jan Siewieluński (wspólnik Zawadzkiego), gdyż nie zachowały się żadne z jego
60
Ibidem.
61
Ibidem, Dowody rozporządzeń Komisji Rządowej Wojny względem rozebrania oficyn przy
zamku na materiały do budowy staj en, sygn. 91.
62
Ibidem.
63
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu, - Papiery osobiste Antoniego Zawadzkiego, sygn. 76.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 143
akt, dotyczących tych problemów. Na podstawie wcześniejszych informacji o tym
człowieku, można jedynie się domyślać, że również w tym przypadku nie był
zapewne bez winy. Jan Siewieluński wydatnie przyczynił się do usunięcia ze sta-
nowiska w 1808 r. swojego poprzednika na stołku rektorskim Seminarium Na-
uczycielskiego Pana Burgunda - człowieka o bez wątpienia dużych zasługach.
 Burgund, były rektor, swoim staraniem uzyskał u władz pruskich zgodę na reak-
tywowanie pracy Seminarium Nauczycielskiego w 1804 r. W 1806 r. uratował
przed grabieżą wojsk francuskich bibliotekę szkolną. W 1807 r. otworzył we wła-
snym mieszkaniu szkółkę elementarną, doprowadził także do powołania szkoły
niedzielnej dla dorosłych oraz szkoły rękodzielniczej dla dziewcząt"64.
Wracając do zasadniczego wątku, należy stwierdzić, że w latach 1818-1823,
wykonano tylko remonty klasztorów Barnardynów i Dominikanów oraz wybudo-
wano tylko pięć stajni - zamiast: ośmiu stajni, remontu zamku, budowy mostu przez
Bzurę oraz remontu budynków Bonifratrów, gdzie miały być mieszkania dla szta-
bu. Klasztory Bernardynów i Dominikanów zostały przebudowane nie tak, jak
przewidywał projekt na mieszkania dla oficerów, ale jako koszary dla żołnierzy.
Natomiast oficerowie zostali zakwaterowani w domach prywatnych, z korzyścią
dla właścicieli domów, czyli mieszczan łowickich, a ze stratą dla skarbu państwa,
gdyż koszty zakwaterowania były pokrywane z funduszy państwowych. Całość
tak okrojonych prac zakończono nie jak przewidywała umowa w ciągu trzech lat,
czyli do 1821 r., ale dopiero 17 sierpnia 1823 r.65 Dodatkowo w 1825 r. Zawadzki
i Siewieluński podpisali umowę na budowę lazaretu wojskowego w A
owiczu.
Budowę zakończono 27 grudnia 1827 r. kosztem 36 587 zł66.
Opisane inwestycje wojskowe wpłynęły w istotny sposób na ożywienie go-
spodarcze miasta. Nie mogły jednak spowodować, aż tak wielkich przemian, jak
to wynika chociażby z przyrostu ludności (ponad dwukrotnego w ciągu zaledwie
10 lat). Inwestycje wojskowe były na pewno pierwszym poważniejszym impul-
sem (pierwszym dużym  zastrzykiem" finansowym) dla znacznej części miesz-
czaństwa łowickiego. Natomiast główną przyczyną tak niebywale szybkiego roz-
woju A
owicza w owych latach był fakt reaktywowania jarmarków. W 1823 r.
Minister Skarbu Królestwa Polskiego, książę Drucki-Lubecki wydał rozporządzenie
zezwalające na ponowne organizowanie w A
owiczu tzw. jarmarków łowickich"67.
Były to wielkie targi organizowane kilka razy do roku. Dla zobrazowania ich
charakteru i wielkości posłużę się kolejnym w tej publikacji cytatem z pracy
Romualda Oczykowskiego.  Dzięki Lubeckiemu A
owicz się ożywił i znów jak
przed laty już za parę dni przed rozpoczęciem jarmarku po wszystkich drogach
64
S. Marat, T. Papier, G. Rajchert, op. cit., s. 34.
65
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu - Dowody rozporządzeń Komisji Rządowej Wojny
wzglądem rozebrania oficyn, sygn. 91.
66
Ibidem.
67
R. Oczykowski, op. cit., s. 31, 32.
144 Krzysztof Fafiński
dało się widzieć natłoczenie różnych ekwipaży, dążących ku temu miastu. Zgiełk,
ścisk zaczynał się już na dwudziestokilometrowej odległości od A
owicza i dawał
miarę tego, co się dziać będzie w nim samym. Policja z trudnością utrzymywała
porządek. Kupcy zwozili wszystko co ówczesny przemysł wytwarzał. - Przybywali
i księgarze (Orgelbrand) z książkami, za nimi podążali koncerciści (A
ada), trupy
teatralne (Pfejfer z Krakowa), cyrki itp. Pisma warszawskie przysyłały swoich
przedstawicieli dla pisania reportaży z tych jarmarków. Mieszkańcy A
owicza
usuwali się ze swoich mieszkań do stodół lub pod gołe niebo, a wszystkie lokale
obracali na pomieszczenia dla gości. W rynkach Starego i Nowego miasta było
pełno składów, bud, budek, które ustawiano w kilka szeregów. W bocznych uli-
cach stały powozy, karety, bryki, a przy tych rozkładali się rzemieślnicy z uprzę-
żami końskimi, linami itp. Całe ulice były zapełnione. Niektórzy kupcy, a szcze-
gólniej winniarze towar swój rozwozili wozami między jarmarczącymi. Gromady
owiec pokrywały pola pod A
owiczem, zajmowały drogi boczne, a przecież były
jeszcze tabuny koni sprowadzane na sprzedaż i inne zwierzęta domowe"68.
