skanuj0020 (265)

— 144

RUCH TURYSTYCZNY NA ŚWIECIEIW POLSCE

wzrasta poziom hałasu, tworzą się korki uliczne i automatycznie wzrasta zanieczyszczenie powietrza. Często przy przekroczonej pojemności turystycznej danej miejscowości obniża się jakość świadczonych usług, brakuje niekiedy pracowników. Część personelu musi obsłużyć znacznie większą liczbę klientów. Niejednokrotnie w okresie martwego sezonu właściciele bazy turystycznej zwalniają pracowników, którzy w ten sposób powiększają zastępy bezrobotnych lub stają się pracownikami tylko sezonowymi. Sektor turystyczny ponosi również straty ekonomiczne poza sezonem. W zależności od strefy klimatycznej, a w szczególności tam, gdzie sezon turystyczny jest bardzo krótki, zatrudnieni w turystyce ponoszą straty finansowe. Z brakiem turystów w niektórych okresach roku wiąże się również słabe wykorzystanie podaży turystycznej.

Do pozytywnych stron sezonowości można zaliczyć możliwość zatrudniania bezrobotnych lub młodzieży i studentów, którzy często podejmują praktyki lub pracę pozwalającą na zdobycie środków finansowych. Te z kolei pozwalają na realizację turystycznych zainteresowań. W czasie przerwy pomiędzy sezonami przeprowadzane są remonty, konserwacje i naprawy. Dotyczy to np. konserwacji kolejek linowych, ale również innych obiektów, w tym noclegowych i gastronomicznych. Warto zwrócić uwagę także na pewną korzyść środowiska naturalnego, które w czasie przerwy międzysezonowej regeneruje swoje zasoby.

W celu wyeliminowania lub złagodzenia skutków sezonowości stosuje się różnego rodzaju zabiegi marketingowe. Do najbardziej charakterystycznych należą posezonowe lub przed-sezonowe obniżki cen. Duże efekty przynosi szeroko zakrojona promocja i reklama usług turystycznych poza sezonem. Innym sposobem jest wprowadzanie specjalnej oferty kierowanej do wybranych segmentów ludności, np. do emerytów, którzy nie są ograniczani terminami urlopów. Coraz częściej rozszerza się wachlarz ofert w szczególności poza sezonem. Wprowadzane są propozycje w postaci wystaw, imprez kulturalnych lub turystyki aktywnej. Mimo tak wielu zabiegów sezonowość jest zjawiskiem nieustannie towarzyszącym wielu regionom turystycznym.

10.10. METODOLOGIA BADAŃ RUCHU TURYSTYCZNEGO

Od lat problemem dla statystyków zajmujących się turystyką jest brak spójnej, jednolitej metodologii badań ruchu turystycznego. W zależności od regionu i uwarunkowań zewnętrznych prowadzi się różnorodne badania ruchu turystycznego. Do najczęściej stosowanych metod należą: metoda graniczna, metoda rejestracji hotelowej, badanie aktywności turystycznej w ośrodkach recepcyjnych i emisyjnych respondentów. Niekiedy stosuje się również metody rzadkie, ale dosyć oryginalne, np. sprzedanego na danym obszarze pieczywa lub zużytej mąki do jego wypieku. Po zastosowaniu odpowiednich przeliczników można obliczyć, jak dużo osób przebywało na danym terenie. Metoda graniczna polega na rejestracji ruchu na granicach osób wjeżdżających i wyjeżdżających z kraju, natomiast metoda hotelowa - na rejestracji osób przybywających do hoteli, moteli, pensjonatów i innych rodzajów bazy noclegowej. Badania ruchu turystycznego w miejscu zamieszkania turystów lub w środowiskach recepcyjnych opierają się na zastosowaniu metod sondażu diagnostycznego przy wykorzystaniu kwestionariusza ankiety. Każda z używanych metod ma pewne wady i stosowana jest w określonych warunkach. K. Łopaciński (2004) wskazuje, że rośnie zapotrzebowanie na badania statystyczne oraz doskonalenie narzędzi badawczych. Według Łopacińskiego (2004) do najczęściej wykorzystywanych (także przez Instytut Turystyki) źródeł informacji należą: UNWTO (Światowa