Zarówno w tzw. wczesnym, jak i póxnym okresie twórczoSci Wittgenste-
ina metodą filozofowania miało być uzyskiwanie przejrzystoSci odnoSnie
tego, co mówimy. Elementem scalającym funkcję, jaką przeznacza filozo-
fii ów mySliciel w obu wymienionych okresach mimo różnic, jakie poja-
wiają się na gruncie zmiany poglądów na naturę języka jest krytyka języ-
ka. JednolitoSć takiego jej pojmowania zapewniona jest niezmiennym prze-
konaniem, że xródłem powstawania problemów filozoficznych jest język,
którym się posługujemy w Traktacie logiczno-filozoficznym1 Wittgenste-
*
Katarzyna Gurczyńska jest adiunktem w Zakładzie Filozofii Współczesnej na Wy-
dziale Filozofii i Socjologii UMCS w Lublinie. Interesuje się zwłaszcza problematyką
podmiotowoSci w filozofii współczesnej, głównie w pismach Wittgensteina i Heideg-
gera. Opublikowała książkę Metafizyczne tezy Traktatu logiczno-filozoficznego Witt-
gensteina (1999). Przetłumaczyła m.in. David Pears, Wittgenstein. E-mail: k.gruczyn-
ska@op.pl.
1
L. Wittgenstein, Tractatus Logico-Philosophicus, przeł. B. Wolniewicz, Warszawa:
PWN 1970.
in mówi o niezrozumieniu logiki naszego języka, zaS w Dociekaniach filo-
zoficznych2 o błędnej interpretacji naszych form językowych. Zmiana po-
glądów na temat natury języka, jaka zaszła pomiędzy okresami powstawa-
nia obu tych dzieł, nie pozwala jednak sposobu, w jaki język zwodzi nas na
manowce, każąc uganiać się za metafizycznymi chimerami, traktować tak
samo. Analiza logiczna, której przeprowadzenie postuluje Wittgenstein
w Traktacie, opiera się na innych założeniach niż analiza gramatyczna, o któ-
rej pisze w Dociekaniach, choć obie mają na celu wyprowadzenia nas z fi-
lozoficznego zamętu, w jaki popadamy. To, co wspólne, a mianowicie do-
strzeżenie xródła powstawania problemów filozoficznych w tym, jak i co
o Swiecie mówimy, oraz potraktowanie refleksji nad sposobem funkcjono-
wania naszego języka jako leku na fałszywy Swiatopogląd, zrodzony przez
zamęt językowy, pozwalają postawić kwestię, czy pomimo oczywistych
różnic w sposobie uprawiania filozofii we wczesnym i póxnym okresie
twórczoSci, można u Wittgensteina mówić o jednolitoSci celu, dla którego
się to robi? Czy niezmienione poglądy co do tego, że xródłem naszych
filozoficznych niepokojów jest niezrozumienie funkcjonowania języka, ja-
kim się posługujemy, pozwalają sądzić, że mySliciel ów ma na uwadze ten
sam cel uprawiania filozofii, mimo że raz uprawia ją w postaci analizy lo-
gicznej, a raz jako analizę gramatyczną zdań? Czy usuwaniu problemów
filozoficznych, powstających pod wpływem niewłaSciwej interpretacji na-
szych form językowych, przySwieca ten sam cel? Oto zagadnienia, które
będą stanowić przedmiot niniejszego artykułu.
Wittgenstein traktuje problemy filozoficzne jako błędy, urojenia, pod-
dawanie się mistyfikacji i iluzjom powstającym, gdy wadliwie używamy
języka. WłaSciwie pojęta filozofia to działalnoSć, która ma temu zaradzić:
wskazanie xródeł zamętu językowego ma moc uzdrawiającą. Lekiem staje
się poznanie sposobu, w jaki tworzy się iluzja, jasny przegląd tego, co ule-
ga deformacji temu celowi podporządkowana jest zarówno analiza lo-
giczna, jak i gramatyczna. Ta adekwatna dla obu okresów twórczoSci Witt-
gensteina charakterystyka filozofii może stanowić podstawę porównania
ostatecznego celu, jaki dzięki uprawianiu filozofii można osiągnąć. Efek-
tywne dokonanie analiz, które postuluje Wittgenstein, rodzi pytanie o to,
co się osiąga, gdy znikają problemy powstające w wyniku niezrozumienia
2
L. Wittgenstein, Dociekania filozoficzne, przeł. B. Wolniewicz, Warszawa: PWN
1958.
funkcjonowania naszego języka? Czy cel uprawiania filozofii, w obu okre-
sach twórczoSci Wittgensteina, jest ten sam?
Aby odpowiedzieć na to pytanie, bez popadania w pułapkę nadmier-
nego redukcjonizmu filozoficznych treSci prezentowanych w Traktacie i Do-
ciekaniach, musimy je postawić oddzielnie w odniesieniu do obu okresów
jego filozofowania. Porównaniu w związku z tym podlegać będzie wyłącz-
nie wynik końcowy, czyli coS, co zostanie okreSlone jako ostateczny cel,
spełniający się po wygaSnięciu problemów filozoficznych. Co ostatecz-
nie daje nam analiza logiczna zdania? Do czego prowadzi gramatyczna
analiza naszych wypowiedzi? Czy ich cel można okreSlić jako wspólny?
.
Logiczne partie Traktatu obracają się wokół problemu, na czym pole-
ga stosunek języka do obrazowanej w nim rzeczywistoSci. Budując swoją
ontologię, Wittgenstein kieruje się pytaniem o to, jak musi wyglądać Swiat,
by zdanie mogło go przedstawiać3. W tym okresie jest przekonany, że tym,
co zapewnia tę możliwoSć, jest istnienie formy logicznej, czegoS co wspól-
ne jest zdaniom i obrazowanym przez nie faktom. Formę tę okreSla jako
możliwoSć struktury logicznej zarówno Swiata, jak i języka (TLP, 2.033
2.202)4. Zdanie przedstawia sytuację i może to czynić, gdyż logiczne struk-
tury stanów rzeczy i przedstawiających je zdań elementarnych są ze sobą
identyczne. OkreSlonej strukturze języka odpowiada okreSlona struktura
Swiata na mocy tej odpowiednioSci zdanie mówi coS o Swiecie, jest sen-
sowne.