Już w 1820 r. do A
owicza przybyły pierwsze oddziały wojska, konkretnie 2 pułku
strzelców konnych oraz sztab dywizji wraz z dowódcą generałem Klickim. Ca-
łość pułku została przeniesiona ze Skierniewic do A
owicza w 1821 r. Żołnierze
mieszkali początkowo w prowizorycznych warunkach, częściowo nawet rozlo-
kowani po pobliskich wsiach. Nasuwa się pytanie, jakie były reakcje Stanisława
Klickiego wobec opisanej wcześniej sytuacji, co do realizacji budowy koszar dla
wojska. Aby zrozumieć sposób i przyczyny jego postępowania, należy najpierw
przedstawić kilka informacji o wcześniejszych losach generała oraz jego sytuacji
życiowej. Stanisław Klicki większość swojego życia spędził na wojnach w służ-
bie francuskiej. Po upadku powstania kościuszkowskiego opuścił kraj mając 19 lat,
a powrócił dopiero pod koniec 1814 r., mając lat 40. Był więc człowiekiem zmę-
czonym wojną i poważnie chorym na skutek odniesionych ran. W czasie przyjaz-
du do A
owicza miał już za sobą wiele rozwianych złudzeń, co do sprawiedliwości
i uznania zasług w systemie konstantynowskim. Większość jego kolegów z okre-
su napoleońskiego w pierwszych latach po powstaniu Królestwa Polskiego po-
dała się do dymisji (Józef Chłopicki, Antoni Sułkowski, Tomasz i Henryk A
ubień-
scy, Antoni Potocki, Ambroży Skarżyński, Jan Henryk Dąbrowski, Jan Nepomu-
cen Umiński i wielu innych). On pozostał głownie z względów materialnych, pensja
generalska była bardzo wysoka (37 tys. zł rocznie), ponieważ nie posiadał mająt-
ku, który dawałby możliwość zabezpieczenia materialnego poza wojskiem69.
Malwersacje i wszelkiego rodzaju nadużycia w wojsku i administracji były
wówczas powszechne - duża część dowódców pułków na furażach, żołdzie i in-
nych świadczeniach dla wojska zarabiała przeciętnie do 100 tys. zł rocznie. Pa-
68
Ibidem.
69
J. Wegner, Działalność generała Stanisława Kłickiego w A
owiczu przed powstaniem listopa-
dowym,  Życie A
owickie" 1932, nr 21.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 145
trzono na to przez palce, a łapownictwo i przekupstwo rozwijało się w zastrasza-
jącym tempie. Generał Klicki, będąc człowiekiem uczciwym z natury, był pobłaż-
liwym i przesadnie tolerancyjnym dla podwładnych. Jak się więc łatwo domyślić,
podobny stosunek wykazał generał i wobec poczynań Antoniego Zawadzkiego,
szczególnie łagodząco wpłynęła zapewne pamięć dawnej znajomości, ze świętej
pamięci Wincentym Zawadzkim, z którym służył prawdopodobnie w jednym puł-
ku jeszcze w czasach legionowych. Sam Klicki niestety wkrótce także przyczy-
nił się do ostatecznej dewastacji Zamku Prymasowskiego, budując sobie pałacyk,
kaplicę i basztę w latach 1822-1824. Materiał budowlany pochodził z ruin zamku
arcybiskupów gniez
nieńskich. Z zaniku pochodziły również ozdoby umieszczane
na zewnątrz pałacu Klickiego. Znajdujące się tam odlewy, herby, popiersia, kolo-
rowe szyby z 1561 r. miały spełniać rolę dekoracyjną, jednocześnie nadając bu-
dowie historycznego znaczenia. Autorem projektu budowy i zapewne wykonaw-
cą był Karol Krauze70.
W tej sytuacji Antoni Zawadzki nabiera zupełnej pewności co do bezkarności
swoich poczynań. Pozwala sobie nawet na dosyć oczywiste nieuczciwości, jak
np. zagarnięcie części spadku po łowiczaninie Piotrze Trawińskim. Sprawa pole-
gała na tym, że Piotr Trawiński na krótko przed śmiercią (1818 r.) złożył u Za-
wadzkiego w depozyt kufer i walizkę, zawierające jakieś bliżej nie określone,
wartościowe przedmioty. Mając pełne zaufanie jako do posła, sędziego i radcy
miejskiego, poprosił go o przekazanie depozytu po jego śmierci bratu Ignacemu,
zamieszkałemu na stałe w Krakowie. Z zachowanej korespondencji Zawadzkie-
go dowiadujemy się, że Ignacy Trawiński po śmierci brata, przez wiele lat bez-
skutecznie zabiegał (do 1825 r.) o zwrot depozytu71. Okazało się, że jako zwykły
szary obywatel nie miał w owych czasach najmniejszych szans na wygranie ja-
kiejkolwiek, nawet tak oczywistej sprawy, przeciwko tak wpływowemu człowie-
kowi, jakim był Zawadzki. Nasz bohater nabierał więc jeszcze większej pewno-
ści siebie, szczególnie po uzyskaniu zaproszenia do Warszawy na uroczystą ko-
ronację Mikołaja I (w 1829 r.) - sam się poczuł jak niekoronowany Książę
A
owicki. Świadczy o tym dosyć charakterystyczny incydent związany z przyjaz-
dem do A
owicza w 1829 r. Wielkiego Księcia Konstantego. Komisarz obwodu
sochaczewskiego, Radzieniewski, zwrócił się wówczas do Zawadzkiego jako do
posiadającego najlepsze mieszkania z bardzo uprzejmą prośbą, aby zechciał go-
ścić u siebie w domu Wielkiego Księcia. Antoni odpowiedział wtedy, że bardzo
chętnie będzie udzielał gościny Księciu Konstantemu i innym osobom z rodziny
carskiej, ile razy tylko zechcą go zaszczycić, ale pod warunkiem, że będzie mu
się za to płacić z kasy państwowej 3 tys. zł rocznie. Oferta została widać przy-
jęta, skoro Konstanty faktycznie gościł u Zawadzkiego, jak również zatrzymała
70
J. Wegner, General Stanisław Klicki,  Życie A
owickie" 1932, nr 3.
