Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siÄ™ jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki.
Tom 1
|
I Trzy podarunki pana d Artagnana ojca
W pierwszy poniedziałek kwietnia 1625 roku miasteczko
Meung wydawało się tak wzburzone, jak gdyby hugenoci* chcieli
zrobić z niego drugą La Rochelle**. Wielu mieszkańców, na wi-
dok uciekających kobiet, słysząc krzyk dzieci na progach domów,
z pośpiechem przywdziewało zbroje, a wsparłszy nieco niepew-
ną postawę muszkietem lub halabardą, biegło do zajazdu Pod
Wolnym Młynarzem , gdzie gromadził się coraz większy tłum
pełen ścisku, gwaru i ciekawości.
W tych czasach często zdarzały się takie sytuacje. Rzadko kie-
dy upłynęło kilka spokojnych dni, gdy nie słyszano o podobnych
wypadkach w tym czy owym mieście. Panowie walczyli mię-
dzy sobą, król toczył wojnę z kardynałem, Hiszpan prowadził
wojnę z królem. Wreszcie, oprócz tych wojen, cichych lub zna-
nych wszystkim, tajemnych lub jawnych, porządek na świecie
burzyli złodzieje, żebracy, hugenoci i najemnicy różnego auto-
ramentu. Mieszczanie musieli się zbroić przeciwko złodziejom,
służącym i najemnikom, często przeciw panom i hugenotom,
czasem sprzeciwiali się królowi, ale nigdy nie walczyli przeciw
kardynałowi i Hiszpanom. Dlatego w kwietniowy poniedziałek
mieszkańcy Meung, nie widząc żółtej lub czerwonej chorągwi
i barw księcia Richelieu***, a słysząc hałas, szybko i tłumnie
udawali siÄ™ w stronÄ™ zajazdu Pod Wolnym MÅ‚ynarzem . Tam
* Hugenoci (hugonoci) nazwa protestantów francuskich, głównie kalwinów, funkcjo-
nujÄ…ca w XVI i XVII w.
** La Rochelle miasto we Francji nad Zatoką Biskajską. Od II połowy XVI w. ośrodek i naj-
ważniejsza twierdza hugenotów. W 1627 r. mieszkańcy zbuntowali się przeciwko polityce
kardynała Richelieu, sprzymierzając się dodatkowo z Anglią. Spotkało się to z odpowiedzią
wojsk królewskich, które w 1628 r. po 15 miesiącach oblężenia przyjęły kapitulację miasta.
*** Richelieu książę Armand Jean du Plessis (1585 1642), polityk francuski, kardynał. Zaufa-
ny króla Ludwika XIII, praktycznie rządził Francją, szczególnie od momentu powołania na
pierwszego ministra (1624), miał wpływ na wzmocnienie międzynarodowej pozycji Francji.
7
bowiem każdy przybyły mógł zobaczyć i poznać powód tego
zbiegowiska.
Młody człowiek& nakreślmy jego portret jednym pociągnię-
ciem pióra: wyobrazcie sobie Don Kichota* w wieku osiemnastu
lat, Don Kichota rozbrojonego, bez pancerza, w wełnianym ka-
ftanie, którego niegdyś intensywnie niebieski kolor zmienił się
w jakiś niedający się określić odcień czerwonego wina i błękitu.
Twarz młodzieńca była długa i smagła, miał wystające policzki
i nadzwyczajnie rozszerzone mięśnie szczęk oznaka chytrości.
Wszystko to sugerowało Gaskończyka, nawet gdyby nie miał na-
krycia głowy, a nasz młodzieniec miał beret ozdobiony jakimś
piórkiem. Oczy otwarte i bystre, nos haczykowaty, ale zręcznie
wyrzezbiony. Nieznajomy zdawał się za duży na młodzieńca,
za mały na dojrzałego mężczyznę. Ktoś niedoświadczony mógłby
pomyśleć, że był jakimś podróżującym synem wiejskiego dzier-
żawcy, gdyby nie długa szpada zawieszona na skórzanym pasie,
uderzająca go po łydkach, gdy szedł, i dotykająca zjeżonej sierści
konia, gdy na nim siedział.