3
Na ten kierunek powstawania ontologii w Traktacie od struktury języka do struk-
tury Swiata wskazuje wielu interpretatorów, m.in. Pears, który dowodzi, że na gruncie
samej ontologii, jej Srodkami, nie można by dowieSć istnienia przedmiotu substancji
Swiata. Odpowiedzią Wittgensteina na pytanie: dlaczego rzeczywistoSć posiada ten, a nie
inny charakter, jest sensownoSć zdań języka, nie odwrotnie. Cf. D. Pears, Wittgenstein,
Warszawa: Prószyński i S-ka 1999, s. 80 83.
4
(TLP 4.003) Litery TLP w nawiasach okrągłych, łącznie z numerem odpowiedniej
tezy, odsyłają do Traktatu logiczno-filozoficznego L. Wittgensteina (dz.cyt.). Litera N
z datą odsyła do Notatników 1914 1916; fragmenty [w:] L. Wittgenstein, Uwagi o reli-
gii i etyce, Kraków: Wydawnictwo Znak 1995.
Probierzem sensownoSci zdania miała być analiza logiczna spraw-
dzian tego, czy owa odpowiednioSć zachodzi, czy też nie. Odsłaniała ona
poszczególne poziomy struktury logicznej Swiata i języka zdanie i opisy-
waną sytuację, zdanie elementarne oraz odpowiadający mu stan rzeczy, by
wreszcie docierać do nazw, którym po stronie Swiata przyporządkowane są
przedmioty, nieredukowalny budulec Swiata (TLP 2.02, 2.021). Analiza
kończy się zatem wraz z dotarciem do tego, czego dalej nie można już roz-
kładać, a więc do elementów prostych: prostego znaku, a zarazem proste-
go przedmiotu.
Obraz rzeczywistoSci podporządkowany został wymogom, jak sam
Wittgenstein to okreSla, kryształowej czystoSci logiki. Obraz Scisłych i jas-
nych reguł logicznej budowy zdań nie tylko musiał odnalexć się w języku
decydował zarazem o powstającym obrazie rzeczywistoSci. Dokonując ana-
lizy zdania, nie docierało się do przypadkowych, niejasno związanych ze
zdaniem, elementów rzeczywistoSci, ale do elementów SciSle okreSlonych:
Istnieje jedna i tylko jedna całkowita analiza zdania (TLP 3.25). Na tym
właSnie miała polegać okreSlonoSć sensu: zapewniało ją istnienie znaków
prostych, którym odpowiadały proste przedmioty (TLP 3.23). Zdanie nie
było luxno związane z rzeczywistoScią, fakt, że istniało coS, co zdanie
z rzeczywistoScią wiązało, legł u podstawy idei możliwoSci sprawdzenia
jego sensu.
Rozstrzyganie o poprawnoSci tego, co mówimy, zgodnie z treScią Trak-
tatu, ma odbywać się poprzez porównanie struktur logicznych Swiata i języ-
ka takie jest zadanie analizy logicznej. Jakie jest jej znaczenie dla filozofii?
Znaczenie to można okreSlić jako fundamentalne, gdyż zdania tra-
dycyjnej filozofii to w przeważającej większoSci niedorzecznoSci. Wydają
się mówić coS o Swiecie, zawierać sens, ale jest to pozór. Warto jednak
zauważyć, że choć Wittgenstein w ten sposób klasyfikuje zdania filozofii,
równoczeSnie w ich powstawaniu dostrzega najszlachetniejszy przejaw ludz-
kiego ducha.
[...] Człowiek czuje pragnienie, by atakować granice języka. PomySlcie
na przykład o czyimS zdziwieniu, że coS istnieje. Tego zdziwienia nie
można wyrazić w formie pytania i nie może istnieć na nie odpowiedx.
Cokolwiek powiemy musi, a priori, być niedorzecznoScią5.
5
Cyt. za: W. Sady, Przedmowa, [w:] L. Wittgenstein, Uwagi o religii..., s. 65.
Niezależnie jednak od tego, jak szlachetne pobudki kryją się za próbą
przekroczenia granic języka granic wyznaczonych przez formę logiczną
twierdzenia metafizyczne zawierają składniki, którym nie daje się przy-
porządkować żadnych znaczeń i/lub, które połączone są niezgodnie z re-
gułami składni logicznej. Pseudo-zdania metafizyczne powstają przez nie-
zrozumienie logiki naszego języka.
Pytania i tezy filozofów polegają przeważnie na tym, że nie rozumiemy
logiki naszego języka. (TLP 4.003)
Do jej zrozumienia potrzebne są zdania, którymi filozofia powinna
się posłużyć. Są to zdania , z których składa się Traktat logiczno-filozo-
ficzny. One też są niedorzeczne, ale spełniają przynajmniej okreSloną funk-
cję: mają służyć chronieniu języka przed powstawaniem zamętu, którego
wynikiem są twierdzenia metafizyczne (TLP 4.112). ZakreSlenie granic
sensownoSci zdania tego, w jaki sposób i dlaczego wypowiadając twier-
dzenie metafizyczne poza tę sensownoSć się wychodzi wyrażone w zda-
niu też staje się niedorzecznoScią, lecz tylko w ten sposób unika się zamętu
językowego.
Rola analizy logicznej, o czym w ogólny sposób mówi nazwijmy ją
w nieco uproszczony sposób logiczna częSć Traktatu, jest więc taka, że
jasno ukazując to, co da się powiedzieć, wskazuje na to, czego powiedzieć
się nie da. Tezy 4.114 i 4.115 okreSlają związek logicznych i metafi-
zycznych partii tekstu.
Filozofia winna wytyczyć granice tego, co da się pomySleć, a tym sa-
mym tego, co się pomySleć nie da. Winna ona ograniczyć od wewnątrz
to, co się nie daje pomySleć, przez to, co się pomySleć daje. (TLP 4.114)
Przedstawiając jasno, to co wypowiadalne, wskaże to, co niewypowia-
dalne. (TLP 4.115)
Co ma Wittgenstein na uwadze pisząc o wskazaniu na niewypowia-
dalne? Odpowiedx na to pytanie ma zasadnicze znaczenie, gdyż okreSla
ostateczny cel przeprowadzanych analiz logicznych zdań. Wykazanie
niedorzecznoSci stawia filozofa niejako w połowie drogi do celu, gdyż ten
nie wie, co z ową wiedzą ma począć dalej, co ostatecznie dzięki niej
uzyskał. Czym jest owo niewypowiadalne, którego wskazanie jest, by tak
rzec, drugim celem postulowanej przez Wittgensteina działalnoSci filo-
zoficznej? Odpowiedx na to pytanie pojawia się w kontekScie stosunku fi-
lozofii do nauk przyrodniczych.