71
Wojewódzkie Archiwum, oddział w A
owiczu - Papiery osobiste Antoniego Zawadzkiego,
sygn. 76.
146 Krzysztof Fafiński
się tam 19 czerwca 1830 r. cesarzowa i Królowa Małżonka Mikołaja I, podczas
powrotu ze Śląska72.
Wszystko układałoby się nadal pięknie, gdyby nie ta jedna, pamiętna, noc li-
stopadowa, po której dla jednych zaświtała jutrzenka wolności, a dla drugich uka-
zała się wizja całkowitego bankructwa. Wydarzenia z listopada 1830 r. zmieniły
losy milionów ludzi nie tylko w Królestwie Polskim, ale i w wielu innych krajach.
W życiu Antoniego Zawadzkiego doszło wówczas także do wielkich zmian.
Nosił wilk razy kilka ...
O działalności tajnego sprzysiężenia Wysockiego i Zaliwskiego do 29 listopa-
da 1830 r. opinia publiczna Królestwa Polskiego nic właściwie nie wiedziała.
Zdaniem historyka Jerzego A
ojka - tylko mała część ludności Królestwa w la-
tach 1815-1830, w ogóle dorastała do poziomu umysłowego, umożliwiającego
zainteresowanie problemami politycznymi i społecznymi o znaczeniu ogólnonaro-
dowym.  Dla olbrzymiej większości włościaństwa, dla całej prawie ludności ży-
dowskiej (wyjąwszy najbogatszą burżuazję żydowską), dla znacznej części naj-
uboższych mieszkańców miasteczek i osiedli, sprawy bytu politycznego Polski, były
z natury rzeczy jeszcze obce, pozostawały poza ich świadomością"73. Nie można
tego powiedzieć o świadomości Zawadzkiego, który jako poseł i człowiek wy-
kształcony na pewno dobrze orientował się w przebiegu ówczesnych wydarzeń
w kraju i na świecie oraz miał do nich określony stosunek. Jednak i on był za-
pewne zaskoczony wydarzeniami nocy listopadowej i jej następstwami.
Z póz
niejszych poczynań Zawadzkiego wynika, że był nastawiony do powsta-
nia negatywnie. Podobnie jak większość ówczesnej burżuazji i bogatego miesz-
czaństwa obawiał się poniesienia dużych strat finansowych w związku z zamknię-
ciem rynków wschodnich oraz nieuniknionych zniszczeń i strat w przypadku walk
i rekwizycji wojskowych. Poza tym podczas funkcjonowania, wprawdzie niesu-
werennego, ale dobrze prosperującego gospodarczo, Królestwa Polskiego, dosłu-
żył się wysokich stanowisk i sporego majątku. W związku z wybuchem powsta-
nia miał więc w swoich osobistych układach dużo do stracenia, a niewiele do
zyskania. Dlatego też wśród aktywnie działających na rzecz powstania miesz-
czan łowickich nie spotyka się nazwiska Zawadzkiego, pomimo że okazji do ta-
kiej działalności miał w A
owiczu na pewno dużo.
Już od początku powstania w A
owiczu z inicjatywy aktywniejszych obywateli
zaczynają powstawać samoistne oddziały zbrojne. Nastroję niepodległościowe
dominowały wśród młodzieży inteligenckiej. Do powstania przystąpili dosyć licz-
72
Ibidem.
73
J. A
ojek, Opinia publiczna a geneza powstania listopadowego, Warszawa 1982, s. 54.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 147
nie przede wszystkim nauczyciele i uczniowie Seminarium Nauczycielskiego74.
Na drugi dzień po wyjściu z miasta strzelców konnych generała Klickiego (3 grud-
nia) utworzono pierwszy oddział miejskiej gwardii narodowej.. Liczył on 450 osób,
a komendantem obrano Karola Schendera75. W mieście utworzono także Komi-
tet Rewolucyjny, na którego czele stanął mieszczanin Boczkowski oraz członko-
wie zarządu miasta: Jan Szabłowski, Jan Hilczyński i Szyjkowski (imienia nie
ustalono). Poza tym skoncentrowano wspomniane ochotnicze siły zbrojne, na
umundurowanie których wydano wysoką sumę 4 tys. zł76. Oddział ten został
wcielony częściowo jako uzupełnienie wojsk regularnych, a częściowo do straży
bezpieczeństwa i formującej się nieco póz
niej gwardii ruchomej.
Obok Karola Schendera i Boczkowskiego do najaktywniejszych osób działają-
cych w A
owiczu podczas powstania należy zaliczyć również: Hieronima Słubickie-
go, komendanta obwodu sochaczewskiego i dowódcy straży bezpieczeństwa
w tym obwodzie, Kapitana Siecińskiego (imię nieznane) komendanta placu mia-
sta A
owicza.
Duży wkład na rzecz powstania włożyli również duchowni łowiccy: ks. Fran-
ciszek Wojtałowski, ks. Ludwik Gruszecki i ks. Piotr Michalski, w ramach akcji
zbierania dzwonów na odlewy armat oraz pieniędzy i kosztowności na utrzyma-
nie wojska77.
