Rozdział 5.
Kontroler DMA
DMA jest skrótem od angielskiego określenia Direct Memory Access, oznaczającego bezpośredni dostęp do pamięci. Mowa tu oczywiście o dostępie do pamięci dla urządzeń peryferyjnych, gdyż kontaktu z nią procesora nie należy już w żaden sposób usprawniać. Ten stosunkowo skąpo opisany element architektury komputera IBM PC wymaga wyjaśnień.
W pierwowzorze nowoczesnych komputerów AT-386 i 486, tj. w IBM PC, zastosowano 8-bitowy kontroler DMA typu 8237A. Stanowiło to w tamtych czasach znaczne ułatwienie pracy procesorów 8-bitowych przy realizacji cykli dostępu do pamięci, zdejmując z nich obowiązek bezpośredniej realizacji transmisji między blokowymi urządzeniami peryferyjnymi a pamięcią oraz przeadresowywania bloków pamięci. Obecnie nowoczesne procesory 80386 i 80486, dysponujące 32-bitową szyną danych, stały się tak szybkie, że realizowane w mikrokodzie procesora rozkazy transmisji blokowej typu rep movsw są bardziej wydajne niż transmisje blokowe w cyklu DMA. Co gorsza, kilka generacji wzwyż od IBM PC, tj. w nowoczesnych AT, doskonała skądinąd idea DMA napotyka na wąskie gardło 8-bitowych kontrolerów DMA (spowalnianych dodatkowo stosowaniem zegara 4,77 MHz), które powstały dla potrzeb procesorów 8086/88.
Począwszy od IBM PC/AT dodano drugi kontroler 8237A, co pozwoliło na realizację obsługi urządzeń 16-bitowych. Dopiero jednak systemy EISA i MCA, o odmiennej filozofii i architekturze, powróciły do stosowania "na poważnie" idei DMA, wykorzystując szybkie, 32-bitowe układy scalone nowej generacji. Ideę bezpośredniej komunikacji urządzeń wejścia-wyjścia z pamięcią przedstawia rysunek 5.1.
Urządzeniem wejścia-wyjścia jest kontroler napędu dysków elastycznych (zarówno ten zainstalowany na płycie głównej jak i ten umieszczony na karcie wkładanej w złącza rozszerzenia), kontroler jednostki pamięci taśmowej (ang. streamer} lub inne podobne urządzenie. Każdemu z nich przyporządkowany jest jeden z tzw. kanałów DMA, tj. logicznych strumieni danych, których przepływ jest inicjowany przez procesor.
Każdy z układów 8237A może obsługiwać cztery takie strumienie. Możliwy jest też kaskadowy sposób łączenia kontrolerów 8237A; jedno z wejść układu głównego (Master) obsługuje wtedy następny kontroler (Slave) i jest tym samym "stracone". To rozwiązanie stosowane jest w IBM PC/AT i udostępnia siedem kanałów DMA.
Żądające obsługi urządzenie, stowarzyszone z danym kanałem DMA, wysyła sygnał DREQ (DMA Reąuest*). Układ 8237A reaguje na to przejęciem kontroli nad magistralami systemu i przeprowadzeniem wymaganej transmisji, np. jednego sektora odczytanego z dyskietki do bufora w pamięci operacyjnej (RAM), gdzie odbywa się połączenie sektorów w plik danych. W tym czasie procesor jest wolny i może, do czasu wystąpienia przerwania od kontrolera napędu dysków elastycznych (1RQ 6 - odczytano kolejny sektor), zajmować się obróbką tekstu lub grafiki. Należy tu dodać, że oczywiście nie zawsze oznacza to dalsze wykonywanie programu. Trzeba bowiem pamiętać, że szyny: danych i adresowa, są we władaniu kontrolera DMA, a więc procesor może przetwarzać tylko to, co ma w swoich rejestrach. Wszelkie odwołania do pamięci muszą czekać. Sytuację ratuje trochę pamięć podręczna procesora (ang. cache memory) - stosowana w procesorze 80486 wewnętrzna pamięć o wielkości 8 kB. Może w niej być jednak umieszczany tylko kod programu, a nie dane. Dopiero następca procesora 80486 - Pentium - posiada podręczną pamięć danych.
Ta sama akcja realizowana bez układu DMA składałaby się z kolejnych zapisów i odczytów portu kontrolera napędu dysków elastycznych. Kolejne etapy to: załadowanie akumulatora, przesłanie zawartości akumulatora do portu sterującego, odczyt portu danych do akumulatora, przesłanie zawartości akumulatora do komórki pamięci. To dopiero jeden bajt. Oczywiście przy każdym z tych kroków procesor ma "pełne ręce roboty" i nie ma mowy o wielozadaniowości.
Układ scalony 8237A
Rysunek 5.2 przedstawia wyprowadzenia układu scalonego typu 8237A. Jak wiele innych układów, jest on obecnie zawarty w jednym z kilku układów scalonych wysokiej skali integracji, które znajdują się na nowoczesnej płycie głównej. Przykładowo układ 82C206 zawiera programowalne generatory przebiegów czasowych, kontroler DMA, kontroler przerwań i pamięć nieulotną CMOS. Jednak funkcje i znaczenie poszczególnych układów pozostały, ze względu na zachowanie kompatybilności w dół, te sarnę.
Na kolejnych stronach zamieszczono opis końcówek układu scalonego 8237A.