Bo nasz młodzieniec miał wyjątkowo zwracającego powszech-
ną uwagę wierzchowca. Był to kucyk bearneński, dwunasto- lub
trzynastoletni, żółtawej maści, z ogonem bez włosów i z naroślami
na nogach. Koń ten, mimo iż idąc, zawsze trzymał głowę niżej ko-
lan, co jednocześnie zwalniało jezdzca z używania rzemienia, robił
dziennie przynajmniej osiemnaście mil. Niestety, wszystkie zale-
ty tego konia ustępowały miejsca osobliwej maści i dziwacznemu
chodowi, tak że ci, którzy znali się na koniach, zobaczywszy przed
kwadransem wjeżdżającego przez bramę Beaugency do miasta ru-
maka, przenieśli swe nie najlepsze wrażenia na jezdzca.
Odczucia były tym przykrzejsze dla młodego d Artagnana (tak
się bowiem nazywał Don Kichot dosiadający tego nowego Rosy-
nanta), że będąc dobrym jezdzcem, czuł całą śmieszność, jaką
okrywał go podobny rumak. Dlatego westchnął głęboko, kiedy
d Artagnan ojciec dawał mu ten prezent; wiedział bowiem, że taki
koń wart był co najwyżej dwadzieścia liwrów. Natomiast słowa
towarzyszące temu prezentowi były nieocenione:
* Don Kichot bohater XVII-wiecznej, hiszpańskiej powieści M. Cervantesa; błędny ry-
cerz, szlachetny i sprawiedliwy, pragnący walczyć ze złem na świecie nieco naiwnymi
sposobami.
8
Mój synu rzekł gaskoński szlachcic czystym akcentem be-
arneńskim, którego nigdy nie mógł pozbyć się Henryk IV. Mój
synu, ten koń urodził się w domu twojego ojca przed trzynasto-
ma laty i do tego czasu ciągle w nim przebywał, co powinno
przywiązać cię do niego. Nie sprzedawaj go nigdy, pozwól mu
zakończyć życie ze starości, spokojnie i godnie. Jeżeli wyruszysz
na nim na wojnę, oszczędzaj go i chroń, jakbyś chronił starego
sługę. Jeżeli będziesz miał zaszczyt być u dworu ciągnął dalej
d Artagnan ojciec zaszczyt, którego jesteś godny ze względu
na starożytność twojego szlachectwa, chroń godnie imię szlach-
cica, które twoi przodkowie nosili przez pięćset lat z chwałą dla
ciebie i dla twoich. Przez twoich rozumiem naszych krewnych
i przyjaciół. Słuchaj wyłącznie kardynała i króla. Dzisiaj szlach-
cic toruje sobie drogę jedynie odwagą i męstwem. Ktokolwiek
zadrży, choćby tylko przez chwilę, może właśnie stracił szczę-
ście, jakie daje mu los. Jesteś młody, powinieneś być odważny
z dwóch przyczyn: po pierwsze jesteś Gaskończykiem, po drugie
jesteś moim synem. Nie lękaj się okazji i szukaj nadzwyczajnych
przygód. Nauczyłem cię posługiwać się bronią, potrafisz stać
mocno i masz stalową pięść potykaj się więc o byle co, poje-
dynkuj się, tym bardziej że pojedynki są zabronione i że tym spo-
sobem podwójnie okazuje się odwagę i męstwo. Mój synu, mogę
dać ci tylko piętnaście talarów, tego rumaka i rady, których w tej
chwili wysłuchałeś. Twoja matka poda ci receptę na pewien bal-
sam, podarowany jej przez CygankÄ™. Balsam ma cudownÄ… moc
leczenia wszystkich ran, które nie dotknęły serca. Korzystaj, ile
możesz, ze wszystkiego i żyj długo i szczęśliwie. Jeszcze tylko
jedną rzecz mam ci do powiedzenia. Pragnę przedstawić ci przy-
kład, nie własny, ponieważ ja nigdy nie byłem na dworze, a wal-
czyłem jako ochotnik tylko w wojnach religijnych. Przykład
pana de Tréville, kiedyÅ› mojego sÄ…siada, który jako dziecko miaÅ‚
zaszczyt bawić się z naszym królem Ludwikiem XIII*, którego
niech Bóg ma w swej opiece! Kilkakrotnie zabawy ich zmienia-
ły się w bitwy, a w tych potyczkach nie zawsze zwycięzcą był
* Ludwik XIII (1601 1643) król Francji od 1610 r., wywodzący się z dynastii Burbo-
nów; za jego rządów Francja wdała się w ostre walki z hugenotami i w wojnę trzydzie-
stoletnią (od 1635). Władca nieudolny, praktycznie oddał kierowanie państwem kardy-
nałowi Richelieu, a po jego śmierci kardynałowi Mazarinowi.
