Re exposure of DSC03401

oAcyai*} «u*oł ipotKuw oparcie w Egipcie i na znacznych obszarach Wscbeds

gagmaMaga-

Dteh Jadnotci* całego Imperium, tytuł do dumy Justyniana. nkarmłn ^ aieuwałe i rocpadło się szybko. Wyczerpane gospodarczo i finansowo cesarstwo wschodnie nie było w stanie utrzymać zdobyczy terytorialnych Justyniana. W Mb r Longobardowie, plemię germańskie stojące na niskim poziomie cywili, seryjnym, najechało Italię i zajęło jej znaczną część. W Hiszpanii rozpoczęta cię kontrofensywa Wizygotów, którzy w 584 r. odzyskali definitywnie Kordobę i wkrótce wszystkie terytoria zdobyte przez Justyniana. Konstantynopol utrzymał władzę tylko nad częścią Italii i pewne pozycje w Afryce.

Ważniejsze jednak dla cesarzy Wschodu było opanowanie sytuacji na granicy perskiej, stale zagrożonej. Cesarz Maurycjusz (582-602 r.) prowadził walki z Pasami głównie o Armenię, sam dowodził wojskami, zdołał zdobyć znaczną jej część i zawrzeć pokój z Persją w 591 r. Sprawy Zachodu interesowały Maurycjusza w mniejszym stopniu. Z resztek zdobyczy Justyniana zdołał on wykroić dwa agzarchaty, Rawenny i Kartaginy, które zabezpieczył militarnie. Egzarchowie mieli władzę wojskową i cywilną. Egzarchat Rawenny był wysepką wysokiej cywilizacji bizantyńskiej na obszarach zajętych przez Longobardów.

O ile Maurycjuszowi udało się ustabilizować sytuację na granicy perskiej i ocalić pozostałości rekonkwisty Justyniana na Zachodzie, o tyle bardzo źle przedstawiała się sytuacja na Bałkanach. Zostały one zalane przez potężną falę Awarów i Słowian. Najazdy te, początkowo łupieskie, przerodziły się w stałą penetrację Słowian na Półwysep Bałkański, którego znaczną część zajęli. Dziewięć lat walk prowadzonych przez Maurycjusza (od 592 r.) na tym terenie zakończyło się niepowodzeniem. W Konstantynopolu wybuchło w 602 r. powstania. wsparte przez bunt armii. Cesarzem został obwołany Fokas (602-610 r.), którego krwawe panowanie miało charakter przewrotu społecznego i anarchii Stracono nie tylko cesarza Maurycjusza i jego pięciu synów, ale także wiehi przedstawicieli warstw wyższych. Załamała się zupełnie pozycja cesarstwa na Bałkanach I w Azji.

Uratował państwo przed zagładą Heraklłusz (610-641 r.), syn egzarchy Kartaginy, także Herakliuaza; zdołał on obalić Fokasa i przywrócić względną stabilizację zewnętrzną i wewnętrzną. Rządy Herakliusza i jego dynastii otworzyły zupełnie nowy okres historyczny cesarstwa bizantyńskiego. Zasadnicze zmiany objęły także tytulaturę władcy. Zwał się on odtąd po grecku basileus, a greka stała się Językism urzędowym pańatwa. Herakliuaz przeprowadził zaaadnksą reformę administracyjno-wijskową dzieląc cesarstwo na tamy, silne jednostki władzy wojskową) i administracyjną), zbliżone swym charakterem do egtaich* tu. Instytucja rzymskie pozostały jut tylko cieniem. Odrodzone państwo bizantyńskie musiało stoczyć bardzo długą i ciężką wojnę z Persami, którzy zdołali zdobyć i złu pić w 6.14 r. Jerozolimę. Herakliuaz wyszedł zwycięsko z wojny z Panami, zdołał Ukta powstrzymać Awarów Uniezależnili się od nich Słowianie, kanny zaczęli aakładać własne pańatwa. Przemianom w układzie sił zewnętrznych i aa wnętnmych w osoaratwia wschodnim towarzyszyła szybka ewolucja kultury, która Mensa Imponowała Zachodowi, ale nie była to jut kultura rzymska.