~IOR - (l/O Read) - CPU wymusza na tym wejściu aktywny stan niski, chcąc odczytać dane z wewnętrznego rejestru kontrolera DMA (podczas programowania). W czasie transmisji DMA kontroler, przejąwszy nadzór nad magistralami, sam uaktywnia tę końcówkę, jeżeli dane transmitowane są z urządzenia wejścia-wyjścia do pamięci.
~IOW - (I/O Write) - CPU wymusza na tym wejściu aktywny stan niski, chcąc zapisać dane do wewnętrznego rejestru kontrolera DMA. Podczas transmisji DMA kontroler, przejąwszy nadzór nad magistralami, sam uaktywnia tę końcówkę, jeżeli dane transmitowane są z pamięci do urządzenia wejścia-wyjścia.
~-MEMR - (Memory Read) - aktywny (niski) poziom na tej końcówce
wskazuje na ogólny kierunek transmisji z pamięci (do pamięci lub urządzenia wejścia-wyjścia).
~MEMW - (Memory Write} - aktywny (niski) poziom na tej końcówce
wskazuje na ogólny kierunek transmisji do pamięci (z pamięci lub urządzenia wejścia-wyjścia).
AEN - (Address Enable) - pozwala na rozróżnienie między adresami dla pamięci i układów wejścia-wyjścia.
READY - Powolne układy pamięci lub urządzenia, albo też wejścia-wyjścia mogą, uaktywniając ten sygnał, wymusić opóźnienie cyklu odczytu lub zapisu DMA.
HLDA - (Hold Acknowledge) - podając na to wejście stan logicznej jedynki, układ, (procesor lub inny kontroler) sprawujący dotychczas pieczę nad magistralami systemu (adresową i danych), wyraża zgodę na przejęcie sterowania przez kontroler DMA. Dotychczasowy kontroler odłącza się od magistral, ustawiając swoje wyjścia w stan wysokiej impedancji.
ADSTB - (Address Strobe) - informuje układy zewnętrzne, że na szynie adresowej AO - A7 znajduje się bardziej znacząca część adresu.
HRQ - (Hold Reqnesi) - wystawienie logicznej jedynki na tym wyjściu jest reakcją układu na nadejście żądania obsługi transmisji DMA (sprzętowo - przez końcówki DREQO - 3 lub programowo) i stanowi polecenie "oddania" magistral systemowych skierowane do CPU lub innego kontrolera magistral.
~CS - (Chip Seleci) - wejście aktywowane przez procesor w trybie programowania lub odczytu rejestrów wewnętrznych układu 8237A.
CLK - Wejście sygnału taktującego o częstotliwości 4,77 MHz.
RESET - Podanie na to wejście logicznej jedynki powoduje inicjalizację układu 8237A.
DREQn - (DMA Reąuest) - podając sygnał na jedno z tych wejść, stowarzyszone z nim urządzenie zewnętrzne żąda obsługi. Polaryzację sygnału aktywnego można zaprogramować, tzn. dla każdego z wyjść n można ustalić, czy poziom aktywny oznacza zero, czy jedynkę logiczną.
DACKn - (DMA Acknowledge) - kontroler DMA, przejąwszy władzę nad magistralami (wymiana sygnałów HRQ i HLDA) potwierdza na odpowiednim wyjściu n przyjęcie żądania. Aktywny poziom tego sygnału również można zaprogramować.
DBO - DB7 - 8-bitowa, dwukierunkowa magistrala danych. Tędy też
przekazywany jest bardziej znaczący bajt 16-bitowego adresu.
AO - A3 - Połowa mniej znaczącego bajtu dwukierunkowej szyny adresowej. W trybie programowania kontrolera DMA przez procesor służy do identyfikowania jego wewnętrznych rejestrów, zaś podczas transmisji zawiera cztery najmniej znaczące bity adresu.
A4 - A7 - Podczas transmisji zawiera pozostałą część adresu. W stanie
spoczynku (i programowania) stan tych linii jest bez znaczenia.
~EOP - (End ofProcess) - poziomem zera logicznego na tej końcówce (traktowanej jako wyjście) układ 8237A sygnalizuje koniec transmisji, tj. osiągnięcie zadanej liczby przesłań. Podanie na końcówkę EOP (traktowaną jako wejście) zera logicznego przez urządzenie zewnętrzne oznacza przedwczesny koniec transmisji.
V#CC - Wejście napięcia zasilającego (+5V). GND - Masa zasilania.
Tryby pracy kontrolera DMA
Tryb spoczynkowy "l" (Idle)
W stanie spoczynku, podczas każdego cyklu zegara DMA na wejściu CLK testowane są stany wejść DREQ/7 (dotyczy to wejść, które nie są programowo zamaskowane) w celu wykrycia żądania obsługi. Przyjmując żądanie obsługi, kontroler DMA uaktywnia wyjście HRQ, żądając od procesora (lub innego układu sprawującego w danej chwili kontrolę nad magistralami) oddania tych "uprawnień". Układ taki odpowiada sygnałem podawanym na wejście HLDA i odłącza się od magistral. W odpowiedzi na to układ 8237A wystawia na odpowiednie wyjście DACIO? stosowny sygnał potwierdzenia i rozpoczyna transmisję odpowiednio do zawartości ustawionych na tę okoliczność rejestrów. W każdym cyklu zegara sprawdzany jest ponadto stan wejścia CS. Aktywny stan tego wejścia (zero logiczne) powoduje przejście układu w stan programowania; procesor może komunikować się z rejestrami układu 8237A, adresując je wejściami AO - A3. Dane 8-bitowe podawane są bezpośrednio przez linie DBO - DB7, a 16-bitowe - porcjami po osiem. Rolę przełącznika spełnia końcówka ADSTB (Address Strobe). Tak samo odbywa się czytanie wewnętrznych rejestrów statusu.