9
król. Otrzymywane ciosy napełniły króla wielkim szacunkiem
i przyjazniÄ… dla pana de Tréville. Kiedy pan de Tréville udaÅ‚ siÄ™
w swą pierwszą podróż do Paryża pojedynkował się pięć razy,
a od śmierci króla nieboszczyka aż do pełnoletności młodego
siedem razy nie licząc wojen i oblężeń. Do dnia dzisiejszego
pojedynkował się być może już ze sto razy. Teraz, pomimo edyk-
tów, rozkazów i wyroków, jest kapitanem muszkieterów, groz-
nym niczym wódz legionów rzymskich, poważanym przez króla
i szanowanym nawet przez kardynała, niebojącego się byle kogo.
Dodam do tego, że pan de Tréville ma dziesięć tysiÄ™cy talarów
rocznego dochodu, jest więc bardzo wielkim panem. Zaczął tak
jak ty. Idz do niego z tym listem, naśladuj go, a może staniesz się
takim jak on.
To mówiąc, ojciec d Artagnana przepasał syna swoją szpadą,
serdecznie pocałował w oba policzki i pobłogosławił.
Wychodząc z ojcowskiej komnaty, młodzieniec spotkał matkę,
czekającą na niego ze sławnym przepisem na balsam, z które-
go, jak to się pózniej okaże, bardzo często korzystał, stosując się
do rad ojca. Z matką żegnali się dłużej i tkliwiej, nie dlatego by-
najmniej, że pan d Artagnan nie kochał swojego syna i jedynego
potomka, ale będąc mężczyzną, uważał, że pozwolić się ogarnąć
wzruszeniu jest niegodnym dzielnego męża. Tymczasem pani
d Artagnan była kobietą i przede wszystkim matką. Płakała tak
długo i rozpaczliwie, że d Artagnan syn, mimo iż usiłował pozo-
stać niewzruszonym, jak na przyszłego muszkietera przystało,
rozpłakał się równie mocno nie kryjąc łez.
Jeszcze tego samego dnia nasz młodzieniec udał się w drogę,
obdarzony trzema ojcowskimi podarunkami, na które składały
się, jak już mówiliśmy: piętnaście talarów, kucyk i list do pana de
Tréville. Wszystkie rady, jak siÄ™ można domyÅ›lać, chÅ‚opak otrzy-
mał jako dodatek.
Tak zaopatrzony na drogę d Artagnan, zarówno pod względem
wyglądu, jak i charakteru, był dokładną kopią bohatera Cervan-
tesa, z którym słusznie go porównaliśmy, kiedy obowiązek histo-
ryka nakazał nam namalować jego portret. Jak Don Kichot brał
wiatraki za olbrzymy, a owce za wojsko, tak d Artagnan każdy
uśmiech uważał za zniewagę, a spojrzenie za wyzwanie. Z tego
powodu od Tarbes do Meung ciągle miał zaciśniętą pięść i średnio
10
dziesięć razy na dzień chwytał za rękojeść szpady. Na szczęście
ani pięść młodzieńca nie oparła się na żadnej szczęce, ani szpada
nie musiała być wydobyta z pochwy. Oczywiście widok nieszczę-
snego kucyka wywoływał śmiech na twarzach przechodniów,
ale błyszcząca broń nakazywała szacunek, tym bardziej że nad
żelazem owym błyszczał bardziej dziki niż wyniosły wzrok.
Przechodzący powstrzymywali wesołość, a jeżeli przeważała
ona nad rozsądkiem, starali się przynajmniej uśmiechać, niczym
starożytne maski, jedną stroną twarzy. Tak więc d Artagnan do-
tarł do miasta Meung, nie zmieniając swojej dumnej postawy.
Kiedy nasz podróżny sam zsiadał z konia przed zajazdem Pod
Wolnym MÅ‚ynarzem , nie doczekawszy siÄ™ pomocy w podtrzy-
maniu strzemienia ni od gospodarza, ni też stajennego, dostrzegł
w otwartym na dole oknie rozmawiającego z pilnie słuchającymi
go dwiema osobami pięknego szlachcica o wyniosłej minie. D Ar-
tagnan naturalnie doszedł do wniosku, że to on był przedmiotem
rozmowy. Pomylił się tylko w połowie, tematem bowiem był jego
osobliwy koń. Wydawało się, że szlachcic tak wybornie tłumaczy
swoim rozmówcom zalety kucyka, że słuchający, wykazując wiel-
ki szacunek dla opowiadającego, co chwilę wybuchali śmiechem.
