skanuj0015 (242)

5. Międzynarodowe aspekty ochrony przyrody 166

wodne, ustawie z dnia 27 marca 2003 o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz ustawie z dnia 19 lutego 2004 o rybołówstwie. Jako członka UE Polskę obowiązują także dyrektywy związane z ochroną różnorodności biologicznej oraz zarządzenie w sprawie ochrony ssaków morskich (EEC/348/81).

Użyteczny adres internetowy: www.biodiv.org/convention/articles.asp

Konwencja    ■ Konwencja w sprawie ochrony światowego dziedzictwa kulturalnego

Paryska j naturalnego (World Heritage Comention), zwana Konwencją Paryską, została przyjęta na 17. sesji ONZ. Wprawdzie tylko w części odnosi się ona do przyrody, ale uświadamia jedność ochrony najwspanialszych dzieł natury i człowieka, które winny być traktowane jako „dziedzictwo ogólnoludzkie”.

Cel Konwencji Celem Konwencji Paryskiej jest:

Paryskiej _B pobudzenie aktywności narodów do ochrony ich własnego dziedzictwa kulturalnego i naturalnego;

■    wzmocnienie ochrony najcenniejszych obiektów o światowym znaczeniu;

■    organizowanie pomocy intelektualnej, technicznej i finansowej krajom, które tej pomocy wymagają.

Za „dziedzictwo naturalne”, w myśl przepisów tej konwencji, uważane są: „pomniki przyrody składające się z formacji fizycznych lub biologicznych albo zgrupowania takich formacji, przedstawiające wyjątkową wartość dla całej ludzkości z punktu widzenia estetycznego lub naukowego, formacje geologiczne i fizjograficzne oraz strefy ściśle rozgraniczone, stanowiące siedlisko zagrożonych zagładą gatunków zwierząt lub roślin, przedstawiające wyjątkową wartość dla całej ludzkości z punktu widzenia nauki albo konserwacji, miejsca krajobrazowe oraz strefy naturalne ściśle rozgraniczone, przedstawiające wyjątkową wartość dla całej ludzkości z punktu widzenia nauki, konserwacji lub wrodzonego piękna”.

Organem wykonawczym konwencji jest Komitet Dziedzictwa Światowego, złożony z przedstawicieli 21 państw, wybieranych na zgromadzeniu ogólnym podczas sesji zwyczajnej Konferencji Generalnej ONZ UNESCO. Komitet ustala kryteria, które pozwalają ocenić, czy obiekt może być uznany za światowe dziedzictwo ludzkości, rozpatruje wnioski o pomoc w ochronie dóbr kultury i natury, współpracuje z organizacjami międzynarodowymi i krajowymi, rządowymi i pozarządowymi w realizacji celów zbieżnych z celami konwencji.

Konwencja Paryska wprowadza dwa instrumenty, które mają służyć realizacji założonych celów: Listę Dziedzictwa Światowego oraz Fundusz Dziedzictwa Światowego. Lista, tworzona na podstawie propozycji poszczególnych państw, jest weryfikowana przez Komitet Dziedzictwa Światowego i aktualizowana co dwa lata. Fundusz powstaje głównie z obowiązkowych i dobrowolnych składek państw związanych konwencją, a ponadto z wpłat, darów i legatów czynionych przez inne państwa, UNESCO i pozostałe organizacje należące do systemu NZ, organizacje pozarządowe, organizacje publiczne i prywatne oraz przez osoby fizyczne.

Wyszukiwarka