Tryb "S" (Single)
W tym trybie pracy dokonywane jest pojedyncze przesłanie. Wewnętrzny licznik transmisji jest zmniejszany o jeden, a rejestr adresowy, zależnie od zaprogramowania, o jeden zwiększany lub zmniejszany. Następne przesłanie wymaga ponownego żądania na linii DREOn.
Tryb "B" (Błock)
Transmisja trwa nieprzerwanie do momentu wystąpienia zewnętrznego sygnału EOP od urządzenia lub osiągnięcia przez licznik transmisji wartości FFFFh. Jeżeli na przykład licznik transmisji zostanie załadowany wartością 511 (dziesiętnie), to pomniejszany o jeden przy każdym przesłaniu przejdzie przez stan OOOOh do FFFFh, co spowoduje na przykład wczytanie jednego 512-bajtowego sektora dyskietki wprost do określonego miejsca w pamięci.
Tryb "D" (Demand)
Tryb ten jest podobny do trybu "B". Różnica polega na tym, że transmisja trwa do czasu zaniknięcia sygnału DREQn, pojawienia się sygnału EOP, wykonania zadanej w liczniku transmisji liczby przesłań lub nadejścia żądania obsługi o wyższym priorytecie. Czasowa dezaktywacja sygnału żądania na wejściu DREQn powoduje wstrzymanie (ale
nie zakończenie) transmisji. Tryb ten rna pewne znaczenie dla układów umieszczanych na kartach rozszerzenia w komputerach PC, bowiem nie jest tam wyprowadzany sygnał EOP.
Tryb "C" (Cascade)
W trybie tym przekazywane są tylko sygnały sterujące od układu nadrzędnego (Master). Układ pracujący jako podporządkowany (Slave) nie wystawia na szyny systemowe adresów ani sygnałów sterujących.
Tryb "V" (Verify)
Układ pracuje tak, jak przy transmisji, tzn. wytwarza adresy, reaguje na sygnał EOP i inne sygnały, ale nie generuje sygnałów dostępu do pamięci i urządzeń wejścia-wyjścia (tj. IOR, IOW, MEMR, MEMW). Tryb ten służy do diagnostyki wewnętrznej układu i nie ma nic wspólnego z weryfikacją danych.
Kaskadowe łączenie układów 8237A
Począwszy od modelu AT, firma IBM rozpoczęła instalowanie w swoich komputerach drugiego kontrolera 8237A. Układy te dają się łączyć w kaskady o dowolnej ilości elementów. Jeden z układów "wyższego poziomu" (Master) odstępuje jedną parę wyprowadzeń DREQw - DACJO? (tj. jeden kanał) następnemu układowi 8237A (Slave), który dołącza się do niej swoimi wyprowadzeniami HRQ - HLDA. Ponieważ cztery kanały (O, l, 2, 3) układu 8237A mają określone priorytety, tj. kolejności obsługiwania zgłoszeń (kanał O ma priorytet najwyższy, kanał 3 - najniższy), wszystkie wejścia układu Slave mają wyższy priorytet od pozostałych wejść układu Master. Kaskadowe połączenie kontrolerów DMA obrazuje rysunek 5.3.
Programowanie kontrolerów DMA
Zanim przejdziemy do programowania układu 8237A, jeszcze kilka uwag.
W czasach, gdy projektowano komputer IBM PC, ze względów oszczędnościowych (lub może dlatego, że 40-końcówkowa obudowa wydawała się szczytem luksusu) dwa z niezbędnych dla pracy układów DMA rejestrów umieszczono poza obudową kostki 8237A. Mowa o rejestrze strony pamięci (stosowany jest tu układ 74LS612 - rejestr 4x4) i rejestrze zatrzaskowym bardziej znaczącego bajtu adresu. Drugim krokiem oszczędnościowym było zgrupowanie w komputerze XT rejestrów strony dla kanałów O i l fizycznie w jednym rejestrze, choć prowadzą do niego dwa porty (83h i 87h). Konsekwencją tego faktu jest pozbawienie XT możliwości transferów typu "pamięć-pamięć" na odległości większe od 64 kB, bowiem transfer tego typu posługuje się wyłącznie kanałami 0 i 1
Adresowanie pamięci przez układy DMA odbywa się podobnie jak dla procesora. Dla pokrycia pełnej przestrzeni adresowej komputera nie wystarcza 16-bitowy rejestr adresowy. CPU składa swój 20-bitowy adres rzeczywisty z 16-bitowego rejestru segmentowego pomnożonego przez 16 i drugiego 16-bitowego rejestru wskazującego przemieszczenie (offset} w segmencie o wielkości 64 kB. Ponieważ wewnętrzne rejestry adresowe (dla każdego kanału jeden) układu 8237A są 16-bitowe, można nimi adresować obszar o wymiarach do 64 kB (tzw. stronę DMĄ). Informację o położeniu strony w przestrzeni adresowej zawiera właśnie rejestr strony. Jakkolwiek należy on logicznie do struktury kontrolera DMA, fizycznie zlokalizowany jest poza układem 8237A, w jednym z układów wspomagających umieszczonych na płycie głównej komputera.