Wiadomo, że nawet niewinny uśmiech drażnił naszego bohatera,
łatwo zatem wyobrazić sobie, jakie wrażenie sprawiła na nim tak
jawna wesołość.
Jednak d Artagnan chciał najpierw dokładnie przyjrzeć się
szydercy. Wlepił dumnie wzrok w nieznajomego i przekonał się,
że był to człowiek w wieku lat czterdziestu lub czterdziestu pię-
ciu, o czarnych i przenikliwych oczach, bladej cerze, silnie wy-
stającym nosie i czarnych, starannie przystrzyżonych wąsach.
Mężczyzna ubrany był w fioletowy kaftan i spodnie zdobione ko-
kardami w tym samym kolorze i wypustkami, przez które widać
było koszulę. Cały ubiór, chociaż nowy, wydawał się mocno wy-
mięty, jak odzież długo przechowywana w podróży. Wszystkie
te spostrzeżenia d Artagnan poczynił z szybkością wprawnego
tropiciela, wiedziony przeczuciem, które szeptało mu, że ten nie-
znajomy wywrze wielki wpływ na jego przyszłe życie.
Kiedy d Artagnan wbił wzrok w szlachcica w fioletowym ubra-
niu, mężczyzna czynił właśnie najbardziej uczone i najgłębsze
spostrzeżenia nad kucykiem bearneńskim. Jego dwaj słuchacze
11
parskali śmiechem, nawet on sam, widocznie wbrew swojemu
zwyczajowi, pozwolił sobie na nikły uśmiech. Tym razem nie
ulegało wątpliwości, że d Artagnan był rzeczywiście obrażany.
Zdając sobie z tego sprawę, nasunął swój beret na oczy i naśladu-
jąc dworzan królewskich, jakich udało mu się zobaczyć w czasie
podróży po Gaskonii, posunął się naprzód, opierając jedną rękę
na szpadzie, a drugą ujmując się pod bok. Na nieszczęście, w mia-
rę jak się zbliżał, narastający gniew zaślepił go do tego stopnia,
że dumna i w odpowiednim tonie przygotowana przemowa zmie-
niła się w potok prostackich obelg, któremu towarzyszyły wście-
kłe gesty.
Hej! Mości panie! zawołał. Mości panie, ty, co się kryjesz
za belką, tak, ty, powiedz mi, z czego się śmiejesz, a może będzie-
my się śmiali obaj!
Szlachcic powoli przeniósł spojrzenie z konia na jezdzca, jak
gdyby potrzebował czasu do zrozumienia, że to do niego skiero-
wane były te niezwykłe słowa. Kiedy w końcu był już tego pe-
wien, lekko marszcząc brwi i po dość długim milczeniu, z wyra-
zem ironii i całkowitego lekceważenia, odpowiedział:
Nie mówię do pana, mości panie.
Ale ja mówię, ja krzyknął ze złością młody człowiek, niesły-
chanie rozdrażniony tą mieszaniną zuchwalstwa i dobrych obycza-
jów, przyzwoitości i pogardy.
Nieznajomy mierzył go przez chwilę swoim na pół drwiącym
spojrzeniem. Oddalił się od okna, wyszedł z izby i stanął przed
koniem, dwa kroki od d Artagnana. Jego spokojna postawa i szy-
derczy wyraz twarzy podwoiły jeszcze wesołość stojących przy
oknie towarzyszy rozmowy. D Artagnan, widząc go zbliżającego
się ku sobie, wydobył część szpady z pochwy.
Ta szkapa jest, czy raczej była w młodości, koloru zgniłej po-
marańczy mówił nieznajomy, prowadząc dalej zaczęty wywód
i odwracając się ku swoim słuchaczom w oknie, nie zwracając
wcale uwagi na gniew d Artagnana, ustawiającego się między
nim a słuchającymi. Jest to barwa bardzo często spotykana
w świecie roślin, ale jak dotąd niezauważona u koni.
Tylko ten żartuje z konia, kto nie odważyłby się kpić z jego
z pana! zawołał z całą wściekłością ten, który miał być następcą
pana de Tréville.
12
Mości panie, jeśli zdołałeś to zauważyć rzekł nieznajomy
nie za często się śmieję, ale chcę mieć prawo śmiać się, kiedy
mam na to ochotÄ™.
A ja zawołał d Artagnan nie życzę sobie, by śmiano się,
gdy mi siÄ™ to nie podoba!