Pod koniec marca 1831 r. do A
owicza powrócił generał Stanisław Klicki, jako
dowódca wszystkich sił zbrojnych na lewym brzegu Wisły (wcześniej sztab Klic-
kiego znajdował się w Pałacu A
ubieńskich w Warszawie). Od przyjazdu Klickie-
go miasto staje się głównym ośrodkiem organizacji rezerw i  pułków nowo for-
mowanych" w części kraju z lewej strony Wisły, czyli czterech województw.
W A
owiczu i okolicach skupiają się wszystkie główne instytucje dowództwa sił
zbrojnych na  lewobrzeżu", mianowicie: siedziba sztabu dowództwa wszystkich
sił na lewobrzeżu - z szefem sztabu pułkownikiem Streżyńskim; dowództwo
wszystkich pułków rezerwy (piechoty i jazdy) - z dowódcą Zygmuntem Stryjeń-
skim; dowództwo rezerw jazdy - z pułkownikiem Maciejem Dembińskim; dowódz-
two rezerw strzelców konnych - z pułkownikiem Ignacym Żelińskim; dowódz-
two rezerw ułanów, gdzie początkowo dowodził podpułkownik Neuman, następ-
nie pułkownik Bogusławski. Poza tym znajdowały się tutaj duże magazyny oraz
lazaret wojskowy78. W A
owiczu mieścił się również ośrodek remontów broni
i sprzętu oraz szkoła trębaczy dla wszystkich pułków jazdy.
74
J. Enderówna, Sprawy szkolnictwa w Królestwie Polskim w dobie powstania listopadowego,
A
owicz 1931 (Muzeum w A
owiczu z. 2, sygn. 92).
75
J. Dutkiewicz, Powstanie listopadowe w okolicy A
owicza,  Życie A
owickie" 1932, nr 43, s. 1.
76
S. Marat, T. Papier, G. Rajchert, op. cit., s. 37.
77
 Wiadomości Archidiecezjalne Warszawskie" 1976, nr 5-6, w: Z. Skiełczyński, Zbiórka dzwo-
nów, sreber i bielizny na rzecz powstania listopadowego w Dekanacie A
owickim, s. 134.
78
Muzeum Narodowe w Warszawie oddział w A
owiczu - Zbiory W. Tarczyńskiego, akta
gen. Klickiego.
148 Krzysztof Fafiński
Od początku powstania do połowy lipca 1831 r. A
owicz znajdował się daleko
od głównych terenów bitew i potyczek. Dopiero po przeprawie Paskiewicza przez
Wisłę znalazł się na osi głównych działań wojennych. 31 lipca 1831 r. został za-
jęty bez walki przez niewielki oddział kozaków. W kilka dni póz
niej przybył tu sam
Iwan Paskiewicz, skoncentrował wokół miasta prawie całą swoją armię i stacjo-
nował tu przez blisko miesiąc, nim wyruszył na Warszawę. Feldmarszałek Pa-
skiewicz kwaterował w kamienicy nr 371 przy ulicy Podrzecznej (w domu tym
do owego czasu mieścił się miejski urząd pocztowy)79.
A
owicz uniknął więc strat związanych z bezpośrednimi walkami ostrzałem
artyleryjskim czy strzelaniną uliczną, ale mimo to, skutkiem długotrwałego kwa-
terowania armii rosyjskiej doznał zapewne większych szkód niż w przypadku
ewentualnego oblężenia i szturmów.
Już na drugi dzień po wejściu kozaków nałożono na miasto kontrybucję finan-
sową oraz obowiązki dostaw żywności i udostępniania kwater dla wojska. Za-
częły się również konfiskaty majątków osób biorących czynny udział w powsta-
niu. Nie uniknięto także rozbojów, gwałtów i innych przejawów samowoli zde-
moralizowanych wojną żołnierzy.  W kilka dni przed ustąpieniem wojsk polskich
z A
owicza, miał być powieszony Żyd, Winer (dlaczego? - nie wiadomo). Cho-
ciaż zaniechano tego zamiaru, współwyznawcy skazanego, mszcząc się na miesz-
kańcach A
owicza, wydali Moskalom, kto należał do rewolucyjnego zarządu mia-
sta. Kozacy wywlekali z domów obywateli: Szabłowskiego, Hilczyńskiego i Szyj-
kowskiego, rozciągnęli ich na ulicy i strasznie bili. Szyjkowski (kupiec winny
A
owicza) został wtedy zakatowany na śmierć"80.
Po wyjściu z A
owicza głównych sił rosyjskich (koniec sierpnia) w mieście
pozostawiono silny garnizon, a po kapitulacji Warszawy, przerzucono tu na po-
wrót dwie dywizje wojska pod dowództwem generałów: Anropowa i Lesowskie-
go81. Najbardziej jednak ucierpieli mieszkańcy A
owicza wskutek działalności
Komisji Rządu Tymczasowego Oswobodzonych Prowincji Królestwa Polskiego.