Dla każdego kanału DMA istnieje ponadto jeden 16-bitowy rejestr licznika transmisji. Łączna liczba rejestrów układu 8237A wynosi 27.
W danej chwili może być aktywny tylko jeden kanał DMA, tzn. transmisje nie mogą się ze sobą "krzyżować". Ponieważ jednak każdy kanał jest programowany niezależnie, istnieje para rejestrów wspólna dla całego układu 8237A, przechowująca adresy i licznik aktywnej w chwili bieżącej transmisji. Dzięki temu jest możliwe tzw. samoprogra-mowanie układu do stanu początkowego po zakończeniu transmisji.
Programowanie układu 8237A, podobnie jak wielu innych kontrolerów w komputerze PC, odbywa się poprzez zapisywanie przez procesor rejestrów sterujących odpowiednią wartością. Informacja o stanie kontrolera może być odczytywana przez procesor z rejestrów statusu. Rejestry te, będące integralną częścią kontrolera, są "widziane" przez procesor poprzez porty wejścia-wyjścia.
Adresy portów kontrolerów DMA w komputerze IBM PC/XT
Adres; Rejestr;
000h; rejestr adresowy kanału 0
00lh; rejestr licznika kanału 0
002h; rejestr adresowy kanału 1
003h; rejestr licznika kanału 1
004h; rejestr adresowy kanału 2
005h; rejestr licznika kanału 2
006h; rejestr adresowy kanału 3
007h; rejestr licznika kanału 3
008h; rejestr stanu (odczyt)
008h; rejestr rozkazowy (zapis)
009h; rejestr żądań
00Ah; rejestr maski kanału
00Bh; rejestr trybu
00Dh; rejestr pośredni
00Fh; rejestr maskujący
081h; rejestr strony kanału 2
082h; rejestr strony kanału 3
083h; rejestr strony kanału 0 i 1 *
087h; rejestr strony kanału 0 i 1 *
* Odnosi się do tego samego rejestru co poit 087h - jeden wspólny rejestr strony dla kanałów 1 i 0.
"Sztuczne" porty komputera PC/XT
Adres; Działanie
OOCh; ustawienie przerzutnika w stan początkowy
ODdh; programowa inicjalizacja układu - odpowiednik wystawienia sygnału na końcówce RESET
OOEh; wyzerowanie rejestru maski ("odsłonięcie1' wszystkich kanałów)
Sztuczność tych portów (zwanych też "ślepymi") jest często stosowaną metodą w technice mikroprocesorowej. Umożliwia ona zainicjowanie akcji zewnętrznej przez procesor. Jakkolwiek w celu odwołania się do nich należy użyć instrukcji języka maszynowego out port, wartość, to druga część instrukcji (wartość) jest ignorowana i może być dowolna. Przykładowo, wspomniany w wyżej opisanych rozkazach przerzutnik jest niezbędny dla prawidłowego adresowania rejestrów 16-bitowych. Przed rozpoczęciem przekazywania takiej wartości (najpierw bajt mniej znaczący, potem bardziej znaczący) należy wyzerować przerzutnik. Unika się w ten sposób zamiany bajtów rejestru 16-bitowego mogącej wystąpić na skutek przypadkowego położenia przerzutnika.
Adresy portów kontrolerów DMA w komputerze IBM PC/AT
Adres; Rejestr; Uwagi
000h; rejestr adresowy kanału 0; (Slave)
00lh; rejestr licznika kanału 0; (Slave)
002h; rejestr adresowy kanału 1; (Slave)
003h; rejestr licznika kanału 1; (Slave)
004h; rejestr adresowy kanału 2; (Slave)
005h; rejestr licznika kanału 2; (Slave)
006h; rejestr adresowy kanału 3; (Slave)
007h; rejestr licznika kanału 3; (Slave)
008h; rejestr stanu (do odczytu); (Slave)
008h; rejestr rozkazowy (do zapisu; (Slave)
009h; rejestr żądań; (Slave)
00Ah; rejestr maski kanału; (Slave)
00Bh; rejestr trybu; (Slave)
00Dh; rejestr pośredni; (Slave)
00Fh; rejestr maskujący; (Slave)
081h; rejestr strony kanału 2; (Slave)
082h; rejestr strony kanału 3; (Slave)
083h; rejestr strony kanału 1; (Slave)
087h; rejestr strony kanału 0; (Slave)
089h; rejestr strony kanału 6; (Master)
08Ah; rejestr strony kanału 7; (Master)
08Bh; rejestr strony kanału 5; (Master)
08Dh; rejestr strony kanału 4; (Master - kaskada do Slave)
0C0h; rejestr adresowy kanału 4; (Master)
0Clh; rejestr licznika kanału 4; (Master)
0C2h; rejestr adresowy kanału 5; (Master)
0C3h; rejestr licznika kanału 5; (Master)
0C4h; rejestr adresowy kanału 6; (Master)
0C5h; rejestr licznika kanału 6; (Master)
0C6h; rejestr adresowy kanału 7; (Master)
0C7h; rejestr licznika kanału 7; (Master)
0D0h; rejestr stanu (do odczytu); (Master)
0D0h; rejestr rozkazowy (do zapisu); (Master)
0D2h; rejestr żądań; (Master)
0D4h; rejestr maski kanału; (Master)