Doprawdy? rzekł znów nieznajomy, jeszcze spokojniej niż
wcześniej. Ach! Tak, ma pan zupełną rację.
I odwróciwszy się, chciał wejść do zajazdu, w bramie którego
stał osiodłany koń. Ale d Artagnan nie był z tych, którzy puszcza-
ją wolno kpiących z niego ludzi! Wyciągając szpadę, biegł za nim,
krzyczÄ…c:
Odwróć się, odwróć, panie żartownisiu, żebym cię nie popu-
kał po grzbiecie!
Mnie uderzyć, mnie! rzekł tamten, odwracając się i patrząc
na młodzieńca jednocześnie ze zdziwieniem i pogardą. Mój ko-
chany, jesteś albo głupi, albo szalony!
Po czym dodał pod nosem, jakby mówił sam do siebie:
Co za szkoda, co za odkrycie dla Jego Królewskiej Mości,
który wszędzie szuka walecznych muszkieterów do swojego od-
działu!
Ledwo skończył mówić te słowa, gdy d Artagnan wymierzył
szlachcicowi tak silne pchnięcie, że gdyby ten nie uskoczył w tył,
może żart ten byłby jego ostatnim. Wówczas dopiero nieznajomy
przekonał się, że przekroczone zostały granice żartu, wyciągnął
szpadę i stanął do pojedynku. Ale w tej chwili jego dwaj słuchacze
w towarzystwie gospodarza oberży wpadli na d Artagnana z kija-
mi, łopatą i kleszczami. To spowodowało tak nagłą zmianę w na-
tarciu, że gdy d Artagnan stanął, bronił się i odpierał grad ciosów,
nieznajomy schował broń do pochwy i z walczącego, którym miał
być przed chwilą, stał się widzem walki, mrucząc po cichu:
Diabli nadali tych Gaskończyków! Wsadzcie go na tego po-
marańczowego konia i niech sobie jedzie dalej.
Nie wcześniej, dopóki cię trupem nie położę, tchórzu! krzyczał
d Artagnan, broniąc się, jak mógł, i nie ustępując ani na krok przed
swoimi trzema przeciwnikami, którzy nie żałowali mu ciosów.
Znowu gaskonada mruknął szlachcic. Na honor, ci Gaskoń-
czycy są niepoprawni. Panowie, potańczcie z jego szpadą, skoro
tego chce koniecznie. Kiedy się zmęczy, sam powie, że ma dosyć.
13
Ale nieznajomy nie wiedział, z jak upartym człowiekiem miał
do czynienia. D Artagnan należał do ludzi, którzy nigdy nie pro-
szÄ… o Å‚askÄ™.
Walka trwała jeszcze jakiś czas, aż wreszcie d Artagnan upuścił
szpadę, złamaną na pół kijem. Następne uderzenie w czoło przewró-
ciło go na ziemię padł prawie bez zmysłów, obficie brocząc krwią.
W tej właśnie chwili ludzie zbiegli się ze wszystkich stron
na miejsce widowiska. Właściciel oberży, obawiając się rozgłosu,
wniósł przy pomocy pachołków rannego do kuchni, gdzie zajęto
się nim pobieżnie.
Szlachcic o dumnym obliczu zajÄ…Å‚ swoje miejsce przy oknie,
spoglądając z niezadowoleniem na tłum, który gromadząc się do-
koła, wydawał się mu nieprzychylny.
I co! Jak się ma ten zapaleniec? zawołał, odwracając się
do gospodarza, który właśnie otwierał z hałasem drzwi, chcąc
dowiedzieć się o jego zdrowie.
Czy Ekscelencja dobrze się czuje? zapytał gospodarz.
Ja czuję się wybornie, mój kochany gospodarzu, pytam cię
natomiast o zdrowie naszego młodego człowieka.
Lepiej rzekł gospodarz. Leży bezwładnie.
Doprawdy? zawołał szlachcic.
Ale zanim stracił zmysły, zebrał wszystkie siły, wyzywając
EkscelencjÄ™.
Ależ to istny diabeł w ludzkiej skórze! zawołał nieznajomy.
O nie, Wasza Ekscelencjo, to nie diabeł odpowiedział gospo-
darz z grymasem pogardy. Kiedy podczas omdlenia przeszuka-
liśmy go dokładnie, miał w bagażu tylko jedną koszulę, a w sa-
kiewce jedenaście talarów. Mimo to, mdlejąc, mówił, że gdyby
podobny wypadek spotkał go w Paryżu, Wasza Ekscelencja poża-
łowałaby tego natychmiast, gdy tymczasem miejsce dzisiejszego
starcia spowoduje, że pożałuje Pan pózniej.