Ogół zdań prawdziwych stanowi całoSć przyrodoznawstwa (albo ogół
nauk przyrodniczych). (4.11)
Filozofia nie jest jedną z nauk przyrodniczych? (4.111)
Filozofia ogranicza dziedzinę sporów przyrodoznawstwa. (4.113)
Analiza logiczna pełni użyteczną rolę w obrębie nauk usuwając wszel-
kie wtręty metafizyczne ogranicza jej zakres do ogółu zdań prawdziwych.
Gdyby nie cytowana teza 4.115, mówiąca o wskazaniu na niewypowiadal-
ne, można by sądzić, że analiza logiczna, jako taka, spełnia całkowicie swoje
zadanie w obrębie dyskursu naukowego i na tym jej rola się kończy. Teza
4.115 wyraxnie jednak mówi o jej podwójnej roli przedstawia to, co wypo-
wiadalne i jednoczeSnie wskazuje na to, co niewypowiadalne. Wypowiadal-
ne są zdania nauk przyrodniczych. A czym jest to, co niewypowiadalne?
Niewypowiadalne, zgodnie z przyjętym założeniem identycznoSci
struktur Swiata i odzwierciedlającego Swiat języka, należy do sfery poza
faktami. Czym jest to, co Wittgenstein w sferze tej umieszcza? Nie znaj-
dziemy tu jednej odpowiedzi: umieszcza tam bowiem Boga, etykę, estety-
kę, mistykę, wartoSci, sens Swiata oraz wolę. Kłopot jest tym większy, że
na gruncie samego Traktatu trudno byłoby wskazać takie powiązanie tych
pojęć, by dokonać redukcji ich znaczeń. Trochę Swiatła na kwestię, czym
jest to, co niewypowiadalne, rzucają Notatniki 1914 1916, zbiór uwag,
które Wittgenstein sporządził pracując nad Traktatem. Nie jest to xródło
niezawodne zamieszczone tam uwagi mają charakter roboczy i nie są ze
sobą całkowicie spójne.
Co zatem Wittgenstein ma na mySli mówiąc, że filozofia wskazuje na
to, co niewypowiadalne? Jaki cel wtedy spełnia? Pewną wskazówkę stano-
wi teza, która pojawia się zarówno w Notatnikach, jak i w Traktacie:
Poprawna metoda filozofii byłaby właSciwie taka: nie mówić nic poza
tym, co da się powiedzieć, czyli poza zdaniami nauk przyrodniczych
a więc nic poza tym, co z filozofią nie ma nic wspólnego; a gdyby po-
tem ktoS chciał powiedzieć coS metafizycznego, wykazać mu, że pew-
nym znakom swoich zdań nie nadał żadnego znaczenia. Byłaby to dla
niego metoda niezadowalająca nie miałby poczucia, że uczymy go
filozofii ale byłaby to jedyna metoda SciSle poprawna. (TLP 6.53)
Dlaczego ktoS, komu wykazałoby się niedorzecznoSć metafizycznych
tez, jakie ma skłonnoSć wygłaszać, nie miałby poczucia, że uczymy go filo-
zofii? Odpowiedx, która się tu nasuwa, jest następująca: ów ktoS nie mia-
łby owego poczucia, bo mySliciel oczekuje od filozofii czegoS innego niż
czystoSć wiedzy, której dostarcza mu nauka. To, czego oczekujemy od
filozofii, wykracza poza sensownoSć twierdzeń naukowych. Od filozofii,
w pewnym ważnym sensie, oczekujemy czegoS więcej.
SkłonnoSć do tego, co mistyczne bierze się stąd, że nauka nie zaspoka-
ja naszych pragnień. Czujemy, że gdyby nawet rozwiązano wszelkie
możliwe zagadnienia naukowe, to nasz problem nie zostałby jeszcze
tknięty. Co prawda, nie byłoby już wtedy żadnych pytań; i to jest właS-
nie odpowiedx. (N 25.5.15)
Od filozofii oczekujemy zazwyczaj rozwiązania naszego problemu
życiowego. Co to za problem? Co stoi nam na drodze do szczęScia, jest
xródłem naszych cierpień? Odpowiedzi na to pytanie szukać można przede
wszystkim w Notatnikach. Po melancholijnie brzmiącej uwadze mówią-
cej, że człowiekowi trudno się uszczęSliwić dodaje: ten, kto żyje w te-
raxniejszoSci, żyje bez lęku i nadziei (N 14.7.16). Jakie życie uważa za
szczęSliwe? Do jakiego życia ma prowadzić filozofia?
Aby żyć szczęSliwie, muszę pozostawać w zgodzie ze Swiatem. Oto co
znaczy być szczęSliwym .
Pozostaję wtedy niejako w zgodzie z tą obcą wolą, od której wydaję się
zależeć. (N 8.7.16)
Drugie z owych zdań wymaga komentarza. Pojęciem kluczowym dla
rozważań prowadzonych w Notatnikach dotyczących szczęScia jest poję-
cie woli. W jego obrębie Wittgenstein wprowadza rozróżnienie na moją
i obcą wolę rozróżnienie kluczowe, gdyż za jego pomocą okreSlone zo-
staje życiowe położenie człowieka, nasza, by tak rzec, egzystencjalna sytu-
acja. Spotkanie mojej woli z wolą obcą to konflikt problem mojego ży-
cia. Jest nim moja bezsilnoSć wobec losu.
Nie mogę nagiąć zdarzeń tego Swiata do mojej woli: jestem całkowicie
bezsilny. (N 11.6.16)
Rwiat jest niezależny od mojej woli.