0D6h; rejestr trybu; (Master)
0DAh; rejestr pośredni; (Master)
0DEh; rejestr maskujący; (Master)
.Sztuczne" porty komputera PC/AT
Adres; Działanie
0D8h; ustawienie przerzutnika w stan początkowy (Master)
0DAh; programowa inicjalizacja układu - odpowiednik wystawienia sygnału na końcówce RESET (Master)
0DCh; wyzerowanie rejestru maski ("odsłonięcie" wszystkich kanałów) (Master)
00Ch; ustawienie przerzutnika w stan początkowy (S!ave)
00Dh; programowa inicjalizacja układu - odpowiednik wystawienia sygnału na końcówce RESET (Slave)
00Eh; wyzerowanie rejestru maski ("odsłonięcie" wszystkich kanałów) (Slave)
Przykład programowania rejestrów 16-bitowych (kanał 2, adres 6677H, licznik transmisji 0400h) w języku asemblera podano poniżej:
mov al,00h
out0ch,al ;ustaw przerzutnik
mov al,77h
out 04h,al ;młodszy bajt adresu
mov al,66h
out 04h,al ;starszy bajt adresu
mov al,00h
out 0ch,al ;ustaw przerzutnik
out 05h,al ;młodszy bajt licznika
mov al,04h
out 05h,al ;starszy bajt licznika
Budowa rejestrów wewnętrznych
W celu zainicjowania transmisji typu "pamięć-pamięć" nie można posłużyć się żadną ze sprzętowych linii zgłoszeń DRQ/7. Pamięć przecież jako urządzenie nie jest podłączona do żadnej z nich. Musi zatem istnieć programowa metoda wymuszenia transmisji: umożliwiają rejestr żądań. Rejestr ten może być tylko zapisywany.
Budowa rejestru żądań
(port 009h w PC/XT, 009h i 0D2h w PC/AT)
0; 0; 0; 0; 0; bit 2; bit 1; bit 0;
bity 7-3 - Zawsze zero.
bit 2 - Wartość l na tym bicie oznacza natychmiastowe uruchomienie transmisji (gdy kolejka oczekujących zgłoszeń jest pusta) lub wprowadzenie żądania do kolejki zgodnie z aktualnym systemem priorytetów. Zero oznacza brak żądania transmisji.
bity l-0 - Adres kanału DMA, którego dotyczy żądanie:
00 - kanał pierwszy (0 lub 4),
01 - kanał drugi (l lub 5),
10 - kanał trzeci (2 lub 6),
11 - kanał czwarty (3 lub 7).
Budowa rejestru stanu (port 008h w PC/KT, 008h
0D0h w PC/AT)
Wewnętrzny stan układu 8237A obrazuje rejestr stanu. Można go tylko odczytywać. Pod tym samym adresem znajduje
się rejestr rozkazów, który z kolei można tylko zapisywać.
bit 7; bit 6; bit 5; bit 4; bit 3; bit 2; bit 1; bit 0;
bity 7-4 - Wartość l na odpowiednim bicie oznacza wystąpienie zgłoszenia od kanału 3-0 lub 7-4.
bity 3-0 - Wartość l na odpowiednim bicie oznacza osiągnięcie zadanej liczby transmisji dla kanału 3-0 lub 7-4.
Budowa rejestru rozkazów
(port 008h w PC/KT, 008h i 0D0h w PC/AT)
bit 7; bit 6; bit 5; bit 4; bit 3; bit 2; bit l; bit 0;
bit 7 - Wartość l oznacza, że aktywnym stanem logicznym wyjść DACKw jest stan wysoki.
bit 6 - Wartość l oznacza, że aktywnym stanem logicznym wejść DRQ/7 jest stan niski.
bit 5 - Wartość l oznacza wydłużony impuls -IOW lub -MEMW. Pełny cykl DMA trwa normalnie przez cztery okresy
zegara taktującego. Impuls IOW lub MEMW rozpocznie się wtedy w drugim zamiast w trzecim okresie cyklu.
bit 4 - Wartość l oznacza, że kanał O ma największy, a kanał 3 najmniejszy priorytet. Zero oznacza obsługiwanie zgłoszeń
w kolejności ich nadchodzenia.
bit 3 - Wartość l wymusza przyspieszony cykl pracy (jeden cykl - 3 okresy zegara taktującego).
bit 2 - Wartość l oznacza przejście kontrolera w stan programowania. Kontroler nie reaguje wówczas na zgłoszenia na
liniach DREQ/7.
bit l -
Wartość l oznacza transfer typu pamięć-pamięć w obrębie jednego bloku o wielkości do 64 kB. Zero oznacza używanie
pełnego adresu.
bit 0 -
Wartość l oznacza przejście do transferu typu pamięć-pamięć. Kanał O określa miejsce źródłowe transferu, a kanał l docelowe.
Budowa rejestru maski kanału
(port 00Ah w PC/XT, 00Ah i 0D4h w PC/AT)
Pojedyncze kanały mogą być programowo wyłączone (zamaskowane) i nie reagować na zgłoszenia. Można to zrealizować ustawiając rejestr maski kanału. Każda operacja maskowania i odsłaniania jednego kanału wymaga jednorazowego załadowania rejestru.
0; bit 4; bit 3; bit 2; bit l; bit 0
bity 7-3 - Zawsze zero.
bit 2 - wartość l powoduje zamaskowanie kanału.
bity l-0 - Adres kanału DMA, którego dotyczy żądanie:
00 - kanał pierwszy (0 lub 4),
01 - kanał drugi (l lub 5),
10 - kanał trzeci (2 lub 6),
11- kanał czwarty (3 lub 7).