Komisja ta na czele z generałem Ksawerym Dąbrowskim (Polakiem w służbie
rosyjskiej - wyjątkowym łotrem) od połowy września 1831 r. miała swoją siedzi-
bę właśnie w A
owiczu. Tu więc odbywały się zaoczne i naoczne procesy po-
wstańców, wydawano wyroki śmierci lub zsyłki, dokonywano konfiskat i licytacji
mienia. W sprawach dotyczących bezpośrednio A
owicza:
- wszczęto śledztwo w środowisku nauczycieli i uczniów Seminarium Nauczy-
cielskiego w sprawie ich uczestnictwa w powstaniu;
- skazano zaocznie na śmierć m.in. podoficerów stacjonującego przed i w cza-
sie powstania w A
owiczu pułku strzelców Konnych: Ignacego Czernika, Dalewi-
cza, Kermańskiego;
79
W. Tarczyński, op. cit., s. 108.
80
R. Oczykowski, op. cit., s. 32.
81
A. Puzyrewski, Wojna polsko-rosyjska 1831 r., Warszawa 1888, s. 38, 381.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 149
- skonfiskowano majątki m.in.: dowódcy tegoż pułku (2 strzelców konnych)
Kazimierza Skarżyńskiego (wsie - Kozłów i Dębsk koło Sochaczewa), komen-
danta placu w A
owiczu kapitana Siecińskiego (mieszkanie w A
owiczu administro-
wane przez Feliksa Werkowskiego)82.
Wobec opisanych represji Antoni Zawadzki złożył oświadczenie na piśmie, że
nie brał czynnego udziału w powstaniu. Okazało się to jednak przedsięwzięciem
niewystarczającym, gdyż dopatrzono się, że jako deputowany do sejmu głosował
za dekoronizacją Mikołaja I. Pan Antoni decyduje się więc na dosyć drastyczny
sposób ratowania majątku przed konfiskatą, mianowicie - rozwodzi się z mał-
żonką. Rozwód miał mieć charakter tylko formalny, a jego celem było przepro-
wadzenie podziału majątku i przepisanie jak największej jego części na małżon-
kę. Zawadzki spodziewał się, że pomimo rozwodu będzie nadal rozporządzał
majątkiem i kierował firmą tylko formalnie należącą do eksmałżonki. Wiele wska-
zuje na to, że udało mu się zrealizować ów plan, gdyż z listy konfiskat wynika, że
utracił tylko jedno mieszkanie w A
owiczu83. Nie udało się ustalić w sposób wy-
starczająco udokumentowany, czy aby takich małych strat rekwizycyjnych nie
musiał dodatkowo opłacić solidną łapówką dla przewodniczącego komisji Ksa-
werego Dąbrowskiego. W każdym bądz
razie wyglądało na to, że  w czepku
urodzony" Antoni, po raz kolejny  wyszedł cało" z dużej opresji. Zaczął także na
powrót aktywnie uczestniczyć w życiu społecznym i politycznym A
owicza i ob-
wodu. Przystąpił m.in. do działalności charytatywnej jako przewodniczący Rady
Opiekuńczej Zakładów Dobroczynnych Obwodu Sochaczewskiego, a w 1838 r.
został również przewodniczącym Rady Szczególnej Szpitala Miejskiego w A
owi-
czu84. Były to jednak funkcje stosunkowo niewiele znaczące. W interesach han-
dlowych szło natomiast Zawadzkiemu z każdym rokiem gorzej. Eksmałżonka
zaczynała odmawiać pełnomocnictw.
Doszły do tego również inne bardziej obiektywne przyczyny, jak zła sytuacja
ekonomiczna większości zrujnowanych wojną mieszczan łowickich oraz duży
napływ osadników żydowskich. W 1841 r. ludność A
owicza zmalała do 4286 osób,
a w tej liczbie było już 940 Żydów85.
W czasach prymasowskich Żydzi nie mieli w ogóle prawa wstępu do A
owi-
cza. Dopiero w latach 1815-1830 osiedliły się tu pierwsze rodziny, a w 1841 r.
stanowili oni już jedną czwartą ludności. Korzystając z poparcia Rosjan wykupili
większość sklepów i zajazdów, przy ulicy Zduńskiej wybudowali synagogę-jed-
nym słowem - przejęli prawie całkowicie inicjatywę handlową w A
owiczu86. Poza
82
J. Kaczykowski, Konfiskaty na ziemiach polskich pod zaborem rosyjskim po powstaniach
1831 i 1863 r., Warszawa 1918, s. 285-309.
83
Ibidem, aneks 2 - Lista dóbr.
84
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu - Papiery osobiste Antoniego Zawadzkiego, sygn. 76.
85
W. Tarczyński, op. cit., s. 203.
86
Ibidem.
150 Krzysztof Fafiński
tym na osłabienie sytuacji ekonomicznej rdzennych mieszkańców A
owicza wpły-
nął dodatkowo fakt doprowadzenia do miasta ł listopada 1845 r. linii kolejowej.
 A
owicz połączono z Warszawą drogą żelazną, a w sześć lat póz
niej linię przed-
łużono do Bydgoszczy. Wprawdzie miasto zyskało łatwiejszą komunikację, lecz
zarazem straciło znaczenie punktu handlowego i zeszło do stanowiska zwykłej
przydrożnej stacji"87.
Upadły również z tego powodu po raz kolejny i tym razem nieodwołalny, jar-
marki łowickie. Ostatecznie interesy Zawadzkiego dobiło prawdopodobnie wyj-
ście pod koniec lat trzydziestych XIX w. jego eksmałżonki ponownie za mąż
(występowała już wówczas pod nazwiskiem Józefina Zwan). Zawadzkiemu nie
pozostawało wtedy nic innego, jak zwrócić się o pomoc do rodzeństwa, choć ze
względu na znane sprawy spadkowe, nie bardzo mógł na tę pomoc liczyć. Zde-
cydował się jednak wyjechać do starszej siostry, Rozalii. Owdowiała już wów-
czas Rozalia Szarnowska z Zawadzkich była właścicielką pomężowskiej wsi
Witoszewice w okręgu łęczyckim. Administrowała majątkiem wraz z synem
Eugeniuszem Szarnowskim i wiodło im się zapewne niez
le.