Gdyby nawet stawało się wszystko, czego tylko zapragniemy, to i tak
byłaby to jedynie łaska losu. (N 5.7.16)
Rwiat jest mi dany, tzn. moja wola wkracza w Swiat całkowicie z zew-
nątrz, jako w coS, co już istnieje.
[...] To dlatego mamy uczucie, że jesteSmy zależni od obcej woli.
(N 8.7.16)
yródłem naszych cierpień, na które filozofia ma być panaceum, są
nasze pragnienia (by coS się stało) i lęki (by coS się nie stało), czyli oczeki-
wania, co do których nie ma żadnej gwarancji, że zostaną spełnione. Żyje-
my w nadziei, że coS w naszym życiu nastąpi, i w lęku, by coS nie nastąpi-
ło, a nasz los, to co się nam przydarza, pozostaje od tego niezależny. Oto
nasza egzystencjalna sytuacja, która może się zmienić wyłącznie w jeden
sposób:
Mogę jedynie uniezależnić się od Swiata a zatem w pewnym sensie
go opanować poprzez wyrzeczenie się jakiegokolwiek wpływu na zda-
rzenia. (N 11.6.16)
Rozwiązanie problemu naszego życia polega zatem na pogodzeniu
się z własnym losem. Owo pogodzenie się polega na wygaSnięciu jakich-
kolwiek oczekiwań co do tego, co ma nastąpić. W jaki sposób ma w tym
pomóc filozofia pojęta jako działalnoSć zmierzająca do dokonania analizy
logicznej zdań? Pytanie jest niesłychanie trudne i w jakimS sensie wydaje
się wręcz absurdalne. Mimo enigmatycznoSci uwag, które na ten temat for-
mułuje Wittgenstein, można jednak, jak się zdaje, zaryzykować pewną od-
powiedx. Dzięki analizie logicznej zdań zakreSlony zostaje obszar proble-
mów, które mogą zostać rozwiązane a tym samym wskazuje się nieroz-
wiązywalnoSć problemu życia. Nie mogę oczekiwać tego, że kiedykolwiek
Swiat zmieni się w ten sposób, że zacznie układać się po mojej mySli .
Analiza logiczna wskazuje zatem odmiennoSć problemu życiowego niena-
leżącego do sfery problemów, które znajdą swoje rozwiązanie. Odmienny
charakter problemu życia ujawnia się w tym, że problem ów, nie mogąc
zostać rozwiązany, może wyłącznie zniknąć6.
6
Bardzo trudno jest znalexć powiązanie treSci logicznych z treSciami etycznymi obec-
nymi w Traktacie. Autorce znana jest tylko jedna praca, w której powiązanie to moż-
na potraktować jako możliwy wyraz intencji Wittgensteina: P. Shields, Logic and Sin in
the Writings of Ludwig Wittgenstein, Chicago: The University of Chicago Press 1993.
Rozwiązanie problemu życia rozpoznaje się po zniknięciu tego proble-
mu. (TLP 6.521)
Nie mogę zmienić faktów, nie mam i nie będę miał wpływu na zda-
rzenia, mogę jednak zmienić to, co poza fakty wykracza i nie ma z nimi nic
wspólnego: mój do nich stosunek. Jedyne, co mogę uczynić, to zaakcepto-
wać to, co się dzieje. Wtedy właSnie nierozwiązywalny problem znika.
Pozostaje życie bez lęku i nadziei, życie, które Wittgenstein charakteryzu-
je jako szczęSliwe.
Celem działalnoSci filozoficznej, polegającej na dokonywaniu anali-
zy logicznej zdań, jest zatem pogodzenie się ze Swiatem takim, jakim jest
i rezygnacja z (daremnych) prób wpływania na bieg zdarzeń. Filozofia
wybawia nas od cierpienia, wskazując, w jaki sposób nigdy nie uzyskamy
ukojenia (fakty tak czy inaczej nie zaczną układać się po naszej mySli)
a w ten negatywny sposób wskazuje, jak ukojenie może nadejSć. SzczęScie
własne staje się ukoronowaniem poprawnie dokonanych analiz logicznych.
RzeczywistoSć w mySli wczesnego Wittgensteina kryła swój nieempi-
ryczny fundament, przedmiot, czyli to, co leżało pod powierzchnią zjawisk.
Istnienie przedmiotu dane było a priori na mocy tego, że zdania mają sens7.
Wedle niego tym, do czego prowadzi właSciwie uprawiana filozofia, jest zrozumienie,
czym jest forma logiczna i jaką odgrywa w naszym życiu rolę. Zrozumienie to prowadzi
do zaniechania wszelkich spekulacji etycznych i metafizycznych, jest niejako gestem
wobec tego, wobec czego pozostajemy bezsilni istnienia reguł sensu, na które nie
mamy wpływu. Warunki sensownoSci zdań nie zależą od nas, lecz są nam narzucone.
JeSli zdanie ma mieć sens, to wypowiadając je musimy pozostać posłuszni wobec nich.
Analiza logiczna odsłaniająca logiczną strukturę Swiata i języka uSwiadamia nam naszą
zależnoSć od reguł sensu, a zarazem ograniczonoSć ludzkiego poznania. OgraniczonoSć
ta, zdaniem Shieldsa, ma charakter religijny: usiłując przekroczyć granicę sensu, grze-
szymy (popadamy w pychę), czego skutkiem jest fałszywe, złe życie. Propozycja Shieldsa
różni się rzecz jasna od prezentowanej w tym artykule. Ze względu na skąpoSć uwag
Traktatu, trudno jednak obiektywnie rozstrzygnąć, która jest bardziej zbieżna z inten-
cjami Wittgensteina.
7
Jak słusznie zauważa Malcolm, ontologia Traktatu rozbija się o pojęcie prostego
przedmiotu, którego istnienie gwarantuje sensownoSć naszych wypowiedzi. Przedmiot
yródłem przekonania o istnieniu przedmiotu był wspominany postulat
kryształowej czystoSci logiki . Obraz Scisłych i jasnych reguł logicznej
budowy zdań miał się odnalexć w samym języku, gdyby jednak postulat
ów okazał się pusty, fałszywy okazałby się również wsparty na tym postu-
lacie obraz rzeczywistoSci.
