skanuj0097

204 Ryzyko powrotności i sposoby zabezpieczenia

list osobników dopuszczających się przestępstw seksualnych w stosunku do powierzonych im dzieci.

Jeśli chodzi o USA, to rozwiązanie takie - w poważnym stopniu naruszające prawa obywatelskie - nie oznacza bynajmniej, że Amerykanie nie cenią sobie owych praw, lecz jest wynikiem nacisku opinii społecznej na stanowych i federalnych polityków, domagającej się wprowadzania takich ograniczeń w imię wyższej konieczności, jaką jest ochrona dzieci. Znamienne, że po nagłośnieniu przez media przypadku krzywdzenia dziecka organizowano zbiorowe protesty przeciwko bezradności władz i nieskuteczności przepisów, kończące się zazwyczaj wydawaniem kolejnych przepisów pozwalających na rejestrację pedofilów. Prawa te nazywano imionami skrzywdzonych dzieci.

W roku 1989 w stanie Minnesota rozwinęła się kampania na rzecz rejestracji pedofilów po tym, jak opinię publiczną zszokowała wiadomość o brutalnym porwaniu przez pedofila 11-letniego Jacoba Wetterlinga. Kampania ta zakończyła się najpierw wprowadzeniem prawa stanowego, nakazującego rejestrację osobników dopuszczających się aktów przemocy seksualnej, a następnie, w 1994 r. wprowadzeniem prawa federalnego nakazującego tę czynność na terenie całej Ameryki. Prawo to nosi nazwę Prawa Jacoba Wetterlinga Przeciwko Aktom Przemocy Wobec Dzieci (The Jacob Wetterling Crimes Against Children and Sexually Yiolent Offen-der Regtstration Act). W tym samym roku została brutalnie zgwałcona, a następnie zabita 7-letnia Megan Kanka przez wypuszczonego z więzienia pedofila, który był już dwukrotnie skazywany za stosunki seksualne z dziećmi! Do zbrodni doszło na terenie stanu New Jersey. Po wydarzeniu tym opinia publiczna wymogła na politykach wprowadzenie prawa o dostępności spisu przestępców seksualnych dla społeczeństwa (tzw. Prawo Megan). W1996 r. wprowadzono Prawo Pam Lychter nakazujące FBI stałe monitorowanie zwalnianych z zakładów resocjalizacyjnych przestępców seksualnych.

W większości stanów amerykańskich, w których praktyka powiadamiania instytucji społecznych o decyzji zwolnienia z zakładu karnego przestępcy seksualnego jest najszerzej stosowana, wyróżnia się z reguły trzy grupy zwalnianych z więzień przestępców seksualnych, określane na podstawie stopnia ich niebezpieczeństwa dla otoczenia, do którego wracają. Wobec każdej grupy przestępców stosuje się odpowiedni poziom zabezpieczenia.

Poziom I (wobec najmniej groźnych): sprawdzenie (przez kuratorów sądowych), czy zwalniany z więzienia osobnik zamieszkał pod wskazanym przez siebie adresem, czy jest rejestrowany na policji; powiadomienie

0 jego powrocie ofiary, jej rodziny oraz świadków poprzednich wydarzeń (jeśli tacy brali udział w procesie sądowym).

Poziom II (wobec umiarkowanie niebezpiecznych): oprócz czynności wykonywanych w celu realizacji poziomu I, podanie informacji o powrocie danego przestępcy do szkoły, organizacji przykościelnej, klubu młodzieżowego, dyskoteki itp.

Poziom III (wobec uznanych za stale niebezpiecznych): wszystkie czynności składające się na poziom I i II, a ponadto rozpowszechnienie fotografii zwalnianego z więzienia we wszystkich wymienianych poprzednio instytucjach i elektronicznych nośnikach informacji, podanie także do publicznej wiadomości informacji na temat sposobu popełnienia przestępstw przez tego osobnika.

Zabezpieczenia te nie budzą wprawdzie wśród psychologów i prawników powszechnej akceptacji, i to nie tylko dlatego, że praktyki te naruszają prawo do prywatności, lecz przede wszystkim dlatego, że stygmatyzują one zwalnianych z więzień przestępców, co tym samym utrudnia i tak niełatwy proces ich integracji ze społeczeństwem. Niemniej jednak w obecnych warunkach życia społecznego taka droga wydaje się konieczna, aby tak drastycznie naruszający tabu społeczne osobnik, jak przestępca seksualny mógł stopniowo i pod pełną kontrolą wyzbywać się swych wynaturzonych skłonności, nawiązując zdrowe i stymulujące jego moralny

1 społeczny rozwój stosunki z innymi ludźmi.