84925 skanuj0019 (226)
46
z prawdziwej historii Mohamada Salmana Hamdaniego z mieszkającej w Nowym Jorku pakistańskiej rodziny, podejrzanego o udział w terrorystycznym ataku. Znacznie później okazało się, że zginął on próbując pomóc ofiarom zamachu.
Na początku roku 2004 Nair podjęła pracę nad realizacją filmu Vani-ty Fair, według Targowiska próżności Thackeraya, która to adaptacja może odsłonić całkowicie nowy rys jej twórczości. Przedsięwzięcie to zdaje się zarazem sygnalizować, że pewien etap poszukiwań reżyserki jest już zakończony.
Filmografia 1979 Jama Masjid Street Journal (Dziennik uliczny Jama Masjid)
1982 So Far From India (Tak daleko od Indii)
1985 India Cabaret (Indyjski kabaret), TV
1987 Children of a Desired Se:x (Dzieci seksu z pożądania), TV
1988 Salaam Bombay!
1991 Mississippi Masala
1995 The Perez Family (Rodzina Perezów)
1996 Kama Sutra (Kama Sutra: A tale of Love)
1998 Mój własny kraj (My Chan Country), TV
1999 The Laughing Club of India (Indyjski klub śmiechu), dok.
2001 Monsunowc wesele (Monsoon Wedding)
2002 Hysterical Blindness (Histeryczna ślepota), TV
2002 Indie segment filmu: 11'09"01 (India segment filmu: ll'09"0VSeptember 23) 2004 Vanity Fair (Targowisko próżności)
2006 The Namesake (Imiennik), w przygotowaniu
Elżbieta Wiącek
SAMIRA MACHMALBAF - MIĘDZY RZECZYWISTOŚCIĄ A FIKCJĄ
Śmiertelnie znużony człowiek dzień i noc jeździ na rowerze wokół prowizorycznej areny. Jego nadludzki wysiłek obserwuje podekscytowana gawiedź. W tłumie wyróżnia się barwnie ubrana Cyganka z córką. Rolę cygańskiej dziewczynki zagrała ośmioletnia wówczas Samira Machmalbaf. Swoją przygodę z kinem przyszła reżyserka zaczęła na planie filmowym u swojego ojca Mohsena Machmalbafa. Rowerzysta (Bicyc-leran, 1989) to na poły surrealistyczna historia afgańskiego emigranta, który przez tydzień nieprzerwanie jedzie na rowerze, by zdobyć pieniądze na leczenie żony. Film będący mieszaniną gatunków filmowych, traktujący z odcieniem ironii melodramatyczny temat, stał się jednych z kamieni milowych nowego kina irańskiego.
W wieku 15 lat Samira przerwała edukację, ponieważ nie zadowalały ją kompetencje jej nauczycieli. Mohsen Machmalbaf dochodząc do wniosku, że żadna z istniejących w Iranie szkół filmowych nie reprezentuje odpowiedniego poziomu1, z myślą o córce postanowił założyć własną placówkę. Kiedy jednak poinformował irańskie Ministerstwo Kultury o swoich planach, kategorycznie odmówiono mu akceptacji projektu, stwierdzając: „W naszym kraju wystarczy jeden niebezpieczny reżyser, taki jak pan". Reakcja ta wynikła z obawy, że nadejście nowej fali demokratycznie zorientowanych filmowców, uniemożliwi teokratycznym władzom kontrolę nad narodową kinematografią.
Ostatecznie, zamiar Machmalbafa zrealizował się w kameralnej formie. Z braku innych możliwości, zajęcia zaczęły odbywać się w jego domu. Oprócz przedmiotów kierunkowych, aby ułatwić absolwentom start w wyuczonym zawodzie, oferowano im także kursy dotyczące życia codziennego np. prowadzenia samochodu czy samotnego podróżowania za granicą. Alternatywna szkoła istniała przez 15 lat. Chleb i wazon (Nun va Goldun, 1996)2 - kolejny film Machmalbafa, którym zadebiuto-
Dowodem tego może być fakt, że żaden ze znanych dziś reżyserów irańskich nie ukończył szkoły filmowej.
Na Zachodzie film wyświetlany byl pod tytułem A Moment of Innocence.
Wyszukiwarka
Podobne podstrony:
skanuj0012 (226) 188 Lev Manouich aktem w długiej historii uwięzienia ciała. Zewsząd otaczają nas zn
skanuj0015 (226) L
skanuj0018 (226) 36 Treści kształcenia — rozbieżności między „kodem językowym"
więcej podobnych podstron