Na gruzach Łachodsiepa ctwt»« powstagy i których tylko część miała mr—iiiiy dbamy z tych państw przejęta i | mogło się wydawać, te knS Ostrogotów a i -526 r.‘t. pogromca Odoakra. tek omk w bb przyległych itącznie x Prowansją w petadabanj Gała¹dość wysokim poziomie Kukury. Ossrogoc sssb stę ed 1Y a wpływom kultury rzymsdaęj Ti tnhajk bd nau* prąywwsaay4»omMH rycznej Gotów i ananinaa, jak pdn awwibwaua db nymtą jMUMNlM i cywilizacji. Dwoistość postawy Aanbw esawtłiwiH prnak atekamiaBw współżycie Gotów i Rzymian w Italii, utrzymani* nysa b ek laer.awcp jtt «p

senatu, rozwój cywilizacji i kabury, wzgłędnw agsdea w spabycw lickiego i ariańskiego (w pmdwma*i« da Geeawyka i WaaMkr OswegeB italscy nigdy nie praesladomak katnbkow Pomstę#* |yiana,có fdjhg **iwe kwista Justyniana, państwo Teodoryk* Wielkiego ntdo »wiwat stać. «*t psa stwem gocko-rxymskim. kontynuatorem przynajmniej pewnych *kw«etb tk periutn Romanom.

Wydoje się. te droga do integracji dwook narado* byU «bl*k*. kpa m współżycie Gotów i Rzymian lu«uhciw«k ut w warunkach MgragaCjt. (MMI* odrębnego państwa gockiego i rzymskiego Dla Gmow Teodoryk kył prewdsiwy w królem, nosicielem tradycji rodu Amakv* Natomiast dis Rzymian był en ad strony prawnej tylko jakby cesarskim namiestnikiem ibadsente tego* w tubi szczęśliwie odbyto się bez większych wstrząsów społecznych i guspedswjych Goci otrzymali nadziały ziemi, a prsy jąj roedstale uniknięto eeiiwtw ««h kundł któw, bo zdobywcy zajęli głownie tereny odebrane lu«Ut»nt Od><skru i eaiedhU *** przede wszystkim na obszarach północna-wschodnich, nad Padem, w ekaiicaek Werony i Rawenny.

Goci podlegali tytko własnemu prawu i własnym wyłom, Hprzwy nufki Rzymianami i Gotami podlegały takie sądom gucktm. co niewątpliwie Rzymianie odczuwali jako dyskryminację Do w tyska pociągani byli tytko Goci. ab Teodoryk zorganizował armię na wtór rsymzkl Kazał takte osadnikom gackim płacić podatki gruntowe takie same, jakie płacili rzymscy kutonowb Stopniowo monarcha przejmował wiele elementów rzymskich wiąeatyęt je do instytucji peje*. a w jego biurach pracowali liczni rzymscy urzędnicy. Teodoryk terowe! drogę do asymilacji i integracji, ab musiał ab Uszyć t snisgrmlsmsml a ehe stron. Arystokracja gacka nie chciał* się wyrzec sertyty odrębności, a senat rzymski tylko w części aprobował oatrogockbgo króle Db wielu senatorów prawowitym władcą byt tylko cesarz Wschodu rzymskiego i U idea depnmodsib do tragedii, jaką stał się wyrok smieto wydany na senatora bawjuu iBM r.k

Teodoryk pasjonował ssę probbmanu kultury i był jąj prawdziwym mecenasem Wspaniała zabudowa Rawenny jest w równty msrw jego usługą Jak następnie Justyniana. Kobiety z rodziny Teodoryk* uzyskały bardao staranne wy-