To samo można osiągnąć "globalnie", ustawiając jednocześnie żądaną konfigurację masek przez zaprogramowanie
rejestru maskującego. Rejestr ten służy wyłącznie do zapisu.
Budowa rejestru maskującego
(port 00Fh w PC/XT, 00Fh i 0DEh w PC/AT)
0; 0; 0;0; bit; bit 2 ;bit l; bit 0;
bity 7-4 - Zawsze zero.
bit 3 - Wartość l na tym bicie maskuje kanał czwarty (3 lub 7).
bit 2 - Wartość l na tym bicie maskuje kanał trzeci (2 lub 6).
bit l - Wartość l na tym bicie maskuje kanał drugi (1 lub 5).
bit 0 - Wartość l na tym bicie maskuje kanał pierwszy (0 lub 4).
Budowa rejestru trybu
(00Bh w PC/XT, 00Bh i 0DGh w PC/AT):
Ustawienie trybu pracy każdego z kanałów odbywa się w rejestrze trybu.
bit 7; bit 6; bit 5; bit 4; bit 3; bit 2; bit l; bit 0;
bity 7-6 - Tryb pracy:
00- tryb "D" (Demand),
01 - tryb "S" (Single),
10- tryb "B" (Błock),
11 - tryb "C" (Cascade).
bit 5 - Wartość l na tym bicie wymusza dekrementację (zmniejszanie o jeden) licznika adresowego podczas każdego cyklu
transmisji. Zero oznacza inkrementację licznika.
bit 4 - Wartość l powoduje wykonanie samoprogramowania się układu do stanu początkowego po zliczeniu zadanej liczby przesłań.
bity 3-2 - W trybie "C" są bez znaczenia, w przeciwnym razie oznaczają
kierunek transmisji:
00- tryb"V",
01 - zapis do pamięci,
10 - odczyt z pamięci,
11- nie używane;
bity l -0 - Adres kanału opisanego stanem bitów 3-2:
00 - kanał pierwszy (0 lub 4),
01 - kanał drugi (l lub 5),
10 - kanał trzeci (2 lub 6),
11 - kanał czwarty (3 lub 7).
Przykładowy program
Przytoczony fragment programu w języku Turbo C pokazuje zasadę transmisji danych przez kanał DMA. Osiem wartości zawartych w zmiennej Tabl ma zostać przeniesionych do karty umieszczonej w jednym z gniazd rozszerzenia.
Transmisja wyzwalana jest wysokim poziomem na linii DREQ1, która jest oczywiście wyprowadzona do gniazd rozszerzenia (końcówka B18). Proces może być cyklicznie inicjowany przez impulsy generowane na karcie rozszerzenia, zaś CPU nie bierze w nim udziału.
Układy logiczne karty muszą oczywiście identyfikować właściwy adres przestrzeni adresowej wejścia-wyjścia na podstawie sygnałów AEN, -IOW i -DACK1.
#include
#define Przerzutnik 0x0c
#define LicznAdrKan_l 0x02
#define RejMaskiKan_l 0x0a
#define RejTrybu 0x0b
#define RejStronyKan_l 0x83
#define LicznTransKan_l 0x03
#define RejStanu 0x08
char Tabl[8] = { 11,12,13,14,15,16,17,18 } ; unsigned int Adres; unsigned char Strona; void TestDMA (void) {
outp (RejMaskiKan_l,0x05);
/* zablokuj kanał l na czas programowania */
outp (RejTrybu,0xa9);
/* Tryb "B", licznik adresów dekrementowany, samoprogramowanie
wyłączone, czytanie z pamięci, programowany kanał nr l */
Adres=(FP_SEG(Tabl) 4 + FP_OFF(Tabl)) & Oxffff;
/* ostatnie 16 bitów adresu rzeczywistego obiektu */
Strona=(FP_SEG(Tabl) & 0xf000) 12;
/* strona=0000xxxx, gdzie xxxx to pierwsze 4 bity adresu */
outp(RejStronyKan_l,Strona); outp(Przerzutnik,Oxff);
outp(LicznAdrKan_l,(Adres & Oxff)); /* młodszy bajt adresu */ outp(LicznAdrKan_l,(Adres 8) & Oxff); /* starszy bajt */ outp(Przerzutnik,Oxff);
outp(LicznTransKan_l,0x08); /* młodszy bajt licz. transmisji*/ outp(LicznTransKan_l, 0x00) ; /* starszy bajt */ outp(RejMaskiKan_l,0x01) ; /* odblokuj kanał nr l */ while((inp(RejStanu) & 0x02) == 0); /* czekaj na koniec transmisji */
Przebieg transmisji
Komputer IBM PC
Komputer PC z procesorem 8088 posiada 8-bitową magistralę danych i 20-bitową magistralę adresową. Dla pokrycia całej przestrzeni adresowej należy do wewnętrznych 16-bitowych rejestrów adresowych układu 8237A dodać 4-bitowy zewnętrzny rejestr strony.
W PC obsługiwane mogą być wyłącznie 8-bitowe urządzenia wejścia-wyjścia, tj. takie, których porty komunikacyjne mają szerokość 8 bitów (szerokość magistrali danych komputera).
Transmisja jednego bajtu z pamięci operacyjnej do urządzenia wejścia-wyjścia przebiega następująco:
Urządzenie zgłasza sygnałem na linii DREQn żądanie obsługi.