I tak się właSnie stało. Dla póxnego Wittgensteina kryształowa czy-
stoSć logiki okazuje się przesądem, a wraz z tym fałszywy okazuje się ob-
raz rzeczywistoSci na przesądzie tym wsparty. RzeczywistoSć przestaje być
czymS, co kryje się pod powierzchnią zjawisk, a stają się nią same zjawi-
ska. I to owe zjawiska interesują Wittgensteina.
Zmiana, która zdaje się dotyczyć wyłącznie poglądu na język, ma
kolosalne znaczenie jeSli chodzi o nakreSlenie celu filozofii w mySli póx-
nego Wittgensteina. Fakt, że język traci swoją głęboką strukturę, iden-
tyczną ze strukturą przedstawianej rzeczywistoSci, wpływa na to, co staje
się przedmiotem jego dociekań filozoficznych:
Rozważania logiczne dotyczą bowiem istoty wszelkich rzeczy, chcą
przeniknąć rzeczy do gruntu nie troszcząc się o to, jak przebiega to, co
się faktycznie dzieje. [...] [Tymczasem] w dociekaniach naszych istotne
jest to, że w ich rezultacie nie chcemy dowiedzieć się niczego nowego.
Chcemy zrozumieć coS, co mamy już wprost przed oczami [...]. (DF 89)8
Aby pojąć, co Wittgenstein ma na mySli mówiąc, że chce zrozumieć
to, co ma wprost przed oczami, należy wyjSć, wzorem prezentacji jego
wczesnych poglądów, od wskazania xródła problemów filozoficznych. yród-
łem tym są nieporozumienia dotyczące sposobu użycia słów.
Problemy, które rodzi błędna interpretacja naszych form językowych,
mają charakter głębi. Są to głębokie niepokoje, zakorzenione w nas tak
głęboko, jak formy naszego języka [...]. (DF 111)
ma być prosty, gdyż analiza logiczna, aby mogła być sprawdzianem sensownoSci, musi
na czymS się zatrzymać. Tym, co dla póxnego Wittgensteina okazuje się być iluzją, jest
jednoznacznoSć tego, co nazywa prostotą miałaby to być bowiem prostota w absolut-
nym sensie. Tymczasem dla póxnego Wittgensteina to, co nazywamy prostotą zależy od
przyjętych konwencji, aktualnych porównań. Cf. N. Malcolm, Wittgenstein: a Religious
Point of View, London: Routledge 1993, s. 35 39.
8
(DF 89). Litery DF w nawiasach okrągłych, łącznie z numerem odpowiedniej uwa-
gi, odsyłają do Dociekań filozoficznych (dz.cyt.).
Używając języka ulegamy narzuconemu przez jego formy sposobowi ob-
razowania rzeczywistoSci, sposobowi, który obrazuje ją wbrew niej, narzu-
ca fałszywe rozumienie. yródłem iluzji, fałszywego Swiatopoglądu, są ob-
razy wchłonięte przez nasz język.
Więził nas pewien obraz. Nie mogliSmy wydostać się, bo tkwił w na-
szym języku, a ten zdawał się go nam nieubłaganie powtarzać. (DF 115)
Sposób obrazowania rzeczywistoSci narzucony wraz z formami wyrazu
naszego języka, gdy się nim posługujemy na co dzień, staje się nam tak
bliski, tak bardzo się z nim zżywamy, iż nie zauważamy, że jest tylko spo-
sobem obrazowania rzeczywistoSci. I choć ona sama wydaje nam się inna,
to forma, przez którą ją widzimy, każe ją nam widzieć zgodnie ze sposo-
bem jej obrazowania.
Porównanie wchłonięte przez formy naszego języka stwarza fałszywy
pozór; niepokoi nas on: Przecież tak nie jest! mówimy. A jednak
tak być musi! (DF 112)
Pod wpływem błędnej interpretacji naszych form językowych rodzi
się fałszywy Swiatopogląd, jednak ciągle jeszcze nie Swiatopogląd filozo-
ficzny, lecz potoczny ten, który powstaje na gruncie codziennego użycia
języka9. Błędne poglądy potoczne z kolei stanowią xródło naszych filozo-
ficznych niepokojów: rodzą problemy filozoficzne, z których uleczyć nas
może wyłącznie zdrowo uprawiana filozofia.
Problem filozoficzny ma postać: Nie mogę się rozeznać . (DF 123)
Owładnięci chorobą filozofowania, błędnie wyobrażamy sobie ukojenie
filozoficznych niepokojów. Sądzimy, że uwolni nas od nich wyjaSnienie
otaczającej rzeczywistoSci, gdyż jej z uwagi na błędną interpretację form
9
Wielu komentatorów filozoficznej metody Wittgensteina zwraca uwagę na fakt, że
celem jego krytycznych analiz nie jest okreSlony pogląd filozoficzny mySliciel ów nie
zajmuje stanowiska wobec innych poglądów obecnych w tradycji filozoficznej lecz
nasz Swiatopogląd potoczny, sposób, w jaki pojmujemy Swiat, siebie i innych, zanim
zaczynamy filozofować. Cf. Ch. Gudmunsen, Wittgenstein Buddhism, London and
Basingstoke: The Macmillan Press 1977, s. 67 68; A. Kenny, The Legacy of Wittgen-
stein, Oxford: Basil Blackwell 1984, s. 48 50 i in.
językowych nie rozumiemy. Poszukiwanie wyjaSnień pojmujemy jako
odsłonięcie ukrytej istoty zjawiska10.
Orzekamy o rzeczy to, co jest sposobem jej przedstawiania. Pozostaje-
my pod wrażeniem możliwoSci porównania i bierzemy ją za percepcję
jakiejS niezwykłej ogólnej sytuacji. (DF 104)
Zdanie, słowo, którymi zajmuje się logika, miałoby to być coS czystego
i ostro obrysowanego. I teraz łamiemy sobie głowę nad istotą właSci-
wego znaku. Czy jest nią może wyobrażenie znaku? Albo wyobrażenie
w tym oto momencie? (DF 105)
Ukryta strona zjawiska staje się wyzwaniem dla wszelkich rozważań
filozoficznych, stanowi jednak tylko pogłębienie zamętu, w jaki popadli-
Smy. Tradycyjna filozofia, zamiast wyprowadzić nas ze stanu niezrozumie-
nia rzeczywistoSci, zaostrza go. Dobrze nam znane zjawiska, pod wpły-
wem błędnej interpretacji form językowych, za pomocą których o nich
mówimy, stają się czymS osobliwym, a pod wpływem filozoficznych dy-
wagacji, w ogóle znikają jako znane nam z oczu.
