DSC04195

dolinach rzecznych piaskami rzecznymi wieku zlodowacenia północno-pniskiego, a' w obszarach pozadolinnych peryglacjalnymi deluwiami, W dolnej części profilów przeważają gytie i torfy z łupkiem bitumicznym, część górną tworzą mulki i piaski jeziorne. Te ostatnie powstawały w najmłodszej fitofazie interglacjału. Miąższość osadów wynosi 1,9— 11,6 m.

Szczególnym obszarem występowania osadów jeziornych i organo-genicznych wieku zapewne eemskiego jest również Polesie Lubelskie. Wprawdzie nie stwierdzono tam, jak na razie, osadów tego wieku datowanych metodą analizy pyłkowej, jednakże ich sytuacja paleomorfo-logiczna i geologiczna wskazuje jednoznacznie na ich eemski wiek. Utworom organogenicznym towarzyszą zazwyczaj podścielające je osady piaszczysto-mułkowe.

Mułki i piaski jeziorne rozpoznano już dawniej (J. Trembaczowski, 1963) w Krasówce, gdzie występują w postaci ciemnoszarych piasków pod gytią na głębokości 1,8 m i w Konstantynie, w podobnej sytuacji na głębokości 2 m i miąższości 0,5 m. O wiele bardziej pospolite są jednak torfy i gytie, ukazujące się miejscami na powierzchni. Najwięcej miejsd ich występowania jest znanych ze środkowej części Polesia Lubelskiego, gdzie leżą w rozległych obniżeniach pod cienką pokrywą osadów młodszych, głównie jeziornych, zazwyczaj na głębokości od 1 do ponad 8 m. Znane już dawniej gytie miejscami ilaste występują w okolicy Żukowa i Kolonii Hanna. W tych ostatnich miejscach gytia osiąga miąższość ponad 5 m i leży na głębokości ponad 8 m. Dalsze profile gytii są znane z okolic wsi Zahajki, Lacka i Kolonii Dańce, gdzie miąższość gytii przekracza 4 m. W części zachodniej obszaru Polesia Lubelskiego torfy i inne utwory organogeniczne zapewne wieku eemskiego występują w Kodeńcu, gdzie leżą na głębokości 3,5—6 m razem z drobnoziarnistym piaskiem. Podobne profile są znane w Białce, w Hołodyskach, nad jeziorem Tomaszno i w innych miejscach w strefie kanału Wieprz — Krzna, o czym pisał T. Wilgat (1957).

Diagramy pyłkowe interglacjału eemskiego w Polsce opracowano opierając się na podziale na fazy (fitofazy) w przebiegu zmian w szacie roślinnej opracowanym przez K. Jessena i V. Milthersa (1928), z uzupełnieniami A. Srodonia (A. Srodoń, M. Gołąbowa, 1956) i J. Niklew-skiego (1968). W podziale tym do interglacjału należą fitofazy od c do j (fig. 81). Fitofaza c obejmuje początek rozwoju lasów. W fitofazie d dominują lasy sosnowo-brzozowe, przy czym krzywa udziału sosny wykazuje trzy kulminacje rozdzielone dwiema kulminacjami brzozy (profil w Główczynie, J. Niklewski, 1968). Fitofazę e cechuje rozwój lasów sosnowo-brzozowych z wiązem. Następna faza — f — rozpoczyna się panowaniem lasów liściastych z kulminacją pyłku dębu, a później lesz-

Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
DSC04119 oni mi v w v 136 II.IM (WANIA I HTHATYUMA Przedborza iuul tą gliną nij mohowuno o
moda kobieca XXw str258 Hn. jNjlb.ity 1 si-Mrowc pan-.ofcikl, iw. „•*-.a*.r<y<ki,,i »S» r. węż
Terminy egzaminu 10 » »T,HYNARV.INF.I
skanuj0009 (212)
skanuj0011 (212) L_ Przepis: „W razie brakuedmiennej umowy, przyjmującemu zamówienie należy się wyna
skanuj0016 (113) TS*s -39* o i .212    ..t_t v« 7^-__I 7 I L&uk j. Lj ija* Ub^-o

więcej podobnych podstron