Nie wiadomo, jak długo Antoni korzystał z gościnności siostry, można przy-
puszczać, że najwyżej kilka lat. Wiadomo natomiast, że przebywając w majątku
Witoszewice napisał testament i złożył go w depozyt u siostrzeńca Eugeniusza
Szarnowskiego.
Następne ślady dziejów Zawadzkiego prowadzą do Warszawy, prawdopodobnie
przeprowadził się tam na początku lat pięćdziesiątych XIX w. Wynajął mieszka-
nie od państwa Dąbrowskich przy ulicy Długiej nr 572/3. Mieszkał tam bardzo
skromnie wraz z siostrzenicą Marianną Sadkowską (około pięćdziesięcioletnią
wówczas panną, utrzymującą się z własnych funduszy) oraz służącą panną Ka-
tarzyną Kozielowską. Pozostał w Warszawie już do końca życia, zużywając na
utrzymanie ostatnie oszczędności i wyprzedając ostatnie kosztowności. Jako osiem-
dziesięcioletni starzec był świadkiem jeszcze jednego zrywu powstańczego
w 1863 r. Zmarł 6 stycznia 1865 r. w wieku 83 lat. Po śmierci Antoniego rejent
okręgu warszawskiego Julian Paklerski sporządził inwentaryzację sprzętu pozo-
stającego po nim w Warszawie w domu, przy ulicy Długiej nr 572/3. Inwentary-
zacja obejmowała jedną szafę, jedno łóżko, stół i krzesła oraz trochę mało warto-
ściowej garderoby i naczyń stołowych. Bezpośrednio po inwentaryzacji odczyta-
no testament przedstawiony przez Eugeniusza Szarnowskiego. Zainteresowanie
testamentem musiało być niewielkie, skoro poza rejentami Julianem Paklerskim
i Stanisławem Zawadzkim (prawdopodobnie dalekim krewnym zmarłego) oraz
dostarczycielem testamentu i współmieszkankami Sadkowską i Kozielowską nie
było więcej nikogo. Nie stawiła się wdowa po zmarłym oraz spadkobierca Igna-
cy Zaborowski88.
87
R. Orczykowski, op. cit., s. 33.
88
Woj. Archiwum, oddział w A
owiczu - Testamenty Zawadzkich, sygn. 72.
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki 151
Dlaczego akurat Ignacy Zaborowski został wybrany przez Zawadzkiego na
spadkobiercę, pozostanie już ostatnią zagadką w tej krótkiej historii losów ludzkich.
Był synem Antoniny Zaborowskiej z Zawadzkich i zarazem prawdopodobnie
najmłodszym z siostrzeńców Zawadzkiego. W całych dziejach Zawadzkiego nie
odnajdujemy najmniejszej wzmianki o kontaktach z tym chłopcem. Niemniej zo-
stał on już ostatnim (wprawdzie symbolicznym) dziedzicem wielkiej niegdyś for-
tuny Jerzego Barszcza, Andrzeja Zawadzkiego i Antoniego Zawadzkiego. Z for-
tuny tej pozostały wtedy jedynie: zegarek, papierośnica i kilka innych mało war-
tościowych przedmiotów.
Zakończenie
Antoniemu Zawadzkiemu przyszło żyć w niezwykle burzliwych latach. Był
świadkiem wielu doniosłych wydarzeń i przemian historycznych, wielu wojen i po-
wstań narodowowyzwoleńczych. W okresie jego życia nastąpiło wiele zmian po-
litycznych, kulturowych i ustrojowych. Czasy młodości Antoniego przypominają
obraz utrwalony przez naszego wieszcza na kartach Pana Tadeusza. Są to lata
konfederacji, zajazdów, charakterystycznych strojów i obyczajowości. W więk-
szości sfer gospodarczych panował jeszcze wówczas system feudalny, czyli: tra-
dycyjne kupiectwo, niewielkie manufaktury, pańszczyzna na wsi i cechy rzemieśl-
nicze w miastach, zależne od zakresów przywilejów (w przypadku A
owicza nada-
wanych przez arcybiskupów).
Natomiast w wieku dojrzałym (lata pięćdziesiąte XIX w.) nasz bohater zna-
lazł się już w innej rzeczywistości, jakby w innym świecie. Były to już mianowi-
cie czasy lampy naftowej, maszyn parowych i kolei żelaznych. W niezwykle szyb-
kim tempie rozwijały się zupełnie nowe miasta, takie jak Żyrardów i A
ódz
, nieist-
niejące jeszcze w czasach młodości Zawadzkiego. Zarówno w tych, jak i w wielu
dawnych miastach, które wówczas przechodziły jakby drugą młodość, pracowa-
ło tysiące robotników w dużych, wypełnionych nieznanymi wcześniej maszyna-
mi, fabrykach. Wieś podłowicka funkcjonowała opierając się na gospodarce czyn-
szowej, a obyczajowość i w ogóle całościowy styl bycia mieszczan A
owicza oraz
innych miast, prawie w niczym już nie przypominał stylu dawnych czasów. Na-
suwa się w związku z tym pytanie, czy Antoni Zawadzki potrafił się przystoso-
wać do opisywanych przemian. Sądzę, że tak, a co więcej właśnie on i tacy jak
on, byli głównymi promotorami wspomnianych zmian społeczno-gospodarczych.