Układ 8237A przejmuje od procesora kontrolę nad magistralą systemową.
Układ 8237A wystawia na liniach AO - A7 bardziej znaczącą część adresu, która jest zatrzaskiwana w zewnętrznym rejestrze sygnałem ADSTB. Rejestr strony programowany jest wcześniej bezpośrednio przez CPU.
Rejestr strony, adres zapisany w rejestrze zatrzaskowym i aktualny adres na liniach adresowych układu 8237A tworzą 20-bitowy adres na magistrali adresowej systemu.
Układ 8237A uaktywnia (podając na odpowiednią linię zero logiczne) sygnał MEMR.
Sterownik pamięci wystawia na magistralę danych zawartość zaadresowanej komórki pamięci.
Układ 8237A uaktywnia (zero logiczne) sygnał ~IOW.
Urządzenie wejścia-wyjścia (identyfikowane za pomocą sygnałów
DACKn i AEN - układ DMA nie wytwarza adresów dla urządzeń wejścia-wyjścia!) pobiera bajt z magistrali danych do swojego bufora.
Jak widać, przy transmisjach z udziałem pamięci i urządzenia wejścia-wyjścia nie występuje konieczność buforowania danych w układzie DMA.
Tabela 5.1.
Przyporządkowanie kanałów DMA w modelu PC
Kanał;; Przyporządkowanie
0; układ odświeżania pamięci RAM
1; zarezerwowany dla karty SDLC (standard szeregowej transmisji synchronicznej firmy IBM, który nigdy nie doczekał się popularności)
2; kontroler napędu dysków elastycznych
3; kontroler dysku twardego
Komputer IBM PC/XT
Ten typ komputera posiada już 16-bitową magistralę danych. Nic to jednak nie daje urządzeniom wejścia-wyjścia na kartach rozszerzenia, których gniazda są i tak 8-bitowe (16-bitowa jest tylko organizacja pamięci). Oznacza to, że na liniach AO - A7 magistrali danych może wystąpić jedynie bajt o adresie parzystym, a na liniach A8 - A15 odpowiednio bajt o adresie nieparzystym. Dodatkowe układy logiczne muszą kierować właściwą część 16-bitowej magistrali danych do 8-bitowego urządzenia wejścia-wyjścia, natomiast druga połowa magistrali musi być ewentualnie odłączona (zależnie od tego, czy adres urządzenia jest parzysty czy nie). Bajty o parzystych adresach umieszczane są w "dolnej" połowie magistrali danych.
Ten sam problem dotyczy oczywiście również zapisu do pamięci. Podczas transmisji bloku danych pod kolejne adresy w pamięci urządzenie musi przesuwać co drugi bajt "na drugą stronę" magistrali danych. Komputer XT posiada jeden kontroler 8237A, wszystkie kanały są 8-bitowe, a ich przydział jest taki jak w modelu PC.
Komputer IBM PC/AT
Model ten, w którym zastosowano procesor 80286, posiada również 16-bitową magistralę danych i występuje w nim ten sam problem co w modelu XT. Podczas sekwencyjnego dostępu do pamięci należy naprzemiennie używać jednej połowy systemowej szyny danych. Komputery AT z procesorem 80386 lub 80486 posiadają zwykle 32-bitową organizację pamięci. Adresowany bajt pojawia się na jednej z czterech części magistrali danych.
Tabela 5.2.
Przyporządkowanie kanałów DMA w modelu AT
Kanał; Przeznaczenie; K
0; Slave, układ odświeżania pamięci
1; Slave, wolny
2; Slave, kontroler napędu dysków elastycznych
3; Slave, wolny
4; Master, kaskada do Slave
5; Master, wolny
6; Master, wolny
7; Master, wolny
Kanały 5, 6, 7 są 16-bitowe, natomiast kanały 0-3 obsługuj ą transmisje 8-bitowe.
Kanały 16-bitowe
Dotychczas omawialiśmy transmisje kanałami 8-bitowymi. Wolne kanały 5, 6 i 7 układu Master przystosowane są do transmisji 16-bitowej.
Jak wynika z powyższych opisów, wewnętrzny 8-bitowy rejestr pośredni układu 8237A nie bierze udziału w transmisji między pamięcią i układami wejścia-wyjścia (w dowolnym kierunku). Dane przejmowane są bezpośrednio z szyny danych lub z jej części.
Wewnętrzne rejestry adresowe układu 8237A są 16-bitowe. Układ posiada jednak tylko osiem wyjść adresowych AO - A7. Adres jest oczywiście multipleksowany. Układ wystawia na końcówki AO - A7 najpierw bardziej znaczącą część adresu i uaktywnia sygnał ADSTB. Zewnętrzny 8-bitowy rejestr zatrzaskowy przechwytuje ten bajt i wystawia na szynę adresową systemu jako bity A8 - A15. W następnym cyklu zegara układ 8237A wystawia mniej znaczący bajt adresu, który jest bezpośrednio podawany na szynę adresową. Pozostałe osiem bitów, w przypadku 24-bitowej szyny adresowej, doprowadzane jest z rejestru strony. Obrazuje to rysunek 5.4.
