• emisyjna spektrometria atomowa ze wzbudzeniem plazmowym,
• absorpcyjna spektrometria atomowa,
• potencjometria,
• polarografia i metody woltamperometryczne,
• elektrograwimetria i kulometria,
• konduktometria.
2) Metody, w których próbka może być w postaci stałej lub w roztworze:
• spektrofotometria IR,
• analiza aktywacyjna,
• spektroskopia fluorescencji rentgenowskiej,
• spektrometria mas,
• spektrometria magnetycznego rezonansu jądrowego.
Przygotowanie próbek do analizy obejmuje różne operacje, a w tym:
a) przeprowadzanie próbek do roztworu,
b) wydzielanie, rozdzielanie i zatężanie analitu,
c) maskowanie czynników zakłócających pomiar,
d) derywatyzację analitu.
Jest to zabieg niezbędny w przypadku większości metod pomiarowych i dlatego przeprowadzanie analizowanych próbek do roztworu należy do codziennych zajęć analityka. Sposób postępowania jest dwojaki:
1) przez rozpuszczanie
2) przez roztwarzanie.
Zjawisko rozpuszczania zachodzi wówczas, gdy energia solwatacji przewyższa energię sieci krystalicznej. W ten sposób rozpuszczają się w wodzie związki jonowe (sole, kwasy, zasady) i niepolarne związki organiczne w niepo-lamych rozpuszczalnikach organicznych. Podstawowym wymogiem jest, aby rozpuszczalnik charakteryzował się dużą czystością i aby nie zanieczyszczał analitu. Uzyskujemy to przez specjalne oczyszczanie rozpuszczalników organicznych, a w przypadku wody — przez podwójną destylację i oczyszczanie. Rozpuszczanie w przypadku próbek rzeczywistych ma jednak ograniczone zastosowanie. Wiemy bowiem, że takie substancje, jak: metale, stopy, minerały, materiały ceramiczne, szkła, gleba, materiały biologiczne, a także wiele innych substancji, bądź to nie rozpuszczają się w wodzie (a także w rozpuszczalnikach organicznych), bądź rozpuszczają się tylko w sposób ograniczony. Jedynym sposobem przeprowadzenia próbki do roztworu jest wówczas roztwarzanie, a proces ten zachodzi z udziałem reakcji chemicznych. Efektem roztwarzania jest rozkład próbki.
26