Trudno tu utrzymać się niejako z głową na powierzchni dostrzegać,
że należy pozostać przy sprawach mySlenia codziennego by nie zejSć
na manowce, gdzie rodzi się pozór, iż chodzi o opisanie największych
subtelnoSci, których przecież naszymi Srodkami w ogóle nie mogliby-
Smy opisać. Czujemy się tak, jak gdyby przyszło nam naprawiać zerwa-
ną pajęczynę palcami. (DF 106)
Jak zatem pojąć filozofię, by nie pogłębiać, a usunąć powstały zamęt?
10
Wedle Malcolma dokonywanie analiz gramatycznych wyrażeń ma nie tylko na celu
uczynienie przejrzystym użycie danego pojęcia, ale skierowane jest przeciwko idei wy-
jaSniania jako poszukiwania tego, co ukryte. Komentator ten dostrzega w krytycznym
nastawieniu Wittgensteina wobec funkcji filozofii, polegającej na wyjaSnianiu zjawisk
ich niejawnym podłożem, religijny sposób mySlenia. Jego zdaniem, paralela polega na
tym, że tak jak istnieje kres wyjaSnień w religii chrzeScijanin pytając dlaczego coS się
stało zatrzymuje się na odpowiedzi, że taka była wola Boga tak też istnieje kres
wyjaSnień w filozofii. Owym kresem jest odwołanie się do sposobu, w jaki żyjemy. Tra-
dycyjna filozofia, dążąc do ostatecznych wyjaSnień i stwarzając pozór, że wyjaSnie-
nie takie jest konieczne skazuje nas na niekończące się, daremne poszukiwania.
Cf. N. Malcolm, Wittgenstein: A Religious Point of View, London: Routledge 1993.
Filozoficzną działalnoScią, która ma nas wyprowadzić z błędnego
Swiatopoglądu i która zarazem nie kieruje nas na bezdroża filozoficznych
dysput, jest analiza gramatyczna. Jak ją sobie Wittgenstein wyobraża?
Język nasz opisuje przede wszystkim pewien obraz. Co z tym obrazem
mamy zrobić, jak go zastosować, pozostaje w cieniu. A przecież jest
jasne, że chcąc zrozumieć sens naszej wypowiedzi, trzeba tamto zba-
dać. Tymczasem obraz zdaje się zwalniać od tej pracy, wskazując już
na okreSlone zastosowanie. I tak wyprowadza nas w pole. (DF 258)
Celem przeprowadzenia analizy gramatycznej jest to właSnie, od
czego zwalnia nas obraz . Analiza gramatyczna zwraca się ku sposobowi
funkcjonowania pojęć, jakimi się posługujemy. Zamiast pytać, czym jest
na przykład ból, mySlenie, nadzieja Wittgenstein pyta, co nazywamy bó-
lem, kiedy mówimy, że ktoS miał nadzieję, co stanowi kryterium orzekania
o kimS, że mySli itd.11 TreScią pojęcia staje się nieukryta za zjawiskiem
istota jego treSć analizowana jest od strony sposobu i celu, dla którego się
nim posługujemy. Dzięki zwrotowi od istoty ukrytej za zjawiskiem do
funkcji nazywającego go pojęcia , rozważania, zwane przez Wittgensteina
gramatycznymi, pozwalają zobaczyć dane zjawisko wbrew skłonnoSci, by
widzieć je poprzez językową formę, do której przywykliSmy. Zamiast więc
usiłować uchwycić szybko umykające doSwiadczenie mySlenia, by w ten
sposób ująć jego istotę, powinniSmy zwrócić uwagę na sposób użycia poję-
cia mySlenia , przyjrzeć się jego zastosowaniu. Jego treSć to rola, jaką
pojęcie to pełni w naszym życiu, to, jak i kiedy go używamy. Gdyby bo-
wiem istniała ukryta istota zjawiska mySlenia , musielibySmy ją znać, za-
nim zaczęlibySmy tego pojęcia używać. A przecież używamy go, nawet
przez chwilę nie łamiąc sobie głowy nad kwestią jego istoty.
11
Pytanie o użycie jest swoistą terapią, która pozwala nam wydobyć się z filozoficz-
nego zamętu. Podobieństwo tej terapii do psychoanalizy, jak słusznie zauważa Hacker,
polega na tym, że prowadzący terapię zarówno psychoterapeuta, jak i filozof zwra-
cają uwagę osobie poddanej terapii na to, co faktycznie się dzieje, a wyciągnięcie wnios-
ków płynących z takiej nauki pozostawiają jej samej. Cf. P. Hacker, Ludwiga Wittgen-
steina póxna koncepcja filozofii, [w:] Metafizyka jako cień gramatyki, pod red. A. Chmie-
lewskiego i A. Orzechowskiego, Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskie-
go 1996, s. 21.
Czujemy się tak, jakbySmy mieli zjawiska przejrzeć: ale dociekania nasze
nie zwracają się ku zjawiskom, lecz by tak rzec ku możliwoSciom
zjawisk. Znaczy to, że próbujemy uprzytomnić sobie rodzaj wypowie-
dzi, jakie o zjawiskach wygłaszamy. (DF 90)
Posługując się językiem potrafimy używać okreSlonych pojęć w spo-
sób swobodny, bez intelektualnego wysiłku. Oznacza to, że dobrze zna-
my znaczenie używanych pojęć. I właSnie do tej wiedzy, za pomocą grama-
tycznych analiz, czyli przeglądów sposobów użycia słów, Wittgenstein chce
powrócić. TrudnoSć polega na tym, że aby przyjrzeć się zastosowaniu po-
jęć, przychodzi nam, by tak rzec, iSć pod górę, pod prąd narzucających się
interpretacji.
Tego jak słowo funkcjonuje, nie da się zgadnąć. Trzeba przyjrzeć się
jego zastosowaniu i z tego się uczyć.