Efektywny adres dla transmisji 16-bitowych tworzony jest w następujący sposób: bity A0 - A15, złożone z bardziej znaczącej części adresu przechowywanej w zewnętrznym rejestrze zatrzaskowym i mniej znaczącej, wystawianej bezpośrednio na liniach A0 - A7 układu 8237A, jest przesuwana o jeden bit w lewo tworząc linie adresowe A 1 - A16. Bit A0 przyjmuje wartość zero. Taki adres musi wskazywać na dwubajtowe słowo, gdyż pamięć o organizacji 16-bitowej ma słowa rozlokowane na adresach parzystych. Linie adresowe A17 - A23 uzupełniane są zawartością rejestru strony. Strona taka ma więc wielkość 128 kB (adresowana jest 17 bitami AO - A16), podczas gdy w przypadku kanałów 8-bitowych wielkość strony wynosi 64 kB.
Podczas transmisji przenoszone są całe słowa 16-bitowe. Na magistrali danych pojawia się zawsze słowo o adresie parzystym, nie ma więc konieczności naprzemiennego przełączania bajtów z magistrali danych.
Systemy z procesorem 80386/486 w odniesieniu do swoich 32-bitowych szyn danych posługują się tą samą logiką co komputer AT w stosunku do magistrali 16-bitowej.
Głównym celem układu DMA jest, jak wiadomo, realizacja przesłań typu pamięć-urządzenie wejścia-wyjścia "za plecami" procesora. Transmisje typu pamięć-pamięć są dużo szybciej realizowane przez sam procesor, tym bardziej, że odpada wtedy konieczność wewnętrznego buforowania bajtu (lub - co gorsza - słowa) w 8-bitowym rejestrze pośrednim układu DMA.
Poprzez opisane powyżej przesuwanie adresu można uzyskać adresy dla słów nawet 64-bitowych i większych, ale transmisja musi wtedy obejmować całkowitą liczbę takich słów. Urządzenie blokowe chcące przesłać np. 1025 bajtów nie będzie więc właściwie obsłużone.
W architekturach odmiennych od AT (np. EISA) kontrolery DMA są 32-bitowe i tym samym dopasowane do szerokości szyn. Również szybkość zegara DMA przekracza znacznie początkowe 4.77 MHz pamiętające czasy IBM PC.
Układ odświeżania pamięci
Zasadniczo stosowane są cztery metody odświeżania pamięci dynamicznej RAM:
Przez niezależny (sprzętowy) układ wbudowany w kontroler pamięci.
Przez układ analogiczny do powyższego, ale pobudzany impulsami z licznika programowalnego 8254.
Przez podprogram wykonywany przez procesor w odpowiedzi na zgłoszenie przerwania NMI.
Przez kanał O DMA, pobudzany impulsami z licznika programowalnego 8254 (metoda ta stosowana jest standardowo w PC/XT, rzadziej w PC/AT).
Programowany licznik nr l układu 8254 pracuje jako generator przebiegu prostokątnego o częstotliwości około 66 Hz. Wyjście jego połączone jest z końcówką DREQO układu 8237A (Slave) i wyzwala żądanie obsługi. Kanał 0 zaprogramowany jest w trybie "S" (Single) do realizacji pojedynczych transmisji typu pamięć-urządzenie wejścia-wyjścia. Obsługa żądania polega na odczytaniu (przejęcie kontroli nad magistralami, wystawienie adresu na magistralę adresową, wygenerowanie impulsu ~MEMR) komórki pamięci i przekazaniu go do urządzenia zgłaszającego żądanie (impulsy ~IOW i AEN). W rzeczywistości jednak pobudzone zostają do pracy również wzmacniacze odczytu wiersza/ /kolumny pamięci dynamicznej. Powoduje to automatyczne odświeżenie zawartości nie tylko danej komórki, ale i wiersza lub kolumny (zależnie od organizacji pamięci).
Na magistrali danych wystawione zostaje oczywiście adresowane słowo, a możliwość pobrania go przez urządzenie wejścia-wyjścia jest sygnalizowana przez układ kontrolera DMA niskim poziomem na wyjściu ~IOR. Polecenie to jest oczywiście ignorowane, gdyż żadne urządzenie nie reaguje na kombinację sygnałów ~DACK0, AEN i ~IOW. W następnym cyklu zegara systemowego dane znikaj ą z magistrali.
Każda taka pseudotransmisja powoduje zmniejszenie wewnętrznego licznika transmisji i zwiększenie licznika adresu o jeden. Następny impuls na wejściu DREQO powoduje wygenerowanie następnego adresu.
Układ 8237A może być tak zaprogramowany, że po osiągnięciu zadanej liczby przesłań (dekrementowany licznik transmisji przechodzi przez stan 0000h do FFFFh) następuje ponowne zapisanie rejestrów adresowych i licznika tymi samymi wartościami (patrz bit 4 rejestru trybu).
Czynności związane z inicjalizacją rejestrów kontrolera DMA zawarte są w procedurach inicjalizacyjnych BlOS-u.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
Rozdział 06 Kontroler napędu dysków elastycznych
05 rozdział 05
05 Kontrola nośności gruntow i kruszywidW26
ROZDZIAŁ 05 Dziedziczne nowotwory nerek
07 Rozdział 05 Całka funkcji dwóch zmiennych
06 Rozdziaę 05
06 rozdział 05 26pdmeq2uxr33udenjgfxnhbbmddcafwcxjosqa
Szacka ROZDZIAŁ VII Kontrola społeczna
kopczewska (pliki z kodami) Rozdział 05 Wariogram i korelogram
Shelly Laurenston Pride 05 Bestia Zachowuje się Źle Rozdział 29
05 Rozdzial 3
więcej podobnych podstron