Natomiast fakt jego ostatecznego bankructwa był spowodowany zupełnie in-
nymi przyczynami. Firma Zawadzkich wielokrotnie znajdowała się w bardzo cięż-
kiej sytuacji ekonomicznej, powodowanej opisywanymi wcześniej wojnami, zmia-
nami granic i władz okupacyjnych. Ród kupców łowickich od czasów Jerzego
Barszcza do czasów Antoniego Zawadzkiego przechodził podobne koleje losów,
152 Krzysztof Fafiński
jak większość mieszczaństwa tego miasta. Jednak stosunkowo łatwiej niż inni
Zawadzcy potrafili dochodzić na powrót do pełnej prężności gospodarczej. Przez
ponad stuletni okres byli prawdziwą podporą gospodarki A
owicza. Jednak bez-
względne prawa życia, czyli starość i brak następcy, specyficzne układy rodzinne
oraz kolejny upadek koniunktury handlowej A
owicza w połowie lat pięćdziesią-
tych XIX w. spowodowały ostateczne zamknięcie firmy Zawadzkich. A
owicz
w przeciwieństwie do innych miast przez rozwój tanich środków komunikacji (kolej
żelazna) stracił na znaczeniu jako ośrodek handlowy
Nasuwają się autorowi pewne refleksje przy porównywaniu postaw życiowych
oraz charakterów poszczególnych członków rodziny Zawadzkich. Szczególnie
rzuca się w oczy odmienność osobowości obu braci, Wincentego i Antoniego.
Wincenty to typ prawdziwego szwoleżera (tak pięknie opisywanego w publika-
cjach Mariana Brandysa) - bohaterski, szlachetny, gotowy do poświęceń i walki
z każdym wrogiem. Sprawy interesów handlowych i zawiłości spadkowe były dla
niego zbyt przyziemne, jego prawdziwa pasja i miłość to - dobry koń i ostra sza-
bla. Natomiast Antoni to człowiek interesu, przebiegły, podstępny, przy tym bar-
dzo inteligentny, o dobrym wyczuciu koniunktury handlowej i trędów politycznych.
W sprawach interesów zdolny do podejmowania dużego ryzyka oraz przedsię-
brania zawiłych kombinacji finansowych, co do których czystości moralnej czę-
sto można mieć wątpliwości. Do spraw politycznych i wszelkich akcji narodowo-
wyzwoleńczych był ustosunkowany zazwyczaj sceptycznie, wykazując dużą dozę
ostrożności i przezorności. Posługując się pewną przenośnią można stwierdzić,
że tacy jak Wincenty są bliżsi sercu i duszy przeciętnego Polaka, natomiast tacy
jak Antoni jego żołądkowi. Osobnym zagadnieniem, którego autor nie poruszył
w artykule, może być druga linia rodu Zawadzkich, również zamieszkałych w A
o-
wiczu, a wywodzących się od brata Andrzeja Zawadzkiego - Antoniego, uro-
dzonego w 1736 r. (imię takie samo jak bohatera tytułowego). Rodzina ta miała
więcej szczęścia do potomstwa w linii męskiej, tak że kolejni członkowie tego rodu
żyją prawdopodobnie do dziś. Wiadomo, że synem Antoniego był Ignacy Zawadzki,
również kupiec łowicki. Z kolei synami Ignacego byli: Stanisław i prawdopodob-
nie Jan. Interesujące jest to, że również ci bracia mieli analogicznie odmienne
charaktery. Jan zaciągnął się w trakcie powstania (1830-1831) do korpusu ge-
nerała Dwernickiego. Był internowany wraz z korpusem w Austrii, a następnie
tułał się po wielu krajach. Wiadomo, że przebywał m.in. we Francji, skąd w 1835 r.
na pokładzie korwety  Adria" został deportowany do Stanów Zjednoczonych.
Drugi z braci, Stanisław, został rejentem (również obok kupca tradycyjny zawód
w rodzinie) i wyjechał na stałe do Warszawy. To właśnie jego spotkaliśmy
w 1865 r. wśród nielicznego grona wysłuchujących ostatniej woli zmarłego w War-
szawie największego z kupców łowickich, Antoniego Zawadzkiego.
153
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki
Aneks 1
Lista imienna mieszkańców A
owicza uczestniczących w wyborach do Sejmu
Królestwa Polskiego w 1820 r. w ramach Zgromadzenia Gminnego
1. Józef Barycki 38. Paweł Kaczorowski
2. Józef Bączkiewicz 39. Antoni Kawęcki
3. Antoni Beutlielr 40. Wojciech Kawęcki
4. Wojciech Białecki 41. Franciszek Kilański
5. Józef Bielewicz 42. Dominik Kisielnicki
6. Jan Blichiewicz 43. Józef Kołudzki
7. Jakub Bogusiewicz 44. Kacper Kupiecki
8. Piotr Bogusiewicz 45. Szczepan Korczak
9. Błażej Botowicz 46. Karol Kotowicz
10. Paweł Borowicz 47. Franciszek Kozanecki
11. Tomasz Broszkiewicz 48. Ludwik Krauze
12. Teodor Buczyński 49. Marcin Krawczyński
13. Jan Cyndlerowicz 50. Krempski
14. Franciszek Czekalski 51. Stanisław Krystkiewicz
15. Franciszek Cywiński 52. Kazimierz Kwiatkowski
16. Jan Danikowski 53. Antoni Laskoski
17. ksiądz Franciszek Danecki 54. Jan Laskoski
18. Wincenty Dyszkiewicz 55. Józef Lewandowski
19. Józef Erlicki 56. Tomasz Libczyński
20. Sebastian Erlicki 57. Wiktor A
obodzki
21. Wawrzyniec Florkowski 58. Józef A
apczyński
22. Józef Gawroński 59. Jan A
ękoski