Cała jednak trudnoSć polega na tym, by wyzbyć się przesądu, który
nauce tej stoi na przeszkodzie. A nie jest to głupi przesąd. (DF 340)
Wiemy, co nazywamy mySleniem, gdyż pojęciem tym posługujemy
się bez trudu w niezliczonych kontekstach i jesteSmy przez innych rozu-
miani. Gdy natomiast ktoS nas zapyta albo gdy zapytamy sami siebie
czym mySlenie jest, to znaczenie, dane w użyciu, niknie nam z oczu, a my-
Slenie jawi się pod postacią nieznanego, osobliwego zjawiska.
Niezrozumiane użycie słowa interpretuje się jako wyraz osobliwego
zjawiska. (Podobnie jak czas bywa pojmowany jako osobliwe medium,
a dusza jako jakaS osobliwa istota...) (DF 196)
Co osiąga się, kiedy zdamy sobie sprawę z rzeczywistego znaczenia
pojęć, którymi się posługujemy? Do czego zmierza Wittgenstein, kiedy
mówi, że chodzi mu o jasnoSć zupełną? Co stanowi cel i ostateczny przed-
miot tego rodzaju rozważań?
Jak się rzekło, postulowana przez Wittgensteina filozofia ma doty-
czyć tego, co mamy wprost przed oczami . Tym czymS, w Swietle prowa-
dzonych tu rozważań, jest pierwotna , lub wyjSciowa zrozumiałoSć
Swiata, w którym żyjemy, zrozumiałoSć, która ginie pod fałdami form wy-
razu językowego, i w ten sposób zafałszowana stała się xródłem niekoń-
czących się dywagacji.
[...] jeżeli wyrazy język , doSwiadczenie , Swiat mają jakieS zasto-
sowanie, to muszą mieć tak przyziemne zastosowanie, jak wyrazy stół ,
lampa , drzwi . (DF 97)
Gdy filozofowie posługują się pewnym słowem takim, jak wiedza ,
istnienie , przedmiot , Ja , zdanie , nazwa i usiłują uchwycić
istotę rzeczy, trzeba sobie zawsze zadać pytanie: czy w języku, w któ-
rym to słowo jest zadomowione, faktycznie używa się go kiedykolwiek
w taki sposób? (DF 116)
Celem filozofii staje się zatem powrót do tego, co wiemy jako użytkow-
nicy pewnego języka, czyli mieszkańcy Swiata, w którym ludzie mówią do
siebie.
Tym, co tu podajemy, są właSciwe spostrzeżenia z zakresu historii na-
turalnej człowieka; jednakże nie ciekawostki, lecz konstatacje, o któ-
rych nikt nie wątpił, i które dlatego tylko uchodziły naszej uwadze,
ponieważ stale mamy je przed oczami. (DF 415)
Analiza gramatyczna naszych wypowiedzi ma w nas wyzwolić nie-
jawne dla nas samych rozumienie fenomenów naszego życia. Filozofia w po-
staci analiz gramatycznych niczego nam nie musi wyjaSnić, ale uprzytam-
nia to, co i tak już zawsze wiemy. Osiąga cel, gdy rozumienie Swiata, w któ-
rym żyjemy, powraca na swoje miejsce. Parafrazując słowa Traktatu cel
zostaje osiągnięty, gdy Swiat znowu widzimy właSciwie.
Czy zatem ostateczny cel uprawiania filozofii, jaki Wittgenstein
formułuje w Traktacie logiczno-filozoficznym i Dociekaniach filozoficznych,
jest ten sam czy inny?
MożliwoSć tego porównania usprawiedliwia wyłącznie istnienie ana-
logicznego xródła powstania problemów językowych, jakim jest niezrozu-
mienie sposobu funkcjonowania języka. W przypadku wczesnej filozofii
jest to nieznajomoSć logicznej struktury naszych wypowiedzi prowadząca
do powstawania wypowiedzi, które tylko z pozoru mają sens niedorzecz-
nych twierdzeń na temat rzeczywistoSci. W przypadku póxnej filozofii xród-
łem problemów filozoficznych jest niewłaSciwa interpretacja form języko-
wych fakt, że ulegamy obrazom tkwiącym w języku, które każą nam poj-
mować rzeczywistoSć zgodnie z nimi, a zarazem wbrew naszemu ich rozu-
mieniu. Wspólne dla obu okresów jest twierdzenie, że filozoficzny zamęt
powstaje na gruncie naszych o Swiecie wypowiedzi, nie jest zaS wynikiem
zagadkowoSci Swiata jako takiego. W obu też okresach rozproszenie za-
mętu, jaki wzbija tradycyjnie uprawiana filozofia, jest możliwe dzięki re-
fleksji nad językiem. Tym, co porównanie to musi ograniczać, jest zmiana
poglądów Wittgensteina na naturę języka. Nie można bowiem zapominać,
że wraz z nią zmienia się obraz rzeczywistoSci, o której w języku jest mowa.
Jest to zmiana, która dopuszcza wyłącznie ogólne wnioski na temat celu
postulowanych analiz. Jeżeli bowiem ich wynik okreSlić uniwersalistycz-
nie jako właSciwe widzenie Swiata co zgodnie z treScią tego artykułu jest
możliwe to nie można zapomnieć o tym, że nie jest to ten sam Swiat.
BezpoSrednim rezultatem analiz logicznych zdań jest ograniczenie
ich zbioru do wypowiedzi sensownych. Pozytywna strona takiego zabiegu
polega na tym, że wskazany zostaje obszar problemów naukowych mogą-
cych ulec rozwiązaniu. Tym samym na drodze negatywnej podkreSlona
zostaje nierozwiązywalnoSć problemu życiowego, jakim jest brak wpływu
na to, co nas spotyka. Problem życia nie może zostać rozwiązany gdyż
w gruncie rzeczy nie da się go nawet sensownie wyrazić a zatem poko-
nać go możemy wyłącznie przez to, że zniknie. Spełniając takie zadanie
a tym samym uwalniając nas od cierpień filozofia realizuje nasze naj-
głębsze co do niej oczekiwania. Pozwala nam osiągnąć stan szczęScia okre-
Slonego jako pogodzenie się ze Swiatem, brak cierpień związanych z ciosa-
mi, jakie los nam zsyła. Cel filozofii spełnia się w zadowoleniu płynącym
z właSciwej formy, jaką, dzięki uzyskanej mądroSci, przyjmuje nasze ży-
cie. WłaSciwe widzenie Swiata skutkuje indywidualnym szczęSciem lub
raczej szczęSciem indywiduum, które akceptuje Swiat takim, jakim jest.
