12760 skanuj0020 (193)

Jak rozpoznać, czy dziecko sięga po narkotyki

nieletnich mają obecnie do czynienia z dziećmi poniżej 10 lat, u których występuje już pełnoobjawowa zależność. Są to mimo wszystko dzieci] które z własnej woli doprowadziły się do uzależnienia narkotycznego] Niestety, bywa też inaczej. Nie ma bowiem dzisiaj dolnej granicy] wieku dla uzależnienia, o czym świadczy prawdziwa epidemia narodzin! dzieci z wrodzoną zależnością w następstwie używania przez matki alkoholu lub innych narkotyków w okresie prenatalnym.

Mechanizm zaprzeczania działa tak, iż dziecko nie tylko że nie przyznaje przed sobą samym, iż narkotyki są szkodliwe, lecz wraz; z pogłębianiem się nadużywania ich i postępującym uzależnieniem będzie rozwijało coraz skuteczniejszy i coraz bardziej wyszukany system obronny. Większość dzieci to z natury optymiści. Widzą dobre strony życia, zapominając o złych. Narkotyki wzmacniają taki punkt widzenia. Podobnie jak dorośli, młodzi upijający się na przyjęciach pamiętają tylko zabawne fakty i śmiech, a nie wymioty nad ranem i kaca dnia następnego.

Z czasem jednak przykre doznania stają się zbyt częste i męczące, żeby można było przechodzić nad nimi do porządku dziennego. W tym stadium zaprzeczanie zaczyna polegać na minimalizowaniu problemu. Dziecko rozgląda się po swoim narkotycznym otoczeniu i znajduje kogoś w dużo gorszej kondycji, co pozwala mu usprawiedliwiać własne nadużywanie środków argumentem, iż z nim samym nie jest aż tak źle, że nie przekracza wyimaginowanej granicy, dzielącej je od prawdziwego horroru. Pokrzepia się stwierdzeniami:

★ „Mogę przestać, kiedy tylko zechcę".

★ „Bawię się tylko w weekendy. Nie używam narkotyków codziennie"

★ „Kupuję narkotyki jedynie dla siebie. Nie handluję nimi”.

★ „Kradnę pieniądze matce, ale nie sprzedaję się za narkotyki”.

★ „Przecież żyję, narkotyki mnie nie zabiją”.

W ostatniej kwestii myli się także. Narkotyki mogą zabić każdego. Faktem jest, że niewiele dzieci wkracza w tak krytyczną fazę, ponieważ wiedzie do niej długa droga skrajnego zaprzeczania faktom oraz bezkrytycznego ułatwiania dziecku życia z narkotykami przez rodziców. Gdy jednak dojdzie do pełnego uzależnienia, to praktycznie staje się już niemożliwe dalsze chronienie narkomana przed konsekwencjami jego zachowania.

Nie robię nic złego poza tym

Jak już powiedzieliśmy w rozdz. 2., konsumenci w Fazie 4. potrzebują narkotyków, aby czuć się normalnie. W gruncie rzeczy w ich życiu przestaje się liczyć cokolwiek innego poza przyjmowaniem ich i zdobywaniem na nie pieniędzy. Odtąd kradzieże, napady, prostytucja i handel narkotykami wraz z całym mnóstwem innych problemów są na porządku dziennym.

Przyjść z pomocą na tym etapie jest niezwykle trudno. Silny mechanizm zaprzeczania u dziecka czyni tym trudniejszym zadanie rodziców. Oni sami nie mogą się już dłużej oszukiwać, co więcej muszą walczyć z postawą negacji u dziecka, dążąc do tego, by zrozumiało, że to właśnie narkotyki są jego rzeczywistym problemem i realnym zagrożeniem dla jego zdrowia. Wiadomo, że dorośli narkomani i alkoholicy nie są w stanie spostrzegać siebie jako takich, póki nie stoczą się na dno. Jednak, gdy chodzi o własne dziecko, nie można stać na uboczu i czekać, aż się całkiem zdegraduje. Jesteście za nie odpowiedzialni i musicie temu sprostać. W przeciwnym razie ułatwicie mu kontynuowanie autodestrukcji.

Rodzice muszą zrozumieć, że głównym problemem jest samo uzależnienie. To jest sprawa, którą trzeba się zająć w pierwszej kolejności. Szukajcie pomocy u osób zajmujących się profesjonalnie leczeniem uzależnień. Na tym etapie nie wolno dłużej zwlekać.

Mechanizm ułatwiania

Wyrasta on z instynktu opiekuńczego, jaki wiąże rodziców z potomstwem od dnia narodzin pierwszego dziecka. Także wtedy, gdy boleśnie dotknie ich ujawnienie faktów świadczących o używaniu przez dziecko narkotyków, nie cofną nagle swego rodzicielskiego wsparcia, tak jak i dziecko nie odstawi od zaraz narkotyków. Rodzice mogą w tej sytuacji uznać, że przejawy troski są bardziej uzasadnione niż kiedykolwiek dotąd: osoba uzależniona od narkotyków stale przecież pakuje się w tarapaty. I bardzo często trudno jest rodzicom się przezwyciężyć i pozwolić na to, by dziecko boleśnie odczuło skutki własnych postępków. Chronią je przed każdym cierpieniem, co oznacza, że ułatwiają mu narkomańskie życie.

Wyszukiwarka