▲ Sutra medytacji bodhisattwy Samantabhadry. Kanji w stylu kaisho. Epoka Heian (XII w.). Muzeum Guimet, Paryż.
chińskim, praktyka ta pociągnęła za sobą pojawienie się sposobu zapisu zwanego kanbun lub mana KS („prawdziwy język pisany"). Odtąd, aż do czasów reform z ery Meiji kanbun, czyli zapis w języku chińskim, z dodatkowymi oznaczeniami, ułatwiającymi Japończykowi odczytanie tekstu, stał się oficjalnym językiem administracji i dyplomacji, nauk ścisłych i technicznych, religii (zwłaszcza buddyzmu), filozofii i ogólnie wszelkiej myśli teoretycznej. Najstarsze powstałe w Japonii i zachowane do dziś dzieło Hokkegisho ii zostało napisane w taki właśnie sposób przez księcia Shóótoku Taishi ii f$i. Jest to komentarz do Sutry Lotosu.
Jednocześnie Japończycy posługiwali się znakami chińskimi fonetycznie, to znaczy do zapisu dźwięków niezależnie od znaczenia danego słowa. Znaki czysto fonetyczne nazywane są kana (S £ („pismo tymczasowe"). Pierwszy zbiór poezji japońskiej -Manyóshu 11$ - czyli „Zbiór 10 tys. liści" został napisany w manyó-gana H
§tf£3a około roku 760. Owa manyó-gana zwana także onoko-de
(„pismo męskie") lub ma-gana M („prawdziwa kana") była początkowo zapisywana znakami kanji w stylu kaisho. Były one jednak skomplikowane i bardzo liczne. Z tego też powodu, po rozpowszechnieniu się pisma fonetycznego wśród ludności, zostały one pomieszane z kanji w stylu gyósho frU i sósho U. Z uproszczenia manyó-gana powstał styl nazywany só-gana £MlpBL
Z só-gana $ iS £ narodziły się znaki hen-tai-gana fSS {„kana o różnych kształtach"), powstałe w wyniku pełnego wdzięku i elegancji procesu upraszczania kaligrafii. Znaki hentai-gana, a nawet czasami só-gana, są używane do dziś, między innymi w kaligrafii starych wierszy w kanie. Pierwsze z nich zostały nazwane onna-de („pismo kobiece"), ponieważ zwykle używały ich kobiety, które w epoce Heian ¥■*& (794-1185), nie mając dostępu do oficjalnych stanowisk, często zajmowały się
7