Czy o takim celu można mówić w przypadku póxniejszej filozofii Wittgen-
steina?
Rezultatem przeprowadzanych analiz gramatycznych jest rozprosze-
nie fałszywego Swiatopoglądu, który powstaje na skutek błędnych inter-
pretacji naszych form językowych. Tym, w co uderza ostrze analizy, są
oczywistoSci naszego potocznego sposobu widzenia Swiata. Skutkiem
demaskacji fałszywego Swiatopoglądu jest powrót do znajomoSci Swia-
ta, która leży u podłoża możliwoSci wypowiadania się o nim, Swiata, który
nie budzi w nas niepokoju, który jest nam bliski, bo zrozumiały. Można
więc powiedzieć, że postulowana przez Wittgensteina filozofia wyczerpu-
je się w swojej funkcji uprzytamniania znanych nam zjawisk życia codzien-
nego, stawiania nam przed oczami tego, co powszechnie zrozumiałe. Na
tym okreSlenie celu, jaki spełnia, mogłoby się wyczerpać. Aby jednak po-
równać cele uprawiania filozofii, jakie Wittgenstein wyznacza jej w obu
okresach swojej twórczoSci, należy zapytać, czy ów powrót do Swiata zro-
zumiałego ma charakter soteriologiczny? Czy prowadzi jednostkę do do-
brego życia?
Odpowiedx może być wyrażona jedynie w postaci pewnego przypusz-
czenia, gdyż bezsprzecznie w pismach z póxnego okresu nie znajdzie-
my jakiejkolwiek wzmianki na temat praktycznego wymiaru uzyskanej, na
gruncie gramatycznych analiz, jasnoSci zupełnej. Tym, co przemawia za
istnieniem praktycznego, a więc związanego z kształtem naszego życia,
wymiaru osiągniętego rozumienia, jest nasze zwykłe przekonanie, że
osiągane poznanie skutkuje odrodzeniem etycznym. Prawda tak jak chce-
my ją pojmować ma moc uzdrawiającą, terapeutyczną. Czy jest tak też
w przypadku oSwiecenia, o którym pisze Wittgenstein w Przedmowie do
Dociekań:
Przekazuję [te uwagi] publicznoSci z mieszanymi uczuciami. Aby pra-
cy tej, przy jej ubóstwie, miało być dane w pomroce naszego czasu
oSwiecenie tego czy innego umysłu, nie jest rzeczą niemożliwą; ale nie
jest też prawdopodobne?
Jeżeli ów praktyczny rezultat faktycznie istnieje, nie jest nim kres
naszych osobistych cierpień. Filozoficzna droga zbawienia zaczyna się
wraz z odczuciem zagadkowoSci Swiata (wynikłej z fałszywoSci poglądów
potocznych), a jej kres naznaczony jest owym początkiem. Rozumienie,
o którym mówi Wittgenstein, nie uzdrawia nas w ten sposób, że jest nam
ze sobą lepiej, bowiem nie o taki rodzaj kuracji chodzi12. Tym, od czego
12
Jak zauważa Rhees, fakt, że celem filozofii nie jest terapia zmierzająca do ukróce-
nia naszych cierpień , nie wyklucza tego, że aby kroczyć wytyczoną przez Wittgenstei-
na filozoficzną drogą, musimy cierpieć. Oddanie filozofii musi iSć w parze z pewnym
pojawiającym się w życiu ascetyzmem i pokorą. Uprawianie filozofii wymusza pewien
sposób życia, w tym sensie, że trudno sobie wyobrazić poważnego filozofa, który jest
równoczeSnie playboyem. Cf. R. Rhees, The Fundamental Problems of Philosophy,
Philosophical Investigations 17 (1994), s. 577.
uwalnia nas właSciwie uprawiana filozofia, jest życie w Swiecie, który nie
budzi naszych niepokojów, w Swiecie dla nas zrozumiałym, bliskim, zado-
mowionym. I tu właSnie, doSć nieoczekiwanie, pojawia się miejsce, gdzie
łączy się mySl wczesnego i póxnego Wittgensteina.
Filozofia wczesnego okresu, jeSli prezentowaną analizę uznać za słusz-
ną, zmierzała do uwolnienia nas od osobistych cierpień związanych z cio-
sami losu, wobec którego pozostawaliSmy bezsilni. Uwolnienie to miało
postać pogodzenia się z losem, czyli zaakceptowania Swiata takim, jakim
jest. W póxnej filozofii Wittgensteina ten sam akceptujący stosunek wy-
zwala w nas powrót do pierwotnie zadomowionego przez nas Swiata,
który przestaje budzić uczucie niepokoju i obcoSci. Ową zbieżnoSć celów
można okreSlić jako powrót do Swiata, który się akceptuje, który ma cechy
dobrego domu. Miejsce powrotu jest to samo, choć powracamy z innych
miejsc. Na gruncie Traktatu można mówić o powrocie ze Swiata, który spra-
wia nam cierpienie, na gruncie Dociekań powrót odbywa się ze Swiata,
który jest nam obcy.
In this essay an author tries to answer if there is a connection between early and late
philosophy of Ludwig Wittgenstein as far as the problem of the aim of philosophy
is concerned. Because of radical change of his view on the nature of language, the
only possible field of comparison is the result of logical and grammatical analyses,
which have to be compared separately. The result of doing philosophy in the man-
ner of Tractatus is the right way of life which Wittgenstein understands as making
peace with the world (agreement with everything what happens to us). This stoic
aim philosophy is absent in late philosophy of Wittgenstein but if the aim of gram-
matical analysis is to be described as understanding which always has been here
the link between early and late philosophy can be specified as the come back to
the world which we previously do not understand because of not understanding the
way our language works. We accept the world we live in on the basis of understand-
ing which we gain doing philosophy in the right manner.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
plik96181721plik961819221 9?cquin?81101129081 oeb?9 r1strategia podatkowa wersja skrocona 9mari?81440608889 oeb?9 r1Cisco 9plik (11)6599?arkusz 9więcej podobnych podstron