80303 skanuj0009 (121)

akustykami zajmującymi się oprzyrządowaniem badań i prote-zowaniem narządu słuchu, a także z rodzicami niemowląt i małych dzieci z wadą słuchu oraz do rezygnacji z przestarzałych koncepcji. Może ona bowiem stwarzać ogromne szanse dzieciom, które zostały wcześnie zdiagnozowane i poddane odpowiedniej rehabilitacji słuchowo-językowej. Ponieważ nikt z góry nie potrafi przewidzieć, dla których dzieci wczesna i intensywna rehabilitacja może okazać się korzystna, takie szanse należy stworzyć wszystkim niemowlętom i małym dzieciom z wadą słuchu. W pedagogice, a zwłaszcza w surdopedagogice, podobnie jak w medycynie, a szczególnie pediatrii, coraz bardziej zyskują na znaczeniu metody zapobiegawcze. Fakt, że można zapobiec dalszemu uszkodzeniu słuchu, a nie tylko leczyć zaistniałą wadę, stawia w nowym świetle pojęcie rehabilitacji. Jest to zupełnie nowe i dla wielu pedagogów jeszcze obce spojrzenie. Podstawą terapii zapobiegawczej jest bardzo wczesne badanie pedagogi-czno-audiologiczne i niezwłoczne zaopatrzenie w aparat słuchowy wszystkich dzieci z rozpoznanym uszkodzeniem słuchu nawet wtedy, gdy u niektórych z nich nie jest jeszcze możliwa pełna diagnoza, łan Taylor już przed trzydziestoma laty w swej pracy habilitacyjnej (1964) zwrócił uwagę na to, że — zwłaszcza w wypadku dzieci ze złożonym kalectwem — czas diagnozy niekiedy może przedłużyć się do trzech lat.

Zaopatrzenie w aparaty słuchowe niemowląt nastręcza*oczy-wiście wiele problemów. Trudno temu zaprzeczyć. Można ich uniknąć pod warunkiem ścisłej współpracy między audiologami, lekarzami, akustykami zajmującymi się oprotezowa-niem, pedagogami i rodzicami dziecka. Nie jest już dziś rzadkością, że w aparaty słuchowe zaopatrywane są niemowlęta w wieku dwóch lub trzech miesięcy. Zrozumiałe, że decyzja o zaopatrzeniu dziecka w aparat słuchowy w tak wczesnym wieku musi być podjęta z pewną ostrożnością. Co to oznacza, próbuję wraz z Peterem Billichem wyjaśnić w książce Hórhilfen fur hórgeschadigte Kinder.

Należy szczególnie podkreślić, że nawet dzieci ze znacznym uszkodzeniem słuchu zachowują na ogół pewną zdolność słyszenia. Dlatego Michael Reed (1964) przestrzega przed zbyt pochopną diagnozą stwierdzającą, że niemowlę lub małe dziecko

J*»»l Kluchę. W wielu wypadkach — dzięki operacji i dobrej, Htlpowicrinio wcześnie podjętej rehabilitacji — dzieci „głuche” ■łają się słabosłyszącymi:

To mimo dziecko pozbawione wczesnej rehabilitacji może wy-iIiiiwić się funkcjonalnie głuche i być tak wychowane, by głuchym fili łtwłtić.

Najbardziej rozsądnym wyjściem jest traktowanie początkowi* nawet tych dzieci, u których po pierwszym badaniu audio-lutfl cznyin stwierdzono głuchotę, jako słabo słyszących. Pojęcie „głuchy” jest bowiem zarówno pod względem diagnostycznym, juk I psychologicznym z reguły fałszywe, ponieważ wyklucza ano możliwość zachowania niekiedy znacznych, ale jeszcze nie mll«Ki'«zowanych resztek słuchu. Donald Calvert i Mark Ross I |P7M) zwracają uwagę na fakt, że zbyt pochopne uznanie dziecka za głuche może negatywnie wpłynąć na: diagnozę, stosunki łwl/.ico-dziecko, wybór przewidywanego programu pedagogicz-iipgo i oczekiwane wyniki.