23. Gotlib Gedyke 60. Teodor Madanowicz
24. Kazimierz Gieczyński 61. Wincenty Madanowicz
25. Szymon Grabski 62. Kacper Mąsiorski
26. Jan Jakubowski 63. Ignacy Majer
27. Walenty Janik 64. Wojciech Majer
28. Anastazy Janicki 65. Ignacy Michalski
29. Jauński 66. Benedykt Mieszyński
30. Mikołaj Jezierski 67. Franciszek Michalski
31. Ignacy Kalczyński 68. Jan Miller
32. Michał Kilański 69. ksiądz Antoni Miroski
33. Jan Klimkiewicz 70. Franciszek Molęda
34. Maciej Kozanecki 71. Rafał Muszyński
35. Piotr Kozłowski 72. Andrzej Nerr
36. Wilhelm Kóppelman 73. Kazimierz Nowicki
37. Rudolf Kóppelman 74. Mikołaj Pawłowski
Krzysztof Fafiński
154
75. Tomasz Pawłowski 116. Karol Szyndel
76. Jan Pęcherkiewicz 117. Fryderyk Teps
77. Marian Piotrowski 118. Mateusz Teszke
78. Franciszek Piekarski 119. Władysław Tomaszewski
79. Jan Przezdziecki 120. Celestyn Trochowski
80. Józefat Przezdziecki 121. Kazimierz Urbański
81. Józef Przezdziecki 122. Franciszek Urbankiewicz
82. Jan Ptaszyński 123. Piotr Urbankiewicz
83. Andrzej Pudłowski 124. Wincenty Wasilewski
84. Ratuszny 125. Walenty Witkowski
85. Krystyn Rebensztok 126. Wawrzyn Witkoski
86. Andrzej Rostankiewicz 127. Wincenty Weysberger
87. Jan Rostkiewicz 128. ksiądz Wojciech Wojczyński
88. ksiądz Józef Rudkoski 129. Wyleziński
89. Józef Rutkowski 130. Felicjan Wyrwicki
90. Franciszek Rudnicki 131. Żabczyński
91. Franciszek Rusiecki 132. Jan Żabczyński
92. Grzegorz Rycerski 133. Teodor Żabczyński
93. Bonawentura Rzepski 134. Antoni Zawadzki
94. Piotr Rześki 135. Ignacy Zawadzki
95. Franciszek Sawicki 136. Jan Ziemkiewicz
96. Jan Sałański
97. Stanisław Sikorski
98. Skiełczyński Parafia A
owicz
99. Bernard Sosnowicz
100. Jan Stilczyński - Sierżniki
101. Stefański 1. Jan Wójcik
102. Kazimierz Stokowski - Strzelcew
103. Jan Stokowski 2. Mikołaj Gładki
104. Jan Stokoski - Małszyce
105. Augustyn Strella 3. Józef Bartoszewski
106. Andrzej Styszko 4. Tomasz Bebłacz
107. Aantoni Suchecki 5. Tadeusz Kucharek
108. Wojciech Święcki 6. Józef Pudłoski
109. Swierzbowski 7. Wojciech Pudłoski
110. Jan Szabłowski 8. Jan Wieczorek
111. A
ukasz Szabłoski - Popów
112. Mikołaj Szapi 9. Andrzej Słoma
113. Stanisław Szałański - Zabostów Mały
114. Fryderyk Sznayder 10. Cyryl Rossa
115. Roch Szymański 11. Maciej Słoma
155
Antoni Zawadzki największy kupiec łowicki
12. Szymon Szczepaniak 41. Wincenty Zientara
13. Franciszek Tomaszkiewicz - Niedz
wiada
42. Jan Fijałkoski
- Borbowniki
14. Jan Salamon - Błędów
15. Stanisław Zabryski 43. Grzegorz Brzozowski
- Boczki
16. Antoni Zagawa
44. Filip Rześny
- Placencja
45. Maciej Szymanik
17. Jakub Wysocki
46. Józef Wąchocki
- Zielkowice
18. Antoni Brzózka 47. Paweł Wróbel
19. Mikołaj Brzózka
20. Mikołaj Brzózka II Św. Ducha w A
owiczu
21. Tomasz Brzózka - Zagórze
22. Maciej Drzewicz 48. Szczepan Jankoski
- Ostrów
23. Antoni Kołaty
24. Augustyn Marciniak 49. Szymon Dudek
25. Antoni Matysiak 50. Antoni Koza
26. Jan Matysiak 51. Jan Koza
27. Jan Pach 52. Józef Kubisiak
28. Wincenty Pach 53. Marcin Radosiewicz
29. Wojciech Pach - Jamno
30. Franciszek Podwójci 54. Tomasz Milczarek
31. Szczepan Podwójci 55. Tomasz Rossa
32. Józef Putrowski - Wygoda
56. Tomasz Relicki
33. JózefRupiński
- Potworzyn
34. Franciszek Słoma
35. Mateusz Sosnowski 57. Jan Iwański
35. Szymon Sosnowski 58. Piotr Iwański
37. Józef Srożyński 59. Kacper A
ukaszewski
38. Kazimierz Szymaniak 60. Tomasz Szewczyk
- Sroki
39. Tomasz Więcek
61. Jan Skoneczny
40. Kacper Wysocki
156 Krzysztof Fafiński
Aneks 2


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s157 165
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s203 206
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s213 219
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s47 66
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s201 202
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s93 124
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s207 211
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s194 200
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s189 193
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n1 s167 188
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s126 129
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s140 148
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s113 122
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s122 125
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s63 75
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s137 140
Mazowieckie Studia Humanistyczne r1999 t5 n2 s105 111

więcej podobnych podstron