A więc rzekł obojętnie nieznajomy to musi być jakiś prze-
brany książę.
Uważam, Ekscelencjo, że powinien Pan być baczny i ostrożny.
Czy w swoim gniewie nie wymienił jakiegoś nazwiska?
Owszem, uderzył się po kieszeni i powiedział: zobaczymy,
co pan de Tréville pomyÅ›li o zniewadze wyrzÄ…dzonej jego prote-
gowanemu! .
14
Pan de Tréville? rzekÅ‚, zamyÅ›lajÄ…c siÄ™, nieznajomy. Ude-
rzaÅ‚ siÄ™ w kieszeÅ„, wymawiajÄ…c nazwisko pana de Tréville?& Mój
gospodarzu, jestem pewien, że gdy ten młokos leżał zemdlony,
dowiedziałeś się, co on ma w kieszeni. Co tam znalazłeś?
List zaadresowany do kapitana muszkieterów, pana de Tréville.
NaprawdÄ™?
W rzeczy samej, Ekscelencjo.
Gospodarz, niezbyt grzesząc rozumem, nie zauważył wra-
żenia, jakie zrobiły na Ekscelencji jego słowa i jak nieznajomy
zmienił się na twarzy. Odsunął się od okna, o które dotąd opierał
się na łokciu, i zmarszczył brwi jak człowiek czymś bardzo za-
niepokojony.
Do diabÅ‚a! mruknÄ…Å‚ cicho. Czyżby to Tréville przysÅ‚aÅ‚
mi tego Gaskończyka? Jest bardzo młody. Ale pchnięcie jest za-
wsze pchnięciem, bez względu na to, kto je zadaje. Mniej się mamy
na baczności przed dzieckiem niż dorosłym człowiekiem. Czasem
mała przeszkoda na drodze może udaremnić ważną misję.
Nieznajomy myślał cicho przez kilka minut.
I co, gospodarzu? rzekł po chwili czy uwolnisz mnie
od tego szaleńca? Nie miałbym sumienia zabijać go, a jednak do-
dał z zimną grozbą w głosie jednak mi zawadza. Gdzie on leży?
Na pierwszym piętrze, w pokoju mojej żony, gdzie jest opa-
trywany.
Czy odzież i rzeczy podróżne ma przy sobie? Nie zdjął kaftana?
Przeciwnie, wszystkie jego manatki sÄ… na dole w kuchni. Ale
ponieważ ten młody szaleniec sprawia przykrość Waszej Eksce-
lencji&
Zgadza się. Wywołał obok twojego domu zbiegowisko, gor-
sząc uczciwych ludzi. Toteż idz do siebie, przygotuj dla mnie ra-
chunek i zawiadom mojego służącego.
Jak to, Ekscelencja opuszcza nas już?
Wiesz przecież o tym, ponieważ kazałem ci osiodłać mojego
konia. Czy nie spełniono mojego rozkazu?
Wykonano i, jak Wasza Dostojność zapewne widział, koń stoi
przed bramÄ…, gotowy do drogi.
A więc zrób to, co ci powiedziałem.
Hm mruknął do siebie gospodarz. Czyżby się tak obawiał
tego malca?
15
Niniejsza darmowa publikacja zawiera jedynie fragment
pełnej wersji całej publikacji.
Aby przeczytać ten tytuł w pełnej wersji kliknij tutaj.
Niniejsza publikacja może być kopiowana, oraz dowolnie
rozprowadzana tylko i wyłącznie w formie dostarczonej przez
NetPress Digital Sp. z o.o., operatora sklepu na którym można
nabyć niniejszy tytuł w pełnej wersji. Zabronione są
jakiekolwiek zmiany w zawartości publikacji bez pisemnej zgody
NetPress oraz wydawcy niniejszej publikacji. Zabrania siÄ™ jej
od-sprzedaży, zgodnie z regulaminem serwisu.
Pełna wersja niniejszej publikacji jest do nabycia w sklepie
internetowym e-booksweb.pl - audiobooki, e-booki.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Aleksander Dumas Trzej Muszkieterowie IV VI (1)Dumas Trzej muszkieterowietrzej muszkieterowie 20 lat pozniej t iwięcej podobnych podstron